- Ἡ δαιμονικὴ μέθοδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

α΄) Συνύπαρξι, β΄) Διάλογος, γ΄) Διείσδυσι, δ΄) Ἀνατροπὴ

τοῦ αἰδ. Πέτρου Χὶρς

Εἶναι σημαντικὸ ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς ἱεραποστόλους νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ νὰ κατανοήσουμε τὴ δαιμονικὴ μέθοδο τῆς νοθείας. Ὁ διάβολος, ὅταν εἶδε ὅτι πλέον ἡ ἰσχύς του κυριολεκτικὰ καταρρακώθηκε μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ πολεμάει τὴν Ἐκκλησία μὲ μία ἄλλη νέα μέθοδο, μὲ τὴ μέθοδο τῆς νοθείας. Δὲν ἔρχεται νὰ πεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι τίποτα, γιατὶ ἐνικήθη. Ἔρχεται ὅμως νὰ μιλήσει μὲ τὴ γλῶσσα τῆς νοθείας καὶ νὰ πεῖ «Ναί, βεβαίως, ἐγὼ δέχομαι τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἄνθρωπος. Σπουδαῖος ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι ἄνθρωπος». Αὐτὸ λέει καὶ ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος σήμερα. Κυριαρχεῖ δηλαδὴ ἀρειανισμὸς σήμερα στὸ δυτικὸ κόσμο. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι σπουδαῖος ἄνθρωπος, ἀλλὰ δὲν εἶναι Θεός. Ἢ λέει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία εἶναι σπουδαία καὶ ἐκτιμοῦμε τὶς εἰκόνες καὶ τὴν ἱστορία καὶ τὴ θεολογία σας, ἀλλὰ δὲν εἶστε ἡ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μαζὶ μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες εἶστε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Τί διαφορὰ ἔχει ὅμως αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἀρειανισμό, τὴν ἄρνηση τοῦ Θεανθρώπου, ἀπὸ τὸ ψέμα τοῦ διαβόλου; Ἁπλῶς εἶναι στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ ὄχι μόνο τῆς Χριστολογίας ὅπως μὲ τὸν Ἀρειανισμό. Γιατὶ ἡ σωτηρία συντελεῖται - πραγματοποιεῖται στὴν Ἐκκλησία· καὶ ἂν ὑπάρχει ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχει ἄρνηση τοῦ Θεανθρώπου. Δηλαδή, ἂν στὸ τέλος λέει ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία, δὲν εἶναι σῶμα Χριστοῦ, εἶναι σὰ νὰ λέει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἄνθρωπος. Γιατὶ τὰ σωματεῖα, οἱ ὀργανώσεις καὶ οἱ ὁμολογίες εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα. Ἐὰν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ αὐτούς, τότε ἔχουμε οὐσιαστικὰ ἀρειανισμὸ στὴν πρᾶξι, στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιολογίας, καὶ κόβεται ἡ σωτηρία καὶ ἡ ἱεραποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ διάβολος μὲ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νὰ δημιουργήσει μία ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Ἀκριβῶς αὐτὸ γίνεται σήμερα στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιολογίας, τῆς Ἐκκλησίας.

Τέσσερα στάδια περνάει ὁ διάβολος ἀπὸ τότε μὲ τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα καὶ σήμερα στὸ προσωπικὸ ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο. Τέσσερα στάδια περνάει γιὰ νὰ πετύχει τὸ σκοπό του, τὴν ἀνατροπὴ τῆς πίστεώς μας.

1ο στάδιο: ἡ Συνύπαρξη

Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ συνύπαρξη. Ἔρχεται ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ, ὅπως τὸ φίδι· καὶ βρίσκεται κοντά μας, κοντὰ στοὺς ὀρθοδόξους, κοντὰ στοὺς πιστούς. Αὐτὴ ἡ συνύπαρξη εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσι γιὰ νὰ προχωρήση στὸ ἑπόμενο στάδιο ποὺ εἶναι ὁ διάλογος. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι τόσο αὐστηρὸς νὰ μὴν ἀναμιγνύεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἀκριβῶς γιατὶ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσης. Ἡ συνύπαρξη. «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς».

