- Ἀγρυπνεῖτε!

Ἡ παραβολὴ τῶν δέκα παρθένων

Ἡ ἁμαρτία εἶνε κατακριτέα ὁποιαδήποτε ἡμέρα• ἀλλὰ ἂν γίνεται τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, εἶνε φρικτή. Ἄλλο ν᾿ ἁμαρτάνῃ κανεὶς τὴν καθημερινή, καὶ ἄλλο τὴν Κυριακὴ καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευή, τὴν ἡμέρα ποὺ σείεται ἡ γῆ, ποὺ κτυποῦν πένθιμα οἱ καμπάνες, ποὺ κλαῖνε οἱ μοναχοί, ποὺ ψάλλουν οἱ ψάλτες τὸ «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου …ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου». Γιὰ τοὺς ἀναίσθητους αὐτοὺς ἁρμόζουν τὰ «οὐαὶ» τοῦ εὐαγγελίου (Ματθ. 23,13-39). Ὁ Κύριος εἶπε ὀκτὼ «οὐαὶ» στοὺς πωρωμένους γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ἀλλὰ ἑκατὸν ὀκτὼ «οὐαὶ» ἁρμόζουν σὲ ὅσους δὲν σέβονται τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Οἱ ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος εἶνε μία πνευματικὴ τηλεόρασι. Κάθε μέρα παρουσιάζονται μπροστά μας νοερῶς διάφορα πρόσωπα μὲ τὰ ἔξοχα τροπάρια, τὰ εὐαγγέλια καὶ τὶς ἄλλες περικοπές. Τὴ Μ. Τρίτη ἡ πνευματικὴ τηλεόρασι δείχνει τὶς δέκα παρθένες.

* * *

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν παραβολὴ αὐτή, ἀγαπητοί μου, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὰ ἔθιμα τοῦ γάμου στὸ Ἰσραήλ, ποὺ μένουν τὰ ἴδια ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια. Ἐμεῖς τὰ ὡραῖα χριστιανικὰ ἔθιμα, ποὺ μυρίζουν θυμάρι καὶ λιβάνι, πᾶμε σιγὰ - σιγὰ νὰ τὰ ξεχάσουμε, γιὰ νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι• τὸ Ἰσραὴλ διατηρεῖ τὰ ἔθιμά του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ γάμου.

Ἡ νύφη μπαίνει στὸ σπίτι στολισμένη. Τὴ συνοδεύουν δέκα παρθένες, δέκα νέα κορίτσια, ντυμένα στὰ ἄσπρα. Κρατοῦν στὰ χέρια λουλούδια καὶ λυχνάρια. Σταματοῦν στὸ δρόμο ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ περιμένουν νὰ ἔρθῃ ὁ γαμπρὸς ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του. Τὸν περιμένουν μὲ ἀναμμένα τὰ λυχνάρια, μὲ τραγούδια καὶ ἑτοιμασία. Κι ὅταν ἔρθῃ, τὸν συνοδεύουν, μπαίνουν μαζὶ στὸ σπίτι καὶ ἡ πόρτα κλείνει.

Σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔθιμο στηρίζεται ἡ παραβολὴ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος γιὰ δέκα παρθένες, ποὺ περίμεναν μέχρι τὴ νύχτα νὰ ἔρθῃ ὁ νυμφίος κ᾿ ἐκεῖνος ἀργοῦσε. Νύσταξαν ὅλες καὶ κοιμήθηκαν. Κατὰ τὰ μεσάνυχτα ἄκουσαν φωνή• «Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται…» (Ματθ. 25,6). Ξύπνησαν νὰ ἑτοιμάσουν τὰ λυχνάρια. Οἱ πέντε ἦταν φρόνιμες• εἶχαν μαζί τους λάδι, γέμισαν τὰ λυχνάρια, συνώδευσαν μὲ τὰ φῶτα τὸ νυμφίο στὸ σπίτι ποὺ θὰ γινόταν ὁ γάμος, κ᾽ ἡ θύρα ἔκλεισε. Οἱ ἄλλες πέντε ἦταν μωρές• δὲν εἶχαν λάδι, ἔσβησαν τὰ λυχνάρια τους, κ᾿ ἔμειναν ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο (βλ. ἔ.ἀ. 25,1-13).

