Isolation
ในทุกเมือง ในทุกที่ ไปที่อพาร์ทเมนท์ที่ไหนก็ได้ที่คุณไปได้ เมื่อถึงโต๊ะหน้า ให้ถามหาผู้ที่เรียกตนเองว่า"ผู้ถือครองแห่งความเดียวดาย" หากที่นั่นไม่มีโต๊ะหน้า ก็ใช้ออดแล้วขอดูห้องที่ยี่สิบหกที่จะขาย ซึ่งจะทำให้คนเฝ้าประตูออกมา ไม่ว่ากรณีไหน พนักงานก็จะพาคุณลงไปตามบันไดซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอยู่ตรงนั้น ในที่สุดคุณก็จะไปถึงประตู แล้วพนักงานก็จะเปิดประตูให้คุณ อย่าเพิ่งเข้าไป แต่จงมองไปยังประตูที่เปิดไว้นั่นแล้วขอให้พนักงานปิดประตูแล้วปล่อยคุณไว้ตนเดียว หากเขายืนกรานให้คุณเข้าไป คุณก็มีทางเลือกสองทาง คือรอให้พนักงานเปิดเผยร่างจริงออกมา หรือไม่ก็เข้าไปในประตูแล้วป้อนตัวเองเป็นอาหารแก่ความสยดสยองในนั้นซะ ไม่ว่ายังไงการเดินทางของคุณก็จะจบลงที่นี่ หากพนักงานทำตามที่คุณว่า ก็รอจนเขาไปพ้นสายตา จงแน่ใจว่าคุณอยู่คนเดียวก่อนจะเปิดประตูบานนั้น
พ้นประตูนั้นไปคือการชุมนุมบนอพาร์ทเมนท์สูงที่มองเห็นนครหลวงใดๆของที่ที่คุณอยู่ได้ คุณจะรู้สึกตัวว่าทุกคนที่คุณรักและผูกพันธ์จะอยู่ในห้องนั้น เพื่อน ครอบครัว คนรัก ทุกคนจะทักทายคุณด้วยความรักและอ้อมแขนที่เปิดกว้าง พูดคุยกับพวกนั้นเหมือนกับว่าเป็นตัวจริง หัวเราะกับพวกเขา ระลึกความหลังกับพวกเขา จงปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพ แล้วคุณก็จะได้รับการปฏิบัติด้วยอย่างดี การกระทำที่อ่อนด้อยไปจากนั้นจะลงเอยด้วยโทษทัณฑ์ที่เลวร้ายกว่าที่มนุษย์จะคิดได้ แล้วแขกเหรื่อเหล่านั้นก็จะขอตัวออกไปทีละคน บอกว่าพวกเขาต้องไปที่อื่น อย่าหยุดพวกเขาด้วยเหตุผลใดๆ เพราะพวกเขาทำตามใจคุณมาพอแล้ว ผู้คนในห้องนั้นจะค่อยๆน้อยลง จนในที่สุดก็จะเหลือเพียงตัวคุณกับคนที่คุณรักที่สุด จงใช้เวลาที่คุณได้รับนี้อย่างดี เพราะที่สุดแล้วเขาหรือเธอก็จะจากไปเช่นกัน และคุณก็ต้องใช้กำลังแห่งจิตใจทั้งหมดที่มีต่อการทดสอบที่กำลังจะมาถึง แม้ว่าภาพจำแลงนี้จะไม่ใช่ของจริง มันก็รู้มากพอที่จะเลียนแบบตัวจริงของมันได้ คุณจะพูดสิ่งที่อยากสารภาพอะไรกับเขาหรือเธอก็ได้ แต่จงแน่ใจว่าคุณแสดงความเคารพมากพอ เมื่อเขาหรือเธอจะออกไป ก็จงปล่อยไป ตอนนี้ไม่มีทางถอยกลับแล้ว เมื่อประตูปิดลง ทุกอย่างก็จะค่อยๆกลายเป็นความมืดมิด ตรงนี้คุณจะทำอะไรก็ได้ กรีดร้อง ตื่นตระหนก หรือเยือกเย็นอยู่ ตามใจคุณเลย เมื่อทุกอย่างจางหายไป ก็ไม่มีอะไรที่ต้องทำนอกจากการรอคอย
คุณจะใช้เวลาในความมืดมิดนั้นด้วยความรู้สึกยาวนานหลายสัปดาห์ หลายเดือน หรือแม้แต่หลายปี คุณจะเริ่มคิดถึงผู้คนที่เมื่อครู่ยังรายล้อมคุณอยู่ และโหยหาที่จะได้สัมผัสความอบอุ่นและได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาอีก คุณจะรู้สึกว่าเวลาที่คุณอยู่กับพวกเขาเป็นที่ที่คุณควรอยู่ แต่ตอนนี้มีเพียงคุณคนเดียวในความมืด คุณจะมองหาใครสักคน ใครก็ได้ที่จะอยู่ร่วมกับคุณในช่วงเวลาแห่งการทดสอบนี้ แต่ทั่วทุกทิศก็มีเพียงความมืดมิด คุณจะไม่รู้สึกหิว ไม่รู้สึกกระหาย แต่คุณก็รู้สึกว่ากำลังถูกดึงออกไปจากร่างกายทุกวินาที ที่นี่ไม่ยอมให้คุณได้นอน แม้ว่าคุณจะพยายามดู คุณก็ไม่อาจได้พบกับห้วงนิทราที่จะช่วยผ่อนความเดียวดายของคุณเพียงสักครู่ได้เลย ผู้คนหลายต่อหลายคนก่อนหน้าคุณซึ่งไม่อาจทนต่อความรู้สึกนี้ได้นั้นตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของความมืดมิดนี้แล้ว และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าที่จะให้คุณไปร่วมกับพวกมัน แต่ความปราถนานี้ของพวกมันก็จะไม่สมหวัง
เหมือนเดิม คุณจะทำอะไรก็ได้ แต่การปลิดชีพตัวคุณเองก็มีแต่จะทิ้งคุณไว้ในความมืดกับคนอื่นก่อนหน้าคุณเท่านั้น จงเข้มแข็งไว้ แล้วในที่สุดคุณก็จะเห็นแสงจุดหนึ่งที่เส้นขอบฟ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ขัดแย้งอย่างน่าตะลึงกับโลกอันมืดมนที่คุณอยู่มากเลยทีเดียว ทันทีที่คุณเห็นมัน หลับตาลงแล้วถามออกไป "นี่คือความรู้สึกของพวกมันหรือ?" รอประมาณสามนาทีก่อนลืมตาขึ้น
หากแสงหายไปและความมืดรายล้อมคุณไว้อีกครั้ง ก็นั่งลงแล้วทำตัวให้สบายเถอะ การเดินทางของคุณจบลงแล้ว และความมืดมิดนี้ก็จะเป็นบ้านของคุณไปตลอดกาลนาน
ถ้าคุณโชคดี เมื่อคุณลืมตาขึ้นคุณก็จะอยู่นอกอพาร์ทเมนท์นั่น มีกรอบรูปวางอยู่ที่เท้าของคุณ และในนั้น คือภาพที่คุณและคนรักสวมกอดกันอย่างอบอุ่นในอพาร์ทเมนท์ อย่าให้ใครเห็นมันล่ะ พวกนั้นต้องสงสัยเรื่องที่มาของภาพนั้นแน่
ภาพและกรอบรูปนั่นคือวัตถุหมายเลข 126 จาก 538 คุณรู้สึกถึงความเจ็บปวดของพวกมันแล้ว ตอนนี้คุณต้องให้พวกมันได้พ้นทุกข์