- Ἐπιλογὴ ἀποσπασμάτων ἀπὸ κηρύγματα τοῦ π. Αὐγουστίνου

Ἡ Μικρὰ Ἀσία καὶ ὁ Πόντος δὲν ἀπέθανανΤΟ «Πιστεύω» ἀκουόταν παντοῦ, στὰ ὀρεινὰ καὶ στὰ παραθαλάσσια, ἀπ᾿ ἄκρου εἰς ἄκρον• ἀπὸ τὴ Σμύρνη μέχρι τὸν Πόντο κι ἀπὸ τὴ Νικομήδεια μέχρι τὴν Ἀττάλεια, σ᾿ ὅλα τὰ εὐλογημένα μέρη, στὶς ῥαχοῦλες καὶ τὶς ἀκρογιαλιές. Πόσα χρόνια ἀκούονταν τὸ «Πιστεύω»; Μετρῆστε• χίλια ἑξακόσα χρόνια, ἀπὸ τὸ 325 ἕως τὸ 1922. Τότε ἔγινε ἡ φοβερὰ μικρασιατικὴ καταστροφή, τὸν θλιβερὸ ἐκεῖνο Αὔγουστο τοῦ 1922. Οἱ βάρβαροι γκρέμισαν τὶς ἐκκλησιές. Ἂς ὄψωνται ἡ διχόνοιά μας, ἡ πορνεία μας, ἡ βλασφημία μας, ἡ κακοήθειά μας, τὰ πολιτικὰ πάθη, ποὺ ὠργίαζαν καὶ διέλυσαν τὴν ἔνδοξο ἑλληνικὴ στρατιά. Ὤ κλαυθμοί, ὤ θρῆνοι! μέσα σὲ μιὰ νύχτα ἄδειασαν ἱστορικὲς πόλεις ὅπως ἡ Γάγγρα. Κανείς πλέον δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ἔζησαν ὅσιοι καὶ ἅγιοι• μαύρη νύχτα ἔπεσε…Ἀλλ᾿ ὄχι! Ἡ Μικρὰ Ἀσία καὶ ὁ Πόντος δὲν ἀπέθαναν. Τὸ πιστεύω ἀκραδάντως καὶ τὸ κηρύττω• «πάλι μὲ χρόνια - μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ᾿νε». Νέα γενεὰ Ἑλλήνων Μικρασιατῶν καὶ Ποντίων θ᾿ ἀνατείλῃ ἐπάνω στὰ ἑλληνικὰ χώματα, ὄχι σὰν αὐτὴ τὴ σάπια καὶ διεφθαρμένη γενεὰ τῶν τεντυμπόηδων. Ἐκείνη θὰ περάσῃ τὸ Αἰγαῖο, θὰ φτάσῃ ὣς ἐκεῖ, θὰ ἐλευθερώσῃ τὶς ἀλησμόνητες πατρίδες, καὶ θὰ ψάλουμε «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν…» (Ψαλμ. 81,8• λειτ. Μ. Σαβ.). Καὶ τότε δὲν θὰ βασιλεύσῃ ἐκεῖ ὁ Ἀλλάχ• θὰ βασιλεύσῃ ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός• ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

[«Κυριακή», φ. 1345, 20-5-2007, ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀντιγόνου - Ἀμυνταίου τὴν 6-6-1976]

Θὰ πέσῃ κόσκινο

ΕΙΜΑΣΤΕ ἀλήθεια χριστιανοί; Αὐτὰ τὰ πλήθη ποὺ ὀνομάζονται χριστιανοί, ποιά οὐσιαστικὴ σχέσι ἔχουν μὲ τὸ Χριστό;

Ἂν γινόταν χωρισμὸς κράτους καὶ ἐκκλησίας, πόσοι ἆραγε θὰ ἔμεναν μὲ τὴν Ἐκκλησία; Λίγοι ἀσφαλῶς. Ἀλλὰ προτιμότερο λίγοι ποὺ νὰ λατρεύουν ἀληθινὰ τὸν Κύριο στὸ ναό, παρὰ ἕνα πλῆθος μέσα στὸ ὁποῖο ἄλλος νὰ μιλάῃ, ἄλλος νὰ γελάῃ, ἄλλος νὰ χαζεύῃ, ἄλλος νὰ βγαίνῃ ἔξω… Θά ᾽ρθῃ μέρα, ποὺ θὰ πέσῃ κόσκινο, θὰ κοσκινιστῇ αὐτὸς ὁ λαός, καὶ θὰ μείνουμε ἐλάχιστοι. Τί νὰ τὴν κάνῃς τὴν ποσότητα; Ἡ ἀξία ἑνὸς στρατοῦ δὲν βρίσκεται στὸ πλῆθος ἀλλὰ στὴ γενναιότητα τῶν στρατιωτῶν καὶ ἀξιωματικῶν• ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας πρέπει ν᾽ ἀποβλέπῃ στὴν ἁγιότητα τῶν μελῶν της.

