- Τί περιθώρια ἀπομένουν;

Τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν» πυκνώνουν. Ἡ ἐποχή μας ζῇ γεγονότα πρωτόγνωρα. Ὅλα δείχνουν «ἔσχατες ἡμέρες» καὶ ἐπιβάλλουν ἐγρήγορσι.

* * *

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΣ. Τὰ δελτία εἰδήσεων, ποὺ μεταδίδονται τόσο πυκνά, δὲν ἔχουν τίποτε «νέο» νὰ ποῦν· χαρακτηρίζονται ἀπὸ θλιβερὴ μονοτονία. Συνεχῶς ἀκοῦμε γιὰ βιαιότητες, ἐπιθέσεις, λῃστεῖες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμῶν, βομβιστικὲς καὶ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες, φόνους ἢ ἄλλα ἐγκλήματα (ὅπως αὐτοὶ οἱ «καθιερωμένοι» θερινοὶ ἐμπρησμοὶ δασῶν καὶ τὸ «νομιμοποιημένο» ἐμπόριο ναρκωτικῶν). Μαθαίνουμε ἀκόμη –ὄχι βέβαια ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε.– γιὰ ἄλλα κακά (ὅπως π.χ. τὸ ἐπιδοτούμενο μακελειὸ τῶν ἐκτρώσεων). Βλέπουμε τὴν ποικίλη ῥύπανσι στὴ φύσι, σὲ κτήρια ἢ σὲ μέσα συγκοινωνίας (π.χ. σὲ ὁλοκαίνουργια βαγόνια ἁμαξοστοιχιῶν), τὴ δαιμονικὴ καταστροφικὴ μανία. Πληροφορούμεθα γιὰ δυστυχήματα καὶ ζημιὲς ἐξ ἀμελείας (τροχαῖα, ἐκρήξεις, πετρελαιοκηλῖδες κ.λπ.). Μαυρίζει ἡ ψυχὴ καὶ νιώθει ἀνασφάλεια.

ΤΑ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ. Οἱ κινήσεις καὶ οἱ ἑλιγμοὶ τῶν μεγάλων δυνάμεων στὴν παγκόσμια σκακιέρα ὑπαγορεύονται ἀπὸ ὠμὰ συμφέροντα ἐν ἀγνοίᾳ καὶ ἐπὶ καταπατήσει τοῦ δικαίου τῶν μικρῶν καὶ ἀδυνάτων. Ἄνομα συμφέροντα καὶ δόλιες σκοπιμότητες τῶν ἰσχυρῶν, κατανομὴ τῆς ὑδρογείου σὲ ζῶνες ἐπιρροῆς, λεόντειοι συνασπισμοὶ καὶ ἀνίερες συμμαχίες, πλανητικὴ ἀστυνόμευσι καὶ ἐπεμβάσεις τῶν αὐτοκλήτων «χωροφυλάκων», ἐχθροπραξίες καὶ πόλεμοι μὲ ἀμέτρητα καθημερινὰ θύματα, κατευθυνομένη μετακίνησι πληθυσμῶν (λαθρομετανάστευσι), πυρηνικὴ ἀπειλὴ καὶ δοκιμές, παραβιάσεις ἀπὸ ἀέρος καὶ θαλάσσης καὶ καταπατήσεις διεθνῶν συνθηκῶν, ποὺ ὅλα δείχνουν ὅτι οἱ ὀργανισμοὶ γιὰ προστασία τῆς εἰρήνης δὲν κάνουν τίποτε καὶ πάντα «τὸ μεγάλο ψάρι τρώει τὸ μικρό». «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3).

ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ. Οἱ «ἐπτὰ ἀδελφὲς» ὅπως τοὺς λένε οἱ οἰκονομολόγοι, οἱ κάτοχοι δηλαδὴ καὶ διαχειρισταὶ τοῦ χρήματος, περισφίγγουν τώρα μεθοδικὰ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸν φέρουν ἐκεῖ ποὺ θέλουν. Πρῶτα μᾶς ὤθησαν σὲ ἀχαλίνωτο καταναλωτισμό, κι ἀφοῦ συνηθίσαμε στὸν τρόπο αὐτὸν καὶ γίναμε δέσμιοι ἀλόγων «ἀναγκῶν», ἀρχίζουν πλέον νὰ …τραβοῦν τὸ χαλκᾶ, ὅπως ὁ ἀρκουδιάρης ὅταν θέλει νὰ κάνῃ τὸ ταλαίπωρο ζωντανὸ νὰ χορέψῃ στὸ ῥυθμό του. Ὁ μήνας αὐτὸς εἶνε κρίσιμος. Ἐκεῖνες οἱ προεκλογικὲς παρηγοριὲς «μαζεύονται» ἤδη ἀπογοητευτικὰ ὅσο καὶ ἀποκαλυπτικά…

ΤΑ ΗΘΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΑ. Ἡ λέξι «ἀποκτήνωσις» ἀποδίδει τὴν κατάστασι. Ὁ «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13, 21). Μὲ τὸ ἀπατηλὸ σύνθημα «Ἡ φτώχεια θέλει καλοπέρασι» οἱ πολλοὶ –ἰδίως οἱ νέοι, ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν ἀκόμη καταλάβει ἢ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν τί ἀκολουθεῖ– τοὺς βλέπεις, ἐνῷ τὸ σπίτι τους καίγεται, αὐτοὶ νὰ χορεύουν. Ἡ λατρεία τοῦ ἐγὼ στὸ ζενὶθ καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ στὸ ναδίρ. «Ὁ ῥυπαρὸς ῥυπαρευθήτω ἔτι…» (Ἀπ. 22,11). Ὅταν μιὰ κοινωνία φθάνει νὰ γίνεται Σόδομα καὶ Γόμορρα, θέλει φιλοσοφία γιὰ νὰ καταλάβῃ κανεὶς τί τὴν περιμένει;

ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ. Ἐδῶ εἶνε τὸ δυστύχημα. Δὲν ἀκούγεται ἀφυπνιστικὸ σάλπισμα ἀπὸ τὸ ποιμαντικὸ ἐπιτελεῖο, λὲς καὶ ὅλα βαίνουν καλῶς. Γιατί; Διότι μᾶς «ἀλλάζουν τὰ φῶτα». Ἄλλαξε ἡ θεολογία. «Ἄλλα γράμματα» κανοναρχοῦν οἱ τηβενοφοροῦντες «ἀκαδημαϊκοὶ» καὶ ᾀσματίζουν οἱ χρυσοστόλιστοι ταγοί. Μεταφράζουν τὰ πρωτότυπα, ἐπανερμηνεύουν τοὺς ὅρους, συμμαζεύουν τοὺς κανόνες, ἀναμορφώνουν τὴ λατρεία, ἐπανιδρύουν τὴν «Ἐκκλησία» τους. Μὲ ὅλα αὐτὰ κατ᾽ οὐσίαν ἀντιμάχονται τὸ Πνεῦμα, ἀφοῦ δεσμεύουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀποστολή της. Ἡ ἱεραποστολὴ παρεμποδίζεται, τὰ εἰσαγωγικὰ μυστήρια κηρύσσονται περιττά, τὸ βάπτισμα τῶν ἑτεροδόξων σχεδὸν ἀπαγορεύεται. Κατ᾽ οὐσίαν ἐνεργεῖται διωγμός, διωγμὸς ἐκ τῶν ἔνδον, συγκεκαλυμμένος καὶ ἀνύποπτος. Οἱ φωνὲς ποὺ κρατοῦν τὴ συνείδησι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος σὲ ἐγρήγορσι εἶνε κατὰ τὸ πλεῖστον ταπεινῶν πνευματικῶν πατέρων, νηπτικῶν γεροντάδων καὶ ἐλαχίστων ἐπισκόπων· αὐτοὶ εἶνε ἡ ἄτυπη ἀλλ᾽ οὐσιαστικὴ ἡγεσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄλλοι εἶνε γιὰ τὸν τύπο καὶ ἡ ἐπιρροή τους εἶνε μόνο ἐπὶ τοῦ πλήθους τῶν κατ᾽ ὄνομα «χριστιανῶν» τῆς ταυτότητος. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὸ μεγάλο πλῆθος ὑπάρχει ἄγνοια καὶ παρατηρεῖται ἀποπροσανατολισμός. Στοὺς λίγους ἐκείνους γνησίους ποιμένες, ποὺ ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν καὶ διακρίνουν τὰ σημεῖα, σ᾽ αὐτοὺς ἔχουν ἐμπιστοσύνοι οἱ πιστοί· αὐτοὶ «βλέπουν» καὶ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν. Στὰ ἀνώτερα κλιμάκια μᾶλλον σύγχυσι καὶ «μακαριότης» ἐπικρατεῖ, ἐνῷ ἡ κατάστασι εἶνε πιὸ κρίσιμη παρὰ ποτέ. Ὁ ἐχθρὸς παίζει τὸ τελευταῖο του «χαρτί». «Οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει» (Ἀπ. 12,12).

