- Ἡ ἀνάβασις πρὸς τὴν κορυφὴ - Ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ π. Igor Rozin (β΄)

Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἔκανε τὸν Igor νὰ πάρῃ τὴν τελικὴ ἀπόφασι γιὰ νὰ γίνῃ Χριστιανὸς εἶνε τὸ ἑξῆς περιστατικό: Ὁ μικρότερος υἱός του, ὁ Ἀνδρέας, κάποτε ἀρρώστησε. Τὸν πῆγαν στὴν πόλι Nalchik γιὰ θεραπεία. Ἡ Κατερίνα ἔμεινε μὲ τὸν υἱό της στὸ νοσοκομεῖο, ἐνῷ ὁ Igor πέρασε τὴ νύχτα στὸ αὐτοκίνητο. Τὸ πρωῒ ὁ Igor εἶπε στὴ γυναῖκα του γιὰ ἕνα ὄνειρο ποὺ εἶχε δεῖ τὸ βράδυ. Εἶδε μιὰ ὁμάδα δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι γελοῦσαν καὶ φώναζαν, νὰ περικυκλώνῃ τὸ αὐτοκίνητό του, νὰ τὸ σηκώνῃ στὸν ἀέρα καὶ νὰ τὸ κουβαλάῃ πάνω ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖνος φοβήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Τότε φάνηκε ἕνας μεγάλος λαμπερὸς σταυρός, καὶ οἱ δαίμονες ἄφησαν τὸ αὐτοκίνητο κάτω καὶ ἐξαφανίστηκαν ἀμέσως.Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ Igor ἀποφάσισε νὰ βαπτισθῇ. Ἀργότερα ἔλεγε στὰ παιδιά του• «Ἐσεῖς μὲ φέρατε στὴν πίστι». Ὅμως, ἐνῷ εἶχε ἀποφασίσει νὰ βαπτισθῇ, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ πραγματοποιήσῃ ἀμέσως. Σὰν νὰ ἔβλεπε ὁ πονηρὸς τὸ θεάρεστο μέλλον του καὶ τοῦ ἔφερνε συνέχεια ἐμπόδια. Κάθε φορὰ ποὺ ὥριζαν μία ἡμέρα γιὰ τὴν βάπτισι, γινόταν πάντα κάτι ποὺ ματαίωνε τὸ γεγονός• ἢ τὸ αὐτοκίνητο δὲν ξεκινοῦσε, ἢ ὁ ἱερέας ἀρρώσταινε, ἢ καλοῦσαν τὸν Igor ἐπειγόντως στὴ δουλειά. Αὐτὸ συνεχιζόταν γιὰ ἀρκετὸ καιρό, μέχρι ποὺ ἡ Κατερίνα βλέποντας τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ ἀποφάσισε νὰ τοῦ στήσῃ κι αὐτὴ μιὰ παγίδα. Μία ἡμέρα εἶπε στὸν σύζυγό της• –Igor, πᾶμε γιὰ πατάτες; Κ᾽ ἔτσι ξεκίνησαν γιὰ τὸ χωράφι, χωρὶς τίποτα καὶ μὲ κανέναν. Ὅταν ἔφτασαν ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, εἶπε στὸν Igor νὰ σταματήσῃ γιὰ νὰ ἀγοράσῃ κεριά. Ὅταν μπῆκαν στὸ ναὸ ὁ Igor αἰσθάνθηκε βαθειὰ ἐπιθυμία νὰ βαπτιστῇ. Ἔτσι, βγῆκε ἀπὸ τὸ ναὸ βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός. «Κρατοῦσε μιὰ εἰκόνα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στὰ χέρια του, ἕνα σταυρὸ γύρω ἀπὸ λαιμό του, καὶ ἔλαμπε ὁλόκληρος», εἶπε ἡ γυναίκα τοῦ νεοφωτίστου. Αὐτὸ συνέβη τὸ 1994. Ὁ μελλοντικὸς μάρτυρας ἦταν τότε 36 χρονῶν.Ἀπὸ τότε ἡ οἰκογένεια ἐκκλησιαζόταν ὅλη μαζὶ καὶ τακτικά. Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ ἐχθρὸς δὲν τὸν ἄφησε ἥσυχο. Μόλις καθόταν ὁ Igor ἕνα τέταρτο μέσα στὸ ναό, ἄρχιζε νὰ αἰσθάνεται κάποια ἀδυναμία. Τὸ στομάχι του τὸν ἐνωχλοῦσε, ἡ μέση του τὸν πονοῦσε, καὶ τὰ πόδια του δὲν τὸν κρατοῦσαν ὄρθιο. Ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ καθίσῃ λίγο, καὶ τότε τοῦ ἔφευγαν ὅλοι οἱ πόνοι. Καθὼς ξαναέμπαινε στὸ ναό, ὅλα πάλι ἄρχιζαν νὰ πονᾶνε. Ὁ Igor προβληματίστηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ μὴ βγῇ καθόλου ἀπὸ τὸ ναό. Πίεσε τὸν ἑαυτό του καὶ πολὺ σύντομα οἱ πειρασμοὶ ἔφυγαν.

