- Ὁ κόσμος τοῦ νοσοκομείου

Θαρρεῖς καὶ εἶναι ἕνα χωριὸ ὁλόκληρο. Μιὰ κοινωνία ἀνθρώπων. Διαφορετικοὶ «τύποι» ἀνθρώπων μὲ ποικιλία χαρακτηριστικῶν στὰ πρόσωπά τους. Συγκεντρωμένοι ἀπὸ διαφόρους τόπους• ποὺ τοὺς ἑνώνει, ὅμως, ὁ πόνος.Πολλοὶ ἄνθρωποι. Σαστίζεις καθὼς τοὺς ἀντικρύζεις. Πολλὰ παρκαρισμένα αὐτοκίνητα. Δύσκολα βρίσκεις χῶρο γιὰ τὸ δικό σου. Οἱ περισσότεροι πονεμένοι. Ἄλλοι, ὡς ἐργαζόμενοι στὸ νοσοκομεῖο, εἴτε ὡς ἰατροὶ ἐπιστήμονες, καθηγηταί, διευθυνταὶ κλινικῶν ποὺ προσφέρουν τὶς ἐξειδικευμένες γνώσεις τους στὸν ἄρρωστο συνάνθρωπο. Τοὺς βλέπεις νὰ περπατοῦν γρήγορα• συγκεντρωμένους σ᾿ αὐτὸ ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν. Ὀλιγόλογοι. Τρέχουν νὰ προφθάσουν τὸ ἐπεῖγον περιστατικό• εἴτε στὸ χειρουργεῖο, εἴτε στὴν κλινική, εἴτε στὴν ἐντατικὴ μονάδα.Κάποιοι ἀπ᾿ αὐτούς, ἐφ᾿ ὅσον ὁ χρόνος τοὺς τὸ ἐπιτρέπει, πηγαίνουν στὸ παρακείμενο ἐκκλησάκι τοῦ νοσοκομείου ν᾿ ἀνάψουν κεράκι καὶ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ φωτισμὸ καὶ ἐπιτυχία τῆς χειρουργικῆς, μεγάλης καὶ δύσκολης, ἐπεμβάσεως ποὺ πρόκειται νὰ πραγματοποιήσουν.Ἄλλοι ἐργάζονται στὸ νοσοκομεῖο ὡς τεχνικοὶ –εἶναι πολύτιμη ἡ προσφορά τους γιὰ τὴν σωστὴ λειτουργία τῶν μηχανημάτων– εἴτε ὡς χειριστὲς αὐτῶν.Τί νὰ πῇ κανεὶς γιὰ τοὺς τραυματοφορεῖς ἀσθενῶν, ποὺ τοὺς μεταφέρουν εἴτε στὰ χειρουργεῖα εἴτε σὲ ἄλλους χώρους τοῦ νοσοκομείου γιὰ ἐξετάσεις;Ἄλλοι ὡς νοσηλευτές. Πῶς τοὺς περιμένουν οἱ ἀσθενεῖς! Ἐκτελοῦν τὶς ὁδηγίες τῶν θεραπόντων ἰατρῶν. Τί προσοχὴ καὶ συγκέντρωσι χρειάζεται ἐκ μέρους των γιὰ σωστὴ ἐφαρμογὴ αὐτῶν! Διότι ὁποιαδήποτε ἀφῃρημάδα ἐκ μέρους των μπορεῖ νὰ ἀποβῇ μοιραία γιὰ τὸν ἀσθενῆ, καὶ βέβαια ἡ εὐθύνη ὁλόκληρη μετατίθεται στὸν νοσηλευτή.

