- Χωρὶς τὸ Θεὸ ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ὁδηγηθῇ στὸν παραλογισμὸ

τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ἐπισκόπου Ἀχρίδος

Ἀδελφοί μου, γνωρίζετε τὴν ἱστορία γιὰ τὸ παιδὶ ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο του; Ἕνα παιδὶ κάποτε μέσα στὸ δάσος ἔχασε τὸ δρόμο γιὰ τὸ σπίτι του. Ἀρχίζει νὰ κλαίῃ καὶ νὰ ψάχνῃ. Τί ψάχνει πάνω ἀπ᾽ὅλα τὸ παιδί ποὺ χάθηκε; Ὁ Χριστός μας θὰ ἀπαντοῦσε: Ψάχνει τοὺς γονεῖς του. Ἡ Εὐρώπη θὰ ἔλεγε: Ὄχι, πρῶτα ἀπὸ ὅλα ψάχνει ψωμί. Ὁ Χριστὸς θὰ ἔλεγε: Τὸ παιδὶ ξέρει πὼς ὅταν θὰ βρῇ τοὺς γονεῖς του, θὰ βρῇ καὶ τὸ ψωμὶ καὶ ὅλα ὅσα χρειάζεται. Γι᾽ αὐτὸ τὸ λόγο, τὸ παιδὶ πρῶτα ψάχνει τοὺς γονεῖς του. Ἡ Εὐρώπη θὰ ἔλεγε: Δὲν εἶνε ἔτσι, Χριστέ. Ἐμεῖς ξέρουμε καλύτερα. Ἐσὺ δὲν γνώριζες οὔτε τὸ τηλεσκόπιο, οὔτε τὸ μικροσκόπιο, οὔτε τὸν ἠλεκτρισμό, οὔτε τὸ σινεμά. Ἑπομένως τὸ χαμένο παιδὶ πρῶτα θὰ ψάξῃ τὸ ψωμί, τὰ ροῦχα, τὰ παπούτσια καὶ τόπο γιὰ διανυκτέρευση, καὶ δὲν θὰ ἔχῃ χρόνο οὔτε νὰ σκεφτῇ τοὺς γονεῖς του. Ὁ Χριστὸς θὰ ἔλεγε: Ἀφοῦ ξέρεις καλύτερα ἀπὸ μένα, ἀποστάτη, καθοδήγησε τὸν ἑαυτό σου μὲ τὶς γνώσεις σου. Μὲ τὶς γνώσεις σου καὶ χωρὶς ἐμένα θὰ ὁδηγηθῇς στὴν πεῖνα, τὴ γύμνια, τὴν ἀρρώστια καὶ στὸν παραλογισμό.

Ἀδελφοί μου, πόσο δίκιο ἔχει ὁ Χριστός! Ἂν κάποιος δὲν μποροῦσε νὰ τὸ πιστέψῃ νωρίτερα, τώρα θὰ μποροῦσε νὰ πιστέψῃ πόσο δίκιο ἔχει ὁ Χριστός, βλέποντας τὰ τελευταῖα τρελλὰ κατορθώματα τῆς Εὐρώπης.

Ἂν οἱ Εὐρωπαῖοι πρῶτα ἔψαχναν τὸν οὐράνιο Πατέρα καὶ ἀναζητοῦσαν πρὶν ἀπὸ ὅλα τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θὰ τοὺς δίνονταν καὶ τότε ὅλοι τους θὰ ἦταν χαρούμενοι. Μὲ τὴ χαρά τους θὰ φώτιζαν ὅλο τὸν μὴ χριστιανικὸ κόσμο, θὰ δόξαζαν τὸ Θεὸ καὶ λόγῳ αὐτοῦ ὅλοι οἱ λαοὶ στὴ γῆ θὰ ἀρνιόντουσαν τὰ εἴδωλα καὶ θὰ ἔσπευδαν νὰ βαπτιστοῦν, νὰ γίνουν μέλη τοῦ θεϊκοῦ εὐρωπαϊκοῦ χοροῦ.

Καὶ ὅμως οἱ Εὐρωπαῖοι πῆραν λανθασμένο δρόμο, μακριὰ [ἀπὸ] τὸν Χριστό. Σκοτώνονται, παλεύοντας γιὰ ψωμὶ καὶ πάντα εἶνε πεινασμένοι. Παρανόησαν, ἁρπάζουν αὐτὸ ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει καὶ πάλι δὲν τοὺς εἶνε ἀρκετό.

Ἡ Εὐρώπη διαβάζοντας βιβλία γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ περισσότερες γνώσεις τυφλώθηκε, βάρυνε τὸ νοῦ της μὲ τὸ βάρος τῶν γνώσεων καὶ κατέληξε πιὸ ἀνόητη, πιὸ σκοτεινή, πιὸ φτωχή. Συνήθισε νὰ ψάχνῃ τὸ ψωμί, τὴν εὐτυχία, τὴ γνῶσι, μακριὰ ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα, μακριὰ ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶνε φανερὸ πὼς οἱ πόλεμοι στὴν Εὐρώπη προῆλθαν ἀπὸ τὸν πόλεμο τῆς Εὐρώπης ἐνάντια στὸ Χριστό.