Σύντομα ὁ Igor ἔλαβε τὴν εὐλογία νὰ συμμετέχῃ στὸ ψαλτήρι καὶ πέρασε ὅλη τὴν περίοδο τῆς ἐκμαθήσεώς του ἐκεῖ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἠρεμία. Ἔμαθε τὴν ἐκκλησιαστικὴ σλαβονικὴ γλῶσσα χωρὶς ἰδιαίτερη δυσκολία καί, καθὼς εἶχε μουσικὸ αὐτί, ἔμαθε γρήγορα καὶ τὴν ψαλτική. Γιὰ δύο χρόνια πρὶν τὴν χειροτονία του ὁ Igor διάβαζε καὶ ἔψελνε στὸ ψαλτήρι καὶ ἔμαθε πολὺ καλὰ τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας.

Πρὶν προχωρήσουμε στὸ μαρτύριο τοῦ Igor ἂς δοῦμε τί εἴδους ἄνθρωπο ὁ Θεὸς κάλεσε στὸ στάδιο τῆς θυσίας.

Ὁ Igor ἦταν ψηλὸς καὶ εἶχε ἀθλητικὴ κράσι. Τὰ μπλὲ μάτια του εἰσχωροῦσαν βαθειὰ μέσα στὴν ψυχή σου, ἐνῷ ἦταν πολὺ συνεσταλμένος. Ἔλεγε λίγα λόγια, μιλοῦσε περιεκτικά, καὶ δὲν ἔλεγε περιττὰ πράγματα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναγνωρίζουν τὴν ἀρετὴ τῆς σιωπῆς ὡς ἕνα σύντομο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία.

Πάντα σοβαρός, χαμογελοῦσε πολὺ ἀραιά. Δὲν τοῦ ἄρεσαν τὰ ἀστεῖα καὶ οἱ ἀργολογίες. Συχνὰ σηκωνόταν ἀπὸ μιὰ μάταιη συζήτησι καὶ ἔφευγε. Στὶς σοβαρὲς συζητήσεις πάντα ἄκουε ὑπομονητικά, ποτέ δὲν διέκοπτε τὸν συνομιλητή του καὶ ποτέ δὲν προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλῃ τὴ δική του γνώμη.

Συνέπασχε μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ προσευχόταν θερμὰ γιὰ ὅλους, ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς μέθυσους. Ὑπερασπιζόταν τοὺς ἀδικημένους ἀλλὰ πάντα μὲ ταπείνωσι. Συνήθιζε νὰ λέῃ• Ποιός εἶμαι ἐγώ; Κανένας!

Δὲν κολάκευε τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ κερδίσῃ τὴν ἐκτίμησί τους. Γι᾽ αὐτὸ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι προσβάλλονταν ἀπὸ τὴν στάσι του αὐτή. Ἐπίσης δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ παρρησία. Συμπεριφερόταν σ᾽ ὅλους τὸ ἴδιο ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ θρήσκευμα ἢ τὴν ἐθνικότητά τους.

Συχνὰ τὸν ξυπνοῦσαν τὸ βράδυ μέθυσοι ἢ ναρκομανεῖς γιὰ νὰ ζητήσουν βοήθεια καὶ πολλὲς φορὲς περνοῦσε ὅλες τὶς βραδινὲς ὧρες του μαζί τους. Ἡ Κατερίνα πολλὲς ἀρκετὲς φορὲς ἀντιδροῦσε γι᾽ αὐτό, ἀλλὰ τῆς ἀπαντοῦσε ἁπλᾶ, ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀρνηθῇ τὴν βοήθεια σὲ ὅσους τοῦ τὴν ζητοῦσαν. Τοὺς βοηθοῦσε ἀκόμα χρηματικὰ καὶ πολλὲς φορὲς τοὺς ἔδινε τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε.

Στὸ σπίτι τους εἶχαν μόνο τὰ ἄκρως ἀπαραίτητα. Τὰ ἔπιπλα ἁπλᾶ καὶ συνήθως δικῆς του κατασκευῆς. Ἡ Κατερίνα ἔλεγε• –Ποτέ δὲν μᾶς λῄστεψαν, γιατὶ δὲν ὑπῆρχε τίποτα νὰ κλέψουν. Ὁ πλοῦτος μας ἦταν τὰ παιδιά μας, οἱ εἰκόνες καὶ τὰ βιβλία μας.

Μετὰ τὴ βάπτισί του ὁ Igor μιλοῦσε συνέχεια στὰ παιδιά του γιὰ τὸ Θεό. Δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ κατακρίνουν καὶ ἔμαθαν νὰ τὸν ὑπακούουν μὲ τὸν πρῶτο λόγο του. Ἡ προσευχὴ γινόταν οἰκογενειακῶς.

Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν πατρίδα του. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς perestroika τὰ σύνορα ἀνοίχτηκαν καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς του ἔφυγαν γιὰ τὸ Ἰσραὴλ (ἀπ᾽αὐτὸ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ Igor εἶχε Ἑβραϊκὴ καταγωγή), ἀλλὰ μόνο ὁ Igor καὶ οἱ γονεῖς του ἔμειναν. Κι αὐτὸ παρόλο ποὺ εἶχαν οἰκονομικὴ ἀνάγκη καὶ ἡ Κατερίνα εἶχε μαζέψει ὅλα τὰ ἀπαραίτητα χαρτιὰ γιὰ νὰ φύγουν. Ὁ Igor ἔλεγε• Εἶμαι πατριώτης! Καὶ δὲν ξανασυζητοῦσαν τὸ θέμα τῆς μεταναστεύσεως.

Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ὡλοκλήρωσε τὸ χαρακτῆρα τοῦ Igor ἦταν τὸ γεγονὸς τῆς χειροτονίας του σὲ ἱερέα… (συνεχίζεται)

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word, τ. 291•

μτφρ. ἱ. μονῆς Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