- Ἡ ἀνάβασις πρὸς τὴν κορυφὴ - Ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ π. Igor Rozin (γ΄)

Ὁ πνευματικὸς τοῦ Igor, ὁ π. Vyacheslav, ἦταν αὐτὸς ποὺ πρότεινε νὰ χειροτονηθῇ ἱερέας. Ἡ πρότασι αὐτὴ ἦταν τελείως ἀπροσδόκητη γιὰ τὸν Igor καὶ ἔτσι δίσταζε γιὰ πολὺ καιρὸ νὰ τὴν δεχθῇ. Αἰσθανόταν πὼς ἐμπόδια ἦταν ἡ προχωρημένη ἡλικία του –ἦταν ἤδη σαρανταδύο χρονῶν–, ἡ πτωχὴ μνήμη του καὶ ἡ ἔλλειψι μορφώσεώς του.Ὅμως ὁ π. Vyacheslav ἐπέμενε καὶ μάλιστα θεωροῦσε τὸν Igor κατάλληλο γιὰ ἐφημέριο σὲ ἕνα ναὸ ποὺ μόλις ἄρχισε νὰ ξαναλειτουργῇ στὸ Tyrnyauz μετὰ τὴν πτῶσι τοῦ κομμουνισμοῦ. Παρ᾽ ὅλο τὸ δισταγμό του ὁ Igor ἔδειξε ὑπακοὴ καὶ συμφώνησε.Στὶς 19 Ἰουλίου, στὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὁ Igor χειροτονήθηκε διάκονος. Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα, τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἔγινε ἡ χειροτονία του σὲ ἱερέα ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Γεδεών.Ἡ πρεσβυτέρα Αἰκατερίνη παρατήρησε πώς, μετὰ ἀπὸ τὴν χειροτονία του, ὁ π. Igor ἔγινε ἤρεμος, πρᾶος καὶ χαρούμενος καὶ ἡ χάρις τὸν ἐπισκίασε.Ὁ ναὸς στὸ Tyrnyauz ἦταν σὲ ἀθλία κατάστασι. Εἶχαν σαπίσει οἱ τοῖχοι καὶ ἡ σκεπὴ ἔσταζε ἀπὸ παντοῦ. Ὡστόσο ὁ π. Igor ἀγάπησε τὸ ναὸ καὶ τοὺς ἐνορῖτες πραγματικά. Πῆρε τὰ ἐργαλεῖα στὰ χέρια του καὶ ἀνακαίνισε τὸ ναό. Ὅλη ἡ οἰκογένεια τὸν βοήθησε. Κουβάλησαν τὰ ξύλα ἀπὸ τὸ κοντινὸ δάσος, ἔβαψαν καὶ ἀσβέστωσαν τὸ ναὸ καὶ ἔχτισαν τὴν ἁγία τράπεζα μόνοι τους.Ὅπως προαναφέρθηκε, τὸ 90% τῶν κατοίκων τοῦ Tyrnyauz ἦταν μουσουλμᾶνοι. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἦταν ἐμπόδιο γιὰ τὸν π. Igor. Πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἤθελε νὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό. Ἡ πρώτη θ. λειτουργία ἔγινε κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Πολλοὶ συμμετεῖχαν• ἄλλοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν καὶ ἄλλοι γιὰ νὰ δοῦν τὸν καινούργιο ἱερέα. Ὁ π. Igor τοὺς δέχθηκε ὅλους μὲ ἀγάπη.Ὁ π. Igor λειτουργοῦσε κάθε Σάββατο καὶ Κυριακὴ καὶ στὶς ἑορτές. Κάθε Τετάρτη διάβαζαν τὸ Ἀκάθιστο Ὕμνο μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Πάντα ἔλεγε ὁ π. Igor• «Καὶ ἕνας μόνο νὰ ἔρθῃ νὰ λειτουργηθῇ, ἐγὼ θὰ λειτουργήσω». Λειτουργοῦσε χωρὶς βιασύνη, μὲ προσοχὴ καὶ κατάνυξι. Ὅταν τὸν ρωτοῦσαν γιὰ διάφορα πράγματα τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας, συνήθιζε νὰ λέῃ• «Δὲν καταλαβαίνετε; Ὑπηρετῶ τὸν Θεὸ καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ περισπᾶτε μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα. Αὐτὰ μποροῦν νὰ ἀποφασισθοῦν μετὰ τὴν ἀκολουθία».

