- Ἔρχεται ὄχι ἀπὸ τὴν Κανονικὴ, ἀλλ᾽ἀπ᾽ τὴν... «εἴσοδο τῆς ὑπηρεσίας»

Συχνά, ὅταν μιλᾶμε μὲ ὡρισμένους καλοὺς κατὰ τὰ ἄλλα ἐπισκόπους –δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὀνόματα–, μόλις φθάνουμε στὸ ζήτημα τοῦ κινδύνου ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ οἰκουμενισμοῦ, σπεύδουν νὰ μᾶς καθησυχάσουν λέγοντας·

–Μὴν ἀνησυχεῖτε, ἕνωσις μὲ παπικοὺς καὶ προτεστάντες δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ· ἀποκλείεται.

Καὶ ἐμεῖς, ἀφοῦ αὐτοὶ ἀναλαμβάνουν τὶς εὐθῦνες, πειθόμεθα· καὶ συνεχίζουμε νὰ ἀνεχώμεθα πράγματα καὶ δράματα καινοφανῆ. Ἀλλὰ μέχρι πότε;

–«Ἄχρι καιροῦ», μᾶς διαμηνύει ἀπὸ τὴν ἔρημό του σεβαστὸς ἅγιος γέροντας.

Ἔτσι, ἀφοῦ δὲν ἦλθε ἀκόμα ὁ «καιρός», συγκρατούμεθα καὶ δὲν προχωροῦμε σὲ «ἀποτειχίσεις». Ὡστόσο δὲν παύουμε νὰ διερωτώμεθα· Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ «καιρός»; πότε λήγει;…

Γνωστὸς μαχητὴς ἐπίσκοπος ἔθετε ὡς ὅριο ἀνοχῆς, ὡς «κόκκινη γραμμὴ» πέρα τῆς ὁποίας δὲν χωρεῖ πλέον οἰκονομία, τὸ «κοινὸν ποτήριον», τὴν συλλειτουργία καὶ συγκοινωνία ἐν τῇ θ. εὐχαριστίᾳ.

Ἐννοεῖ βεβαίως ὁ καλὸς ἱεράρχης τὴν ἐπίσημη καὶ δημοσία intercommunio (=μυστηριακὴ διακοινωνία), καὶ τὴν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διακήρυξι τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων. Καὶ ἐμεῖς– χωρὶς κατὰ βάθος νὰ ἡσυχάζουμε– κάνουμε ὑπομονή, διότι ἀναγνωρίζουμε τὸ κῦρος μαχητῶν ἀνδρῶν, καὶ περιμένουμε αὐτοὶ πρῶτοι νὰ κινηθοῦν.

Ὡστόσο ὁ ἀείμνηστος σοφὸς κανονολόγος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μᾶς ἐφιστοῦσε, ἀπὸ τὸ 1970 ἤδη, τὴν προσοχή, ὅτι οἱ καινοτόμοι δὲν εἶνε τόσο ἀφελεῖς καὶ ἀνόητοι. «Ἂν διαπράξῃ τὴν ἀφέλειαν ἢ τὴν βλακείαν» –ἔγραφε γιὰ ὑποτιθέμενο πατριάρχη ἢ ἐπίσκοπο– «νὰ ἐκτεθῇ καὶ νὰ φανερώσῃ ἀπροκαλύπτως καὶ εἰλικρινῶς τὰ φρονήματα αὐτοῦ, αἴ, τότε τὰ πάντα μεταβάλλονται…» (βλ. βιβλίο του Τὰ δύο ἄκρα· «οἰκουμενισμὸς» καὶ «ζηλωτισμός», ἔκδ. ἱ. ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, ἐν Τροιζῆνι 20083, σ. 169).

Πανοῦργοι, πράγματι, οἱ οἰκουμενισταί! Κρύβονται καὶ ὑποκρίνονται. Ἀλλ᾽«ὁ δρασσόμενους τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν»(Α΄ Κορ. 3,19· βλ. Ἰὼβ 5,13) Κύριος ἐπιτρέπει σιγὰ - σιγά, ἄθελά τους βέβαια, νὰ προδίδωνται τὰ ἀληθινὰ σχέδιά τους καὶ νὰ ἐκτίθενται.

