08-07-2016 vrijdag
De volgende vakantie in dit schrift is alweer achter de rug. In het schrift staan de vakanties van 2016: Weerterbergen, Rhodos en nu Vielsalm.
De eerste week van juli zijn we met z’n vieren in de Belgische Ardennen geweest. Een huisje van Sunparks in Vielsalm, gelegen in de Hoge Venen of beter gezegd de Hautes Fagnes in het franstalig gebied.
Het is even wennen voor de spieren, want hoog en steil is het wel. Alleen al op het vakantiepark is er veel klimbeweging vereist, omdat de auto niet bij het huisje mag staan.
We zijn aangekomen in EK-koorts, Belgische wel te verstaan, Nederland doet weer eens niet mee. Meteen op de eerste avond speelt België tegen Wales de kwartfinale. De verwachtingen zijn hooggespannen, straten zijn versierd met Belgische vlaggen en volgens de algemene stemming is de finale in handbereik. Maar het lukt niet, het sterrenteam van de rode duivels wordt overklast door de werklust van de Britse rode draken. The Red Devils against the Red Dragons. Wales wint.
Ook de andere kwart- en halve finales bekijken we op het kleine teeveetje tijdens ons verblijf. De bank schuiven we naar voren. De penaltyreeks bij Duitsland-Italië is geweldig komisch. Zaza de penaltykiller wordt in de verlengingen net voor het eindsignaal in de 120e minuut ingebracht. Zijn eerste balcontact wordt de penalty; een rare aanloop en hij schiet torenhoog over. Veel missers over en weer, Duitsland wint. Frankrijk en Portugal bereiken echter de finale die we zondags, weer thuis, aanschouwen.
Het weer in Vielsalm is redelijk goed na alle ellende van afgelopen maanden. Juni was de natste maand sinds eeuwen, dat niet alleen, vooral de hevige wolkbreuken en verwoestende hagelstenen zorgden plaatselijk voor veel schade en ongemak.
Nu is het droog de eerste week van juli. Aanvankelijk nog een beetje fris, jas aan of jas uit, maar vanaf woensdag is het korte-broeken-weer. Het is in ieder geval perfect wandelweer, de hoofdactiviteit (naast het voetbal dan) op deze daartoe uiterst geschikte locatie.
Outdoor-activiteiten, daar is de streek uitermate geschikt voor: bergen, bos, rust, een rivier en een meer. Het is 175 km rijden van Eindhoven en de streek is gelijkwaardig met 1000 km rijden naar bijvoorbeeld de Dordogne in Frankrijk. Zo dichtbij en toch compleet anders.
Het water stroomt krachtig in de rivier de Salm en de vis tiert welig in het Lac de Doyards. Vielsalm is ook de streek van de bosbessen, de myrtilles met zijn feesten en de heks Macralles. Voor het vertrek haalden we toepasselijke een Suske en Wiske van zolder ‘De Macabere Macralles’, speciaal gewijd aan Vielsalm met haar legendes en folklores uit de Middeleeuwen. Van de heks Macralles staat een groot standbeeld in Vielsalm. Ook op deuren en op schoorstenen komen we haar tegen. In alle windrichtingen sieren de heksen van Macralles de daken. Rond 21 juli zijn er activiteiten en feesten: Sabbat des Macralles en Fête des Myrtilles. Bosbessen komen we veelvuldig tegen op onze wandelingen. Nog een beetje klein en zuur, maar op het zuiden al een beetje lekker. Gezond blauw fruit. Rood en blauw fruit vind ik het lekkerst. Daar is een bruggetje naar de supermarkten.
Eerst gaan we naar de Carrefour, een dure winkel. Het is algemeen bekend dat de prijzen hoger liggen in de Belgische supermarkten in vergelijking met de Nederlandse. Het is niet onze winkel.
De volgende winkel is de Aldi waar de prijzen weer normaal lijken, vergeleken met de Nederlandse waarden. Redelijk goedkoop hebben ze hier heerlijke wijnen die ze in Nederland niet hebben. Aldi is goed.
Daarna de Spar die veel te duur is. Spar is niet goed.
