- ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΟΛΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ!
Απορῶ καὶ ἐξίσταμαι, βλέποντας καὶ ἀκούοντας νὰ λένε ὅλοι μισόλογα, νὰ γράφουν ὅλοι τὴ μισὴ ἀλήθεια, νὰ φοβοῦνται νὰ ποῦν ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, ν᾽ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ. Ὅλοι λένε, ὅτι οἱ ἄλλοι εὐθύνονται. Ἀκόμα κ᾽ ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ δὲν ἔχομε τὸ θάρρος νὰ ποῦμε ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Νὰ ποῦμε, ὅτι περισσότερον ὅλων ὑπεύθυνοι εἴμεθα ἐμεῖς οἱ κληρικοί. Γιατὶ ἀφήκαμε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, χρόνια τώρα, τελείως ἀποίμαντον, ὥστε νὰ φτάσωμε στὸ θλιβερὸ σημεῖο νὰ ἐκκλησιάζεται τὸ 2% τῶν βαπτισθέντων, νὰ μὴ γνωρίζουν τί πρέπει νὰ πιστεύουν σὰν ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ μὴ γνωρίζουν τί θὰ πῇ νηστεία. Γιὰ τοῦτο καὶ αὐτὴν τὴν Μ. Παρασκευὴ τρῶνε κρέας· καὶ αὐτὴν Μ. Ἑβδομάδα βλασφημοῦν χυδαιότατα Χριστόν, Παναγία καὶ ὅ,τι ὅσιον καὶ ἱερὸν ἔχει ἡ πίστις μας.
Νὰ τονίσωμε μὲ ὅλη τὴν δύναμι τῆς ψυχῆς μας, ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίσις εἶνε καρπὸς τῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀποστασίας μας καὶ ὅτι μόνον διὰ Νινευϊτικῆς μετανοίας ὑπάρχει ἐλπὶς σωτηρίας. Ἄλλως, ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο θὰ πηγαίνωμε.
Νὰ τονίσωμε, ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι προηγήθη ἡ ἠθικὴ κρίσις τῆς ὁποίας θερίζομε τοὺς καρπούς. Φοβούμεθα τὴν πεῖνα, καὶ δὲν αἰσθανόμεθα τὴν πνευματικὴ πεῖνα ποὺ χρόνια τώρα μᾶς μαστίζει. Ποιός εἶπε πὼς ἡ πεῖνα εἶναι συμφορά; Ἐὰν ὁ ἄσωτος δὲν ἐστερεῖτο τῆς ὑλικῆς τροφῆς, οὐδέποτε θὰ συνήρχετο γιὰ νὰ ἐπιστρέψῃ στὸν πατέρα του καὶ νὰ ζητήσῃ τὸ ἔλεός του. Οὐδέποτε διδάξαμε τὸ ποίμνιό μας, εἴτε διὰ λόγου εἴτε διὰ τοῦ παραδείγματός μας, τὸ «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Καὶ ἰδοὺ τὰ ἀποτελέσματα, μᾶς κυρίεψε ἡ ἀπληστία.
Μοιάζομε μὲ τὸ κακότροπο ἐκεῖνο παιδὶ πού, ἐνῷ τὸ φωνάζει ὁ πατέρας του νὰ σταματήσῃ τὸ παιχνίδι καὶ νὰ ἔλθῃ στὸ σπίτι, ἐκεῖνο, λὲς καὶ δὲν ἔχει αὐτιά, δὲν ἀκούει τὴ φωνὴ τοῦ πατέρα του. Ἐὰν ὅμως πεινάσῃ ἢ κρυώσῃ ἢ πονέσῃ, τότε ἔρχεται στὸ σπίτι. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μ᾽ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς Χριστιανοὺς τῆς ταυτότητος, τῆς ἀποστασίας. Μᾶς φωνάζει ὁ Θεὸς κάθε Κυριακὴ μὲ τὴν καμπάνα νὰ ἐκκλησιαστοῦμε, καὶ σημασία δὲν δίδομε. Ἑκατὸν ἑξηνταοκτὼ ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα, καὶ οὔτε μιὰ ὥρα δὲν ἀφιερώνομε στὸν Θεό, παρὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου. Γιὰ τοῦτο ἀναγκάζομε τὸν Θεὸν νὰ ἐπιτρέψῃ νὰ πεινάσωμε, νὰ κρυώσωμε, νὰ πονέσωμε, γιὰ νὰ πᾶμε κοντά του.
Ξεχάσαμε ὅτι ὁ Θεός, ἀπὸ ἀγάπη γιὰ μᾶς τὰ ἀκάθαρτα σκουλήκια, κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, γεννήθηκε σ᾿ ἕνα βρωμερὸ σταῦλο καὶ πέθανε πάνω σ᾿ ἕνα φοβερὸ Σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξῃ τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου ποὺ ἔκλεισε ἡ ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων. Κ᾽ ἐμεῖς ζοῦμε ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ.
Συναγωνιζόμεθα, ἐμεῖς οἱ κληρικοί, ποιός θὰ προδώσῃ περισσότερο τὸν Χριστό, ποιός θὰ φιλήσῃ περισσότερο τὴν ἐμβάδα τοῦ ἀντιχρίστου πάπα, καὶ ὄχι ποιός θὰ εὐχαριστήσῃ τὸν γλυκύτατόν μας Σωτῆρα, λὲς καὶ θὰ μᾶς κρίνῃ ὁ πάπας καὶ ὄχι ὁ Χριστός.
Καὶ τελειώνω μὲ τὰ λόγια τοῦ πυρφόρου τῶν προφητῶν, τοῦ προφήτου Ἠλιού, πρὸς τὸν ὁμοίως μ᾽ ἐμᾶς ἀποστάτη λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ὀλίγον παρηλλαγμένα· Ἕως πότε καὶ ἡμεῖς χωλανοῦμεν ἐπ᾿ ἀμφοτέραις ταῖς ἰγνύαις; εἰ ἔστιν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, μενοῦμεν ἐν αὐτῇ· εἰ δὲ ὁ πάπας καὶ ἡ λοιπὴ πανσπερμία του κακοῦ ἐστίν Ἐκκλησία, πορευθῶμεν ὀπίσω αὐτῶν…
Μ. Κ. 25-3-2012
