- Πανθρησκεία τῶν οἰκουμενιστῶν

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ φαίνεται εἰς πολλοὺς ὡς ἀπηρχαιωμένη θρησκεία, μὴ δυναμένη ν᾽ ἀνταποκριθῇ εἰς τὰς συγχρόνους ἀνάγκας τῆς ζωῆς. Νέον σχῆμα, νέον θρησκευτικοπολιτικὸν σύστημα πρέπει νὰ δημιουργηθῇ! Ἕνα εἶδος πανθρησκείας, εἰς τὸ ὁποῖον ὅλοι οἱ λαοί, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπὶ μέρους θρησκειῶν, θὰ εὑρίσκουν τὴν ἀνάπαυσίν των. Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν κινεῖται καὶ ἡ νεωτέρα κίνησις τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Δυστυχῶς τὴν ἰδέαν τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὑποστηρίζουν ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει καὶ τιτλοῦχοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τινὲς τῶν ὁποίων ὄχι μόνον εἰς τὰς ἰδιαιτέρας συζητήσεις των καὶ εἰς τὰ «πνευματικὰ συμπόσιά» των, ἀλλὰ καὶ εἰς συνεντεύξεις μετὰ δημοσιογράφων διεκήρυξαν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ἀφήνουσα κατὰ μέρος τὰ δόγματα, διὰ νὰ συζητῶνται ταῦτα μεταξὺ τῶν θεολόγων μόνον, πρέπει νὰ προχωρήσῃ εἰς τὴν ἕνωσιν ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν, μὲ βάσιν τὴν ἀγάπην.

Οὕτω, χάρις εἰς μίαν ἀσπόνδυλον, πλαδαρὰν καὶ χιμαιρικὴν ἀγάπην, θυσιάζεται ἡ οὐρανία ἀλήθεια, ὁ Λόγος ὁ παντοδύναμος, ὁ ὁποῖος «ἀπ᾽ οὐρανῶν ἐκ θρόνων βασιλειῶν… εἰς μέσον τῆς ὀλεθρίας ἥλατο γῆς» (Σοφ. Σολ. 18,15), ἵνα σῴσῃ τὸν κόσμον. Οὕτω σιωπηλῶς καὶ ἐσκεμμένως, πλὴν τοῦ μοναδικοῦ μέσου πρὸς σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, πλὴν τῆς πίστεως εἰς τὸν Χριστόν, πλὴν τοῦ Εὐαγγελίου, ἀναγνωρίζονται ὑπὸ τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ ἄλλα μέσα σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Τοῦτο προφανῶς εἶνε βλασφημία, φρικτὴ βλασφημία, ἄρνησις καὶ ἀνατροπὴ τοῦ θεμελιώδους γεγονότος τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου. Διότι, κύριοι, ῥασοφόροι καὶ μή, ὅσοι χάσκετε ὡς ἀνόητα παιδία ἐμπρὸς εἰς τὰς βιτρίνας τῶν νέων σωτηριολογικῶν σχημάτων, σᾶς ἐρωτῶμεν· Ἂν ὁ κόσμος ἠδύνατο νὰ σωθῇ μὲ ἰδικά του μέσα, ποία ἀνάγκη νὰ κατέλθῃ εἰς τὴν ὀλεθρίαν γῆν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ;

Κατῆλθεν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος εἰς τὴν γῆν, διότι ἡ σωτηρία ἦτο ἀδύνατος δι᾽ἄλλου μέσου, ἀνθρωπίνου. Ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστὸν δὲν εἶνε ἕνα ἐκ τῶν πολλῶν μέσων σωτηρίας, ἀλλὰ τὸ μόνον μέσον σωτηρίας. Ὁ Χριστός, τὸ τονίζομεν καὶ πάλιν, εἶνε ὁ μοναδικὸς Σωτὴρ τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦτο τονίζει ἡ Καινὴ Διαθήκη. Τοῦτο κατ᾽ ἐξοχὴν τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Διαπρύσιος κῆρυξ τῆς ἀγάπης ὁ Παῦλος, μετὰ ἱεροῦ ἐν τούτοις πάθους ἐπιτίθεται κατ᾽ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, παραλλήλως πρὸς τὴν διὰ Χριστοῦ σωτηρίαν, ἐκήρυττον τὴν δικαίωσιν καὶ δι᾽ἄλλων μέσων, δι᾽«ἔργων νόμου», ὡς ἦτο λ.χ. ἡ περιτομή. Οὐδὲν ἄλλο σᾶς σῴζει εἰ μὴ ὁ Χριστός, ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστάς, διεκήρυττεν ὁ Παῦλος (βλ. Ῥωμ. 3,20. Γαλ. 2,16).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(βιβλίο Χριστούγεννα, Ἀθῆναι 1988, σ. 167-169)