- ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο θάνατος τὸν μῆνα αὐτὸν καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ κηδεία μὲ δύο μάλιστα ἀρχιεπισκόπους τοῦ θεατρικοῦ συγγραφέως καὶ σκηνοθέτου Θ. Ἀγγελοπούλου, τὸν ὁποῖον ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Φλωρίνης Αὐγουστῖνος εἶχε ἀφορίσει τὸ 1990 γιὰ τὸ γύρισμα –κάτω ἀπ᾽ τὴ μητρόπολί του καὶ σχεδὸν στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας του–, τῆς ἀντεθνικῆς ταινίας «Τὸ μετέωρο βῆμα τοῦ πελαργοῦ», ἔδωσε ἀφορμὴ σὲ ὡρισμένους νὰ ποῦν πολλὰ εἰς βάρος τοῦ γέροντος ἱεράρχου καὶ νὰ «ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί». Καὶ ταῦτα ἐν ὀνόματι τῆς τέχνης, στὴν ὁποία ἀποδίδουν ὑπεραξία, ἐπὶ ὑποτιμήσει τῶν παραδόσεων τοῦ γένους τους καὶ παραχαράξει τῆς ἱστορίας τοῦ τόπου τους.

Τί μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς γιὰ τὸ θλιβερὸ τέλος ἑνὸς συνανθρώπου; Μόνο τὸ ἔλεος τοῦ Κριτοῦ ζώντων καὶ νεκρῶν πρέπει νὰ ζητοῦμε. Ἀνεξιχνίαστα τὰ κρίματά του· ἐκεῖνος ὁρίζει τὴ ζωὴ καὶ τὸ τέλος μας καὶ ἐκεῖνος θὰ κρίνῃ τὸν καθένα κατὰ τὰ πεπραγμένα του. Γιὰ τοὺς ἐπικριτὰς ὅμως τοῦ ἀοιδίμου ποιμενάρχου καὶ τοὺς κηδεύσαντας αὐτὸν ἐν πάσῃ τιμῇ θὰ ποῦμε αὐτὰ μόνο.

Τοὐλάχιστον σήμερα, ποὺ ὅλοι βλέπουμε ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν οἱ διεθνιστικὲς ἰδέες ποὺ πρέσβευε καὶ τὸ σαρκικὸ φρόνημα ποὺ ἐξέφραζε ὁ Θ. Ἀγγελόπουλος –γιὰ τὰ ὁποῖα ἀκριβῶς ὁ ἐπίσκοπος ἐξανέστη καὶ προέβη στὸν ἀφορισμό του–, θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ἔχουμε ἀλλάξει γνώμη.

Δὲν εἶνε λοιπὸν αὐτὲς οἱ ἰδέες καὶ αὐτὰ τὰ φρονήματα ποὺ εὐθύνονται γιὰ τὴ σημερινὴ χρεωκοπία αὐτοῦ τοῦ τόπου; Δὲν εἶστε σεῖς, συμπατριῶτες, ποὺ δυσανασχετεῖτε γιὰ τὴν ἐκχώρησι τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ κατηγορεῖτε τοὺς πολιτικούς σας ἐπὶ προδοσίᾳ; Δὲν εἶστε σεῖς ποὺ ἐξορκίζετε τὴν ἐκποίησι τοῦ δημοσίου πλούτου καὶ τῆς γῆς σας στοὺς ξένους; Δὲν εἶστε σεῖς, ἀδελφοί, ποὺ διαμαρτύρεσθε γιὰ τὴν ἐθνολογικὴ ἀλλοίωσι τῆς χώρας σας ἀπὸ τὴν ἀνεξέλεγκτη λαθρομετανάστευσι; Δὲν δυσανασχετεῖτε, ἐργάτες, γιὰ τὴν ἀνεργία, τὴν εἰσβολὴ τῶν πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, τὴν αὐτοκρατορία τῶν τραπεζιτῶν; Δὲν φωνάζατε σεῖς, συμπολῖτες, ὅταν ὁλόκληρες συνοικίες μεταβάλλονται σὲ γκέτο μουσουλμάνων; Δὲν εἶστε σεῖς ποὺ κλαῖτε, γιατὶ ἡ κόρη σας ἀγάπησε καὶ ἀκολούθησε ἕναν ἀλλοδαπό; Ἐσεῖς δὲν στενοχωρηθήκατε ὅταν πρὸ ἐτῶν Ἀλβανὸς μαθητὴς θὰ κρατοῦσε στὸ σχολεῖο τὴν ἑλληνικὴ σημαία; Καὶ δὲν θὰ στενοχωρηθῆτε ὅταν αὔριο ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος θὰ ἐπανέλθῃ ἐδῶ ὡς ἡγέτης κόμματος τῶν ὁμοεθνῶν του; Δὲν εἶστε σεῖς, ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος καὶ τῶν γραμμάτων, ποὺ διαπιστώνετε τὴν ἀπουσία ὁράματος, τὴν ἔλλειψι στόχων, τὴν κατίσχυσι τῆς ὕλης καὶ τοῦ χρήματος; Καὶ δὲν εἶστε σεῖς, μακαριώτατοι, ποὺ λέτε καὶ γράφετε ὅτι ἡ κρίσις ποὺ βιώνουμε στὸ βάθος εἶνε ὄχι ὑλικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀλλὰ πνευματικὴ καὶ ἠθική;

Ἀλλ᾽ αὐτὰ ἐξέφραζε τότε μὲ «Τὸ μετέωρο βῆμα τοῦ πελαργοῦ» ὁ Θ. Ἀγγελόπουλος. Ἡ σπορὰ ἐκείνων τῶν ἰδεῶν καρποφόρησε τοῦτα τὰ ζιζάνια. Καὶ ἀντὶ τώρα νὰ δικαιώσετε ἐκεῖνον ποὺ ἔβλεπε λίγο πιὸ πέρα καὶ προέβλεπε τὶς σημερινὲς ἐξελίξεις, τὸν ἐπικρίνετε. Τόσο λοιπὸν μικρόνους ἦταν ὁ Αὐγουστῖνος καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβῃ τὴν μεγαλοφυΐα τοῦ σκηνοθέτου, καὶ τόσο εὐφυεῖς ἐσεῖς ποὺ ἐξακολουθεῖτε καὶ τώρα νὰ τὸν ἐκθειάζετε, ἀδίδακτοι ἀπὸ τὰ παθήματα τοῦ λαοῦ μας;

Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος ἦταν ἄνθρωπος ἀγάπης. Δὲν ἐξέδωσε τὸν ἀφορισμὸ ἀπὸ στενοκεφαλιὰ καὶ μῖσος. Τὸν χρησιμοποίησε ὡς παιδαγωγικὸ καὶ ἀσφαλιστικὸ μέτρο. Κρίμα ποὺ ἀκόμα δὲν κατανοήθηκαν τὰ ἐλατήρια καὶ ἡ ἐνέργειά του.