11 กิตาบ มิศบาหุ้ลมุนีร ตอนที่ 11

✅กีตาบมิศบาฮุลมุนีร ตอนที่11 หน้าที่8

เรื่องฮุก่มชาเราะห์ ; อนึ่งความหมายของคำว่าฮุ่ก่มคือ ปุตุสัน(การตัดสิน การชี้ขาด) ส่วนความหมายของคำว่า ชาเราะอ์ คือ อุนดัง2เป็นกฏเกณฑ์ที่มาจากอัลลอ เป็นข้อชี้ขาดข้อสั่งใช้สั่งห้ามของศาสนานั่นเอง เช่น รุ่งก่นต่างๆในละหมาด รุ่งก่นเกาลีรุ่งก่นเฟียะลี วายิบ สุนัตที่อยู่ในละหมาด

ฮุก่มชาเราะอ์ แบ่งออกเป็น 5ประการ

- วายิบ

- สุนัต

- ฮาราม

- มักโคระ

- ฮารุส

ความหมาย

1. วายิบในทางชาเราะอ์ คือ สิ่งที่ได้ถูกใช้ให้ทำ ซึ่งการใช้อันนั้นเป็นแบบเด็ดขาด นั่นคือเราคำนึงว่ามีการสัญญาว่าจะให้ผลบุญกับผู้ที่กระทำสิ่งนั้นๆ และมีการลงโทษต่อผู้ที่ละทิ้งสิ่งนั้น หมายความว่าถ้าลงโทษนั้นอัลลอจะไม่อภัยโทษให้ การลงโทษหรือไม่ขึ้นอยู่กับความประสงค์ของอัลลอ (การลงโทษนั้นเป็นสิ่งฮารุสสำหรับอัลลอ) แม้ว่าผุ้ใดจะมีบาปมากมายแค่ไหนก็ให้มีความหวังอยู่เสมอว่าอัลลอจะอภัยโทษให้ ชีวิตเราจงตั้งอยู่ระหว่างควมกลัวกับความหวัง (วัยหนุ่ม ให้มีความกลัวให้มากๆ ส่วนคนแก่ๆให้มีความหวังให้มากๆเพราะบาปที่เราทำมาแต่ก่อนมากมาย) อันนี้เป็นหลักการศรัทธาอะลีซุนนะวัลญามาอะห์ ส่วนการยึดมั่นของพวกคอวาริจ(พวกเลยเถิด) จะยึดถือว่า ถ้าทำบาปใหญ่/ทำชั่ว ก็ตกนรกไปเลยแน่นอน. สัญญาว่าจะลงโทษผู้ที่ละทิ้งโดยที่ไม่มีอุโซร เช่น การละหมาดถ้าเราละทิ้งโดยไม่มีอุโซร (หลับ ลืม) ทั้งสองกรณีนี้เราต้องรีบกอฎอเมื่อนึกขึ้นได้ ตัวอย่างอีกอย่างคือ การรู้จักอัลลอเป็นวายิบสำหรับทุกคนที่ต้องรู้จักต่ออัลลอ โดยการเรียนให้รู้จักอัลลอ และจะได้รับการลงโทษสำหรับคนที่ไม่รู้จักอัลลอ และศาสนาไม่เซาะ(การศรัทธาใช้ไม่ได้ เนื่องจากการศรัทธาของเราไม่ใช่การศรัทธาที่เข้าใจอย่างแท้จริง) และจะได้รับการลงโทษสำหรับผู้ที่ละทิ้งโดยไม่มีอุโซรอะไร และสิ่งต่างๆที่วายิบกระทำเช่นเดียวกับการละหมาด

2. สุนัตในทางชาเราะอ์ คือ การใช้ให้กระทำแต่ไม่ได้เป็นแบบเด็ดขาด คือได้ถูกสัญญาเอาไว้ให้แก่ผู้ที่กระทำต่อการตอบแทนผลบุญ และไม่ได้มีสัญญาเอาไว้ต่อผู้ที่ละทิ้งว่าจะได้รับการลงโทษ. ถ้าหากใครกระทำก็จะได้รับผลบุญ ใครละทิ้งก็ไม่มีการลงโทษ. แต่ถือว่าเป็นการขาดทุนเวลาในชีวิตของเรา เพราะว่าการทำของฟัรดู/วายิบถือว่าเป็นการเสมอตัว แต่สำหรับสุนัตเป็นกำไรของชีวิต เช่น ละหมาดสุนัตตะฮัจยุต หรือละหมาดสุนัตรอวาติพ(สุนัตมุอักกัต) ไม่มีสัญญาว่าจะลงโทษ

วัลลอฮุอะลัม