Στὴ Σῦρο ὁ ὀρθόδοξος μητροπολίτης κ. Δωρόθεος παρευρέθη στὴν χειροτονία τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου τῆς νήσου κ. Πέτρου Στεφάνου καὶ μάλιστα τὸν προσεφώνησε μὲ λόγια ὡσὰν νὰ ἀπευθύνετο σὲ ὀρθόδοξο μητροπολίτη, φωνάζοντας «ἄξιος» καὶ–τὸ ἐξωφρενικώτερο– τοῦ προσέφερε ὡς δῶρο καὶ μία παπικὴ μίτρα (τιάρα). Ἐνῷ στὸν ἱερομόναχο Εὐθύμιο Χαραλαμπίδη, ποὺ διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Σύρου, τοῦ προσέφερε - ἐπέβαλε τὴν ποινὴ τῆς ἀργίας!

Τώρα ὅμως δὲν πρόκειται μόνο γιὰ συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους ἢ παροχὴ ἁγιαστικῶν δωρεῶν ἢ ἀνταλλαγὲς δώρων καὶ ἄλλων φιλοφρονήσεων μ᾽ αὐτούς – αὐτὰ ἔχουν γίνει πλέον καθιερωμένη τακτική· μιλᾶμε γιὰ προδοσία περὶ τὰ ὕψιστα καὶ τὰ καίρια! Καὶ γιὰ νὰ μὴ ὁμιλοῦμε ἀορίστως, θὰ ὑπενθυμίσουμε τώρα μερικὰ στιγμιότυπα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα βεβαιώνεται ἀναντιρρήτως, ὅτι πατριάρχες καὶ ἄλλοι κληρικοὶ μετέχουν πρὸ πολλοῦ τοῦ κοινοῦ ποτηρίου, ἔχουν κάνει δηλαδὴ ἀπὸ δεκαετιῶν τὴν «ἕνωσι» defacto.

α΄) Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1971 ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁμιλῶν σὲ Ἕλληνες κληρικοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ συνοδευομένους ἀπὸ τὶς πρεσβυτέρες των, εἶπε· «Ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε! Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχωνται Καθολικοὶ ἢ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν»(πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον, ἐκδ. «Παρακαταθήκη», 2002, σ. 5).

β΄) Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1995 ὁ καθηγητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Κωνσταντῖνος Μπέης (ποὺ κατόπιν ἔγινε καὶ κληρικός) ἀπεκάλυψε μὲ δημοσίευμά του στὸν ἡμερήσιο τύπο, ὅτι στὴν Σύρο ἐτελέσθη Οἰκουμενικὴ θ. Λειτουργία, στὴν ὁποία κοινώνησαν παπικοί, ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάντες. Γράφει· «Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς θείας κοινωνίας, ἐμβάπτιζε (ὁ καθολικὸς ἐπίσκοπος) τὴν ὄστια στὸ δισκοπότηρο μὲ τὸν οἶνο, ἔτσι ὥστε κατὰ τὸ λόγο τοῦ μεγάλου Ἀθηναγόρα νὰ μποροῦμε ὅλοι νὰ κοινωνήσουμε ἀπὸ τὸ ἴδιο δισκοπότηρο. Καὶ κοινωνήσαμε. Καθολικοί, ὀρθόδοξοι καὶ διαμαρτυρόμενοι. Ἀπὸ τὸ κοινὸ δισκοπότηρο τῆς κοινῆς πίστης. Δίχως σύνορα καὶ δίχως μισαλλόδοξες προκαταλήψεις»(ἐφημ. «Ἐλευθεροτυπία», φ. 26-10-1995).

