รุกุุนละหมาด ตอน 3

รุกุุนละหมาด 13 ประการ ( สรุปความจากหนังสือ มัฏละอุลบัดรัยน์ และมัฏละอุลนูรัยน์ ) ตอนที่ 3

รุก่นละหมาดข้อที่ 5 รุกัวะ

- รุกัวะ พร้อมกับมีตอมานีนะห์ ( คือการหยุดนิ่งชั่วครู่ เพื่อให้แยกระหว่าง 2 การเคลื่อนไหว ระยะเวลาเท่ากับการอ่าน ซุบฮานัลลอฮ์ )

- ต้องก้มศรีษะลงไป โดยประมาณว่าให้มือ ( คิดจากความยาวแขนของคนแขนยาวปานกลาง )

ถึงหัวเข่า

- อย่ามีจุดมุ่งหมายในการก้ม ด้วยกับสาเหตอย่างอื่น

- ถ้าหากเขาก้มลงจะสุหยุดติลาวะห์ เพราะสาเหตว่าเขาอ่านอายะห์ ซายาดะห์ แต่พอถึงเขตรูกัวะ เขาก็เปลี่ยนใจทำรูกัวะแทน แบบนี้ถือว่าไม่เพีียงพอสำหรับเขา วายิบให้เขายืนใหม่ หลังจากนั้นให้เขาลงรุกัวะใหม่

รุก่นละหมาดข้อที่ 6 เอียะติดาล

- คือการกลับไปยืนหลังจากรูกัวะ หรือ กลับไปอยู่ในสภาพเดิมก่อนการรูกัวะ ( กรณีที่ไม่ได้ยืนละหมาด )

- ต้องพร้อมกับมีตอมานีนะห์( คือการหยุดนิ่งชั่วครู่ เพื่อให้แยกระหว่าง 2 การเคลื่อนไหว ระยะเวลาเท่ากับการอ่าน ซุบฮานัลลอฮ์ )

- ต้องมีจุดมุ่งหมายที่จะเอียะติดาล อย่ามีจุดมุ่งหมายเอียะติดาลด้วยกับสาเหตอย่างอื่น

- ถ้าการเงยศรีษะ ด้วยสาเหตเพราะตกใจจากเหตหนึ่งเหตใด ถือว่าการเอียะติดาลนั้นไม่เพียงพอ

วายิบให้กลับไปรูกัวะใหม่ แล้วเอียะติดาลใหม่อีกครั้ง

รุกุนละหมาดข้อที่ 7 สูหยุด

- สุหยูด 2 ครั้ง ในทุกๆ รอกะอัต พร้อมกับมี ฏอมะนีนะห์

- ถ้าหากสุหยูดบนสิ่งที่เขาได้สวมใส่อยู่ เช่น เขาโพกสัรบัน โดยส่วนที่ห้อยมาของผ้าสัรบันนั้นยาว และวางอยู่บนตำแหน่งที่เขาจะสุหยูด ถ้าเขาสุหยูดลงบนผ้าสัรบันนั้น การสุหยูดของเขาจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อ พิจารณาแล้วว่า ถ้าตัวเขาขยับ ผ้าสัรบันที่วางบนตำแหน่งสุหยูดจะไม่ขยับตาม แบบนั้นถือว่าการสุหยูดนั้นใช้ได้ แต่ถ้าผ้าสัรบันนั้นขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา แบบนั้นถือว่าใช้ไม่ได้

