- Ἡ ἀνάβασις πρὸς τὴν κορυφὴ-Ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ π. Igor Rozin (δ΄)

Λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ μαρτύριό του ἕνα αἴσθημα θεοεγκαταλείψεως κυρίευσε τὸν π. Igor. Ἐνῷ ἦταν περίοδος τοῦ Πάσχα καὶ ὅλοι ἔψελναν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», ὁ π. Igor δὲν αἰσθανόταν καμμία χαρά. Σὰ νὰ καθόταν μιὰ βαρειὰ πέτρα πάνω στὴν ψυχή του.

Ὅταν ἡ πρεσβυτέρα του τὸν ρώτησε, «Μήπως μετάνοιωσες ποὺ ἔγινες ἱερέας; Μήπως φοβᾶσαι;», ὁ π. Igor ἀπάντησε· «Δὲν καταλαβαίνεις… Δὲν κοιτάω πίσω ἀλλὰ μπροστά. Σκέπτομαι τί θὰ κάνω ἂν ὁ Θεὸς δὲν μοῦ δώσῃ τὴ δύναμί Του». Δὲν εἶπε τίποτα ἄλλο.

Ἀπ᾽ αὐτὸ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ π. Igor ἤξερε γιὰ τὸν ἐπικείμενο θάνατό του καὶ προετοιμαζόταν.

Ἡ ἑβδομάδα πρὶν τὸ μαρτύριο ἦταν ἡ πιὸ δύσκολη. Ἡ πρεσβυτέρα θυμᾶται πὼς ὅ,τι κι ἂν συζητοῦσαν, πάντα ἡ συζήτησι κατέληγε στὸ θέμα τοῦ θανάτου. Τέσσερις ἡμέρες πρὶν τὸ θάνατό του, εἶπε στὴν πρεσβυτέρα· «Μάτιουσκα, ἑτοιμάσου γιὰ δοκιμασίες». Κι ἄρχισε νὰ τὴ συμβουλεύει γιὰ τὰ παιδιά τους.

Στὶς 10 Μαΐου μετὰ τὴ θ. λειτουργία ὁ π. Igor ἑτοιμαζόταν νὰ πάῃ στὸ σπίτι, ὅταν ἕνας ἀξύριστος νέος μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα, τὸν πλησίασε καὶ μὲ πολὺ οἰκειότητα τὸν ρώτησε πότε θὰ ξαναπάει στὸ ναὸ γιατὶ εἶχε κάτι νὰ συζητήσῃ μαζί του.Ὁ π. Igor τοῦ ἀπάντησε ὅτι θὰ ξαναβρίσκεται στὸ ναὸ τὸ Σαββατοκύριακο. Ὁ νέος πέταξε κάτω τὸ τσιγάρο περιφρονητικὰ καὶ ἔφυγε. Ἡ πρεσβυτέρα ἦταν παροῦσα στὴ συζήτησι αὐτὴ καὶ δὲν δυσκολεύτηκε καθόλου ν᾽ἀναγνωρίσῃ τὸ νέο ἀργότερα· ἦταν αὐτὸς ποὺ θὰ μαχαίρωνε τὸν π. Igor μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες.

Ὁ πνευματικὸςτοῦ π. Igor, ὁ π. Vyacheslav, ἦρθε καὶ πέρασε λίγες μέρες μαζί του πρὶν τὸ θάνατό του, στὸν ὁποῖο ὁ π. Igor ἔκανε μιὰ πολὺ λεπτομερῆ ἐξομολόγησι ὅλης του τῆς ζωῆς καὶ τοῦ εἶπε γιὰ τὸ αἴσθημα ἀπελπισίας ποὺ ἔνιωθε νὰ βαραίνῃ τὴν ψυχή του. Ἡ συνάντησι αὐτὴ χωρὶς ἀμφιβολία τὸν ἐνδυνάμωσε καὶ ἑτοίμασε τὴν ψυχή του γιὰ τὸ πέρασμα πρὸς τὴν αἰωνιότητα.