Ἀλλὰ σήμερα δὲν εἴμαστε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, δὲν μποροῦμε νὰ βγοῦμε ὑπαρξιακὰ ἀπὸ τὸν κόσμο ἀλλὰ τροπικά. Τροπικὰ βγαίνει ὁ πιστός. Τότε ἦταν ὁρατὰ σύνορα, τώρα εἶναι πνευματικά. Καὶ σύνορα οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὥρισαν τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὑπάρχουν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ συμπεριφορά μας ἰδιαίτερα στὰ πνευματικὰ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς αἱρετικούς. Αὐτὰ τὰ ὅρια πρέπει νὰ σεβώμαστε ἂν θὰ μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν πειρασμό. Ἂν καταργοῦμε τοὺς κανόνες, ἂν καταργοῦμε τὰ σύνορα, μπαίνουμε στὸν πειρασμό. Καὶ ὁ πειρασμὸς εἶναι νὰ συσχηματιζώμαστε μὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, νὰ γίνουμε κοσμικοὶ ὄχι μόνο στὴν πίστη ἀλλὰ καὶ στὴ μεθοδολογία· γιατὶ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μένουν ὀρθόδοξοι δογματικά, ἀλλὰ ἑτερόδοξοι μεθοδολογικά. Καὶ λέει ὁ ἀπόστολος Παύλος «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον». Ἡ τήρηση τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀπαραίτητη, γιὰ νὰ μὴ μποῦμε στὸν πειρασμὸ τῆς συνύπαρξης τροπικὰ μὲ τοὺς ἐτεροδόξους.

2ο στάδιο: ὁ Διάλογος

Ἀλλὰ θέλει νὰ μᾶς φέρει στὸ δεύτερο στάδιο, στὸ διάλογο. Καὶ ἐδῶ ἔχει πολλὴ πεῖρα καὶ εἶναι πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ταπείνωση μόνο σώζει αὐτὸν ποὺ δὲ θὰ πέσει σὲ αὐτὴν τὴν παγίδα. Οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἀγαθοὶ καὶ ὄχι πονηροί, καὶ ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ἡ ἀδυναμία μας, γιατὶ θέλουμε νὰ πιστέψουμε ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι εἰλικρινής. Εἶναι ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο ὅταν ἔχουμε πολλὴ ὑπερηφάνεια καὶ δὲν ἔχουμε κάνει πρόοδο πνευματικά. Μᾶς λένε ὅ,τι θέλουμε νὰ ἀκοῦμε, καὶ οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι πολὺ καλοὶ σ᾽ αὐτό. Μᾶς ἐπαινοῦν γιὰ τὴν ἱστορία μας, τὶς εἰκόνες μας κλπ. Ἔρχεται ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ἀλαζονεία ὅτι εἴμαστε κάτι καὶ κάτι κάνουμε. Δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι ὑπάρχει κάποια διάθεση ἀπὸ τὸν ἑτερόδοξο νὰ γίνει ὀρθόδοξος. Θέλουν νὰ ἀποκτοῦν αὐτὰ ποὺ ἔχουμε καὶ ὄχι νὰ γίνουν αὐτὸ ποὺ εἴμαστε.

Ὑπάρχουν δύο διάλογοι. Ὑπάρχει ὁ διάλογος ποὺ εἶναι εὐλογημένος, νόμιμος, αὐτὸν ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀπόστολοι. Ὑπάρχει καὶ ἄλλος ποὺ εἶναι καταραμένος, ποὺ εἶναι τοῦ διαβόλου.

Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ διασάφηση. Οἱ ἀπόστολοι ἦρθαν στὸν Χριστὸ πολλὲς φορὲς γιὰ διασάφηση. Αὐτὸς ὁ διάλογος εἶναι εὐλογημένος. Ἔρχεται κάποιος μὲ ταπείνωση καὶ διάθεση νὰ μάθει ἀπὸ τὸν Κύριο. Ὅταν ὁ ἑτερόδοξος ἔρχεται στὴν Ἐκκλησία ἔτσι, εἴμαστε σὲ καλὸ δρόμο. Ἔχουμε εὐλογία. Θὰ ἔχουμε καρπὸ πνευματικά.

Ὅταν ἔρχεται γιὰ τὸ δεύτερο διάλογο, ποὺ εἶναι ἡ διερεύνηση, ἐδῶ εἶναι ἡ πονηρία. Διερεύνηση θὰ πεῖ, δηλαδή, ἔρχομαι νὰ συζητήσουμε. Νὰ τὰ ποῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ βροῦμε μία ἄλλη τρίτη ὁδό, ἄλλη ἀλήθεια, ὄχι αὐτὸ ποὺ κηρύττετε ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ μεταξύ μας θὰ βροῦμε τὴν ἱστορικὴ ἐκκλησία, τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ κλπ. Ἔρχεται ὄχι ὡς ἀναζητητὴς τῆς ἀληθείας, ὄχι ὡς μαθητής, ἀλλὰ ἔρχεται ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἔκφραση ποὺ εἶπαν ὅταν ξεκίνησε ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τοὺς παπικούς, ὅτι ἐδῶ ἔρχονται οἱ παπικοὶ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἀκριβῶς μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ κλίμα δὲ θὰ βροῦμε τὴ σωτηρία. Δὲ θὰ ἔχουμε ἐπιστροφὴ τῶν ἑτεροδόξων. Σ᾽ αὐτὸ τὸ κλίμα δὲν ὑπάρχει μετάνοια καὶ ὅ,τι γίνεται εἶναι χωρὶς κόστος. Ἂν εἴμαστε σ᾽ αὐτὰ τὰ τέσσερα, δηλαδὴ ὄχι ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, ὄχι πνεῦμα μαθητείας, ἔλλειψη μετανοίας καὶ χωρὶς κόστος, τότε αὐτὸς ὁ διάλογος εἶναι διερεύνηση, εἶναι πονηρὸς καὶ ἐκ τοῦ διαβόλου. Ἀκριβῶς ἐδῶ, ἐπειδὴ εἴμαστε ἀγαθοὶ καὶ ὄχι μαθημένοι στοὺς τρόπους τῶν πονηρῶν καὶ τῶν ἑτεροδόξων, θὰ πέσουμε. Δὲν εἶναι ὁ διάλογος ποὺ καταλήγει στὴ σωτηρία ἀλλὰ ὁ διάλογος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας.

3ο στάδιο: ἡ Διείσδυση

Τὸ τρίτο στάδιο εἶναι ἡ διείσδυση. Ὁ διάβολος μὲ τὸ «πές, πές, πές,», μὲ τὸν ἀτελείωτο διάλογο μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, μὲ τὸ νὰ εἴμαστε φίλοι, καθημερινῶς νὰ βρισκώμαστε μαζί, νὰ συνεργαζώμαστε γιὰ τὴ φιλανθρωπία καὶ τὰ δευτερεύοντα κλπ., ἐπιτυγχάνει τὴν διείσδυση. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε πολὺ ξεκάθαρα στὸ ἐξωτερικὸ σήμερα. Σὲ ἀρκετὰ μέρη τοῦ κόσμου ἔχουμε φτάσει σὲ πολλὰ ἐπίπεδα νὰ ὑπάρχει ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, ἀκριβῶς διότι ἔχουμε ὄχι μόνο συνύπαρξη καὶ διάλογο, ἀλλὰ καὶ διείσδυση τοῦ ἑτεροδόξου καὶ τοῦ φρονήματός του μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὡς παραδείγματα ἀναφέρουμε: ἡ συμπροσευχή, ἡ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους, υἱοθέτηση τῶν ἱεραποστολικῶν μεθόδων τῶν ἑτεροδόξων κτλ. Ἡ διείσδυση ἀργὰ ἢ γρήγορα ὁδηγεῖ στὸ τέταρτο στάδιο, στὴν ἀνατροπή.

