- Ἡ «ἕνωσις» τῶν «ἐκκλησιῶν»: Ἔγινε τὸ 1965!

Τὴν περιμένουμε ἀπὸ τὴν πόρτα, ἀλλ᾽ αὐτὴ ἔχει ἤδη εἰσέλθει ἀπὸ τὸ παράθυρο

Ὅπως δείχνουν ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἔρχονται εἰς φῶς, δὲν θὰ πρέπῃ νὰ περιμένουμε μία ἐπίσημη διακήρυξι τῆς ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν», διότι ἕνωσις ἔχει γίνει πρὸ πολλοῦ καὶ τοῦτο φαίνεται ἀρκούντως πλέον. Ἐκεῖνο ποὺ διενεργεῖται τώρα τεχνηέντως εἶνε μία σταδιακὴ ἀποκάλυψις τῶν ἐν κρυπτῷ συμφωνηθέντων, ὥστε τὸ ὑγιὲς σῶμα νὰ συνηθίζῃ, νὰ μὴ ἀντιδράσῃ καὶ ἐπαναστατήσῃ, ἀλλὰ νὰ δεχθῇ τὸ δηλητήριο κλιμακωτά, κατὰ δόσεις, μέχρι πλήρους ἀποδοχῆς καὶ «καταπόσεως». Ἡ ἐπικοινωνιακὴ ἐπιστήμη μὲ ὄργανα τὰ Μ.Μ.Ε. εἶνε ἐπιστρατευμένη καὶ προσφέρει στὸ σημεῖο αὐτὸ ἄριστα τὶς ὑπηρεσίες της.

Πράγματι ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ ἐπιτυγχάνει καὶ ἀποδίδει, μάλιστα στὸν ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας κόσμο (τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ἑτεροθρήσκους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες). Καὶ οἱ κατ᾽ὄνομα ὅμως ὀρθόδοξοι χριστιανοί (αὐτοὶ ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται τακτικὰ καὶ δὲν μετέχουν στὴν θεία λατρεία, ποὺ δὲν τιμοῦν Κυριακὲς καὶ ἑορτὲς καὶ ἀργίες, ποὺ δὲν τρέφονται μὲ τὰ θεῖα μυστήρια, ποὺ δὲν τηροῦν ἐντολὲς καὶ νηστεῖες, ποὺ δὲν μελετοῦν Γραφές, ποὺ δὲν διαβάζουν βίους ἁγίων, ποὺ δὲν ξέρουν στοιχειώδη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ποὺ δὲν ἔχουν μάθει γιὰ Συνόδους καὶ δόγματα καὶ ἱ. κανόνες, ἀλλὰ «συσχηματίζονται τῷ αἰῶνι τούτῳ» (῾Ρωμ. 12,2), καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς ἐπηρεάζονται, ἀποκοιμίζονται, γίνονται «ποταμοφόρητοι» (Ἀπ. 12,15). Βλέπουν διαρκῶς τηλεόρασι κι ἀκοῦνε κάθε ὥρα δελτία εἰδήσεων, κι ἀπὸ᾽κεῖ διαμορφώνουν γνώμη, συνείδησι, στάσι.

Ὅσοι ὅμως μετέχουν ἐν συνειδήσει καὶ ἐπιγνώσει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ μένουν «ἀψέκαστοι» ἀπ᾽ τὸ φαρμάκι, ἀπότιστοι ἀπ᾽ τὸ «τρελλὸ νερό». Αὐτοὶ διατηροῦν τὰ αἰσθητήρια τῆς πίστεως ὑγιῆ, διασῴζουν τὰ κριτήρια τῆς ἀληθείας ἀκέραια. Σ᾽ αὐτοὺς λειτουργεῖ τὸ «χρῖσμα ἀπὸ τοῦ ἁγίου», ποὺ λέει ἡ Καινὴ Διαθήκη (Α΄ Ἰω. 2,20). Αὐτοὶ διακρίνουν, βλέπουν «τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν» (Ματθ. 16,3), ἀντιλαμβάνονται ἀπὸ μακριὰ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ τὶς πλάνες τους. Αὐτοὶ εἶνε «τὸ μικρὸν ποίμνιον». Ἀγρυπνοῦν μὲ«τὰς ὀσφῦς περιεζωσμένας» καὶ «τοὺς λύχνους καιομένους», προσδοκῶντες τὸν ἐρχόμενον Κύριον, «πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν γάμων» (Λουκ. 12,32,35-36).

