- ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ Η ΑΜΑΡΤΙΑ;

Σᾶς πληροφορῶ, ἀδελφοί μου, ὅτι ἂν ὅλοι συνεργοῦμε στὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας, μὲ βεβαιότητα γρήγορα πρόκειται νὰ διορθωθοῦν οἱ κακοί, καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ πολιτεῖες μας ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ τὶς ἁμαρτίες. Διότι, ἂν ἕνας μόνο ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει ζῆλο θεϊκὸ στὴν καρδιά του καὶ ἀγάπη ἀδελφική, μπορεῖ νὰ διορθώση ἕναν ὁλόκληρο λαό, πόσο μᾶλλον μπορεῖ νὰ διορθώση τοὺς ἁμαρτωλοὺς τόσο καὶ τόσο πλῆθος Χριστιανῶν; ἀρκεῖ μόνο νὰ θελήσουν νὰ ἀποκτήσουν ζῆλο καὶ ἀδελφικὴ ἀγάπη στὴν ψυχή τους.

Ἀλήθεια! ὅλη ἡ αἰτία τῆς ἀπωλείας τῶν σημερινῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὅλη ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία σήμερα αὐξήθηκε τόσο καὶ βασίλεψε ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ διάβολος στὸν κόσμο, δὲν εἶναι ἄλλη παρὰ ἐμεῖς. Διότι βλέποντας τοὺς ἀδελφούς μας νὰ ἁμαρτάνουν φανερὰ καὶ νὰ κάνουν τόσες κακίες, δὲν ἐπιμελούμαστε νὰ πᾶμε ὅλοι νὰ τοὺς διορθώσουμε, πότε μὲ ἀδελφικὲς συμβουλὲς καὶ πότε μὲ ἐλέγχους ἐπιπληκτικούς.

Ἀλλὰ ἄλλος ἄλλην πρόφασιν προφασιζόμενος, ὅλοι μὲ μιᾶς σιωποῦμε, ἡσυχάζουμε καὶ ἀφήνουμε τὸν καθένα νὰ κάνη ἐκεῖνα τὰ κακὰ ποὺ θέλει καὶ βούλεται. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει ὁ Χρυσόστομος Ἰωάννης λέγοντας• «Μὴ λέμε ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε τὴ φροντίδα ποὺ ταιριάζει σὲ ἀδελφούς. Ἐγὼ μάλιστα σᾶς ὑπόσχομαι ἐπακριβῶς καὶ ἐγγυῶμαι σὲ ὅλους σας ὅτι, ἂν ἐσεῖς θελήσετε, ὅλοι ὅσοι βρίσκεστε παρόντες ἐδῶ, νὰ μοιραστῆτε (τὴ φροντίδα γιὰ) τὴ σωτηρία ὅσων κατοικοῦν σ’ αὐτὴ τὴν πόλι, σύντομα θὰ τὴ διορθώσετε ὁλόκληρη…

Ἂς μοιραστοῦμε λοιπὸν (τὴ φροντίδα γιὰ) τὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας. Ἀρκεῖ ἕνας ἄνθρωπος πεπυρωμένος μὲ ζῆλο γιὰ νὰ διορθώση ὁλόκληρο δήμο. Ὅταν λοιπὸν αὐτὸς δὲν εἶναι ἕνας, οὔτε δυὸ - τρεῖς, ἀλλὰ εἶναι τόσο πλῆθος, ποὺ μπορεῖ νὰ φροντίση γιὰ τὴ διόρθωσι ὅσων ἀμελοῦν, τότε λοιπὸν δὲν φταίει τίποτε ἄλλο, ποὺ οἱ περισσότεροι χάνονται καὶ καταπίπτουν, παρὰ μόνο ἡ δική μας ραθυμία, καὶ ὄχι ἡ ἀδυναμία μας. Δὲν εἶναι λοιπὸν παράδοξο, ὅταν μὲν βλέπουμε νὰ γίνεται στὴν ἀγορὰ κάποιος καυγᾶς, νὰ τρέχουμε καὶ νὰ συμφιλιώνουμε τοὺς μαχόμενους –ἀλλὰ γιατί νὰ μιλάω γιὰ μάχη; γάϊδαρο νὰ δοῦμε πεσμένο, τρέχουμε νὰ βάλουμε τὸ χέρι μας καὶ νὰ τὸν σηκώσουμε–, ἐνῶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ χάνονται, νὰ ἀμελοῦμε;» (εἰς Ἀνδρ. α΄).

[ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν» τοῦ ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου•

ἱστολόγιο Agioritikovima.gr]