[«Κυριακή», φ. 1807, 3-5-2013, ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης τὴν 28-4-1978]

Γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ προσώπου τοῦ Ἰούδα

ΡΩΤΟΥΝ μερικοί• Ἀφοῦ τὸν ἤξερε ὁ Χριστός, πῶς τὸν ἐξέλεξε μεταξὺ τῶν δώδεκα μαθητῶν του;… Καὶ πράγματι• ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς γνώριζε τὸ μέλλον καὶ τοῦ Ἰούδα, ὅπως γνώριζε καὶ τὸ μέλλον τοῦ Πέτρου. Ἀφοῦ λοιπὸν γνώριζε ὅτι θὰ τὸν προδώσῃ, γιατί τὸν ἐξέλεξε; Κάποιος εὐσεβὴς καθηγητής, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα φοιτητής, ἀπήντησε ὡς ἑξῆς.

Αὐθάδης ἡ ἐρώτησις. Ἕνας γιατρὸς ἐξετάζει τὸν ἄρρωστο, προβλέπει τὴν πορεία τῆς νόσου καὶ λέει στοὺς συγγενεῖς• Δὲν ἔχει ζωή• δυὸ - τρεῖς μέρες θὰ ζήσῃ… Καὶ πράγματι σὲ τρεῖς μέρες πεθαίνει. Εἶνε ὑπεύθυνος ὁ γιατρὸς γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀσθενοῦς; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἐὰν ὁ γιατρὸς εἶνε ὑπεύθυνος γιὰ τὸ θάνατο τοῦ ἀσθενοῦς, τότε καὶ ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα. Ὅπως ὀρθὰ εἶπαν οἱ θεολογοῦντες, ὁ Ἰούδας πρόδωσε ὄχι διότι προφητεύθηκε, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ θὰ πρόδιδε γι᾿ αὐτὸ προφητεύθηκε.

[«Κυριακή», φ. 8682, 1-5-2013 (2002) ἀπὸ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν Μ. Τετάρτη βράδυ 22-4-1992]

Φιλαργυρία• ἡ αἰτία τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων

Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγριώτερα πάθη. Καὶ στὴν ἐποχή μας ἔχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ἂν ἐξετάσουμε στὸ βάθος, αὐτὸ εἶχαν αἰτία• τὰ χρήματα, τὰ πετρέλαια, τὰ ὑλικὰ συμφέροντα, δηλαδὴ τὴ φιλαργυρία.

[ἔνθ’ ἀνωτ.]

Κόσμος ἀν-έραστος

Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ἔρως, ἡ κορυφὴ τῶν ἐρώτων, ἐκεῖνος ποὺ ἐξευγενίζει ὅλους τοὺς ἔρωτες, εἶνε ὁ ἔρως ἐκεῖνος ποὺ ψάλλει ὁ Δάντης στὸ ἔργο του Θεία Κωμῳδία καὶ λέει• Ὕψιστος ἔρως εἶνε τὸ ἀμόρε Ντέι (amore Dei), ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἔρως.

Τέτοιος ἔρως ὅμως δὲν ὑπάρχει στὴν ἐποχή μας. Ἄλλοι χαμηλοὶ ἔρωτες ὑπάρχουν στὸν κόσμο• καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι διαπληκτίζονται γιὰ τὰ μικρὰ καὶ τὰ ἀσήμαντα. Συνεπῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι ὁ σημερινὸς κόσμος εἶνε ἀν-έραστος, δὲν ἔχει ἔρωτα. Μικροὺς μόνο καὶ ἀσημάντους ἔρωτες ἔχει, ποὺ καταλήγουν σὲ δράματα κοινωνικὰ σὰν αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε καθημερινῶς.

Ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ! Αὐτὸς εἶνε ὁ ὑψηλότερος ἔρως. Διότι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὸ ὡραῖο, γιὰ τὴν ὀμορφιά. Καὶ ὀμορφιὰ ὑπάρχει βέβαια σὲ ὅλη τὴν πλάσι• στὰ λουλούδια, στὰ δέντρα, στὶς λίμνες, στὰ ποτάμια, στὶς θάλασσες, στὸν οὐρανό, στὸν ἥλιο, στὴ σελήνη, στὸ φῶς… Ὅλα αὐτὰ εἶνε ὡραῖα. Λέει ὅμως ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης• Ἂν συλλέξουμε ὅλη τὴν ὀμορφιὰ ποὺ ὑπάρχει στὰ κτίσματα, αὐτὴ δὲν εἶνε οὔτε ἕνα μόριο, οὔτε ἕνα μυριοστὸ τῆς ὡραιότητος ποὺ ἔχει ὁ Χριστός.

(ἔνθ᾽ ἀνωτ.)