Embedded Files
Σ ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο «Σκυλάνθρωποι» (τοῦ Κ. Διακογιάννη) εἶναι καταγεγραμμένη ἡ ἐνδιαφέρουσα ἀφήγηση μίας Ἑλβετίδας, ἡ ὁποία ἐπεξηγεῖ γιατί οἱ Εὐρωπαῖοι, καὶ γενικώτερα οἱ ξένοι, συμπεριφέρονται μὲ ἐλεεινὸ τρόπο κατὰ τῶν Ἑλλήνων.
Ἡ κοπέλλα ἀναφέρεται σὲ κάποιον πλούσιο θεῖο της ὀνόματι Ἀλμπέρ, ποὺ ζοῦσε κοντὰ στὴ Λωζάννη ὑπεραγαπώντας τὰ ζῷα καὶ προστατεύοντας στὴ βίλλα του πολλὰ ἀπὸ αὐτά.
Ἕνας φίλος του γιατρὸς ἀπ᾽ τὴ Γενεύη τοῦ δώρισε ἕνα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», ποὺ ἄκουγε στὸ ὄνομα «Τέλος», ἐνημερώνοντάς τον ὅτι, ἅμα μεγαλώσῃ τὸ καθαρόαιμο σκυλί, χρειάζεται προσοχὴ διότι εἶναι ἐπικίνδυνο!…
Πράγματι, σ᾽ ἕνα χρόνο εἶχε δυναμώσει τόσο πολὺ ποὺ ἦταν ἀπλησίαστο.
Ὁ πρῶτος ποὺ τὴν πλήρωσε ἦταν ὁ κηπουρός, ποὺ δέχτηκε ἐπίθεσι ἀπὸ τὸ σκυλὶ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μείνῃ ἕνα μῆνα ἀκίνητος στὴν κλινικὴ ἔχοντας χάσει τὴ γάμπα ποὺ τὴν εἶχε φάει ὁ σκύλος, καὶ θὰ ἔμενε κουτσὸς σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ μὲ καρφιὰ στὸ πόδι του!
Ὁ Ἀλμπὲρ ἀπεφάνθη, ὅτι ὁ σκύλος ἔπρεπε νὰ ἐκπαιδευθῇ γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ σωστὴ συμπεριφορά.
Ἔφερε Γερμανὸ σκυλοδαμαστὴ καὶ πράγματι σὲ 6 μῆνες ὁ «Τέλος» ἦταν «ἀρνάκι».
Περιέργως ὅμως σὲ μία δεξίωσι ὁ σκύλος ξαναεπιτέθηκε αἱμοβόρικα σ᾽ ἕναν ὑπηρέτη καὶ εὐτυχῶς γι᾽ αὐτὸν ὁ ὁδηγὸς τῆς βίλλας πυροβόλησε τὸν «Τέλος» καὶ ἔβαλε τέλος στὴν ἄτακτη ζωή του!
Ἡ στενοχώρια τοῦ Ἀλμπὲρ ἦταν ἀπερίγραπτη, ὥσπου τὸν ἐπισκέφτηκε ὁ δωρητὴς τοῦ σκύλου, ὁ γιατρός, ὁ ὁποῖος ἐξήγησε στὸν περίλυπο φίλο του ὅτι ὁ σκύλος, ὅσο καλὰ καὶ νὰ δαμαστῇ, κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μῖσος, καὶ ἐκδικεῖται:
«Τὰ ζῶα δὲν συγχωρᾶνε ποτέ στὸν ἄνθρωπο τὴν βελτίωσι τῆς συμπεριφορᾶς τους, γιατὶ νιώθουνε ὅτι αὐτὴ ἡ βελτίωσι τ᾽ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ φύσι τους… καὶ ὅποτε δίνεται ἡ εὐκαιρία τὸ μῖσος ἐκρήγνυται».
Γιὰ νὰ κατανοήσῃ ὁ Ἀλμπὲρ καλύτερα τὴν συμπεριφορὰ τοῦ σκύλου, ὁ γιατρὸς κάνει τὸν ἑξῆς ἐκπληκτικὸ παραλληλισμό.
«Εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μ᾽ ἐμᾶς τοὺς Εὐρωπαίους καὶ τοὺς Ἕλληνες! Ἂν ὑπάρχῃ μία φυλὴ στὸν κόσμο ποὺ κυριολεκτικὰ τὴ μισῶ ἀφόρητα, αὐτὴ ἡ φυλὴ εἶναι οἱ Ἕλληνες»!
