- ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΕΙΣ (καὶ μία σύντομη ἀπόδειξι τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας)

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ ἀλλάζει ὁ χρόνος, θυμηθήκαμε τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου Νικηφόρου Θεοτόκη, ἀρχιεπισκόπου Ἀστραχὰν καί Σταυρουπόλεως, ἀπὸ τὴν ὁμιλία ἐπὶ τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ποὺ διαβάζεται τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν. Δείχνει ἐκεῖ, πὼς τὸ Εὐαγγέλιο ταιριάζει καὶ ἁρμόζει στὴν ἀνθρώπινη φύσι. Ἐπειδὴ ὁ λόγος του γίνεται καὶ σήμερα –πιστεύουμε– κατανοητός, τὸν παραθέτουμε ἀμετάφραστο•

«Ἄνθρωποι, τί διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιον; δικαιοσύνην διδάσκει, σωφροσύνην, ἀλήθειαν, ἀγάπην, πρᾳότητα, ὑπακοήν• εἰπὲ οὖν, ἀλλ᾽ εἰπὲ τὴν ἀλήθειαν• πότε αἰσθάνεσαι τὴν ἡσυχίαν καὶ ἀνάπαυσιν τῆς συνειδήσεώς σου; Ὅταν δικαιοπραγῇς, ἢ ὅταν ἀδικῇς, καὶ ἁρπάζῃς, καὶ κλέπτῃς; ὅταν σωφρονῇς, ἢ ὅταν τρέχῃς εἰς τὰ πορνοστάσια, καὶ ἐπιβουλεύῃς τὰς ξένας γυναῖκας; ὅταν λαλῇς τὴν ἀλήθειαν, ἢ ὅταν κατασκευάζῃς τὸ ψεῦδος, καὶ πλανᾷς τὸν πλησίον σου; ὅταν ἀγαπᾷς, ἢ ὅταν μισῇς καὶ φθονῇς καὶ καταδιώκῃς τὸν ἀδελφόν σου; ὅταν γίνεσαι πρᾷος, ἢ ὅταν ὀργιζόμενος τρέμῃς καὶ ἀφρίζῃς καὶ τρίζῃς τοὺς ὀδόντας; ὅταν ὑπακούῃς, ἢ ὅταν παρακούῃς καὶ ἀντιλέγῃς καὶ φιλονεικῇς;

Ὑπόθες μίαν πόλιν, ἐν ᾗ ὁ βασιλεύς ἐστι δίκαιος καὶ εὔσπλαγχνος, οἱ ἄρχοντες ταπεινοὶ και ἥμεροι, οἱ κριταὶ δίκαιοι, οἱ στρατιῶται εὔτακτοι, οἱ πραγματευταὶ φιλαλήθεις, οἱ τεχνῖται ἄδολοι, πάντες οἱ ἐν αὐτῇ κατοικοῦντες σώφρονες, φιλάγαθοι, ἐλεήμονες, ἀλλήλους ἀγαπῶντες, καὶ ἀλλήλους εὐεργετοῦντες• ὑπόθες καὶ ἄλλην πόλιν• ἐν αὐτῇ δὲ ὑπόθες τὸν μὲν βασιλέα ἄδικον καὶ ἄσπλαγχνον, τοὺς ἄρχοντας ὑπερηφάνους καὶ ἀγρίους, τοὺς στρατιώτας ἀτάκτους, τοὺς πραγματευτὰς ψεύστας, τοὺς τεχνίτας δολερούς, πάντας τοὺς ἐγκατοίκους ἀσελγεῖς, μισοκάλους, ἀσπλάγχνους, μισοῦντας ἀλλήλους, καὶ ἀλλήλους βλάπτοντας• ποίαν τῶν δύο τούτων πόλεων ἐκλέγεις πρὸς κατοικίαν σου; τὴν πρώτην, ἐν ᾗ φυλάττονται οἱ εὐαγγελικοὶ νόμοι, ἢ τὴν δευτέραν, ἐν ᾗ καταφρονοῦνται; Τίς ἄνθρωπος, ἔχων νοῦν καὶ αἴσθησιν ἐγκαταλείπει τὴν πρώτην, ἥτις ἐστὶν ἐπίγειος παράδεισος, ἵνα κατοικήσῃ εἰς τὴν δευτέραν, ἥτις ἐστὶν ἡ ἐπίγειος κόλασις;» (Κυριακοδρόμιον, τ. β΄, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Στυλιανοῦ Κ. Βλαστοῦ, 18543, σσ. 336-337).

Ἂς ἀναλογιστοῦμε, λοιπόν• ἡ σημερινὴ κοινωνία μας μὲ ποιά ἀπὸ τὶς δύο πόλεις μοιάζει; Φανερὸ εἶνε, ὅτι τείνουμε ὁλοένα καὶ περισσότερο νὰ μοιάσουμε μὲ τὴν δεύτερη. Μήπως γιατὶ μᾶς λείπουν οἱ γραμματισμένοι, τὰ χρήματα, τὰ τεχνολογικὰ μέσα; Ὄχι βέβαια. Ἡ αἰτία εἶνε καταφανής• ξεφύγαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.

Μόνη ὁδὸς σωτηρίας ἡ μετάνοια, ἡ ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό. Θὰ θελήσουμε ἆραγε νὰ τὴν ἀκολουθήσουμε; Ἢ θὰ μοιάσουμε μὲ ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι «ἔκδοτοι εἰς τῆς σαρκὸς τὰ πάθη, καὶ διεφθαρμένοι ὑπὸ τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου, καὶ δοῦλοι τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ, οὐδὲ συλλογίζονται ὀρθῶς, οὐδὲ κρίνουσι μετὰ διακρίσεως, μὴ ἔχοντες δὲ οὐδὲ ἴχνος ἀγαθῆς διαθέσεως, διαμένουσιν ἐστερημένοι τοῦ φωτὸς τῆς θείας χάριτος» καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀπορρίπτουν ἀπὸ τὴ ζωή τους τὸ Εὐαγγέλιο ὡς «ἀνάρμοστον καὶ ἀκατάλληλον»; (ἔνθ᾽ ἀνωτ.).

Εἴθε νὰ μᾶς φωτίσῃ ὁ Θεὸς νὰ διαλέξουμε τὸ σωστὸ δρόμο.