Μπορεῖ βέβαια γιὰ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας νὰ ὑπάρχουν σχέδια, συμφωνίες, ὑπογραφές, τετελεσμένα. Τὸ σῶμα ὅμως τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ εὐλαβοῦς κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ, αὐτὰ δὲν τὰ γνωρίζει· τὰ ἀγνοεῖ, κι ὅταν τὰ πληροφορῆται δὲν συμφωνεῖ, καὶ συνεπῶς δὲν δεσμεύεται· ὅπως ἔγινε καὶ τότε, μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Φεράρρας - Φλωρεντίας.

Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως οἱ πιστοὶ ταλαιπωροῦνται, οἱ μοναχοὶ στενάζουν καὶ οἱ ὀρθοτομοῦντες ποιμένες πάσχουν. Δοκιμάζονται βλέποντας τὴν ἀσέβεια ν᾽ ἀποθρασύνεται, τὴν καινοτομία νὰ κορυφώνεται, καὶ τὴν πλάνη νὰ ἐξαπατᾷ, νὰ αἰχμαλωτίζῃ, νὰ σύρῃ στὴν ἀπώλεια. Νιώθουν ἔντονα τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου «Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστὸς καθεύδει» (P.G. 37,153). Φθάνουν σὲ ὅρια ἀντοχῆς. Λοιπόν, μᾶς ξέχασε ὁ Θεός;

* * *

Τὰ βλέπει ὅλα ὁ Παντεπόπτης, τίποτε δὲν τοῦ διαφεύγει, καὶ θὰ κάνῃ τὴν ἐπέμβασί Του ὅπως Ἐκεῖνος γνωρίζει καὶ ὅταν ὁ καιρὸς πληρωθῇ.

Ἐμεῖς, ὁ ταπεινὸς κλῆρος καὶ ὁ ἁπλὸς λαός, τί πρέπει τώρα νὰ κάνουμε;

Πρῶτα ἀπ᾽ὅλα νὰ μετανοοῦμε, νὰ ἐξομολογούμεθα, ν᾽ ἀγωνιζώμεθα νὰ καθαρθοῦμε, γιὰ νὰ γίνουμε ἄξιοι τοῦ θείου ἐλέους – διότι τώρα δὲν εἴμεθα. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς σέρνουν πίσω τους «βαρύδια». Γι᾽ αὐτὸ «οἷος ὁ λαὸς τοιοῦτοι καὶ οἱ ἄρχοντες».

Ἔπειτα νὰ προσευχώμεθα καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία· νὰ στείλῃ ὁ Χριστὸς καλοὺς ποιμένες, νὰ ὁδηγήσουν τὴν ποίμνη εἰς ὁδοὺς σωτηρίας. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς τοὺς στέλλει, ἐμεῖς νὰ γινώμεθα ἕτοιμοι νὰ τοὺς ὑπακούσουμε. Δὲν εἴμεθα φαίνεται ἀκόμη ἄξιοι γιὰ τέτοιους ποιμένες, γενναίους καὶ ἕτοιμους γιὰ τὰ μεγάλα διαβήματα. Ἀπόδειξις ὅτι, ὅταν τοὺς στέλλῃ ὁ Κύριος, ἐμεῖς τοὺς λιθοβολοῦμε. Ὁ ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου ἔλεγε, ὅτι δὲν εἶνε δυνατὸν ὁ Θεὸς ν᾽ἀφήσῃ ἀβοήθητο τὸ λαό του, ἐὰν ὁ λαὸς πειθαρχῇ μὲ ζῆλο καὶ προθυμία εἰς Αὐτόν.

Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν θ᾽ ἀρχίσουμε, ἀπὸ τὴν ἐπιστροφή μας στὸν Κύριο. Καὶ νὰ κάνουμε μεγάλη ὑπομονή, μᾶλλον πολλὲς ὑπομονές. «Οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ» (῾Ρωμ. 9,16). Αὐτὸ νὰ ζητοῦμε· Τὸ ἔλεός σου, Κύριε! Ὅταν ἔλθῃ αὐτό, ὅλα λύνονται ἐν τῷ ἅμα. Οἱ πονηροὶ ἀποκαλύπτονται καὶ οἱ ὑψηλόφρονες πίπτουν σὰν τὰ φύλλα. Ὅταν τὸ μυρμήγκι βγάζει φτερά, πλησιάζει τὸ τέλος του. «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι». Ἂς ἑτοιμαζώμεθα πρεπόντως γιὰ τὴ μεγάλη ὥρα τοῦ Κυρίου, εἴτε στὴν προσωπική του ζωὴ ὁ καθένας εἴτε στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωὴ ὡς σῶμα Χριστοῦ.

