- ΜΗΝ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΜΑΣ!

Πολὺς λόγος γίνεται τώρα τελευταῖα, γιὰ τὰ τεράστια ἀποθέματα ὀρυκτοῦ πλούτου, πετρελαίου, γενικώτερα ἐπιγείου καὶ ἐναλίου πλούτου ποὺ ἔχει ἡ πατρίδα μας. Δυστυχῶς ὅμως ἐμεῖς τὴν ὑποθηκεύσαμε καὶ σὲ λίγο ἀναμένεται οἱ ξένοι νὰ μᾶς τὴν κατασχέσουν «ἀντὶ πινακίου φακῆς», μὲ τὴν ἐξουσία τῶν ἐξουθενωτικῶν συμβάσεων ποὺ ὑπέγραψαν οἱ κυβερνῆτες μας. Ὑπάρχει ὅμως κ᾽ ἕνας ἄλλος ἀσύγκριτα μεγαλύτερος πλοῦτος ποὺ διαθέτει ἡ πατρίδα μας, τὸν ὁποῖο δὲν ὑπολογίζουμε καὶ τὸν ξεπουλᾶμε ὅλοι μας καθημερινά. Ποιός εἶνε αὐτὸς ὁ πλοῦτος;Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε· «Ἐγὼ ἐδιάβασα πολλὰ περὶ Ἑβραίων, ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καὶ ἀθέων. Τὰ βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα. Ὅλες οἱ πίστες εἶνε ψεύτικες. Τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινά· μόνον ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων εἶνε καλὴ καὶ ἁγία, τὸ νὰ πιστεύωμεν καὶ νὰ βαπτιζώμεθα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔκδ. «Ὁ Σταυρός», Ἀθῆναι 201131, σσ. 23, 131).Ἡ Ὀρθοδοξία μέσα σ᾽ ὅλη τὴν κτίσι διασῴζει τὴν μόνη σῴζουσα ἀλήθεια. Βαστᾷ τὸ φῶς ποὺ φωτίζει τὸν ἄνθρωπο στὸν δρόμο του, κερνᾷ τὸ γλυκὺ νέκταρ ποὺ δροσίζει τὴν διψασμένη ψυχή. Ἐκτὸς αὐτῆς δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλη ἀψεγάδιαστη ἀλήθεια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε ἕνωσι μὲ ἄλλη «ἐκκλησία» χωρὶς ταυτότητα πίστεως, θὰ μολύνῃ τὴν καθαρότητα τῆς ἀληθείας. Ἀνοχὴ καὶ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσι, ποὺ εἶνε διαφθορὰ τῆς πίστεως, σημαίνει ὅτι δὲν εἶνε πλέον ἡ ὀρθοδοξία, ἡ ὀρθὴ πίστις, τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἐμεῖς ἀποδεχθοῦμε τὴν ἕνωσι τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν αἵρεσι, ἀποδεχόμαστε τὴν ἴδια τὴν αἵρεσι, ἐκπίπτουμε τῆς πίστεως. Ὅπως λοιπὸν δὲν ἀναμιγνύουμε τὸ φαγητὸ μὲ ἀκαθαρσίες ἢ δηλητήρια, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ὁλόκληρο ἀκάθαρτο καὶ δηλητηριασμένο, ἔτσι δὲν ἀναμιγνύεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὶς κάθε λογῆς αἱρέσεις τῶν διαφόρων «Ἐκκλησιῶν».Ἕνωσι χωρὶς κοινὴ πίστι;

Ὁ πάπας τῆς ῾Ρώμης, ἔστω καὶ ἂν ἔχῃ διατηρήσει κάποια στοιχεῖα τῆς γνησίας Ἐκκλησίας, ἔχει ὅμως καὶ οὐκ ὀλίγες αἱρετικὲς διδασκαλίες· filioque (ἐκπόρευσις τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ), πρωτεῖον, ἀλάθητον, κτιστὴ χάρις, καθαρτήριον πῦρ κ.τ.λ.. Αὐτὸ εἶνε πανθομολογούμενο γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους θεολόγους. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ πολιτιστικὲς μεταβολές. Εἶνε ἀλλοιώσεις τῆς πίστεως ποὺ διεύρυναν τὸ χάσμα Ἀνατολῆς - Δύσεως.

Τὸ δυστυχὲς γιὰ τὸν πάπα ὅμως εἶνε ὅτι, ἔτσι ὅπως ἔχει περιχαρακωθῆ μὲ τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου, δὲν ἔχει ἀφήσει στὸν ἑαυτό του ἀνοιχτὸ τὸ δρόμο τῆς μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὴν ὀρθὴ δόξα, τὴν ὀρθὴ πίστι. Χωρὶς ὅμως ἐπιστροφὴ στὴν ὀρθὴ πίστι, ἕνωσι δὲν γίνεται.

Αὐτὸ τὸ ἀπαρασάλευτο δόγμα τῆς Ἐκκλησίας τονίζει καὶ ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ 1895 στὴν «Ἀπάντησι πρός τόν Πάπαν Λέοντα ΙΓ΄», §4·

«Πόθος ἱερὸς καὶ ἐνδόμυχος τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ὀρθοδόξου ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὑπάρχει, ὡς προείρηται, ἡ τῶν ἀπεσχισμένων Ἐκκλησιῶν ἕνωσις μετ’ αὐτῆς ἐν τῷ ἑνὶ κανόνι τῆς πίστεως· ἀλλ’ ἄνευ τοιαύτης ἐν τῇ πίστει ἑνότητος ἀδύνατος ἀποβαίνει ἡ ποθητὴ τῶν Ἐκκλησιῶν ἕνωσις» (βλ. Ἰω. Καρμίρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1953, σ. 934).

