Ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς κοιμήσεως Αὐγουστίνου ἐπισκόπου πρ. Φλωρίνης
«Τοῦ καὶ ἀπὸ γλώττης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή»
«Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον, ἔσται δίκαιος»
Συμπληροῦται ἔτος ἀπὸ τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας τοῦ ἐπισκόπου πρ. Φλωρίνης - Πρεσπῶν καὶ Ἑορδαίας, τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἕν ἔτος ἀπὸ τῆς μετοικήσεώς του ἐκ τῶν ὑπουρανίων εἰς τὰ ἐπουράνια. Ἐκοιμήθη πλήρης ἡμερῶν, ἰσχύουν δὲ καὶ δι᾿ ἐκεῖνον οἱ λόγοι τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης, ἀπὸ τὸν ἐπιτάφιον εἰς Μελέτιον ἐπίσκοπον Ἀντιοχείας, τὸ +381 ἐκδημήσαντα· «Εἵλκυσαν γὰρ οἱ ἅγιοι πρὸς ἑαυτοὺς τὸν ὁμότροπον, τὸν ἀθλητὴν οἱ ἀθληταί, τὸν στεφανίτην οἱ στεφανῖται, τὸν ἁγνὸν τῇ ψυχῇ οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, τὸν κήρυκα τοῦ λόγου οἱ ὑπηρέται τοῦ λόγου».
Ὁ κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα ἄξιος πνευματικὸς πατὴρ καὶ κῆρυξ τοῦ θείου λόγου Αὐγουστῖνος Καντιώτης κατετάγη μετὰ τοῦ χοροῦ τῶν Ἀποστόλων, εἰς «τὴν συσκηνίαν τῶν Ἀποστόλων». Καὶ ὅμως, εἰς τὰς καρδίας του ποιμνίου του καὶ τοῦ πιστοῦ καὶ Χριστεπωνύμου Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐν γένει, θεωρεῖται καὶ θὰ θεωρῆται καὶ ἐπὶ γῆς ὡσεὶ παρών. Ἡ ἀνάμνησις τῆς σεβασμίας του μορφῆς θὰ παραμένῃ δι᾿ ἡμᾶς ζωηρὰ καὶ ἀναλλοίωτος. «Οὔτε λείψανα τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἀφαιρεῖται χρόνος˙ ἃ δ᾿ ἀρετὰ καὶ θανοῦσι λάμπει» (Εὐριπ.).
Ἐθεωρήθη ὑπό τινων ὡς σημεῖον ἀντιλεγόμενον, ἐπειδὴ τὸ κήρυγμά του ἐνεῖχε προτροπὴν πρὸς συμμόρφωσιν μὲ τὰς θείας ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλ᾿ ἐν ταυτῷ καὶ ἔλεγχον τῶν παραβατῶν, ἰδίᾳ τῶν κρατούντων καὶ ὑψηλὰ ἱσταμένων. Ἐὰν ἐκρίνετο ἀναγκαῖον, μετεβάλλετο εἰς λέοντα πῦρ πνέοντα, ἀπὸ Αὐγουστῖνος εἰς «Καντιώτην» κατὰ τὴν ῥῆσιν του. Ἐφήρμοζε ἐνίοτε τὸ τῶν Γραφῶν «Τὸν ἁμαρτάνοντα ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι». Ἡ ἐνίοτε ὀξύτης τοῦ λόγου του δὲν εἶχεν ὡς στόχον τὸν ἁμαρτάνοντα ἄνθρωπον, ἀλλ᾿ αὐτὴν ταύτην τὴν ἁμαρτίαν.