Καὶ τεκμηριώνει τὴν ἄποψί του λέγοντας, ὅτι στὰ γυμνασιακά του χρόνια ἔνιωθε «ψυχικὰ καταπιεσμένος. Διότι δὲν μᾶς διδάξανε τίποτα οἱ σοφοί μας διδάσκαλοι ποὺ νὰ μὴν τό ᾽χανε ἐξηγήσει, νὰ μὴν τό ᾽χανε ἀνακαλύψει, νὰ μὴν τό ᾽χανε πετύχει, νὰ μὴν τό ᾽χανε τελειοποιήσει οἱ Ἕλληνες!
Κι ἂν κάποτε ἀναφέρανε κανένα ἄλλονε φτωχὸ συγγενῆ τῆς γνώσεως καὶ τῆς σοφίας, ὄχι Ἕλληνα, στὸ τέλος προσθέτανε, ὅτι αὐτὸς ὁ κάποιος, ὁ φουκαρᾶς βασίστηκε γιὰ τὴν ἀνακάλυψί του πάνω σ᾽ ἕνα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Ἕλληνα, πάνω σὲ μία παλιὰ σκέψι κάποιου ἄλλου Ἕλληνα, πάνω σ᾽ ἕνα ἔργο αἰῶνες πρὶν δοσμένο ἀπὸ κάποιον ἄλλο Ἕλληνα!…
Σιγὰ - σιγὰ ἔνιωθα πὼς οἱ γνώσεις μου, οἱ σκέψεις μου, τὰ αἰσθήματά μου, ἡ προσωπικότητά μου, ὁ κόσμος μου, ἡ ὕπαρξί μου ὡς τὸ ἔσχατο μόριο διαβρώνονταν καὶ χρωματίζονταν ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ χαρακτηρίζουμε μὲ τὴν κλασσικὴ πιὰ ἔκφρασι “ἑλληνικὸ παρελθόν”».
Αὐτὰ ὅλα καταστάλαζαν στὰ βάθη τῆς ψυχῆς τοῦ γιατροῦ «ἕνα φλογερὸ μῖσος γιὰ καθετὶ τὸ ἑλληνικό»!
Καὶ ἡ συνέχεια·
«Ἀργότερα στὸ πανεπιστήμιο, ἡ κατάστασι ἔγινε δραματική.
Ὁ Ἀσκληπιὸς ἀπὸ τὴ μία, ὁ Ἱπποκράτης ἀπ᾽ τὴν ἄλλη!
Ὁ Γαληνὸς τὴ μία μέρα, ὁ Ὀρειβάσιος τὴν ἑπομένη!
Ἀέτιος τὸ πρωί, Ἀλέξανδρος Τραλλιανὸς τ᾽ ἀπόγευμα!
Παῦλος ὁ Αἰγινίτης ἀπὸ ᾽δῶ, Στέφανος ὁ Ἀθηναῖος ἀπὸ ᾽κεῖ…
Δὲν μποροῦσα ν᾽ ἀνοίξω βιβλίο χωρὶς νὰ βρῶ μπροστά μου τὴν ἑλληνικὴ παρουσία.
Δὲν τολμοῦσα νὰ πιάσω στὰ χέρια μου λεξικὸ γιὰ νὰ βρῶ μία δύσκολη, σπάνια, μία χρήσιμη, μία ἔξυπνη, μία ὄμορφη, μία μεστωμένη λέξι.
Ὅλες ἑλληνικές!
Καὶ ἄλλες ἀμέτρητες σὰν τὴν ἄμμο τῶν θαλασσῶν καὶ τῶν ποταμῶν, ἑλληνικῆς κι αὐτὲς προελεύσεως! Ἄρχισα κ᾽ ἐγὼ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου νὰ νιώθω ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες ὅπως ὁ “Τέλος”…
Πρόκειται γιὰ φαινόμενο ὁμαδικό! …Ἔτσι αἰσθανόμαστε λίγο πολὺ ὅλοι μας ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες.
Τοὺς μισοῦμε ὅπως τὰ ζῷα τοὺς θηριοδαμαστές. Καὶ μόλις μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία χιμᾶμε τοὺς δαγκώνουμε καὶ τοὺς κατασπαράζουμε.