* * *

Σεῖς δέ, καλοί μας ἐπίσκοποι, ἀκοῦστε τοὺς λογισμούς μας γιὰ Σᾶς. Παρακαλοῦμε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ κρατῇ ἐντός Σας τὸ πῦρ Του ἄσβεστο. Μὴ συμβιβάζεσθε μὲ τὴ μετριότητα τῶν ἐγκοσμίων· διατηρεῖτε τὸ ὕψος καὶ τὸ ἀπόλυτον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς αἰωνιότητος. Μὴ ὑπολογίζετε τὴν δύναμι ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου τῶν καταργουμένων, μήτε ἐκκλησιαστικῶν ἡγεμόνων ἠρνημένων τὴν δύναμιν τῆς εὐσεβείας· κραταιωθῆτε τῇ δυνάμει ποὺ σᾶς ἐδόθη κατὰ τὴν ἐπιφοίτησιν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς σας. Μὴ φοβηθῆτε τὸν φθόνο τοῦ ἀντιδίκου· στηρίξατε τὸ θάρρος σας ἐπάνω στὴν ἀγάπη τοῦ δι᾽ἡμᾶς σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος καὶ δόντος τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων. Μὴ ἀντιγράφετε πρότυπα χαμηλὰ καὶ σχήματα παρερχόμενα· ἀφορᾶτε εἰς τὸν τῆς πίστεως Ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν, στοὺς θεόπτας προφήτας, στοὺς ὑπηρέτας τοῦ λόγου πανσόφους ἁλιεῖς, στὰ πάγχρυσα στόματα τῶν ἁγίων πατέρων, στὸ σθένος τῶν ὁμολογητῶν. Δὲν εἶσθε οὔτε λίγοι οὔτε ἀδύναμοι. Εἶσθε ἀρκετοὶ καὶ διαθέτετε τὸ ἀμάχητον σθένος τῆς τοῦ Πνεύματος χάριτος. Μπορεῖτε λοιπὸν ν᾽ἀνταποκριθῆτε στὸ κάλεσμα τῶν καιρῶν. Τολμήσατε, τολμήσατε, καὶ θὰ ἰδῆτε τὴν δύναμιν τοῦ Κυρίου!

Μὴ αὐταπατώμεθα· ἡ ἄθεσμος ἕνωσις ἔχει ἤδη γίνει. Μὴ περιμένουμε νὰ διακηρυχθῇ ἐπισήμως. Ἐὰν ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, φανοῦμε ἄξιοι τῆς κλήσεώς μας, ὁ Θεὸς δὲν θ᾽ἀργήσῃ· θὰ ποιήσῃ ἵνα ἀπογυμνωθῇ ἡ πονηρία, νὰ στηλιτευθῇ ἡ σκευωρία, νὰ φραγῇ πᾶν στόμα λαλούντων ἄδικα, καὶ νὰ ἀσφαλισθῇ ἡ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ ποὺ περιμένει στήριγμα.

Ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθῃ τὸ 2016 πανορθόδοξος Σύνοδος συγκαλεῖται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς γιὰ λογαριασμὸ τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Μπορεῖ ὅμως τὰ πράγματα ν᾽ ἀντιστραφοῦν. Πάντα δυνατὰ τῷ Κυρίῳ καὶ τοῖς πιστεύουσι. Καὶ τότε ἴσως ἀποτελέσῃ καὶ εὐκαιρία νὰ καταγγελθῇ ἡ πλάνη εἰς τὸ ἁρμόδιον ὄργανον. Ἐὰν ὁ Θεὸς θελήσῃ νὰ πραγματοποιηθῇ, νὰ μὴ εἶνε πρὸς εὐόδωσιν τῆς παναιρέσεως καὶ τῆς νέας τάξεως, ὁπότε θὰ μείνῃ ὡς λῃστρική· νὰ γίνῃ διὰ νὰ ποιήσῃ ὁ Κύριος τὴν κρίσιν Του, νὰ ῥυθμίσῃ τὰ τοῦ Οἴκου Του, καὶ νὰ λάμψῃ ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Του, ἡ ἐλπὶς τοῦ παραπαίοντος κόσμου, ἡ Ὀρθοδοξία.