- วายิบ ให้ส่วนหนึ่งของหน้าผาก สัมผัสกับตำแหน่งสุหยูด ( ถือว่าใช้ได้ แม้ว่าส่วนของหน้าผากที่สัมผัสพื้น จะมีขนาดเล็กเท่าเมล็ดข้าวเปลือกก็ตาม ) ถือว่าใช้ไม่ได้ ถ้ามีผม หรือผ้า มาปกคลุมหน้าผาก จนหน้าผากไม่สัมผัสพื้นที่สุหยูด ในกรณีผู้ป่วยที่มีผ้าพันแผลบริเวณศรีษะ ซึ่งยากในการที่จะเปิดผ้านั่นออก แบบนี้ถือว่าการสุหยูดของเขาใช้ได้ และไม่ต้องกอฎอละหมาด แต่มีเงื่อนไขว่าต้องไม่มีนายิสที่ชาเราะอฺ ไม่มาอัฟใต้ผ้าที่พันนั้น

- และไม่วายิบให้เปิดฝ่ามือ และฝ่าเท้า ( มีผ้าปกคลุมก็ได้ )

- ขณะที่สุหยูด วายิบต้องให้

1 ฝ่ามือหรือท้องนิ้วมือ

2 ส่วนหนึ่งของเข่าทั้งสองข้าง

3 ท้องนิ้วเท้า

วายิบให้ 3 ข้อที่กล่าวมานั้นสัมผัสพื้นที่สุหยูด ถ้าหากสัมผัสพื้นไม่ครบที่กล่าวมา ถือว่าการสุหยูดนั้นใช้ไม่ได้ เพราะเงื่อนไขในการใช้ได้ของการสุหยูดคือต้องสุหยูดบนอวัยวะทั้งเจ็ด ( หน้าผาก ฝ่ามือ หัวเข่า ท้องนิ้วเท้า )

- และวายิบให้กดหน้าผากลงกับที่สุหยูด ประมาณน้ำหนักของการกด ถ้าเราเอาสำลีวางบนฝ่ามือแล้วสุหยูดบนฝ่ามือของเรา ฝ่ามือของเรารู้สึกได้ถึงน้ำหนักของการกดลงมานั้น ถือว่าการสุหยูดนั้นใช้ได้

แต่ถ้าฝ่ามือเราไม่รู้สึกถึงน้ำหนักที่กดลงมาก็ถือว่าการสุหยูดนั้นใช้ไม่ได้ สำหรับอวัยวะอื่นจากหน้าผากนั้นการกดน้ำหนักลงไปไม่ถือเป็นวายิบ

- วายิบให้ก้นอยู่ในระดับที่สูงกว่าศรีษะในขณะสุหยูด ถ้าทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน หรือศรีษะอยู่ในระดับที่สูงกว่าก้น ถือว่าการสุหยูดนั้นใช้ไม่ได้

- ต้องไม่มีเจตนาก้มลงสุหยูดด้วยเจตนาอย่างอื่นนอกจากการสุหยูด ถ้าแม้ว่าเขาคะมำหน้าลงบนพื้น และกลายเป็นการสุหยูด การสุหยูดอันนั้นไม่เพียงพอ จำเป็นต้องกลับไปสู่การยืนแล้วลงมาสุหยูดใหม่

- ถ้าสุหยุดลงไปบนของที่มีคม เช่นเศษหิน ถ้าเขายกหน้าผากขึ้นโดยที่การก้มลงไปสุหยูดนั้นยังไม่มีฏอมะนีนะห์ แบบนั้นถือว่าไม่เป็นไร ( ฮารุส ) แต่ถ้าเขามีฏอมะนีนะห์แล้วในการสุหยูดนั้น ถือว่าใช้ไม่ได้ เพราะเป็นการเพิ่มการสุหยูด

- ที่สมบูรณ์ของการสุหยูด สุนัตให้กล่าวอัลลอฮุอักบัรโดยไม่ต้องยกมือทั้งสองและลงไปสุหยูด สิ้นสุดคำกล่าวอัลลอฮุอักบัรเมื่อหน้าผากถึงพื้น และเรียงลำดับโดยวางเข่าสองข้างตั้งบนพื้น ต่อมาเป็นฝ่ามือ และต่อมาจึงวางหน้าผาก ( มุนยะตุลมุซอลลีย์ หน้า 8 )