Καλὸν εἶναι καὶ ὁ ἀσθενής, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι σὲ θέσι νὰ τὸ κάνῃ, ἢ ὁ σύνοδός του νὰ παρακολουθοῦν τὴν κατάστασι καὶ νὰ ὑπενθυμίζουν γιὰ τὴν θεραπεία του. Καὶ ἂν μπορῇ μόνος του «κάτι» νὰ κάνῃ, νὰ τὸ κάνῃ. Ἔτσι τοὺς ἀνακουφίζει καὶ τοὺς βοηθᾶ στὸ ἔργο τους. Διότι συμβαίνει ἀρκετὲς φορές, ἂν ὄχι τὶς περισσότερες, ὁ ἀριθμὸς τῶν νοσηλευτῶν ἐν συγκρίσει μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀσθενῶν νὰ εἶναι πολὺ μικρός. Σὲ κάποια βάρδια, μάλιστα, μπορεῖ νὰ ὑπηρετῇ μόνο ἕνας νοσηλευτής, ποὺ δύσκολα ἐπαρκεῖ στὶς ἀνάγκες τῶν ἀσθενῶν καὶ ἀργεῖ νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσῃ. Ἄλλοι, ὡς συνοδοί, περιμένουν ἔξω ἀπὸ τὰ χειρουργεῖα μὲ ἀγωνία, προσευχόμενοι θερμά, διότι κάποιος δικός τους εἶναι μέσα ἐκεῖ. Πόσα θαύματα ἔχουν γίνει μετὰ ἀπὸ τέτοιες καυτὲς προσευχές! Τὸ ἀναγνωρίζουν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ γιατροί.

Ἄλλοι περιμένουν στὰ ἐξωτερικὰ ἰατρεῖα, μὲ ὑπομονή, νὰ ᾽ρθῇ ἡ σειρά τους νὰ πάρουν τὸ παραπεμπτικὸ γιὰ τὴν ἐξέτασί τους σ᾿ αὐτά. Ἀλήθεια, μὲ τί ὑπομονὴ πρέπει νὰ ὁπλιστῇ κανεὶς προκειμένου νὰ ἐπισκεφθῇ ἕνα Νοσοκομεῖο!

Κάποιοι εἶναι οἱ ἐπισκέπτες τῶν ἀσθενῶν. Ἆραγε ξέρουν πῶς νὰ φέρωνται σ᾿ αὐτούς; Ἀρκετὲς φορὲς ὁ ὑγιὴς δὲν μπορεῖ νὰ κατανοήσῃ - νὰ καταλάβῃ τὸν ἀσθενῆ! Τὸν θεωρεῖ παράξενο, ἰδιότροπο.

Ἔρχονται γιὰ ἐπίσκεψι τοῦ ἀσθενοῦς. Ἀλλὰ πῶς λείπει ἡ ζεστασιὰ ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους, μερικὲς φορές! Φέρονται μὲ ψυχρότητα σ᾿ αὐτόν. Δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ ἄρρωστος, λόγῳ τῆς καταστάσεώς του, χρειάζεται λίγη στοργή, τρυφερότητα, λίγη κατανόησι, ἐνίσχυσι.

Διότι μπορεῖ νὰ εἶναι χειρουργημένος, διασωληνωμένος, νὰ πονᾶ, νὰ μὴ μπορῇ νὰ μιλήσῃ, νὰ μὴ μπορῇ νὰ κουνηθῇ, νὰ σηκωθῇ, νὰ ἔχῃ κλειστὰ τὰ μάτια του. Ὁ ὅλος ψυχοσωματικός του ὀργανισμὸς νὰ εἶναι πιεσμένος, «πεσμένος». Ἂς γνωρίζουν δὲ οἱ παριστάμενοι συνοδοί, ὅτι ἡ ἀκοὴ εἶναι ἡ αἴσθησι ποὺ ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο τελευταία. Ἑπομένως ἀκούει ὁ ἀσθενής, ἔστω καὶ ἂν δὲν βλέπῃ καὶ δὲν μιλᾶ. Ἄρα, νὰ προσέχουν τί λένε μεταξύ τους. Νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί του• νὰ τοῦ μιλοῦν οἰκοδομητικά. Ἀκόμη, ἂς τοῦ διαβάζουν δυνατὰ κάποια προσευχὴ γιὰ τὴν παρηγορία καὶ ἐνίσχυσί του. Ποιός ξέρει τί διεργασίες γίνονται στὴν ψυχή του!

