2025 Schin op Geul

Vrijdag 11-04-2025
Een bekende omgeving, nu in het voorjaar met prachtig lenteweer. Hetzelfde park, waar de oudjes in 2019 waren: Roompot Walem bij Schin op Geul.
Het was zo goed bevallen dat we er nu met de jongeren terugkeren. Voor aankomst maken we een wandeling in de nabije omgeving, want we zijn te vroeg, en als we geïnstalleerd zijn nog een wandeling, want we willen de omgeving laten zien. De vrij steile weg naar de Kluis van Genhoes is een pittige opwarmer, zeker voor de kuiten die de heuvels nog niet gewend zijn. Kortom – ik zal niet te uitgebreid doen – het is perfect wandelweer. Het zonnetje schijnt, het huisje is ruim met alles erop en eraan. Een terras met mooi uitzicht over de heuvels… maar nu ga ik eten.

Zaterdag 12-04-2025
Op herhaling is het toch weer anders, ook al doe je bijna hetzelfde: wandelen. Wat gaat er komen? Je herkent de weg. Hebben we hier toen ook gelopen? Een andere weg naar de Keutenberg, langs de Geul waar we klaarblijkelijk in een nog eerdere vakantie – Inge weet dat nog – in tegengestelde richting hebben gelopen. Mijn geheugen is daar gewist, maar ik heb op de fiets ook zoveel landschappen gezien; ik kan ze niet allemaal opslaan. De Geul stroomt flink in deze droge tijd; het is best een krachtig riviertje. Niet voor niets heeft het Valkenburg een tijd terug onder water gezet. We zijn bij Stokhem waar bevers zichtbaar aan de bomen hebben geknaagd, stammen zijn over de rivier gevallen. We passeren een wijndomein waar later in het jaar de pinot druif zal worden geoogst. Er zijn campings die in het pittoreske landschap een natuurlijk karakter uitstralen. Met 23 °C in het vroege voorjaar ziet alles er magnifiek uit. Een sterke zon en een blauwe lucht; de bloeiende bloesem van de bomen kleurt extra door mijn zonnebril. De weg bij de Keutenberg is afgesloten waardoor de route ook al anders is dan voorheen. De steile hellingproef blijft ons zo bespaard.
In de middag een tweede wandeling: achter langs het vakantiepark richting Walem en langs steile akkers naar Schin op Geul waar een groot hert zich even niet kan verschuilen en doelwit voor mijn camera is. Dan het spoor over bij het station, een gedeelte dat in mijn brein is opgeslagen en de lange tunnel door met op het einde het zicht op licht, een teken dat de voeten spoedig mogen rusten, want daar is de weg naar het vakantiepark. Daarvoor moeten wel nog even de kuiten aangespannen worden om huisje 96 boven op de heuvel te betreden. Kortom, het is hier een uitgestrekte groene long met weinig bebouwing, met heuvels en dalen, waar – aan fietsers en wandelaars te zien – men graag beweegt.

Zondag 13-04-2025
Regen heeft de lucht afgekoeld en laat in de ochtend is het weer droog. We lopen naar Valkenburg. De weg langs de Geul vlakbij het vakantiepark is afgesloten waardoor we het hoger gelegen pad nemen. Wanneer we aankomen en in het centrum ronddrentelen, zijn de benen ondertussen aardig vermoeid geraakt. Veel spannends doen we niet; de belevenissen zijn in de aard van in de Hema een hek te ontgrendelen om te gaan plassen en de ingang van de Albert Heijn te vinden die wel erg goed verstopt is. Daarna lopen we terug naar het centrum van Valkenburg, langs de terrassen en gaan zelf ook even aan een tafeltje zitten om een frietje te eten. Ik neem er een met zuurvlees; het valt zwaar op de maag zo vroeg in de middag. De wandeling terug lijkt zo nog zwaarder, zeker als die met de omleiding op het einde nog langer duurt. De vermoeidheid is toegeslagen. Reigers blijven roerloos staan zelfs als ik een foto van ze neem. Normaal vliegen ze dan weg; ik ben geen bedreiging meer. Een specht is druk bezig een gat in een dode boom te timmeren, hoog in de boom. Dat waren wel de hoogtepunten van vandaag.

