- Ἐπιστολὲς τοῦ π. Φιλοθέου Ζερβάκου πρὸς τὸν π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη

13 Μαρτίου 1953…Ἀγαπητέ μοι Αὐγουστῖνε, θὰ ἐπληροφορήθητε βεβαίως παρὰ τῶν οἰκείων σας τὴν τελευτὴν τῆς ὄντως μακαρίας μητρός σας. Συνήθειαν ἔχουσι πολλοὶ τῶν χριστιανῶν νὰ συλλυποῦνται τὰ τέκνα καὶ οἰκείους τῶν θανόντων προσφιλῶν γονέων, ἀδελφῶν καὶ συγγενῶν των. Ἀλλὰ διὰ τοὺς ἐν Κυρίῳ θανόντας συλλυπητήρια δὲν ἁρμόζουσι, μᾶλλον συγχαρητήρια ἁρμόζουσι, ἐπειδὴ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες εἰσὶ μακάριοι, ὡς λέγει ὁ ὑψιπέτης ἀετὸς τῆς θεολογίας Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής. Καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ἡ αὐτοαλήθεια, ἐν Εὐαγγελίοις ἔφη• «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ ἀκούων τὸν λόγον μου καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

Ἐπειδὴ πιστεύω καὶ εἶμαι πεπληροφορημένος ὅτι ἡ μητέρα σου δὲν ἀπέθανεν ἀλλὰ ζῆ, μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, τὴν ὄντως καὶ ἀληθῶς μακαρίαν καὶ ἀνώλεθρον, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, λύπη, στεναγμός, φόβος, κίνδυνος, θάνατος, ἀλλὰ ἀνάπαυσις αἰωνία, χαρὰ ἀνεκλάλητος, δόξα ἀνέκφραστος, εὐτυχία ἀκατανόητος ἀνερμήνευτος καὶ διαρκής.

Εἶμαι δὲ πεπληροφορημένος περὶ τούτου καὶ δὲν ἀμφιβάλλω, ἐπειδὴ ὡς πνευματικός της πατὴρ καὶ ὡς πνευματικὸς ἰατρὸς ποὺ τὴν παρηκολούθουν ἐπὶ πολλὰ ἔτη καὶ ἄχρι τῆς τελευτῆς της (καθὼς ὁ τῶν σωμάτων ἰατρὸς κατανοεῖ τὸν ἀσθενῆ του ὃν παρακολουθεῖ ἐὰν εἶναι διὰ ζωὴν ἢ θάνατον, οὕτω καγώ, ἂν καὶ ἀνεπιστήμων καὶ ἀνάξιος ἰατρός) κατενόησα καὶ διεπίστωσα ὅτι ἡ φιλόστοργος μήτηρ σου δὲν ἀπέθανεν ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, καὶ ἤδη ζῆ καὶ θὰ ζῇ εἰς αἰῶνας αἰώνων ἀναπαυομένη, χαίρουσα καὶ εὐφραινομένη.

Καὶ ἐπειδὴ καὶ ὁ θεηγόρος καὶ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλλει νὰ μὴ λυπώμεθα διὰ τοὺς κοιμηθέντας καθὼς λυποῦνται οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα (δηλ. οἱ ἄπιστοι), διὰ τοῦτο δὲν σοῦ στέλλω συλλυπητήρια• σᾶς στέλλω συγχαρητήρια καὶ πατρικὰς θερμὰς εὐχάς, ὅπως καὶ σὺ μιμηθῆς τὰς ἀρετὰς τῆς μητρός σου, ἰδίως τὴν ταπείνωσιν, τὴν σύνεσιν, τὴν φρόνησιν, τὴν ὑπομονήν, τὴν ἐγκράτειαν, τὴν πίστιν, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπην, ἵνα καὶ τῆς δόξης τῆς αἰωνίου καὶ τῆς χαρᾶς τῆς μακαριότητος, ὧν ἠξιώθη ἡ ἀείμνηστος μήτηρ σου, ἀξιωθῆς καὶ ὧν ἀξιωθείημεν πάντες χάριτι καὶ οἰκτιρμοῖς καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν σταυρωθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰ. Χριστοῦ. Ἀμήν.