Ἄλλοτε, ὁ ἀσθενὴς ἐπιθυμεῖ, κάποιος νὰ τοῦ πιάσῃ τὸ χέρι, ἴσως καὶ νὰ τὸν χτενίσῃ. Μερικὲς φορὲς ἀναγκάζεται νὰ τὸ ζητήσῃ ὁ ἴδιος, διότι βλέπει ὅτι ὁ ἐπισκέπτης δὲν ἀνταποκρίνεται, δὲν προσφέρεται! –Σὲ παρακαλῶ, κάνε μου αὐτὴ ἢ τὴν ἄλλη ἐξυπηρέτησι… Ἂς τὸ θεωρήσῃ ὁ συνοδὸς ὡς μία εὐκαιρία γιὰ ἄσκησι τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης.

Κάποιοι ἀσθενεῖς, νοσηλεύονται πάνω ἀπὸ μήνα, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, στὸ νοσοκομεῖο. Θέλουν παρέα, χρειάζονται ἐνίσχυσι. Μερικὲς φορὲς χάνουν τὴν ὑπομονή τους.

Οἱ συγγενεῖς, οἱ γνωστοί, οἱ φίλοι, νὰ βάζουν προτεραιότητα στὸ πρόγραμμά τους τὸν ἀσθενῆ ἀδελφό. Θὰ χρειαστῇ νὰ κάνουν καὶ κάποια θυσία. Παραδείγματος χάριν, ἀντὶ νὰ συμμετέχουν σὲ κάποια ἐκδρομὴ - προσκύνημα ἢ ὁμιλία ἢ ἀκόμη καὶ σὲ κάποια ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ προτιμήσουν τὴν ἐπίσκεψι στὸν ἄρρωστο ἀδελφό, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ εἶναι μόνος• νὰ ἐπιδιώξουν τὴν «ἀνάπαυσί» του, νὰ τοῦ δώσουν λίγη χαρά. Νὰ φροντίσουν γιὰ τὴν ἐξομολόγησι τοῦ ἀσθενοῦς, ἂν δὲν ἔχῃ γίνει, ἢ γιὰ τὴν θεία Κοινωνία.

Ἂν οἱ πρῶτοι δώσουν προτεραιότητα στὸν ἀσθενῆ, θὰ γεμίσῃ ἡ ψυχή τους ἀπὸ ἀγαλλίασι, εὐφροσύνη καὶ ἱκανοποίησι ἐσωτερικὴ ὅτι ἔκαναν τὸ καθῆκον τους στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. «Ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με» (Ματθ. κε΄ 36). Ἂν πάλι συμβῇ νὰ προτιμήσουν τὴν δική τους ἀνάπαυσι, καλοπέρασι καὶ εὐχαρίστησι καὶ μείνῃ μόνος ὁ ἀσθενής, γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ θὰ δείξῃ, γιὰ τὸν καλὸ λογισμὸ ποὺ θὰ κάνῃ, θὰ ἀποταμιεύσῃ «κεφάλαιο» μὲ τόκο ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ἐνῷ αὐτοὶ θὰ χάσουν ἕνα μεγάλο μισθό, ἕναν ἔπαινο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο• ἴσως δεχθοῦν καὶ κάποιον ἔλεγχο ἐκ μέρους του (βλ. ἔ. ἀ. 43).

Ὅμως, δόξα τῷ Θεῷ, δὲν ἐξέλιπαν ἀκόμη οἱ φιλάνθρωποι συνάνθρωποί μας ἀπὸ τὴν κοινωνία, οἱ ὁποῖοι συντρέχουν τοὺς ἀσθενεῖς, εἴτε γνωστοὺς εἴτε ἀγνώστους! Εἶναι ἐργάτες τοῦ Καλοῦ.

Ὁ Κύριος νὰ τοὺς εὐλογῇ καὶ νὰ τοὺς πληθύνῃ. Καθὼς καὶ ὅσους ἐργάζονται καὶ κοπιάζουν στὰ νοσοκομεῖα μὲ αὐταπάρνησι καὶ ἀνιδιοτέλεια γιὰ τὸ μεγάλο ἀγαθὸ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὑγεία.

Ἀντωνία Α.Χ.