Maandag 14-04-2025
Het vertrek alweer om 10 uur ’s morgens. De zon schijnt, het is prachtig lenteweer. Wat een geluk met dit weekend, alleen gisteren een paar buien en bewolking. Drie minuten schuilen voor een hevige regenval in Valkenburg was de enige hindernis.
De schoonmaak is in de huur inbegrepen, dus alleen een beetje opruimen, inpakken en de sleutel afgeven.
We rijden een kwartiertje en zetten de auto op goed geluk aan de rand van Gulpen, het stadje waar de bierbrouwer zijn Gulpener brouwt. Een paar minuten eerder zijn we in Wijlre langs de concurrent Brand gereden. De parkeerplaats voor de auto is goed gekozen want er begint een mooi wandelpad waar we wel meteen de berg op moeten klimmen. Vanaf het uitzichtpunt op de top, waar een groot Maria monument staat, zie je de twee brouwerijen liggen. De uitkijk is op het dal van Wijlre en Gulpen. Aan de andere zijde van het plateau staat een fietsmonument voor de bekende wielerverslaggever Jean Nelissen. Fietsers komen hier de Gulpenerberg op geklauterd. Er staan routebordjes van de Amstel Gold Race; alsof ze hier zelf geen bier hebben.
Wij volgen een pad door een groot, voor ons dalend weiland dat vol met gele paardenbloemen in bloei staat. Ook hier weer een mooie streek met nog een vakantiepark dat schitterend is gelegen. Even verderop staat een groot kasteel om het plaatje volmaakt te maken. Bomen en weilanden, meer hebben we niet nodig als het mooi lenteweer is. Het kasteel moet wel opgeknapt worden. Er tegenover staan nog een paar bouwvallen. Door het centrum van Gulpen wandelen we terug naar de auto. Er zitten vele kilometers in de benen, de stappentellers hebben overuren gemaakt. Te veel om nog ergens anders heen te gaan.
In de middag rijden we weer naar huis.
Zuid-Limburg, je was weer prachtig.

Woensdag 16-04-2025
Hoe het leven verder gaat na zo’n weekend: z’n gangetje. De post bezorgen gaat gewoon door en deze week is het druk omdat het volgende weekend Pasen is. Wat we nog niet wisten is dat in Zuid-Limburg dan de Amstel Gold Race wordt gereden. De profwielrenners gaan dan o.a. over de Gulpenerberg en de Keutenberg. Een week later geboekt en we zouden midden in de drukte hebben gezeten.
Over fietsen gesproken. Gisteren had ik meteen problemen met mijn fiets. De wielen zijn niet meer bestand tegen de zware belasting. Mijn band was weer van het wiel gelopen. Nu dan toch een postfiets besteld. En vandaag, na zoveel weken van droogte, met regenpak gewerkt. Twee werkdagen met veel belasting en ongemak. Nauwelijks uitgerust van een weekendje weg, nog moe van het vele lopen door de Zuid-Limburgse heuvels. Wat een heerlijkheid toch, eindeloos in die schone lucht. De rust tussen de bomen zonder autoverkeer. De stilte enkel verstoord door het tikken van een specht met zijn snavel in een dode boom. Het zien van dikke bomen aan de rivier die omver geknauwd zijn door bevers. De buizerds in de blauwe lucht die hoog zweven. Allemaal momenten om te aanschouwen.
De laatste bladzijde van dit schrift is bereikt. Een schrift van vakantieverslagen dat begon in het Lake District in Engeland, in 2019. In dat jaar ook een weekend in Arcen, ook Limburg. En eind september 2019 een week in Schin op Geul, hetzelfde park. De cirkel is rond. Negen reisverslagen staan erin, waarvan vijf in Limburg. Arcen, Vijlen en Beverlo in het Belgische Limburg zijn de anderen. Daarbij Lloret de Mar en Tenerife, de twee verblijven in Spanje. Naast twee maal Schin op Geul staat Domburg nog op de een na laatste bestemming. Het einde van de laatste pagina is nu ook bijna bereikt.
Wie schrijft die blijft.
Waar een schrift is, is papier.
Waar papier is, is plezier.
Tot een volgend schrift.

Rest nog wat foto's:

Einde

Meer foto's:

2025 Schin op Geul Google Foto's

Andere vakantieverslagen:

Vakantie