Ὅποιος τολμᾷ νὰ παρασαλεύσῃ αὐτὸ τὸ δόγμα, θὰ τεθῇ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, διότι θὰ ἐκπέσῃ καὶ ὁ ἴδιος τῆς πίστεώς της.

Μπροστὰ στὶς νέες ἐξελίξεις

Σήμερα, δυστυχῶς, βρισκόμαστε πρὸ νέων δυσαρέστων ἐξελίξεων στὸν χῶρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας πρὸ 50 ἐτῶν προσπάθησε νὰ προχωρήσῃ στὴν ἕνωσι μὲ τὸν πάπα, χωρὶς τὴν μετάνοια τοῦ πάπα καὶ τὴν καταδίκη τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν του. Αὐτὰ καὶ ὁ νῦν οἰκουμενικὸς πατριάρχης προσπαθεῖ νὰ ἀναβιώσῃ καὶ ἐπεκτείνῃ, ὥστε νὰ ἐπιτύχῃ τὸν ἀνέφικτο ἀκόμα σκοπὸ τῶν οἰκουμενιστῶν.

Ἀγκαλιές, συμπροσευχὲς σὲ ἱεροὺς τόπους, προσφωνήσεις ποὺ σημαίνουν ἀλληλοαναγνώρισι τῆς ἐπισκοπικῆς διαδοχῆς. Ὁμιλοῦν ἀκόμη γιὰ κοινὴ Σύνοδο στὴν Νίκαια τὸ 2025, γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα κ.λπ.. – χωρὶς βέβαια ὁ πάπας νὰ ἔχῃ ὑποχωρήσει ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες του. Ἀντίθετα μάλιστα. Ὁ σημερινὸς πάπας, μεταξὺ ἄλλων, εἶνε καὶ ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῶν Ἑβραίων, ὡς ἐκλεκτοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὥστε καὶ ἀπὸ πιστοὺς ῥωμαιοκαθολικοὺς νὰ χαρακτηρίζεται ὡς μετέχων τῆς καινοφανοῦς «ἰουδαιοχριστιανικῆς» αἱρέσεως. Προβάλλεται δὲ ὡς ὁ νέος παγκόσμιος θρησκευτικὸς ἡγέτης, μίας παγκόσμιας κυβερνήσεως ἀντιχρίστων δυνάμεων.

Προχωροῦν πρὸς τὴν ἕνωσι μὲ τὴν αἵρεσι, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν νόθευσι τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ ἡγέτες τῆς Ὀρθοδοξίας γίνονται θλιβεροὶ ἀκόλουθοι τοῦ πάπα στὸ παγκόσμιο σκοτεινὸ παιγνίδι τῆς παγκοσμιοποιήσεως.

Καὶ ποιά ἡ ἀντίδρασι τῶν ὀρθοδόξων; Ὅταν ὁ Ἀθηναγόρας ἔκανε τὶς πρῶτες ἐνέργειες, τότε πολλοὶ ὀρθόδοξοι ξεσηκώθηκαν καὶ μίλησαν. Τὸ Ἅγιον Ὄρος διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου, τρεῖς μητροπολῖται τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν» τῆς Βορείου Ἑλλάδος ἐπίσης· πολλοὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, τάχθηκαν γραπτῶς καὶ προφορικῶς ἐναντίον τῆς ἀπροϋποθέτου αὐτῆς Ἑνώσεως. Οἱ ἔντονες προσευχὲς καὶ δεήσεις πολλῶν πιστῶν ἔφεραν τὴν ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀνέτρεψε τὴν πορεία πρὸς τὸν γκρεμό.

Σήμερα; Ἡ χλιαρότης ποὺ βασίλευσε στὸ ἔθνος μας μὲ τὴν εὐμάρεια, ἔφερε χλιαρότητα καὶ στὴν πίστι μας. Λίγοι οἱ ἀντιδρῶντες, λίγοι οἱ ἐμμένοντες στὴν καθαρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀντίθετα, ἔχουμε πλέον πολλοὺς νεωτεριστὰς θεολόγους ποὺ ὑπερασπίζονται καὶ προβάλλουν τὴν οἰκουμενιστικὴ γραμμή. Ἀνάμεσά τους δὲ –δυστυχῶς– καὶ παλαιοὶ ἀντιοικουμενισταί (π.χ. ἐφημ. «Χριστιανική»).

Ἡ νόθευσι τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς δυτικὲς διδασκαλίες στὶς θεολογικὲς σχολές μας ἔφερε τοὺς καρπούς της. Ἔχουμε σήμερα νόθευσι αὐτῆς τῆς ἰδίας τῆς πίστεως, ἐμφάνισι «καιρικῶν» θεολόγων ποὺ ἐπιθυμοῦν τὸν ἐκσυγχρόνισμό της, γιατὶ τοὺς φαίνεται σκουριασμένη. Ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ ὕψος τῆς Ὀρθοδοξίας, ζητοῦν νὰ τὴν προσαρμόσουν στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ δικαιολογήσουν τὰ πάθη τους.

Ὅσοι πιστοί, ἂς μὴ σταματᾶμε νὰ προσευχώμαστε, νὰ ἀγωνιζώμαστε μὲ πίστι, ταπείνωσι καὶ σταθερὴ ὁμολογία. Ἡ νίκη εἶνε ἀσφαλῶς τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου· κανενὸς ἄλλου.

Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ ὅσο μένουμε στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας· ἂν ὅμως φύγουμε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ποιά ἐλπίδα μᾶς ἀπομένει;