Ἡ παραβολὴ ἄλλα λέει καὶ ἄλλα ἐννοεῖ. Νυμφίος, γαμπρός, εἶνε μιὰ λέξι ποὺ συγκινεῖ τοὺς νέους καὶ τὴν ἔχουν στολίσει μὲ πολλὰ τραγούδια. Ἐδῶ νυμφίος, ὁ «ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. 44,3), εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Αὐτὸ τὸ Νυμφίο, ἀδελφοί μου, πρέπει ν᾿ ἀγαπήσουμε. Ἐὰν ἡ νύφη ἀγαπᾷ τὸ νυμφίο της μιὰ φορά, ἐμεῖς ἑκατὸ καὶ χίλιες φορὲς πρέπει ν᾿ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστό. Δυστυχῶς ὅμως μόνο γήινες ἀγάπες ἔχουμε• τὸν «ἀντρούλη», τὴ «γυναικούλα» μας, τὸ «παιδάκι» μας. Δὲν κατηγορῶ τὶς ἀγάπες αὐτές• εἶνε φυσικές, ὁ Θεὸς τὶς φύτευσε. Ἀλλοίμονο στὸν ἄντρα ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὴ γυναῖκα του καὶ στὴ γυναῖκα ποὺ δὲν ἀγαπᾷ τὸν ἄντρα της. Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν καὶ ἀγάπες μεγαλύτερες. Γυναίκα, ἂν ἀγαπᾷς μιὰ φορὰ τὸν ἄντρα σου, χίλιες φορὲς ν᾿ ἀγαπήσῃς τὸ Χριστό! Κρύες οἱ καρδιὲς τῶν γυναικῶν, Βόρειος Πόλος οἱ καρδιὲς τῶν ἀντρῶν• καὶ ἔτσι περιοριζόμαστε στὶς μικρὲς ἀγάπες.

Νυμφίος λοιπὸν ὁ Χριστός. Καὶ νύμφη, καλλονὴ ἔξοχη, μοναδική, ὑπέροχη καὶ αἰώνια, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Κανένας γαμπρὸς δὲν ἀγάπησε τόσο δυνατὰ τὴ νύφη του ὅπως ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ χάρι της ἔχυσε τὸ τίμιο αἷμα του. Γι᾿ αὐτὸ τὴ θέλει νὰ λάμπῃ, νά ᾽νε πολὺ ψηλά.

Μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἴμαστε ἐμεῖς, ποὺ βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐμεῖς, ὅπως οἱ δέκα παρθένες, πρέπει νὰ περιμένουμε• νὰ περιμένουμε τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου, τὴ δευτέρα παρουσία.

–Παραμύθι τῶν παπάδων καὶ τῶν δεσποτάδων εἶνε αὐτά, λένε οἱ ἄθεοι.

Ὄχι, κύριοι• δὲν εἶνε παραμύθι, εἶνε πραγματικό γεγονός . Τὸ εἶπε τὸ στόμα ἐκείνου, ποὺ δὲν λέει ποτέ ψέματα• τὸ εἶπε ὁ Χριστός. Κ᾽ εἶνε ἀληθινὸ 100%. Θ᾿ ἀλλάξῃ ὁ κόσμος καὶ θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι. Τὸ λέμε στὸ Πιστεύω• «…Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς» (7).

Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος. Τὸ σκεφτήκατε καλά; Ὁ χρόνος ποὺ θὰ ἔρθῃ μᾶς εἶνε ἄγνωστος. Μόνο οἱ χιλιασταί, ποὺ εἶνε ψευδοπροφῆτες, ὁρίζουν ἡμερομηνίες κ᾿ ἐξευτελίζονται. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἀπροειδοποίητα, σὰν τὸν κλέφτη. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι καὶ νὰ τὸν περιμένουμε.

Μᾶς ἔδωσε καὶ μερικὰ σημάδια ποὺ θὰ προηγηθοῦν ἀπὸ τὸν ἐρχομό του. Ποιά εἶν᾽ αὐτά; Κόσμε, ὁ Χριστὸς σὲ εἰδοποιεῖ• γιατί μένεις ἀδιάφορος; Χρειάζονται μεγάλα γεγονότα καὶ σεισμὸς ἰσχυρός, γιὰ νὰ συνέλθουμε καὶ ν᾿ ἀνακτήσουμε τὴν πίστι ποὺ χάσαμε. Ἀπὸ συνήθεια ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Δὲν μᾶς συγκινοῦν τὰ ἅγια πάθη τοῦ Χριστοῦ.

Μερικὰ σημάδια, ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου, εἶνε οἱ σεισμοὶ «κατὰ τόπους» (Ματθ. 24,7. Μᾶρκ. 13,8. Λουκ. 21,11), μικροὶ καὶ μεγάλοι, προάγγελοι τοῦ παγκοσμίου σεισμοῦ, ποὺ δὲν θὰ γκρεμίσῃ πλέον σπίτια, ἀλλὰ θὰ σείσῃ συνειδήσεις• θὰ συντρίψῃ τὶς καρδιὲς ἐκεῖνες ποὺ πωρώθηκαν.

Τότε «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰω. 19,37). Καὶ τότε «κόψονται» (Ματθ. 24,30). Τότε καὶ οἱ βλάσφημοι οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἀνήθικοι θὰ γονατίσουν καὶ θὰ φωνάξουν• Ἀνοῖξτε, βουνά, νὰ μᾶς γλυτώσετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!… (πρβλ. Λουκ. 23,30). Αὐτὰ δὲν εἶνε παραμύθια. Θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος• εἶνε τόσο βέβαιο ὅσο εἶνε ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ πατοῦμε τούτη τὴ γῆ.

* * *

Ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά, ποὺ μὲ ἀκοῦτε! Δὲν σᾶς κοροϊδεύω, σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια καὶ μόνο τὴν ἀλήθεια. Ὅπως ἡ νύφη ἑτοιμάζεται γιὰ νὰ ὑποδεχθῇ τὸ γαμπρό, ἔτσι ἂς ἑτοιμάσουμε κ᾿ ἐμεῖς τὶς ψυχές μας γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸ Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Λυχνάρια καὶ μανουάλια ἀναμμένα νὰ γίνουμε, ἀδελφοί μου, καὶ νὰ φωτίζουμε μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου. Πολλὰ καντήλια ἔχει ἡ ἐκκλησία. Τὸ βράδυ ὅλα θὰ σβήσουν• ἕνα δὲν πρέπει νὰ σβήσῃ, αὐτὸ ποὺ καίει μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο. Ὁ νεωκόρος τροφοδοτεῖ μὲ λάδι αὐτὴ τὴν κανδήλα, γιὰ νὰ μένῃ ἀκοίμητη. Κ᾿ ἐμεῖς νὰ τροφοδοτήσουμε τὴν πίστι, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ χαρὰν τῶν ἀγγέλων. Ν᾿ ἀνάψουμε τὰ καντήλια μας, ποὺ εἶνε ἡ πίστις ἡ πατρίδα καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ νὰ γίνουμε φῶτα, στὸν σκοτεινὸ αἰῶνα τῆς διαφθορᾶς καὶ ἀπιστίας ποὺ ζοῦμε, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός• ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας• ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν

ἱ. ναὸ Ἁγ. Κων/νου & Ἑλένης Ἀμυνταίου τὴν 4-4-1977)