Ἐπίσης τὶς τελευταῖες ἡμέρες ὁ π. Igor ἔμενε μόνοςπερπατώντας γιὰ ὧρες στὰ ἀγαπημένα του βουνά.

Ἀλλὰ καὶ οἱ οἰκεῖοι τοῦ π. Igor εἶχαν πληροφορία τοῦ ἐπικειμένου θανάτου του. Στὶς 13 Μαΐου ὅταν ὁ γυιός του ὁ Ἠλίας ξύπνησε τὸ πρωί, ἀμέσως ἔτρεξε στὴ μητέρα του καὶ εἶπε· «Μητέρα ἔχω ἕνα δυνατὸ προαίσθημα ὅτι σήμερα κάποιος ἀπὸ τὴν οἰκογένειά μας θὰ πεθάνῃ».

Ἦταν ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Μπραντσιανίνωφ καὶ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος. Λειτούργησε μὲ πολλὴ αὐτοσυγκέντρωσι καὶ παρέμενε σιωπηλός. Ἡ θλῖψι καὶ ὁ πόνος ἦταν φανερὰ στὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ εἶχε ἐναποθέσει ὅλη τὴν ἐλπίδα του στὸ Θεὸ καὶ προσευχήθηκε ἔντονα. Στὸ τέλος τῆς θ. λειτουργίας πῆγε νὰ κοινωνήσῃ μιὰ ἄρρωστη γυναίκα.

Ὅλοι οἱ ἐνορῖτες εἶχαν φύγει ἐκτὸς ἀπὸ μία κυρία. Τότε μπῆκαν στὸ ναὸ τρεῖς νέοι καὶ ζήτησαν τὸν π. Igor. Ἡγυναίκα ἀπάντησε ὅτι εἶχε φύγει ἀλλὰ θὰ γυρνοῦσε σύντομα καὶ ἂν θέλουν μποροῦν νὰ τὸν περιμένουν. Συμφώνησαν καὶ περίμεναν ἔξω στὸ δρόμο.

Ὁ π. Igor γύρισε καὶ πληροφορήθηκε γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες ποὺ τὸν περίμεναν. Εἶπε στὴ γυναῖκα νὰ τοὺς πῇ νὰ περάσουν μέσα κ᾽ ἐκεῖνος μπῆκε στὸ ἱερὸ νὰ ἀφήσῃ τὰ Τίμια Δῶρα. Δὲν εἶχε ξεντυθῆ ἀκόμα καὶ βγῆκε νὰ μιλήσῃ στοὺς νέους. Μόνο ὁ ἕνας τὸν πλησίασε, ὁ Ibrahim Khapaev, καὶ ὁ π. Igor τὸν κάλεσε μέσα στὸ ἱερό. Λίγα λεπτὰ πέρασαν ὅταν ἡ γυναίκα ἄκουσε βογγητὸ καὶ ἔτρεξε στὸἱερό. Ὁ φονιᾶς ἤδη εἶχε τελειώσει τὸν σκοπό του καὶ ἔτρεχε πρὸς τὰ ἔξω πατώντας τὸν πεσμένο π. Igor.

Μόλις εἶδε τὴ γυναῖκα, ἦταν ἕτοιμος νὰ χρησιμοποιήσῃ τὸ μαχαίρι του καὶ σ᾽ αὐτήν, ἀλλὰ ἐκείνη ἀμέσως θυμήθηκε τὰ παιδιά της καὶ τοῦ εἶπε· «Θέ᾽ς νὰ μὲ σκοτώσῃς; Ἔχω ὅμως παιδιά!». Δὲν νομίζουμε ὅτι ὁ νέος τὴ λυπήθηκε. Ὑπάρχει ὅμως ἕνας πνευματικὸς νόμος στοὺς τοπικοὺς κατοίκους τοῦ Καυκάσου οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι οἱ ἀπόγονοι τῶν θυμάτων ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐκδικηθοῦν τὸ φονιᾶ. Γι᾽ αὐτὸ μᾶλλον φοβήθηκε νὰ τὴ σκοτώσῃ. Ἐξ ἄλλου ὁ φονιᾶς πίστευε ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔκανε στὸν π. Igor ἦταν μιὰ ἡρωικὴ πρᾶξι, σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κορανίου, ἐνῷ τὸ νὰ φονεύσῃ τὴ γυναῖκα δὲν ἦταν σύμφωνο μὲ τοὺς νόμους αὐτούς.

