- ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ † ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟ

Μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κρατᾶ

ἀνοίγει διάπλατη ἀγκαλιά,

γιὰ ν᾿ἀγκαλιάση στοργικὰ

καθέναν ποὺ τὸν προσκυνᾶ.

Τριγύρω του ἀρχιερεῖς,

οἱ μοναχὲς κ᾽ οἱ ἱερεῖς,

παιδιά του τὰ πνευματικὰ

ἀπὸ τῆς γῆς κάθε γωνιά.

Τὸ «ξόδι» γίνεται γιορτὴ

καὶ χαρμολύπη ἀληθινή,

ἕνα προσκύνημα ἱερὸ

στὸ ἅγιο σῶμα τὸ σεπτό.

Δάσκαλος καὶ καθηγητής,

μέσα στὸν κόσμο ἀσκητής·

στὸ πετραχήλι του σκυφτοὶ

χιλιάδες πέρναγαν πιστοί.

Ἐκεῖ ποὺ ἔσκυβα κ᾽ἐγὼ

τὰ κρίματά μου γιὰ νὰ πῶ,

σ᾿ αὐτὸν ποὺ μ᾿ἔμαθε νὰ ζῶ

πάντα κοντά του ἐν Χριστῷ.

Ὅ,τι κι ἂν γράψω… τί νὰ πῶ;

σταγόνα στὸν ὠκεανό·

πρᾶος…, ἁπλός…, τρίς-ταπεινός,

μὰ φάρος ἤτανε καὶ φῶς.

Πάλιν Σεπτέμβρης καὶ θρηνῶ·

παίρνω τὸ τραῖνο νὰ βρεθῶ·

τὸν Γέροντά μου προσκυνῶ,

τὸ χέρι του… ποὖ ναι ζεστό.

Καὶ μιὰ στερνὴ παραγγελιά·

στὴν στοργική του ἀγκαλιὰ

καὶ στὴν οὐράνια τὴν γιορτὴ

σὰν πᾶμε… νὰ μᾶς καρτερῆ.

«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν

ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ!…».