- ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

Φύρδην—Μίγδην

Τί ἀνακάτεμα εἶναι αὐτό;

Κάποια μέρα καθημερινὴ πῆγα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Πολιούχου μας Ἁγίου Δημητρίου γιὰ προσκύνημα. Εἶχαν φέρει τότε καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Τριχερούσας γιὰ συνεορτασμὸ μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο. Ἐτελεῖτο καθημερινὰ θ. Λειτουργία. Ἔτσι παρέμεινα γιὰ νὰ λειτουργηθῶ. Καθὼς προχώρησε ἡ θ. Λειτουργία, κάποιος νεαρὸς ἦρθε καὶ στάθηκε κανὰ δύο καρέκλες πιὸ μπροστὰ ἀπὸ μένα. Ἔμεινε ὣς τὸ τέλος. Μετὰ προχωρήσαμε γιὰ τὸ ἀντίδωρο ἀπὸ τὸν Ἱερομόναχο-Ἱερέα. Ὁ νεαρὸς ἀπὸ τὴν σειρὰ τῶν ἀνδρῶν κι ἐγὼ ἀπὸ τὴν σειρὰ τῶν γυναικῶν. Ὁ φωτισμένος ἱερεὺς «κάτι» ρώτησε τὸν νέο καὶ στὴν συνέχεια τὸν σταύρωσε μόνο, χωρὶς νὰ τοῦ δώση ἀντίδωρο. Παρηκολούθησα ὅλη τὴν σκηνὴ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν γυναικῶν. Ὅταν ἔφθασε ἡ σειρά μου, ρώτησα˙—Ἦταν παπικός, πάτερ; —Ναί, μοῦ ἀπήντησε. —Καλὰ κάνατε καὶ δὲν τοῦ δώσατε ἀντίδωρο, ἀφοῦ εἶναι αἱρετικός.

Προβληματίστηκα. Δηλαδὴ ὁ παπικὸς αὐτὸς νεαρὸς ἔμεινε σὲ ὅλη τὴ θεία Λειτουργία, ἄνετα, καὶ προσευχήθηκε μαζί μας! Χωρὶς κανένα ἔλεγχο; Χωρὶς κανένα ἐμπόδιο· καθὼς οἱ πόρτες εἶναι ἀνοιχτές, μπορεῖ, μὲ πλήρη ἐλευθερία, ὁ κάθε ξένος, ὁ κάθε ἀλλοδαπός, ἴσως καὶ ἀβάπτιστος, αἱρετικός, ἀλλόθρησκος, νὰ εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται ἢ νὰ παραμένη καὶ τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας στὸν Ἱ. Ναό, ὅπως εἶναι· μὲ ὁποιαδήποτε ἐνδυμασία. Νὰ περιφέρεται ἢ νὰ φωτογραφίζη. Κανένα ἐμπόδιο. Ἐλευθέρα εἴσοδος. Σὰν ξέφραγο ἀμπέλι. Ὁ Ἱερεύς, βέβαια, σὲ κάποια στιγμὴ τῆς Θ. Λειτουργίας θὰ προσφωνήση «Τὰς θύρας, τὰς θύρας, ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν».

Πῶς τὰ ἔχομε καταργήσει ὅλα; Πῶς τὰ προσπερνοῦμε ἀπαρατήρητα; Τί ὑποχωρήσεις εἶναι αὐτὲς ποὺ κάνομε περὶ τὴν πίστιν, περὶ τὴν Θείαν Λατρείαν; Ποιός ξεύρει ἂν κάποιος ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν προχώρησε καὶ στὴν Θεία Κοινωνία; Χωρὶς νὰ γίνη ἀντιληπτός; Ὁ Οἰκουμενισμὸς κατακτᾶ ἔδαφος. Ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο «πρᾶγμα», μᾶς λέν. Ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ σύνθημά τους, πῶς χωράει στὸ μυαλό μας; Πῶς ὑποβαθμίζομε τὴν Ἀμώμητη Ὀρθόδοξη Πίστη μας τόσο πολύ;

Μήπως δὲν ἔχομε πεισθῆ ἀκόμη ὅτι εἶναι ἡ σώζουσα Ἀλήθεια; Ἢ ἁγνοοῦμε καὶ διαγράφουμε τὶς μεγάλες διαφορές μας μὲ τοὺς Παπικούς; ὅτι εἶναι ἐνάντιοι στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς Πατερικὲς Παραδόσεις;

Τί κρίμα! Τί κρίμα!!

Ἄρα, σπεύδουμε τρέχοντας πρὸς τὴν Ἕνωση;! Μήπως τὴν κάναμε κιόλας!

Ἂς μὴν ξεχνοῦμε, ὅμως, ὅτι προηγεῖται ἡ Ἀλήθεια τῆς ἀγάπης. Ἑπομένως, δὲν μποροῦμε ν᾿ ἀγκαλιάζουμε, νὰ δεχώμαστε τοὺς παπικοὺς καὶ λοιποὺς αἱρετικούς, χωρὶς νὰ τοὺς ὑποδεικνύωμε ὅτι βαδίζουν σὲ λάθος δρόμο.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Πόλεώς μας, σίγουρα, πονοῦν καὶ θλίβονται καθὼς ἀντικρύζουν τέτοια φαινόμενα μέσα σὲ Ἱεροὺς Ναούς. Ἰδιαιτέρως, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Πλησίασε ὁ καιρὸς ποὺ ὅλους αὐτοὺς τοὺς συμβιβασμούς μας καὶ τὶς ὑποχωρήσεις μας περὶ τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν μας θὰ τὶς πληρώσωμε ἀκριβά. Ἢδη τὴν ἁγιοτόκο Θεσ/νίκη μας τὴν προορίζουν γιὰ κέντρο Πολιτισμοῦ – τῶν ὁμοφυλοφύλων! Ἄκουσον! ἄκουσον. Ποῦ καταντήσαμε! Δόξᾳ τῇ Μακροθυμίᾳ Σου Κύριε!

Περιμένομε νὰ ἀκούσωμε τὴν φωνὴ τοῦ Ποιμενάρχη μας γιὰ τὰ θέματα αὐτά...

Τί πλέον νὰ εἴπωμεν;

Ἂς γρηγορῶμεν καὶ ἂς νήφωμεν.

Ἀντωνία Χατζῆ