4ο στάδιο: ἡ Ἀνατροπὴ

Ὁ διάβολος πέτυχε οἱ πρωτόπλαστοι νὰ ἁπλώσουν τὰ χέρια τους, καὶ μόνο τότε κατάλαβαν ὅτι εἶχαν ἀνατραπῆ, ὅτι ἔχασαν τὴ σωτηρία. Εἶναι πλέον ἀργὰ ὅταν ὑπάρχει ἀνατροπή. Τί θὰ πεῖ ἀνατροπὴ στὴν ἱεραποστολὴ καὶ στὸν οἰκουμενισμό; Ἀνατροπὴ θὰ πεῖ ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν ἑτεροδόξων ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι ταυτιζόμαστε μὲ τοὺς ἑτεροδόξους σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἀλλὰ καὶ ἀκόμα κοινωνοῦμε μαζί. Δυστυχῶς καὶ αὐτὸ συμβαίνει σήμερα στὸ ἐξωτερικό, στὴν Ἀμερικὴ δηλαδή, στὸν Καναδά, στὴν Εὐρώπη, ὀρθόδοξοι ἱερεῖς νὰ κοινωνοῦν τοὺς παπικούς, τοὺς μονοφυσῖτες. Ὅταν ταυτίζεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὴν ἑτεροδοξία, ἡ πίστη μὲ τὴν πλάνη, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν αἵρεση, ἔχουμε ἀνατροπὴ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ φρονήματος. Ὡς παραδείγματα ἀναφέρουμε: ταύτιση ἐκκλησιολογικὰ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος καὶ ἄλλων μυστηρίων καθαυτά.

Ἐδῶ εἶναι ἡ ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου, ὅτι μᾶς πέρασε ἀπὸ τὰ τέσσερα στάδια καὶ φτάσαμε στὴν ἀνατροπή.

Ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ σήμερα στὸ ἱεραποστολικὸ συνέδριο, γιατί θέλουμε νὰ προχωράει ἡ ἱεραποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν τὸ θέλουμε πραγματικά, θὰ προσέξουμε αὐτὰ τὰ τέσσερα στάδια καὶ θὰ ἀποφεύγουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Ἡ Ὀρθόδοξη ἱεραποστολὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση στὴ νοθεία τῆς πίστεως. Μόνο ἂν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συνεχίζει ὀρθόδοξα τὴν ἱεραποστολή της πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, τότε μόνο ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ ὑπάρχει ἀνατροπή, ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας(!), ἀλλὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν ἑτεροδόξων.

Εὐχαριστῶ πολὺ ποὺ μὲ ἀκούσατε(*).

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Πέτρου Χίρς,

κληρικοῦ τῆς ἱ. μητροπόλεως Ἱερισσοῦ,

μὲ θέμα «Οἱ ἑτερόδοξοι, ἡ Ἐκκλησία καὶ ἐμεῖς»,

ποὺ ἔγινε στὶς 22-8-2015

στὸ 20ὸ Ἱεραποστολικὸ Συνέδριο Συνεργατῶν τοῦ Πανελληνίου Χριστιανικοῦ Ὁμίλου

στὴν Κατασκήνωσι «Ἁγίας Ταβιθᾶς» στὴν Ἀράχωβα - Παρνασσοῦ Βοιωτίας]

―――――

(*) Ὁ προφορικὸς λόγος ἐπιμελήθηκε γιὰ σαφήνεια καὶ τὸ γραπτὸ κείμενο εἶναι πιὸ πλῆρες καὶ ἀκριβές.