- ΑΙΦΝΙΔΙΟΣ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σχόλιο ἐπιμελητῆ ἔκδοσης

Καταρχὴν ὀφείλω νὰ πῶ ἕνα μεγάλο εὖγε στὴν ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ [φ. 703/Φεβρουάριος 2012] μὲ τὸ κείμενο τῆς ὁποίας συμφωνῶ κατὰ πάντα. Εἰλικρινά, δὲν εἶχα σκοπὸ νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν θάνατο τοῦ Θ. Ἀγγελόπουλου. Ἔχω μάθει νὰ τιμῶ τὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα, ὅμως ὑπεράνω κάθε τέχνης καὶ γραμμάτων ἔχω μάθει νὰ τιμῶ τὸ Δόγμα καὶ τὴν πατρίδα μου. Συνεπῶς, τιμῶ κάθε ἄνθρωπο τῆς τέχνης μέχρις ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ λαμβάνοντας ὑπόψη ὅτι εἶναι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ ὄχι «ἡμίθεος» ὅπως προβάλλουν τὰ ΜΜΕ κάθε ἄνθρωπο τῆς τέχνης ποὺ ἐκεῖνοι θέλουν. Ἀλλά, ἐκεῖνο ποὺ μὲ ἐξόργισε ἦταν ἡ ἑμετικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἐπικριτῶν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἐὰν ὑπῆρχε ἕνας Ἀρχιερέας μὲ Α κεφάλαιο στὴν Ἑλλάδα (γιὰ νὰ μὴν πῶ στὸν κόσμο) τὶς προηγούμενες τέσσερις δεκατίες, αὐτὸς ἦταν ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Ὁ μακαριστὸς αὐτὸς Γέροντάς μας ἐφάρμοσε πλήρως τὸ Εὐαγγέλιο πρῶτα στὴ δική του ζωὴ καὶ στὴ συνέχεια ζήτησε νὰ τὸ ἐφαρμόσουν καὶ οἱ πιστοί. Ὑπῆρξε ὑποδειγματικός, καλοκάγαθος, ἀλλὰ καὶ ἀκέραιος. Δὲν ἀνεχόταν καμμία παραποίηση καὶ καμμία ὑποχώρηση στὰ τῆς πίστης ἀλλὰ καὶ στὰ τῆς πατρίδας. Ἡ Φλώρινα, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του, διέπρεψε στὸ στάδιο τῶν ἀγώνων καὶ τῶν ἀρετῶν. Ὅσοι εἶχαν ἀγαθὴ προαίρεση —ἀκόμη κι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἦσαν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία— ὁμολόγησαν τὸν ἀγώνα, τὸ ὀρθὸ φρόνημα καὶ τὴν μαχητικότητά του γιὰ τὴν προάσπιση τῆς γῆς τῆς Μακεδονίας μας. Κυρίως, ὅμως, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ ὁποία ἤθελε νὰ ἐκφράζεται ἀπὸ τὴν ὀρθοπραξία, διαφορετικὰ ἦταν νεκρή.

Ἦλθαν, λοιπόν, κάποιοι «λελέδες» ποὺ ἔμαθαν τὰ περὶ τέχνης στὰ καπνιστήρια καὶ τὰ μπαράκια νὰ πιάσουν στὸ στόμα τους τὸν Αὐγουστῖνο. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ἐπὶ εἴκοσι χρόνια εἶχαν καταπιεῖ τὴ γλῶσσα τους, διότι ἤξεραν ὅτι θὰ πάρουν τὴν ἀπάντηση ποὺ τοὺς ἁρμόζει ἐὰν ξεκινήσουν τὶς γνωστὲς καλλιτεχνικὲς παραφιλολογίες τους. Κι ἔτσι σιωποῦσαν. Ἦλθαν, λοιπόν, σήμερα λαλίστατοι ὄντες, λάβροι κατὰ τοῦ Αὐγουστίνου, γιατί; Διότι ὁ Αὐγουστῖνος βρίσκεται ἐδῶ καὶ ἑνάμιση χρόνο στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, ἐγκαταλείποντας τοῦτο τὸν μάταιο καὶ χαμερπῆ κόσμο σὲ ἡλικία 104 ἐτῶν. Ὁπότε δὲν μποροῦν νὰ πάρουν τὴν ἀπάντηση ποὺ πρέπει οἱ …«κύριοι» αὐτοί.

Ἄκουσα δὲ καὶ μιὰ κυρία σὲ ἐκπομπὴ «ψευτοτηλεπερσόνας» τῆς ἰδιωτικῆς τηλεόρασης νὰ μιλᾶ γιὰ τὸν μακαριστὸ Γέροντα μὲ τὰ χειρότερα λόγια ἐπειδὴ τὴν ἀφόρισε ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι συμμετεῖχε σὲ γύρισμα σκηνῆς μὲ ὑποτιθέμενη προβολὴ παρὰ φύσιν περιεχομένου (μὲ τὴν ἔννοια ὅτι προσωποποιοῦσε τὸ θῦμα ἑνὸς παιδεραστῆ).

Καὶ ἡ «ψευτοτηλεπερσόνα» συμφωνοῦσε δίχως νὰ ξέρει οὐσιαστικὰ ποιός εἶναι ὄχι μόνο ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἀλλά —κυρίως— τί πρεσβεύει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδὴ πῶς ἐπιτιμᾶται ἡ πράξη αὐτὴ ἀλλὰ καὶ ἡ προβολή της στὸ εὐρὺ κοινό (ὁπότε ἐξωθεῖται ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος τῶν τηλεθεατῶν καὶ ἐξάπτεται ἡ φαντασία καὶ οἱ ὁρμὲς τῶν ἀνθρώπων). Ὁ Γέροντας ἔπραξε τὰ δέοντα καὶ σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ σύμφωνα μὲ τὴν συνείδησή του.

Κλείνοντας λέγω τοῦτο, ἀπὸ πνευματικῆς καὶ καθαρὰ ἐκκλησιαστικῆς ἄποψης: Δὲν γνωρίζω τί προσέφερε ὁ ἐκλιπὼν σκηνοθέτης στὴν τέχνη οὔτε τὸν κρίνω ὡς ἄνθρωπο, καθότι ἁμαρτωλότερος πάντων εἰμὶ ἐγὼ καὶ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ κρίνω ἀλλότριον οἰκέτην. Πάντως, εὔχομαι οἱ Ἀρχιερατικὲς εὐχὲς ποὺ ἀνέπεμψαν οἱ δύο Ἀρχιεπίσκοποι κατὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία του νὰ ἀποτελέσουν τὸν κρούστη ἐπὶ τῆς θύρας τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν ὁποῖον ἀπευθύνθηκαν, παρακαλώντας γιὰ τὴ σωτηρία καὶ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.

Γιῶργος Φωτ. Παπαδόπουλος

[περιοδικό: Χιώτικα Πνευματικὰ Διανθίσματα, τ. 4, Α΄, τετράμηνο 2012, σ. 17-18]