Hij ploft wat, en sloft wat

op zandige weg,

de pet op wat rossige haren,

Hij stinkt wat en drinkt wat

en rust naast de heg

en gaat dan weer centen vergaren.

Hij draagt wat en klaagt wat

of zingt er een lied

hij kent toch geen smarten of zorgen

Hij zucht wat en kucht wat

terwijl hij geniet

van zomerse pracht in de morgen.

Hij zit wat en bidt wat

gewoon op een tak

met woorden al heel lang vergeten

Hij vloekt wat, en zoekt wat

heel diep uit z’n zak

om een droog korstje brood te eten.

Hij hapt wat en stapt wat

dan veel rapper vooruit

naar stadjes en in de verte een markt

Hij steelt wat en deelt dat

aan de armen uit

en voelt weer een blijdschap in het hart

Zo geeft hij, zo leeft hij,

zo is er zijn lot

niets kan hem zijn vrijheid bederven,

dan zoekt hij en vloekt hij

en bidt tot zijn God

om eenzaam in stilte te sterven.

Henri van Hoof (1914-1992)

Uit Vrije Verzen (geschreven rond 1947)