Δὲν ἠκολούθει τὸ ῥεῦμα τῆς ἐποχῆς, ὅπως κάποιος τοῦ εἶχεν εἴπει ὅτι ἐπιβάλλεται ἐνίοτε, ὁπότε ἔλαβε τὴν εὔστοχον ἀπάντησιν· «Τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ ἀκολουθοῦν τὰ ψόφια ψάρια, τὰ ζωντανὰ βαίνουν ἀντιθέτως πρὸς τὸ ῥεῦμα τοῦ ποταμοῦ». Δὲν συνεβιβάζετο οὐδ᾿ ἐπ᾿ ἐλάχιστον πρὸς τὰ κακῶς κείμενα· ἄλλως τε εἰς τὸν νόμον τῶν θείων ἐντολῶν δὲν ἐπιτρέπονται ἐκπτώσεις καὶ παρεκκλίσεις. «Ὁ ἐν ἐλαχίστῳ ἄδικος καὶ ἐν πολλῷ ἄδικος» κατὰ τὴν Γραφήν. Τὸ κήρυγμά του, μεστὸν καὶ πλήρως ἐνηρμονισμένον πρὸς τὰς θείας ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ μὲ παραβολάς, ἐνεποίει εἰς τοὺς ἀκροατὰς συνεχῆ ἐγρήγορσιν καὶ προσοχήν, εἰς σημεῖον ὥστε ἐθεώρουν ὅτι οὐδέποτε ἤκουσαν Ἱεροκήρυκα ὡς ἐκεῖνον.
Τοῦ λοιποῦ, εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ποὺ θὰ δημιουργῆται ἠθικόν τι σκάνδαλον καὶ δὲν θὰ στηλιτεύεται δεόντως παρὰ τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πιστὸς καὶ ὀρθόδοξος λαὸς θὰ ἀναφωνῇ· «Μωρέ, ἕνας Καντιώτης χρειάζεται».
Ἐν ὀλίγοις, ὑπῆρξεν ἄξιος μιμητὴς τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἤλεγχε καὶ ἐκεῖνος βασιλεῖς καὶ ἄρχοντας, μὴ ὑπολογίζων συνεπείας.
Ἀπεδείκνυε ἐν παντί, λόγοις τε καὶ ἔργοις, τὴν ἀγάπην πρὸς Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀλλὰ καὶ τὸν ἔχοντα ἀνάγκην συνάνθρωπον. Ὡμίλει διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδίᾳ τὴν Μακεδονίαν, ὅπου ἐτάχθη, μὲ ζέσιν καὶ ὑπερβάλλοντα ζῆλον.
Παρὰ πάντα, ὅμως, ὁ καλύτερος δι᾿ ἐκεῖνον ἔπαινος εἶναι «τὸ διὰ τῆς μνήμης ἐκείνου τὸν βίον ἡμῖν γενέσθαι τῆς συνηθείας βελτίονα» (Γρηγ. Νύσσης).
Ἀναπαύου, μακαριστὲ Γέροντα, καὶ ἔσο βέβαιος ὅτι τὸ ἔργον σου θὰ παραμένῃ ἐσαεὶ ὡς πλήρης καὶ συνεχὴς πραγματικότης.
Τὸ νὰ ἀμφισβητήσῃ τις ἢ νὰ μειώσῃ ἐπ᾿ ἐλάχιστον τὴν προσφοράν σου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν κοινωνίαν θὰ εἶναι ὡς νὰ σείσῃ ἐκ θεμελίων τὸν κόσμον. Ἐὰν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται. Καὶ μόνον ὁ μέγιστος καὶ φωτιζόμενος καὶ ἀπὸ μακρόθεν ὁρώμενος εἰς τὸ ὕψωμα τῆς Φλωρίνης Σταυρός, θὰ ὑπενθυμίζῃ τὴν ἐπὶ μακρὸν ἐκεῖ παρουσίαν σου καὶ τὴν ἐπωφελῆ δρᾶσιν σου, εἰς δόξαν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐνδομύχως θὰ ἀναπέμπεται ἡ προσευχὴ «Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου».
Εὔχου καὶ πρέσβευε, μακαριστὲ Γέροντα, ἵνα καὶ ἡμῶν ἡ μετοίκησις ἀπὸ τῶν ἐνθένδε εἰς τὰ ἐκεῖσε εὐτυχὴς γένηται.
Ὁ ὑπ᾿ ἐκείνου Ἀναγνώστης χειροθετηθεὶς
Ὑποσ/γος ἐ.ἀ. Ἑλ. Ἀστυν.
Δημήτριος Κ. Γούλας