γ΄) Μετάδοσι τῶν ἀχράντων μυστηρίων σὲ ἑτεροδόξους ἀπὸ ὀρθοδόξους κληρικοὺς μέσα σὲ ναούς μας τοῦ ἐξωτερικοῦ μαρτυροῦν ἀξιόπιστοι αὐτόπτες ἀπὸ διάφορες χῶρες καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ἐδῶ δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ παραθέσουμε τὰ ντοκουμέντα. Ἄλλωστε αὐτὰ ἀποτελοῦν ἐπιβεβαίωσι τῶν ἀνωτέρω ὁδηγιῶν τοῦ Ἀθηναγόρα. Λέμε πάντως ὅτι, ὅταν κάποιος πιστὸς διαμαρτύρεται στοὺς ἐν λόγῳ αἰδεσιμωτάτους γιὰ τὴν παράδοσι αὐτὴ τῶν ἱ. μυστηρίων, κατὰ κανόνα ὄχι μόνο ἀκουστὸς δὲν γίνεται ἀλλὰ καὶ δέχεται ἀπότομη ἐπιτίμησι, πρᾶγμα ποὺ δείχνει ὅτι τὸ κακὸ ἔχει παγιωθῆ, τῇ ἀνοχῇ ἢ καὶ τῇ προτροπῇ τῶν κατὰ τόπους ἱεραρχῶν ἀσφαλῶς.

Ὁ π. Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης καταγγέλλει· «Εἴμαστε στὴν Μητρόπολη Σύρου δώδεκα νησιά... Ἐδῶ καὶ δεκαετίες γίνονται μικτοὶ γάμοι· χρόνια τώρα οἱ βαπτίσεις ἀντικαταστάθηκαν μὲ τὸ χρίσμα· ἡ Θ. Κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μεταδίδεται στοὺς Παπικούς καὶ παράλληλα οἱ δικοί μας “κοινωνοῦν” τὴν “ὄστια” ἀπὸ τοὺς παπικούς. Καὶ παρόλα αὐτά, ἐπικρατεῖ “ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή”».

δ΄) Τὸν Ἰούνιο τοῦ 2002 στὴ Ραβέννα τῆς Ἰταλίας, ὅπου κατέληξε ἕνα συνέδριο γενόμενο ἐν πλῷ, ἐτελέσθη ἀρχιερατικὸ συλλείτουργο τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου καὶ τοῦ μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου μὲ ἐκκλησιαζομένους κατὰ τὸ πλεῖστον παπικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους. Τότε, ὑπὸ τὰ βλέμματα τῶν ἀνωτέρω μεγαλοσχήμων, μετεδόθη σὲ μὴ ὀρθοδόξους ἡ θεία κοινωνία, ὅπως πιστοποιεῖ ἀδιάψευστα σχετικὸ βίντεο, ποὺ δείχνει κάποιον ποὺ κοινώνησε νὰ κάνῃ τὸ σταυρό του παπικά.

ε΄)Ἄλλοτε πάλι ἔκανε τὸ γῦρο τοῦ κόσμου ἡ φωτογραφία ἑνὸς ὀρθοδόξου ῾Ρουμάνου ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος μετέσχε σὲ παπικὴ λειτουργία μεταλαμβάνοντας ὄστια.

Ἀπὸ τὰ ἐκτεθέντα συμπεραίνει κανείς, ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ ἀσφαλῶς νὰ γίνωνται ἀπὸ ἰδιωτικὴ μόνο πρωτοβουλία· ἀποτελοῦν ἐκτέλεσι ἐντολῶν καὶ εἶνε τήρησις συμπεφωνημένων ἑκατέρωθεν. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν παπικῶν εἶνε ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὁλοκληρώνοντας τὶς ἐργασίες της τὸ 1965 προέτρεψε τοὺς πιστοὺς τοῦ παπισμοῦ νὰ εἰσέρχωνται στὸ ἑξῆς στοὺς ναοὺς τῶν ὀρθοδόξων καὶ νὰ κοινωνοῦν· ἀπὸ τὴν πλευρὰ δὲ τῶν ὀρθοδόξων εἶνε ἐφαρμογὴ ὁδηγιῶν σὰν αὐτὲς τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα στοὺς κληρικοὺς τοῦ ἐξωτερικοῦ ποὺ εἴδαμε ἀνωτέρω.