ΤΑ ΓΕΩΦΥΣΙΚΑ. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ πλανήτης αὐτός, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν κατοικία – τὸ σπίτι μας, μοιάζει νὰ ἐρειπώνεται, δείχνει γερασμένος. Μετατόπισι τοῦ ἄξονος περιστροφῆς, μετακίνησι τῶν ἐποχῶν πρὸς τὰ πίσω, συντόμευσι τῶν ἐνδιαμέσων ἐποχῶν, ἀπότομη μετάβασι ἀπὸ τὸ καλοκαίρι στὸ χειμῶνα καὶ ἀπὸ τὸ χειμῶνα στὸ καλοκαίρι, ἄλλα ἀκραῖα καιρικὰ φαινόμενα καὶ θεομηνίες (παγετοί, χαλάζια κ.λπ.), ἐπιδημίες καὶ ἀσθένειες, ἡ λεγομένη τρύπα τοῦ ὄζοντος ποὺ «καυματίζει», τῆξις τῶν παγετώνων καὶ ἄνοδος τῆς στάθμης τῶν θαλασσῶν ποὺ ἀπειλεῖ τὰ παράλια, σεισμοὶ καὶ τσουνάμια ποὺ ξεπερνοῦν τὶς προβλέψεις, πλημμύρες καὶ τυφῶνες ποὺ ἐκτοπίζουν πληθυσμούς, καταστροφὲς οἰκοσυστημάτων ποὺ ἀφανίζουν δημιουργήματα, ἡφαίστεια ποὺ «ξυπνοῦν» ἀνατριχιαστικά… Λὲς κι ἀκοῦς ἕνα ξεκουρδισμένο ρολόι ποὺ κάνει τὰ τελευταῖα ἄτακτα χτυπήματά του πρὶν ν᾽ ἀπομείνῃ πλέον βουβὸ καὶ ἀδρανές.

* * *

«Τούτων οὖν πάντων λυομένων ποταποὺς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καὶ εὐσεβείαις, προσδοκῶντας καὶ σπεύδοντας τὴν παρουσίαν τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμέρας, δι᾽ ἣν οὐρανοὶ πυρούμενοι λυθήσονται καὶ στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται!» (Β΄ Πέτρ. 3,11-12).

Ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται εἶνε μᾶλλον λάθος νὰ περιμένουμε βελτίωσι τῶν κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καὶ ἐν γένει βιωτικῶν συνθηκῶν, ποὺ θὰ ἐπιτύχουν οἱ πολιτικοὶ καὶ διπλωματικοὶ χειρισμοί. Ἡ βελτίωσι καὶ ἡ σωτηρία θὰ ἔλθῃ μόνο ἂν ἐμεῖς, ὁ καθένας μας, συναισθανθοῦμε τὰ ἁμαρτήματά μας, πενθήσουμε γιὰ νὰ πάθη μας, διορθώσουμε τὰ λάθη μας, καὶ εὐαρεστήσουμε διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸν Πατέρα μας, ὁ ὁποῖος μᾶς περιμένει ὅπως περίμενε τὸν ἄσωτο υἱό.

Ἂν κάνουμε οὐρὰ στὰ ἐξομολογητήρια καὶ ἀκουστῇ πάνδημος κλαυθμὸς μετανοίας, ὅπως τότε στὴν ἀρχαία Νινευΐ, ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας.