- Τὸ τζάμι....

Κάποτε ἦταν ἕνα νέο ζευγάρι ποὺ μετακόμισε σὲ καινούργια γειτονιά.

Καθὼς ἔτρωγαν τὸ πρῶτο τους πρωινὸ στὸ νέο τους σπίτι, ἡ γυναίκα κοίταξε ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο καὶ εἶδε τὴ γειτόνισσα ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα ἅπλωνε τὴν μπουγάδα της.

–«Ἄ, τὰ ροῦχα δὲν εἶνε καὶ πολὺ καθαρά», σχολίασε, «ἡ γειτόνισσα δὲν ξέρει νὰ πλένῃ καλά. Μᾶλλον χρειάζεται νὰ χρησιμοποιῇ περισσότερο σαπούνι».

Ὁ σύζυγος κοίταξε τὴ μπουγάδα ἀλλὰ δὲν εἶπε τίποτα.

Κάθε φορὰ ποὺ ἡ γειτόνισσα ἅπλωνε τὴ μπουγάδα της, ἡ γυναίκα ἔκανε τὰ ἴδια σχόλια.

Ἕνα μήνα ἀργότερα, ἔνιωσε μεγάλη ἔκπληξι, ὅταν εἶδε ὅτι τὰ ροῦχα ποὺ εἶχε ἁπλώσει ἡ γειτόνισσα ἦταν πιὸ καθαρὰ καὶ εἶπε στὸν ἄντρα της•

–«Γιά δές! ἡ γειτόνισσα ἔμαθε ἐπὶ τέλους νὰ πλένῃ! Ἀναρωτιέμαι ποιός τὴν ἔμαθε».

–«Ξέρεις, ξύπνησα νωρὶς σήμερα τὸ πρωὶ καὶ καθάρισα τὰ τζάμια μας!», γύρισε καὶ τῆς εἶπε ὁ ἄντρας της.

Ἔτσι συμβαίνει καὶ στὴ ζωή. Ὁ τρόπος ποὺ βλέπουμε τοὺς ἄλλους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο καθαρὰ εἶνε τὰ «τζάμια» μας.

(μᾶς ἐστάλη ἀπὸ ἀναγνώστη μας)