- Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΩΣ ΜΙΜΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ (Γ' ΜΕΡΟΣ)

τοῦ σεβ. μητροπολίτου Γόρτυνος κ. Ἰερεμία

8. Τὸ κήρυγμα τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου ἦταν κήρυγμα εὐαγγελικό, πατερικό, ἀπερίτμητο (ἀκουτσούρευτο), πέρα γιὰ πέρα ὀρθόδοξο. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, δὲν κατέβαζε τὰ μέτρα: «Ὁ Ὄλυμπος ἔχει τόσα μέτρα»! Δὲν ἀλλοίωνε τὸ κήρυγμά του, δὲν νόθευε τὸν εὐαγγελικὸ λόγο, γιὰ νὰ προσφέρει κήρυγμα εὐχάριστο στοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ νὰ κερδίσει ὀπαδούς. Ἀσφαλῶς, ἂν κηρύττουμε φιλοπαπικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ κηρύγματα, θὰ εἴμαστε εὐχάριστοι στοὺς πολλοὺς καὶ θὰ ἔχουμε ὑποστηρικτές. Τέτοια ὅμως τακτικὴ ἦταν ξένη στὸν πατέρα Αὐγουστῖνο. Ἐδῶ πάλι ἐνθυμούμεθα τοὺς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ ὑμνούμενος Γέροντας ἐνεπνέετο καὶ κατευθύνετο. Οἱ προφῆτες πράγματι κρατοῦσαν ψηλὰ τὸν λόγο τους καὶ ἔκαναν ἀγώνα νὰ ἀνεβάσουν ἐκεῖ ψηλὰ τὸν λαὸ καὶ ὄχι νὰ κατεβάσουν τὸν θεῖο λόγο στὸ χαμηλὸ ἐπίπεδο τοῦ λαοῦ. Λέγει ὁ Θεὸς στὸν προφήτη Ἰερεμία: «Αὐτοὶ (οἱ ἄνθρωποι) ὀφείλουν νὰ ἐπιστρέψουν σὲ σένα καὶ ὄχι ἐσὺ σ᾽ αὐτούς» (Ἰερ. 15,19). Κατὰ τὸν πατέρα Αὐγουστῖνο ὁ ἱεροκήρυκας ἐκεῖνος πού, λόγῳ τοῦ διωγμοῦ του, προδίδει τὴν γραμμή του καὶ κηρύττει κατὰ τὴν ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ ἐξουδετερώσει τὴν ἐναντίον του πολεμική, αὐτὸς ὁ ἱεροκήρυκας, κατὰ τὸν μακαριστὸ Γέροντα, εἶναι ψευδοπροφήτης. Διότι, ὅπως λέγει ὁ προφήτης Μαλαχίας, «ἡ ἀλήθεια ὀφείλει νὰ εἶναι πάντα στὸ στόμα τοῦ ἱερέως καὶ δόλος νὰ μὴν ὑπάρχει στὰ χείλη του» (Μαλ. 2,6). Οἱ ἄνθρωποι, βέβαια, εἶναι γνωστὸν ὅτι θέλουν κήρυγμα εὐχάριστο, κήρυγμα κολακευτικὸ τῶν ἀδυναμιῶν τους. Ἀλλὰ τέτοιο κήρυγμα εἶναι ἀπάτη καὶ ψέμα: «Ἐὰν ἐγὼ ἐπεδίωκα μάταια καὶ ἀπατηλὰ καὶ προφήτευα ψεύδη ἀπὸ μέθη καὶ κραιπάλη, τότε θὰ ἤμουνα προφήτης τοῦ λαοῦ αὐτοῦ», λέγει ὁ προφήτης Μιχαίας (2,11).

9. Οἱ προφῆτες μᾶς παρουσιάζονται στὰ ἱερά μας κείμενα ὡς ἀπογοητευμένοι γιὰ τὰ μικρὰ καὶ μηδαμινὰ ἀκόμη ἀποτελέσματα τῶν κόπων τους. Ἀκοῦστε μιὰ τέτοια πονετικὴ φωνή: «Ἀλλοίμονο σὲ μένα, γιατὶ μοιάζω μὲ αὐτὸν ποὺ μαζεύει ὀπῶρες μετὰ τὴν συγκομιδή. Κανένα σταφύλι δὲν ὑπάρχει γιὰ φάγωμα, κανένα πρωτόβλαστο σύκο νὰ τὸ ἐπιθυμήσει ἡ ψυχή μου» (Μίχ. 7,1). Ὁ δὲ προφήτης Ἠσαΐας παρουσιάζει καὶ αὐτὸν τὸν Μεσσία ἀπογοητευμένον ἀπὸ τὰ πενιχρὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐργασίας του: «Ἐγὼ δὲ –λέγει ὁ Μεσσίας– εἰς μάτην καὶ γιὰ τὸ τίποτε ἐκοπίασα. Εἰς μάτην ἐδαπάνησα τὴν ζωή μου» (Ἠσ. 49,4).