Tussen de Belgische bieren, waar ik een liefhebber van ben, zie ik ook al zulke grote prijsverschillen in de winkels onderling. Sommige bieren zijn veel goedkoper dan in Nederland, bij andere merken maakt het weinig uit. Bij het tankstation en de daarnaast gelegen drankenhal zijn de bieren wel 30% goedkoper dan bij de Spar.
Het huisje is goed. De bedden slapen verrukkelijk, alleen de dekbedden zijn te warm en ik word ‘s morgens gewekt door licht dat door het dakraam valt. Er is wat lawaai van de buren die net als thuis een keffende hond achterlaten. Er is ook wat hinderlijk lawaai van de sporthal achter de haag van groen van ons tuintje.
In onze achtertuin komt regelmatig een eekhoorn, zelfs een keer over de tafel gelopen als we er zitten. Maar juist dan heb ik mijn fototoestel niet binnen handbereik.
Nog meer wild, een slang kronkelt over het terras. Langzaam beweegt hij, zodat we de tijd hebben om hem te bestuderen. Zeker een slang…of zou het een hazelworm zijn? Nee, dit is zeker een slang, besluiten we. De dagen er na kijken we of hem nog een keer zien. Als er iemand zit te niksen en naar buiten staart, verveelt deze zich niet, maar is bezig met iets belangrijks, namelijk ‘snake watch’. Pas als we thuis zijn kunnen we opzoeken wat voor een beest het is geweest. Op het park immers is het internet bijna niet te ontvangen. De wifi is alleen bij de receptie. Daar komt af en toe een flintertje internet je telefoon inrollen, alsof je onder een sterrenhemel zit te wachten totdat er een vallende ster te zien is. Thuis blijkt de slang toch een hazelworm te zijn. De gelijkenis is wel groot. In het engels is een hazelworm een ‘slow worm’. Wat nu te doen met ‘snake watch’? ‘Slow worm watch’ klinkt veel minder snel en veel luier.
Nu we toch in het dierenrijk zijn mag de volgende insect niet ontbreken: de teek. Op een mooie wandeling, op de eerste warme dag dat ik een korte broek aan had, kwamen de kleine beestjes tevoorschijn. Je had er bijna een bril voor nodig om ze te zien. De route ging vanaf het park richting Lac de Doyards naar een mijn, een grot in de berg. Daarna een berg met mooi uitzicht over het meer en bosbessen die bijna rijp waren. Toen de afdaling door hoog gras waarbij de eerste teek ontdekt werd, die zich in mijn arm had verstopt. Zijn pootjes bleven steken bij het uittrekken en een poos waren we bezig deze stekeltjes te verwijderen, wat niet geheel lukte. Bij nader onderzoek bleek iedereen wel een paar teken te hebben, die net wel of net niet de huid waren binnengedrongen. Goed gecontroleerd was ik tekenvrij, maar twee dagen later, vlak voor het vertrek naar huis, moest er toch nog een onverwachte aanval zijn geweest. Door de omliggende rode plekken waren de zwarte puntjes nu beter te onderscheiden van de moedervlekken. Ongeveer 15 teken moesten er nog worden uitgetrokken. Verbazing alom. Thuis aangekomen werd er onder privé-omstandigheden nog een laatste vluchteling ontdekt. Deze had zich verstopt en vastgezogen ergens in mijn onderbroek toen hij daar werd aangetroffen op de meest intieme plaats.
Thuis zoemden de muggen, die door de warmte na het regenseizoen een plaag begonnen te worden.
Veel meer andere dieren hebben we niet gezien. Ook niet op een wandeling uit een boekje bij La Roche langs een dierenpark. Het was een saaie route langs asfaltwegen waarvan we niet begrepen waarom die in een wandelboek was opgenomen. De mijnroute was veel mooier, maar vanwege het tekengevaar niet opgenomen in de wandelgids? Ruim een half uur rijden voor deze belevenis, ook om het dorp La Roche na ruim 20 jaar nog eens te zien. De burcht bezochten we nu niet. De aanblik dat ik weer wist welke burcht het was, was voldoende.
Een andere dag rijden we eerst naar Stavelot, een oud stadje. Het hele dorp lijkt in restauratie te zijn. Veel steigers, kranen en bouwmaterialen veroorzaken een ongezellige sfeer. Een kermis op een oud marktplein levert ook niet het goede gevoel.