Ὑπάρχει βαθὺ παρασκήνιο. Οἱ μὲν συναντήσεις κορυφῆς (π.χ. στὰ Ἰεροσόλυμα ἢ σὲ θρονικὲς ἑορτὲς τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου κ.λπ.) ἀναγγέλλονται καὶ προβάλλονται κατὰ πλησμονήν, ἀλλὰ οἱ οὐσιαστικὲς συμφωνίες γίνονται σὲ μυστικὲς συσκέψεις καὶ τὸ πλήρωμα δὲν μαθαίνει τίποτε. Καὶ γιατί νὰ λέμε τὸ πλήρωμα; ἐδῶ καὶ λόγιοι ἀρχιερεῖς καὶ ἁρμόδιοι ἀκαδημαϊκοὶ διδάσκαλοι παραπονοῦνται ὅτι δὲν ἔχουν ἐνημέρωσι. Λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστημα; Ποῦ τὸ εἴδατε; Τὰ πράγματα χειρίζεται μία ἀριστοκρατικὴ «κλίκα» οἰκουμενιστῶν. Κι ὅταν κατόπιν ἀκουσθοῦν διαμαρτυρίες γιὰ τὰ τολμώμενα, μᾶς λένε ὅτι «ἦταν πανορθόδοξος ἀπόφασις»! Τὸ πρᾶγμα θυμίζει κοσμικὴ τακτική. Μήπως ἀπεκάλυψε ποτὲ ὁ μακαρίτης Ἀθηναγόρας τί ἀκριβῶς εἶπαν μὲ τὸν πάπα Παῦλο ΣΤ΄ κλεισμένοι σ᾽ἕνα γραφεῖο στὰ Ἰεροσόλυμα τὸ 1965; Τώρα ὅμως αὐτὰ ἀρχίζουν νὰ «βγαίνουν» ἕνα - ἕνα, ὅπως δείχνουν τὰ ἀκόλουθα δύο πρόσφατα ντοκουμέντα.

α΄) Στὶς 26 Ἰανουαρίου 1971 ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, γράφοντας στὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἱερώνυμο Α΄, τοῦ λέει γιὰ τὴν σχεδιαζομένη ἕνωσι «ἐν τῇ πράξει»· «Εἰς ταύτην ἀντιτίθενται οἱ Θεολόγοι ἡμῶν, ἀλλὰ δὲν λέγουσιν ἡμῖν πῶς ἐννοοῦσι τὴν ἀποκατάστασιν τῶν πραγμάτων μεταξὺ τῶν δύο πρεσβυγενῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκτὸς ἐὰν προτιμῶσι τὴν διαιώνισιν τῆς διαιρέσεως. Οὐδὲ ἀπαντῶσιν εἰς τὸ ἐρώτημα: Ἀφοῦ διὰ τῆς ἄρσεως τοῦ Σχίσματος, τὴν 7ην Δεκεμβρίου 1965, ἐπανήλθομεν αὐτομάτως εἰς τὴν πρὸ τοῦ 1054 ἐποχήν, καθ᾽ἣν ὑπῆρχον μὲν διαφοραὶ μεταξὺ τῶν δύο ἐκκλησιῶν καὶ ἐνίοτε σκληρότερον ἐκδηλούμεναι, ἀλλὰ διετήρουν τὴν ἑνότητα ἐν τοῖς Ἱ. Μυστηρίοις καὶ ἰδίως ἐν τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ, ποῖα νέα μετὰ τὸ 1054 ἐμπόδια ἐνεφανίσθησαν κωλύοντα τὴν ἐπάνοδον εἰς τὴν πρὸ αὐτοῦ ἐποχήν;»(ἄρθρο τοῦ π. Β.Ε.Β. «Ἡ πολιτικὴἐπιβολὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στὸ περιοδ. «Ἐνοριακὴ εὐλογία», τ. 146/Ὀκτώβριος 2014 σσ. 412-413. Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τοῦ Ἀθηναγόρα ἀπαντᾷ ἐν συνεχείᾳ ὁ συντάκτης π. Βασίλειος Βολουδάκης).