Ὅλη ἡ δυστυχία καὶ ὅλη ἡ ἀδιαντροπιὰ τῆς Εὐρώπης προῆλθε ἀπὸ τὴν ἄρνησι τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ αὐτὸ δὲν συνέβη πρόσφατα, ἀλλὰ ἀπὸ παλιά. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ πάπας ἔκανε τὸν Χριστὸ μισητὸ στοὺς ἀνθρώπους καὶ ὁ Λούθηρος ἑρμήνευσε λανθασμένα τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Παρ᾽ὅλα αὐτὰ ἐμεῖς δὲν χαιρόμαστε μὲ τὴ δυστυχία τῶν ἄλλων. Εὐχόμαστε στοὺς Εὐρωπαίους, μὲ ὅλη τὴν καρδιά μας, νὰ ξαναβροῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ σωστὸ δρόμο. Νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Χριστό, ὄχι ὅμως στὸν Χριστὸ μὲ τὸν παπισμό, οὔτε στὸν Χριστὸ μὲ τὸ λουθηρανισμό. Νὰ ἐπιστρέψουν στὸν Χριστὸ τῶν προπατόρων τους. Νὰ ἐπιστρέψουν στὸ Χριστὸ ποὺ σέβονταν οἱ προπάτορές τους γιὰ χίλια χρόνια μαζὶ μὲ τοὺς δικούς μας ὀρθόδοξους προγόνους.

Ἕνα βλάπτει τὴν Εὐρώπη ἰδιαίτερα: τὸ γεγονὸς ὅτι περιφρονεῖ τοὺς προγόνους της. Ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου…, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Δευτ. 5,16).

Ἡ Εὐρώπη γνώρισε πολλὲς ἐξεγέρσεις καὶ ἐπαναστάσεις. Ὅλες οἱ ἐξεγέρσεις καὶ οἱ ἐπαναστάσεις εἶχαν σὰν στόχο τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς προγόνους της. Ὁ Θεὸς ἐκδικεῖται ἐκείνους ποὺ δὲν σέβονται τοὺς γονεῖς τους, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν φυσικό τους γονέα, ἀπομακρύνονται καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Τίποτε δὲν ἦταν σωστὸ στὴ ζωὴ τῶν γονιῶν μας, πιστεύουν οἱ ἀποστάτες Εὐρωπαῖοι. Οἱ Εὐρωπαῖοι γιὰ αἰῶνες ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τὸ παρελθόν τους, σὰν αὐτὸ νὰ ἦταν πανούκλα, ἐλπίζοντας συνεχῶς σὲ ἕνα εὐτυχισμένο αὔριο. Ἡ ζωή τους ἔρρεε σ᾿ἕνα ὁμιχλῶδες σήμερα, περιφρονώντας ἐκεῖνα ποὺ πέρασαν, περιμένοντας κάτι ποὺ δὲν ἦρθε. Δὲν ὑπάρχει στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἀνάλογο παράδειγμα μὲ αὐτὸ τῆς Εὐρώπης. Ἔζησε γιὰ αἰῶνες μακριὰ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Καὶ παρ᾽ὅλο ποὺ ἔζησε ἔτσι, οἱ τελευταῖες γενιὲς τῆς Εὐρώπης συζήτησαν πολὺ γιὰ τὴν πραγματικότητα, φώναξαν ἐναντίον τῶν μύθων τοῦ παρελθόντος. Στὴν οὐσία κανένας σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο δὲν ἦταν πιὸ ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὴν πραγματικότητα τῆς ζωῆς ἀπ᾿ὅ,τι ἡ Εὐρώπη. Ἐπειδὴ τὴν πραγματικότητα ἀντιπροσωπεύει Ἐκεῖνος ποὺ εἶπε ἐνώπιον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή».

Μόνο ποὺ ἡ Εὐρώπη δὲν πῆγε στὸ κάστρο τοῦ οὐράνιου Πατέρα γιὰ νὰ ψάξῃ φανερὰ καὶ ἀνοικτὰ αὐτὸ ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Ἀποφεύγοντας Αὐτόν, τὸν Οἰκοδεσπότη, μπῆκε στὸ οἰκόπεδό Του κρυφὰ καὶ ἀθόρυβα, γιὰ νὰ κλέψῃ. Δόξασε τοὺς μεγαλύτερους κλέφτες της σὰν τὶς μεγαλύτερες ἰδιοφυΐες στὸν κόσμο.

Γιὰ ποιό λόγο ὁ λαός μας καταστράφηκε; Καταστράφηκε, ἐπειδὴ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τοὺς πατέρες μας καὶ ἀκολούθησε τοὺς ἄθεους καὶ αἱρετικοὺς Εὐρωπαίους. Ἀφοῦ τώρα αὐτὸ τὸ ξέρουμε, ἂς προσέχουμε ποιό δρόμο θὰ πάρουμε στὴ συνέχεια. Ἀμήν.

[«ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ,

Μηνύματα στὸ Λαό», ἐκδ. «Ὀρθόδ. Κυψέλη», σ. 238]