We rijden door naar het volgende: de watervallen van Coo. Dat is wel leuk voor een uurtje of wat om de waterkracht te aanschouwen. Een mooie, natuurlijke waterval van zuiver Belgische Ardennen.
Tot slot rijden we naar Spa, waar ik ooit op ongeveer 16-jarige leeftijd ben geweest en waar ik het toen zo fantastisch vond. Ik ben ook meteen overtuigd de plek te herkennen. De rotsen, de bosrijke, bergachtige omgeving, waar we toen de hele dag aan het klauteren en ravotten waren. Nu gaan we ook naar boven, waar op de top de thermische baden van Spa zijn. Natuurlijk mineraalwater van Spa.
Spa is ook een aantrekkelijke plaats waar het een en ander te zien is. Hier moeten we nog een keer naar toe gaan als we meer tijd hebben, nu sommige onder ons intussen pijnlijke voeten hebben en terug willen naar het vakantieparadijs.
Twee dagen later is de laatste uitstap naar Wéris. Het is in de buurt van Durbuy en vanuit Vielsalm ongeveer drie kwartier rijden. De omgeving van Wéris is bekend om zijn menhirs en dolmens. Een landelijke streek van megalieten, de Stonehenge van de Ardennen. Hier maken we een hele lange wandeling, van steen naar steen naar hunebed. We hebben een doel om ergens heen te lopen. Van steen tot steen wandelen we in de steentijd. Het is vrij warm en we hebben maar een klein flesje water als drinken bij. Het graan wordt gedorst en koeien kijken ons achter het prikkeldraad aan. De stenen zijn nu een verzamelplaats voor mensen, een object om mee op de foto te gaan.
We rijden door naar het toeristische plaatsje Durbuy om wat drinken te kopen. De spieren zijn te vermoeid om nog te genieten van het mooie plaatsje. Snel kopen we een paar veel te dure drankjes omdat er geen supermarkten zijn. Alleen terrassen en restaurants en we hebben maar een half uur omdat dan de parkeertijd verloopt. Dus eigenlijk voor niets dit extra stuk gereden.
We gaan terug en eten bij ons in het dorp Vielsalm de lekkere Belgische frieten die we eerder in het begin van de vakantie gegeten hebben. Het is een houten keet met gezellige tafels en tuinbanken, vlakbij een camping waar een collega me op geattendeerd had: “Daar hebben ze lekkere friet!” De eerste keer smaakte het ook fantastisch, maar nu is het alweer gewoon als thuis. Op vakantie is het vaak dat iets geweldig goed smaakt en als je het meeneemt naar huis dan is de beleving gewoon, niet meer de smaak van als op vakantie. Nu had ik na die lange wandeling meer behoefte aan een gezonde maaltijd.
De laatste avond en nu was duidelijk dat Frankrijk en Portugal de finale, zondag in Parijs spelen. Vrijdagochtend rijden we naar huis, na eerst nog wat Belgische bieren ingeslagen te hebben. Lachouffe is deze keer het vakantiebier omdat het dorpje Achouffe hier in de buurt is.
Zondagavond is de finale tevens mijn laatste avond van mijn week vakantie. Morgenvroeg weer werken. Het wordt een latertje. De wedstrijd wil niet vlotten. We hebben net als in het vakantiehuisje de bank dichter bij de teevee geschoven. Sterspeler Ronaldo is in het begin van de wedstrijd zowat huilend uitgevallen met een knieblessure. De Fransen krijgen de beste kansen, maar Portugal blijft overeind, 0-0, saai spel totdat vlak voor tijd Frankrijk op de paal schiet. Verlengingen. Portugal krijgt een vrije trap door een handsbal van een eigen Portugese speler, bal gaat op de lat. Het zou wat geweest zijn als daarmee de wedstrijd was beslist. Maar een minuut later gaat hij er alsnog in op reglementair wijze, na een mooie actie en schot van Éder. Ronaldo staat met zijn pijnlijke knie aan de zijlijn mee te coachen. Portugal wint. Ronaldo en heel Portugal dolblij. Frankrijk rouwt. Jantje huilt, Jantje lacht.
Portugal! Europees Kampioen. Portugal! Dat wordt ons volgend vakantieland!
We gaan naar het land van de Europese kampioen.
Portugal, dat komt in een nieuw schrift.