Γιατὶ στὸ βάθος ξέρουμε, ὅτι κάποτε ἤμασταν ζῷα μ᾽ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως, κ᾽ εἶναι αὐτοί, οἱ Ἕλληνες, πάλι οἱ Ἕλληνες, πάντα οἱ Ἕλληνες, ποὺ μᾶς ἐξώσανε ἀπὸ τὴ ζῳώδικη ὑπόστασι καὶ μᾶς ἀνεβάσανε στὴν ἴδια μὲ τοὺς ἑαυτούς τους ἀνθρώπινη βαθμῖδα!…
Δὲν ἀγαπᾶμε κάτι ποὺ θαυμάζουμε… Ρῖξε μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία καὶ θὰ διαπιστώσῃς ὅτι ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι, μὲ ἀρχηγοὺς τοὺς Λατίνους καὶ τὸ Βατικανό, λυσσάξαμε νὰ τοὺς ἐξαφανίσουμε τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς! Δὲν θὰ βρῇς καὶ δὲ θὰ φανταστῇς συνδυασμὸ καὶ συγκέρασμα ἐγκλήματος, πλεκτάνης καὶ παγίδας ποὺ δὲν τὸ σκαρφιστήκαμε καὶ δὲν τὸ πραγματώσαμε γιὰ νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσουμε!… Ἡ ἱστορία μὲ τὸ μῖσος κατὰ τῶν Ἑλλήνων δὲν ξέφτισε.
Ὁ σύγχρονος “πολιτισμένος” ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἴδιος καὶ χειρότερος…
Δὲν θὰ ἐπιτρέψῃ ποτέ τὸ Βατικανό, Ἀλμπέρ μου, νὰ ἐπιβιώσῃ στὴν αὐλόπορτα τῆς Εὐρώπης, στὰ πλευρὰ τῆς Ἀσίας καὶ στὸ κατώφλι τῆς Ἀφρικῆς ὁ Ἑλληνισμὸς κ᾽ ἡ Ὀρθοδοξία του, ἡ μόνη πραγματικότητα, ἡ μόνη γνήσια χριστιανικὴ πίστι…
Εἶναι ὁ μόνος λαὸς ποὺ κατώρθωσε νὰ συνταιριάξῃ ἁρμονικὰ τὸν ἀρχαῖο του πολιτισμό, τὴν ὑπεράνθρωπη πνευματικότητά του μὲ ὅλα τὰ θετικὰ στοιχεῖα τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ νὰ γεννήσῃ αὐτὸς ὁ θεϊκὸς συνουσιασμὸς μία βαθειὰ πίστι, μία θεμελιωμένη θρησκεία, μία τρομερὴ ἑνωτικὴ ἰσχύ.
Ἡ δική μας ἡγεσία, οἱ δικοί μας ταγοί, ἡ δική μας ἐκκλησία, δὲν θὰ ἐπιτρέψουν ποτέ τὴν προκοπή τους· γιατὶ ἂν μονοιάσουνε καὶ στὸ κοινωνικὸ πεδίο, χαθήκαμε!
Ποιός τοὺς πιάνει, ἂν βλαστήσῃ στὴ γῆ τους μιὰ στάλα κοινωνικὴ δικαιοσύνη κι ὁ λαός τους ποὺ στενάζει κι ἀναστενάζει φτάσῃ νὰ κουμαντάρῃ τὸν τόπο του! Θὰ ξαναπιάσουνε τὸ πολιτιστικὸ μαστίγιο στὰ χέρια τους καὶ θὰ τοὺς θωροῦμε πάλι ἀπὸ τὸ ὕψος τῶν ἀστραγάλων τους, ἐμεῖς τὰ σκαθάρια αὐτοὺς τοὺς γίγαντες»!
…Ὁ φιλέλληνας Ἀλμπὲρ σ᾽ ὅλα αὐτὰ ἀρκέστηκε νὰ ἀπαντήσῃ μὲ νόημα·
«Γι᾽ αὐτὸ θὰ τοὺς ἀγαπάω πάντα, θὰ τοὺς θαυμάζω καὶ θὰ τοὺς σέβωμαι…».
[τὸ κείμενο αὐτὸ μᾶς ἔστειλε ἀναγνώστης μας διὰ τοῦ διαδικτύου]
Page updated
Google Sites
Report abuse