Πολλὲς φορὲς εἴχαμε ἀκούσει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος τὸν ἀπογοητευτικὸ αὐτὸ λόγο. «Καὶ τί κάναμε μὲ τὰ τόσα κηρύγματα;», ἔλεγε μονολογώντας. «Τί βγῆκε ἀπὸ τόσους κόπους καὶ ἀγῶνες; Ἀλλὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὸν ἕνα, γιὰ τὸν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου». Ἀπογοητευμένοι οἱ προφῆτες ἀπὸ τὰ πενιχρὰ ἀποτελέσματα στὸν λαό, ἀναπαύονται στὸν μικρὸ κύκλο τῶν μαθητῶν τους, στοὺς ὁποίους παραδίδουν καὶ τὴν διδασκαλία τους, γιὰ νὰ γίνουν αὐτοὶ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου τους. «Θέλω νὰ δέσω, θέλω νὰ σφραγίσω τὴν διδασκαλία μου διὰ τοὺς μαθητάς μου», λέγει ὁ προφήτης Ἠσαΐας (8,16), ἀπαντώντας στοὺς περιφρονητὲς τοῦ λόγου του. Αὐτὸς ὁ κύκλος τῶν μαθητῶν ἀποτελοῦσε τὴν πλέον γλυκειὰ παρηγορία καὶ τὴν ἐλπίδα τῶν προφητῶν. «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός», λέγει μὲ καύχηση ὁ προφήτης Ἠσαΐας (8,18). Ἦταν ἡ Ἠσαΐειος σχολή του, στὴν ὁποία ἐνεπιστεύθη κυρίως τὸ δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου του ὁ προφήτης. Αὐτὸς εἶναι ὁ λεγόμενος «Δεύτερο-Ἠσαΐας», ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἠσαΐας τοῦ πρώτου μέρους τοῦ βιβλίου μὲ ὑπομνηματισμὸ τῶν μαθητῶν του κατὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς.

Καὶ τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου πόθος - θερμὸς πόθος ἦταν ἡ δημιουργία σχολῆς ἐκ τῶν στενῶν μαθητῶν του, τῶν πιστῶν πνευματικῶν του τέκνων, μὲ μόνο καὶ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ γίνουν πιστοὶ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ γίνουν θερμοὶ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κηρύττοντες ὀρθόδοξα τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν πατερικὴ γραμμή. Νὰ πεθάνουν στὴν ἐξορία καὶ στὶς φυλακὲς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐπανειλημμένως ἔλεγε: «Ἐὰν ἐμεῖς οἱ ἱεροκήρυκες καὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν πεθάνουμε στὶς φυλακές, εἴμαστε ψεῦτες καὶ ψευδοπροφῆτες»!

Ἀσφαλῶς οἱ κόποι Του δὲν πῆγαν χαμένοι. Οἱ λόγοι Του καὶ ὅλη ἡ προσωπικότητά Του μᾶς ὑπενθύμιζαν ζωηρὰ τὴν παρουσία τῶν προφητῶν στὴν ἐποχή μας. Ὅταν τὸν ἄκουγα νὰ κηρύττει μὲ ὑψωμένη τὴν φωνή, ἔλεγα: «Ἐδῶ ἀκούω τὸν προφήτη Ἠσαΐα νὰ ἐλέγχει τὴν ἀποστασία τοῦ λαοῦ». Καὶ ὅταν παρακάτω τὸν ἄκουγα νὰ ὁμιλεῖ πονετικὰ γιὰ τὰ συμβαίνοντα, ἔλεγα πάλι: «Ἐδῶ ἀκούω τὸν προφήτη Ἰερεμία, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ θρήνου δίδει διέξοδο στὰ συνέχοντα συναισθήματά του».

Ἀνῆκα καὶ ἐγὼ στὸν κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος. Δὲν ἐφάνηκα πιστός Του μαθητής. Ἔφυγα ἀπὸ κοντά Του. Ἔφυγα μόνος μου, δὲν μὲ ἐδίωξε. Ἔφυγα, γιατὶ ἤμουν καὶ εἶμαι ἀκόμη ἀδύναμος. Δὲν εἶχα οὔτε καὶ ἔχω ἀκόμη τὴν δύναμη νὰ ἀνέλθω στὸ ὕψος ποὺ αὐτὸς ἤθελε τὰ πνευματικά Του τέκνα. Τοῦ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν πικρία ποὺ τοῦ προκάλεσα μὲ τὴν φυγή μου αὐτή, ἀλλὰ ἐνώπιον τοῦ διαδόχου Του, προσκυνητοῦ μοι Ἀρχιερέως, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, καὶ ἐνώπιον τῶν λοιπῶν ἁγίων Σεβασμιωτάτων πατέρων, καὶ ἐνώπιόν Σας, ὦ λαὲ τοῦ Θεοῦ, δηλώνω ὅτι ὅλη ἡ μορφὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου Αὐτοῦ Διδασκάλου μας ἐνθρονίστηκε βαθειὰ στὴν καρδιά μου, καὶ ἀκόμη δηλώνω ὅτι «τὸ αἷμα νερὸ δὲν γίνεται»!

Μὲ σεβασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη.

(Ὁμιλία εἰς Φλώρινα τὴν 24η Αὐγούστου εἰς Ἑσπερίδα ἀφιερωμένη στὴν

σεπτὴ μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης πατρὸς Αὐγουστίνου)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΕΔΩ