- «Ἀλήθεια, ὑπάρχει ἄλλη ζωή;»

Ἡ μετάνοια τοῦ Χαρίλαου Φλωράκη

τῆς Ἀντωνίας Χατζῆ

Κάποιοι ἔμειναν ἄναυδοι, ἄφωνοι μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, δὲν πίστευαν σ᾿ αὐτὸ ποὺ ἄκουγαν, ἄλλοι συγκλονίστηκαν βαθύτατα, στὴν εἴδησι τῆς ἐξομολογήσεως τοῦ Χαρίλαου Φλωράκη καὶ ὅτι ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ τοῦ τελέσουν θρησκευτικὴ κηδεία ὅταν ἀπέλθη τοῦ κόσμου τούτου.

«Ὡς θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου, Κύριε!». Ἀλήθεια, τί ἀλλοιώσεις, τί μεταβολές, τί μεταμορφώσεις ψυχικὲς ἐπιτελεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ! Τί σωτηριῶδες ἔργο γίνεται! Πάντως ὄχι ἀνθρώπινο.

Πράγματι τὸ μεγάλο καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς δημιουργήσῃ καλοὺς προβληματισμοὺς ἐν ὄψει μάλιστα τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ποὺ διερχόμεθα. Νὰ συμμαζευτοῦμε, νὰ στραφοῦμε πρὸς τὸν ἔσω ἄνθρωπο. Νὰ ἔλθῃ ὁ καθένας μας «εἰς ἑαυτὸν» ὅπως ὁ Ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς καὶ νὰ κατακρίνωμε μόνο τὸν ἑαυτόν μας. «Δώρησαί μοι, Κύριε, τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα», λέμε αὐτὴ τὴν ἐποχή. Διότι ὑπάρχει Κριτὴς ποὺ θὰ κρίνῃ καὶ θὰ δικάσῃ μὲ κάθε δικαιοσύνη ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν καθένα χωριστά. Αὐτό, ἄλλωστε, ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας· «…Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς…». Ἑπομένως, δὲν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητός μας τὸ ἔργο αὐτό.

Φαίνεται, πὼς κάποια μητέρα ἢ γιαγιὰ ἔσπειρε τὸν σπόρο τὴς πίστεως μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου αὐ­τοῦ ὅταν ἦταν μικρὸ παιδὶ καὶ καρποφόρησε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Πῶς μετὰ τὴν ἐπίσκεψί του στὸ Ἅ­γιον Ὄρος συγκέντρωσε τοὺς συντρόφους του καὶ τοὺς μίλησε; Ἔγινε δηλαδὴ ἕνας ἱεραπόστολος. Ποιός ξέρει ποιές ἄλλες «σπίθες» ἄναψαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν μελῶν τοῦ κόμματος, καθὼς θὰ ἄκουγαν τὸν «ἐπίτιμο πρόεδρό» τους νὰ τοὺς ἐκδιηγῆται τὶς ἐντυπώσεις του ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψί του στὸ «περιβόλι τῆς Παναγίας»; Ἴσως καὶ τὴν ἔκπληξί του καθὼς θὰ συναντήθηκε μὲ ἕ­να πρώην μέλος τοῦ κόμματος στὴν Ἱερὰ Μονή, τὸ ὁποῖο ἔγινε μοναχός.

Μεγάλο τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ! Μεγάλη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ποὺ περιμένει μὲ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιὰ κά­θε «ἄσωτο υἱό», κάθε παραστρατημένο του παιδί, κάθε νυχτωμένο στρατοκόπο, νὰ τὸν ἀναπαύσῃ πλησίον Του.

Ἕνα «Ἥμαρτον» μόνο περιμένει ἀπὸ ὅλους μας, καὶ οἱ πόρτες τῆς πατρικῆς κατοικίας ἀνοίγουν διάπλατα. Μόνο ἕνα βῆμα νὰ κάνωμε ἐμεῖς, μία διάθεσι ἐπιστροφῆς νὰ δείξωμε, κι Ἐκεῖνος, ὁ Πολυεύσπλαχνος, βγαίνει ἔξω στὸν δρόμο καὶ κουνάει τὸ μαντήλι Του, μὲ μεγάλη λαχτάρα, μὲ ἀνοιχτά, διάπλατα χέρια, ὅπως ὁ πατέρας ποὺ ὑποδέχεται μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸ ξενιτεμένο του παιδί.

Εἶναι τόσος ὁ πόθος Του καὶ ἡ δίψα Του γιὰ τὴν σωτηρία τῆς κάθε μιᾶς ψυχῆς. «Θέλει πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Γι᾿ αὐτὸ τρέχει, τρέχει, πίσω ἀπὸ τὸ θήραμά Του, προσέχει, παρακολουθεῖ ἄγρυπνος μὴν τοῦ ξεφύγῃ. Στὸ τέλος τὸ στοχεύει, τὸ συλλαμβάνει καὶ τὸ φέρνει στὸ μαντρί Του ὅπου τὸ ἀσφαλίζει μαζὶ μὲ τ᾿ ἄλλα.

Ἡ Ἀγάπη Του σοφίζεται μύριους τρόπους γιὰ τὴν ἐπιστροφή μας κοντά Του. Καὶ στὴν συνέχεια, ποιά Χαρὰ γίνεται στὸν οὐρανὸ «ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»! Κάποιοι ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας αὐτοὺς ἔχουν καυτὰ ἐρωτηματικὰ σὲ πνευματικὰ θέματα. Παράδειγμα, μία κυρία, σὲ κατ᾿ οἶκον ἐπίσκεψί της ρώτησε ἰδιαιτέρως καὶ σιγὰ - σιγά, μὴν ἀκουστῇ στὸ περιβάλλον, τὴν συγγενῆ της, ἄνθρωπο τῆς Ἐκκλησίας·

―Μαρία, πές μου· ἆραγε ὑπάρχει ἄλλη ζωή;…

Βέβαια ἐκείνη τὴν ὥρα, ἔλαβε κάποια ἀπάντησι. Ὅμως, καὶ μόνο ὁ προβληματισμὸς τῆς γυναίκας αὐ­τῆς, δείχνει ὅτι μέσα της κάποιο «ταρακούνημα» γίνεται. Σίγουρα, δὲν θὰ τὴν ἀφήσῃ ὁ Καλὸς Ποιμήν.

Ἂς προσευχώμεθα γι᾿ αὐτοὺς τοὺς συνανθρώπους μας ποὺ προβληματίζονται, ποὺ ἔχουν ἕνα κενὸ μέσα τους, ἕνα ἀνικανοποίητο, καὶ ψάχνουν «κάτι» βαθύτερο, τὸ ὁποῖο ἡ ἰδεολογία τους δὲν ἐπαρκεῖ - δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς τὸ γεμίσῃ, νὰ τοὺς καλύψῃ. Χρειάζονται κάποιον χειραγωγό.

Ἂς εὐχηθοῦμε, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, νὰ τοὺς φωτίσῃ νὰ βροῦν τὸν σωστὸ δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν λύτρωσι, στὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς, στὴν ἀληθινὴ ἐλευθερία.

Ἐμεῖς τοὺς λέμε· «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος».

Ἐλᾶτε στὴν ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ὅπου θὰ βρῆτε τὴν σῴζουσα Ἀλήθεια.

Μόνον ὁ Κύριός μας δὲν διαψεύδει, δὲν προδίδει. Εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας». Μόνον Αὐτὸς μᾶς μένει στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διερχόμεθα ὡς ἔθνος. Μόνον Αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς στηρίξῃ. Νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ σὲ διέξοδο. Μὲ μία μόνο προϋπόθεσι· Νὰ ποῦμε ὅλοι μαζὶ τὸ «Ἥμαρτον» καὶ τὸ «Κύριε σῶσον ἡμᾶς». Ἀμήν.