Μετὰ πατρικῆς ἀγάπης

καὶ ἐγκαρδίων εὐχῶν

ὁ πνευματικός σου πατὴρ

Φιλόθεος Ζερβάκος

Ἀρχιμανδρίτης

Υ.Γ. Ἔτι ἄλλον ἕν, ὅπερ μᾶς διηγήθη ὁ ...., μὲ πληροφορεῖ καὶ μὲ δίδει ἐλπίδας, ὅτι ἡ σὴ μήτηρ εὑρίσκετο εἰς μεγάλα μέτρα ἀρετῆς ...,

Μᾶς διηγήθη τὰ ἑξῆς τὴν ἡμέραν ποὺ μετέβημεν εἰς Λεύκας διὰ νὰ τὴν κηδεύσωμεν..., ὅτι ἡ ἀείμνηστος μητέρα σας εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ σᾶς ἔβλεπε πρὶν ἀπέθνησκε. Τοῦτο εἶπε καὶ ἐμὲ κατὰ τὴν τελευταίαν μου ἐπίσκεψιν καὶ σᾶς ἔγραφα νὰ ἤρχεσθω. Παρεκάλει δὲ θερμῶς τὸν Θεὸν περὶ τούτου καὶ μετὰ πίστεως. Καὶ ἐπειδὴ μετὰ πίστεως ἐζήτησε, ὁ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων Αὐτὸν ποιῶν καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούων, εἰσήκουσε τὴν δέησίν της καὶ ἔλαβε τὸ αἰτούμενον κατὰ τρόπον παράδοξον καὶ φυσικῶς καὶ ἀνθρωπίνως ἀδύνατον, ἀλλὰ ὑπερφυσικῶς καὶ παρὰ μόνῳ Θεῷ δυνατόν, ὅστις τὰ παρ᾿ ἀνθρώποις ἀδύνατα ποιεῖ δυνατὰ καὶ πάντα φιλανθρώπως πρὸς τὸ ἑκάστου συμφέρον οἰκονομεῖ.

Τί λοιπὸν ᾠκονόμησε καὶ διὰ τὴν μακαρίαν μητέρα σας διὰ νὰ μὴ ἀποθάνη λυπημένη: Ἄκουσον, θαύμασον, δόξασον καὶ εὐχαρίστησον τὸν παντοδύναμον Θεὸν καὶ Πατέρα Οὐράνιον, τὸν ποιοῦντα καὶ ἐν ταῖς παρούσαις πονηραῖς καὶ χαλεπαῖς ἡμέραις καὶ ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς πονηρᾷ γενεᾷ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ μεγάλα καὶ θαυμαστά, ἔνδοξά τε καὶ παράδοξα.

Ἐνῷ ἀρκετὰς ἡμέρας εὑρίσκετο λυπημένη ποὺ δὲν σᾶς ἔβλεπεν, ἔξαφνα ὀλίγας ἡμέρας πρὶν τελευτήσῃ μὲ χαρὰν καὶ φαιδρότητα προσώπου λέγει εἰς τὸν … καὶ οἰκείους σας. Ἐγώ, παιδιά μου, θὰ ἀποθάνω τώρα εὐχαριστημένη, διότι εἶδα τὸν ... μου. Καὶ πῶς τὸν εἶδες; τῆς εἶπον. Τὸν εἶδον εἰς μίαν μεγάλην ἐκκλησίαν καὶ ἦτο μέσα εἰς τὸ ἱερὸν καὶ ἦτο ὡραῖος καὶ ἱλαρὸς τὴν μορφήν. Ἔσπευσα νὰ ὑπάγω νὰ τὸν ἰδῶ καὶ νὰ τῷ ὁμιλήσω, ἀλλ᾿ ἦτο πολύ ... πλῆθος ἀνθρώπων καὶ δὲν ἦτο εὔκολον. Καὶ ἐπειδὴ εἶχον πολὺν πόθον νὰ τὸν ἔβλεπον ἐκ τοῦ πλησίον, ὤθουν τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ πολὺν κόπον κατώρθωσα καὶ τὸν ἐπλησίασα καὶ τὸν εἶδα ἀλλὰ καὶ μὲ εἶδε, καὶ τώρα δὲν θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἀποθάνω, καὶ θὰ ἀποθάνω εὐχαριστημένη.

Ὡς ὑπονοῶ, ἦλθεν εἰς ἔκστασιν καθ᾿ ἣν ὥραν ἔβλεπε ταῦτα. Ὁ Κύριος διὰ τοῦ τρόπου τούτου ἐπλήρωσε τὴν αἴτησιν καὶ ἐπιθυμίαν της, ἣν εἶχε νὰ σᾶς ἴδη.

Ταῦτα σοι γράφω πρὸς παραμυθίαν, διὰ νὰ μὴ στενοχωρῆσαι πὼς δὲν ἦλθες καὶ πὼς δὲν σὲ εἶδεν ἡ μήτηρ σου.

Φιλόθεος