β΄) Προσφάτως ἔγινε συνάντησις «Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν» στὴ Μονὴ Βλατάδων Θεσσαλονίκης καὶ ἐκεῖ ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης κ. Ἀντώνιος Παπαδόπουλος εἶχε εἰσήγησι μὲ θέμα «Ὁ Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ὁδεύει πρὸς καταλλαγή;». Στὴν παρουσίασι τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς, ποὺ κάνει στὸ περιοδικὸ τῆς μητροπόλεώς του ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὑπάρχει καὶ τὸ ἑξῆς ἀποκαλυπτικό·«Ἄρση ἀναθεμάτων ἢ ἄρση ἀκοινωνησίας; Τὸ 1965 ἀνακοινώθηκε ὅτι ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ποὺ δόθηκαν τὸ 1054 μεταξὺ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Μιχαὴλ Κηρουλαρίου. Ὁ καθηγητὴς παρατηρεῖ ὅτι στὸ κείμενο τοῦ 1965 ποὺ ἀνακοινώθηκε, στὴν μὲν ἑλληνικὴ γλῶσσα γίνεται λόγος γιὰ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, στὸ δὲ λατινικὸ κείμενο γίνεται λόγος γιὰ ἄρση ἀκοινωνησίας. Γράφει: “Τὸ κείμενο τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἔχει τὸν ὅρο excommunication ὁ ὁποῖος στὴν ἐπίσημη μετάφραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μεταφράζεται ὡς ‘ἀναθέματα’. Τὸ κείμενο δηλαδὴ μιλοῦσε γιὰ ‘ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας’. Οἱ New York Times μετέδωσαν τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀγγελία τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διὰ τὴν ἄρση τοῦ excommunication (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τὴν πρώτη σελίδα, ὡς τὸ τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καὶ ὡς τὴν ἐπανάληψι τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας ποὺ εἶχε τότε διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ κείμενο ποὺ ἀναγγέλλει τὴν ‘ἄρση τῶν ἀναθεμάτων’ ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται ὅτι εἶχε σκοπὸν νὰ ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικὰς ἀντιδράσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”»(«Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση», τ. 217/Αὔγουστος 2014, σ. 8).

Αὐτὴ ἡ λεγομένη «ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων» πρῶτον μέν, ὅπως βλέπουμε, δὲν ἦταν αὐτὸ ποὺ μᾶς εἶπαν· ἦταν κάτι πολὺ χειρότερο, καὶ ποὺ δὲν τόλμησαν νὰ μᾶς τὸ ποῦν· ἔγινε περίτεχνος παραπλάνησις, ὅπως παρατηρεῖ ὁ καθηγητὴς Ἀντ. Παπαδόπουλος. Ἔπειτα, ὅπως καὶ ἄλλοτε ὑπογραμμίσαμε, αὐτὸ ποὺ ἔγινε τότε στὰ Ἰεροσόλυμα δὲν ἔγινε μὲ τρόπο κανονικό, συνοδικό· ἑπομένως δὲν ἰσχύει, δὲν δεσμεύει τὴν Ἐκκλησία.

Τὸ συμπέρασμα, ὅπως δείχνουν τὰ στοιχεῖα ποὺ παραθέσαμε, εἶνε ὅτι σὲ μυστικὰ σκοτεινὰ διαβούλια ἡ ἕνωσις ἔχει γίνει. Τὸ ἔλεγε ὁ ἀοίδιμος ἱδρυτὴς τῆς «Σπίθας» π. Αὐγουστῖνος· «Τί συζητοῦμε; αὐτοὶ τὴν ἕνωσι τὴν ἔχουν κάνει». Καὶ ὁ νομικὸς - θεολόγος κ. Ἀθανάσιος Σακαρέλλος ἔγραψε πρὸ ἐτῶν βιβλίο μὲ τίτλο: «Ἔγινε ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν»... Δηλαδή; Ἐμεῖς φοβούμεθα ὅτι θὰ τὴ δοῦμε νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἐπίσημη - κανονικὴ εἴσοδο, ἀλλ᾽ αὐτὴ προτίμησε τὴ …«εἴσοδο τῆς ὑπηρεσίας», μὲ ἄλλα λόγια ἀπὸ᾽κεῖ ποὺ μπαίνουν οἱ κλέφτες. Εἶνε ἤδη μέσα.