Ὁ π. Igor ντρεπόταν γιὰ τὴν ἀγραμματωσύνη του καὶ πολλὲς φορὲς ζήτησε εὐλογία νὰ παρακολουθήσῃ κάποιο θεολογικὸ σεμινάριο. Ἀλλὰ ὁ ἐπίσκοπος τοῦ εἶπε• Θὰ ἦταν καλύτερα νὰ διαβάζῃς περισσότερα βιβλία. Ὅλα ὅσα χρειάζεσαι θὰ τὰ βρῇς ἐκεῖ. Ἔτσι ὁ π. Igor ἀφιέρωσε ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο του στὴ μελέτη. Ἡ πρεσβυτέρα θυμᾶται, πὼς ὁ π. Igor εἶχε βιβλία παντοῦ καὶ συνεχῶς διάβαζε. Ἰδιαίτερα ἀγαποῦσε τοὺς βίους τῶν γερόντων τῆς Ὄπτινα καὶ τοῦ Βαλαάμ• τὰ ἔργα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στὸ ἐπισκοπεῖο δὲν ὑπῆρχαν ἀρκετὰ βιβλία καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς φίλους του νὰ τοῦ στείλουν.

Στὸ σπίτι του εἶχε ξεχωρίσει ἕνα μικρὸ κελλὶ –χωρισμένο μὲ σανίδα– γιὰ νὰ προσεύχεται καὶ νὰ διαβάζῃ. Ποτέ δὲν ἔτρωγε πρὶν τὶς 3 μ.μ., κι ὅμως ἤξερε νὰ οἰκονομῇ τὰ πνευματικά του παιδιὰ στὸ θέμα τῆς νηστείας ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις τους.

Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ προσέρχωνται στὸν π. Igor καὶ δημιουργήθηκε μιὰ ζωντανὴ ἐνορία. Ὑπῆρχε καὶ κατηχητικὸ σχολεῖο γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς ἐνηλίκους. Φύτευε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς ἀκολουθίες της μὲ ἕνα διακριτικὸ τρόπο.

Χάρι στὴ δραστηριότητα τοῦ π. Igor πολλοὶ Balkars (ἄνθρωποι μιᾶς τουρκικῆς φυλῆς ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Καυκάσου) ἔγιναν ὀρθόδοξοι. Ἐπίσης πολλοὶ μουσουλμᾶνοι ἄρχισαν νὰ τὸν συμβουλεύωνται καὶ μερικοὶ βαπτίσθηκαν κρυφά. Γιατὶ σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τους ὅποιος γινόταν «προδότης» τοῦ Ἀλλάχ, διωκόταν ἀπὸ τὴν κοινότητα τῶν μουσουλμάνων ἢ καταδικαζόταν σὲ θάνατο. Οἱ πιὸ τολμηροὶ ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ὅταν μάθαιναν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, προχωροῦσαν στὸ βάπτισμα. Συνήθως αὐτοὶ ἦταν οἱ ἀπόβλητοι τῆς κοινωνίας – ἀλκοολικοὶ καὶ ἀλῆτες. Σὲ μία τέτοια περίπτωσι ἕνας βαπτίστηκε δεκαπέντε λεπτὰ πρὶν πεθάνῃ.

Ὁ π. Igor παρακολουθοῦσε τὸν κάθε ἐνορίτη καὶ ἂν δὲν παρουσιαζόταν γιὰ πολὺ καιρὸ τὸν ἐπισκεπτόταν. Δὲν τὸν ἐνδιέφεραν καθόλου τὰ λεφτὰ καὶ ποτέ δὲν ἔπαιρνε χρήματα γιὰ τὰ μυστήρια ποὺ τελοῦσε.

Εἴτε λόγῳ τοῦ αἰφνιδίου θανάτου τοῦ υἱοῦ του (γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ γίνῃ λόγος σὲ ἑπόμενο ἄρθρο) εἴτε λόγῳ τῶν ἐπανειλημμένων ἀπειλῶν τῶν μουσουλμάνων εἴτε λόγῳ τοῦ ὀνείρου ποὺ εἶχε δεῖ ὡς νέος, ὁ π. Igor ἄρχισε νὰ ἀλλάζῃ καὶ νὰ γίνεται πιὸ σκεπτικός. Μιλοῦσε ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ γιὰ τὸ θάνατο, γιὰ τὴ μεταθανάτια ζωὴ καὶ γιὰ τὸ μαρτύριο.

Ἐκλιπαροῦσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ νὰ διαβάζουν τὰ ἔργα τῶν Πατέρων, νὰ ἐργάζωνται τὴν σωτηρία τους διὰ μέσου τῶν θλίψεων καὶ τῆς βίας. Δυνάμωνε τὴν πίστι τους, τοὺς παρηγοροῦσε καὶ τοὺς ἐνθάρρυνε. Τοὺς προέτρεπε νὰ μὴ φοβοῦνται τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἄλλων θρησκειῶν ἀλλὰ νὰ θέσουν ὅλες τὶς ἐλπίδες τους στὸ Θεό. Ἀγαποῦσε ὅλους ἀνεξαιρέτως, ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ τὸν μισοῦσαν ὑπερβαλλόντως.

Εἶχε πολὺ πόνο καὶ θλῖψι γιατὶ οἱ γονεῖς του δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὸ δρόμο ποὺ εἶχε πάρει καὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἦταν βαπτισμένοι. Μὲ τὸν διακριτικὸ ὅμως τρόπο καὶ τὴν ὑπομονή του κατάφερε νὰ δῇ τὴ μητέρα του βαπτισμένη ὀρθόδοξη. Ἡ πρεσβυτέρα του θυμᾶται πὼς σπάνια χαμογελοῦσε ὁ π. Igor, ἀλλὰ στὴ βάπτισι τῆς μητέρας του ἕνα χαμόγελο κοσμοῦσε συνεχῶς τὸ στόμα του. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ π. Igor βαπτίστηκε καὶ ὁ πατέρας του.

Ὁ π. Igor εἶχε ἀντιληφθῆ τὶς ἀπειλὲς γιὰ τὴ ζωή του, ἀλλὰ δὲν παραπονιόταν σὲ κανέναν. Μία παράταξι φανατικῶν μουσουλμάνων συνεχῶς παρακολουθοῦσε τί γινόταν στὸ ναὸ καὶ φύτευαν μῖσος γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στὰ παιδιὰ τῆς περιοχῆς.

Τὸ 2001, στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς μουσουλμάνων μαζεύτηκε ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν• «Θὰ τινάξουμε στὸν ἀέρα τὴν ἐκκλησία σας καὶ θὰ σκοτώσουμε τὸν ἱερέα σας». Μετὰ τὴν θεία λειτουργία ὁ π. Igor καὶ οἱ πιστοὶ ἔκαναν λιτανεία γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ μὴ δίνοντας καμμιά σημασία στὶς φωνές τους. Μάλιστα ὁ π. Igor τοὺς ῥάντισε ὅλους μὲ ἁγιασμό.

Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ἡ πρεσβυτέρα βρῆκε ἕνα σκοτωμένο σκυλὶ ἔξω στὴν αὐλή τους (κάτι ποὺ συνηθίζουν νὰ κάνουν στὸν Καύκασο γιὰ νὰ προειδοποιήσουν τὸν ἐχθρό τους γιὰ ἕναν ἐπικείμενο θάνατο). Ἡ πρεσβυτέρα φοβήθηκε καὶ ἔτρεξε νὰ τὸ πῇ στὸν π. Igor, ὁ ὁποῖος δικαιολόγησε τὸ γεγονὸς ὡς τυχαῖο καὶ τῆς πρότεινε νὰ μὴ δώσῃ σημασία. Ἤξερε ὅμως πολὺ καλὰ τί σήμαινε αὐτὸ καὶ αὔξησε τὴν προσευχή του στὸ Θεό.

Τρεῖς φορὲς οἱ μουσουλμᾶνοι ρήμαξαν τὸ φράχτη τοῦ ναοῦ, κι ὅμως ὁ π. Igor καθησύχασε τοὺς πιστοὺς λέγοντας• Τί μουσουλμᾶνοι; Φύσηξε δυνατὸς ἀέρας καὶ ἔπεσε ὁ φράχτης.

Ἕνα πρωί, δύο ἑβδομάδες πρὶν τὸ μαρτύριο τοῦ π. Ιgor, ἕνας μουσουλμᾶνος ἔτρεξε στὸ σπίτι τοῦ π. Igor ἀγχωμένος κι ἄρχισε νὰ χτυπάῃ ὅλα τὰ παράθυρα καὶ τὶς πόρτες. Ἡ πρεσβυτέρα ἔτρεξε ἔξω καὶ τὸν ρώτησε τί συμβαίνει. Ἤθελε νὰ μιλήσῃ μὲ τὸν π. Ιgor. Ἦταν πολὺ νωρὶς καὶ ἡ πρεσβυτέρα δὲν ἤθελε νὰ ξυπνήσῃ τὸν σύζυγό της. Τὸν ρώτησε τί τὸν θέλει καὶ γιατί εἶνε τόσο ἀναστατωμένος. «Συμβαίνει κάτι;» τὸν ρώτησε. Καὶ αὐτὸς ἀπάντησε• «Τὸ ξέρω• τὸ ἄκουσα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ αὐτιά• θέλουν νὰ σκοτώσουν τὸν μπάτιουσκα». Καὶ σ᾽ αὐτὴ τὴν περίπτωσι ὁ π. Igor ἔμεινε ἤρεμος…

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word, τ. 291•

μτφρ. ἱ. μονῆς Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