Ἡ γυναίκα ἔτρεξε στὸν π. Igor ποὺ ἀκόμα ζοῦσε καὶ ἄκουσε τὰ τελευταῖα λόγια του· «Κύριε “εἰς χεῖράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμά μου”» (Λουκ. 23,46).

Τὴν ἴδια στιγμὴ μιὰ κοπέλλα τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου εἶχε φτάσει λίγο πιὸ νωρὶς γιὰ τὸ μάθημα. Εἶδε τὸ φρικτὸ θέαμα καὶ ἔτρεξε στοὺς δρόμους φωνάζοντας «Σκότωσαν τὸν μπάτιουσκα! σκότωσαν τὸν μπάτιουσκα!…».

Ἄκουσε τὶς φωνὲς ὁ γυιὸς τοῦ π. Igor ὁ Ἠλίας, ὁ ὁποῖος ἔτρεξε στὸ ναό. Ὁ π. Igor ἀκόμα ζοῦσε, προσπάθησε κάτι νὰ πῇ, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε πλέον.Ὁ φονιᾶς ἤξερε πολὺ καλὰ τὴ δουλειά του. Οἱ τρεῖς μαχαιριὲς δόθηκαν στὰ πιὸ κρίσιμα σημεῖα· στὸ συκώτι, στὴν καρδιὰ καὶ στὴν κεντρικὴ ἀρτηρία.

Ἔτσι πέθανε στὴν ἐκκλησία στὰ χέρια τοῦ γυιοῦ του, ἀφοῦ εἶχε κοινωνήσει καὶ πρὶν ἀκόμα ξεντυθῇ τὰ ἄμφιά του.

Ἡ πρεσβυτέρα ἦταν στὸ βουνὸ ὅταν τὴν πληροφόρησαν νὰ κατεβῇ ἀμέσως. Στὴν ἀρχὴ νόμιζε ὅτι κάτι εἶχε πάθει ὁ Ἠλίας. Μετὰ ὅμως μιὰ φωνὴ μέσα της τῆς ἔλεγε· «Ὁ π. Igor! ὁ π. Igor!».Ὅταν κατέβηκε, τοὺς βρῆκε ὅλους θλιμμένους καὶ σιωπηλούς. «Μόλις μοῦ εἶπαν νὰ βρῶ ἕνα μαῦρο μαντήλι, κατάλαβα τὰ πάντα».

Ἡ πρεσβυτέρα δέχθηκε τὸ θάνατο μὲ πολλὴ γενναιότητα, μὲ ὑποταγή, σὰν κάτι ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. «Δόξα τῷ Θεῷ ποὺ μᾶς χάρισε ἕνα μάρτυρα στὴν οἰκογένειά μας!».

Οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ συρρέουν. Στὴν κηδεία ὑπῆρχε δυνατὴ βροχὴ καὶ δυνατὸς ἀέρας, σὰν νὰ ἀντιδροῦσε ἡ φύσι μὲ τὸ ἄδικο ἔγκλημα ποὺ εἶχε γίνει. Ἀλλὰ μόλις κατέβασαν τὸ σκήνωμα στὸν τάφο, ὅλα ἠρέμησαν. Βγῆκε ὁ ἥλιος καὶ τόσο ἡ φύσι ὅσο καὶ οἱ ψυχὲς τῶν παρευρισκομένων ἡσύχασαν καὶ γέμισαν ἀπὸ χαρά. Ὁ π. Igor στὸ φέρετρο ἦταν ἰδιαίτερα φωτεινὸς καὶ εἰρηνικός. Ὅταν ἀργότερα ρώτησαν τὴν πρεσβυτέρα ἂν ὁ π. Igor τὴν εἶχε βοηθήσει, εἶπε· «Χωρὶς ἀμφιβολία, ναί. Ὁ φονιᾶς μᾶς ἔφερε θλῖψι καὶ χαρά. Εἶνε δύσκολο νὰ χάσῃς τὸν σύζυγό σου ὅταν ἔχῃς τέσσερα παιδιά, καὶ ἰδιαίτερα σ᾽ἕνα μὴ χριστιανικὸ κράτος. Ἀλλὰ εἶνε χαρὰ νὰ ἔχῃς ἕναν τέτοιο πρεσβευτὴ μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ». Οἱ μαρτυρίες γιὰ ἐμφανίσεις τοῦ π. Igor συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μετὰ τὴν κηδεία τὰ παιδιὰ τῶν μουσουλμάνων ἔτρεχαν γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ μὲ χαρὰ φώναζαν· «Αὐτὸ ἦταν! Τώρα δὲν ἔχετε μπάτιουσκα! Τώρα δὲν θὰ τελῆτε τὶς ἀκολουθίες!». Ἀλλὰ τὸ σατανικὸ σχέδιο δὲν πέτυχε, γιατὶ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶνε θεμελιωμένη στὸ αἷμα τῶν μαρτύρων. Εἴκοσι ἡμέρες μετὰ τὸ φόνο, ὁ νεαρὸς Ἀνδρέας Vasiliev, ὁ βοηθὸς τοῦ π. Igor, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Igor καὶ ἀργότερα χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἱερέας. Συνεχίζει νὰ λειτουργῇ στὸ Tyrnyauz μέχρι σήμερα καὶ ἐργάζεται ἄοκνα γιὰ τὴν διάδοσι τῆς πίστεως σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους. Τὰ παιδιὰ τοῦ π. Igor Rozin ἔχουν ἀκολουθήσει τὰ βήματά του· ὁ Ἠλίας πηγαίνει στὸ Stavropol–θεολογικὸ σεμινάριο– καὶ ἀνυπομονεῖ νὰ ἐπιστρέψῃ γιὰ νὰ ἐργασθῇ στὴν ἐνορία τοῦ πατέρα του· ἡ Εὐγενία ἁγιογραφεῖ· ἡ Σάσσα διευθύνει τὴ χoρῳδία τοῦ ναοῦ· καὶ ὁ Μάξιμος ἐργάζεται σὲ μιὰ ὑπηρεσία διασώσεως ἀπὸ τοὺς κινδύνους τῶν χιονοστιβάδων στὰ βουνά.

Οἱ γονεῖς τοῦ π. Igor ἔκαναν χριστιανικὸ γάμο.Ἡ μητέρα του ψάλλει στὴ χορωδία καὶ διδάσκει στὰ κατηχητικά, κατὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ υἱοῦ της.

Τὴν ἴδια ἡμέρα τοῦ φόνου ὁ Ibrahim παραδόθηκε στὴν ἀστυνομία. Στὴν δίκη ἀθωώθηκε μὲ τὸ ἐλαφρυντικὸ τῆς δῆθεν ψυχολογικῆς ἀσθενείας.

Ὁ πνευματικὸς τοῦ π. Igor στὴν κηδεία εἶπε· «Ἡ ζωὴ τοῦ π. Igor εἶνε μία νίκη τοῦ καλοῦ ἔναντι τοῦ κακοῦ. Μία νίκη ὄχι μέσῳ τῆς βίας ἀλλὰ μέσῳ τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ὁμολογίας τῆς Πίστεως μέχρι θανάτου. Ἕνας ἀληθινὸς ποιμὴν ἔφυγε ἀπὸ ἀνάμεσά μας. Ἔχει πάει στὸν Κύριο…».

π. Ιgor,πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word, τ. 291·

μτφρ.ἱ. μονῆς Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α΄ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ΄ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