2023 Lloret de Mar

2023 Lloret de Mar, Spanje

Busvakantie Boosten

Heen
Vertrek: vrijdag 2 juni 2023, 11:15 uur, parkeerplaats Tongelreep Eindhoven
Overstap Hoensbroek
Aankomst: zaterdag 3 juni 2023 tussen 07.45 en 08.30
Hotel La Palmera & Spa in Lloret de Mar, Spanje

Terug
Vertrek: zaterdag 10 juni 2023, Lloret de Mar 19.45 uur
Overstap Hoensbroek
Aankomst: zondag 11 juni 2023, 15.30 uur, parkeerplaats Tongelreep Eindhoven 

02-06-2023 vrijdag
Op de parkeerplaats Tongelreep, waar nog altijd een noodgebouw in gebruik is voor corona vaccinaties, is weer ruimte voor busreisorganisaties. Eerder heeft er een grote testhal gestaan die gelijk met de mindere zorgen omwille het coronavirus is verdwenen. Een kwartier voor tijd zijn we aanwezig, Inge en Harrie, maar bussen zijn er niet. Alleen twee oudere mannen uit Reusel die met Boosten meegaan naar Benidorm. Meer opstappers zijn er een half uur later niet bij gekomen wanneer de Spanje pendelbus is gearriveerd; we stappen allemaal in, alleen onze bestemming is Lloret de Mar. In Hoensbroek op een nieuwe locatie is de overstap, de opstapplaats voor reizigers uit heel Nederland: twee bussen gaan naar Benidorm en één naar de Costa Brava. Die van Benidorm vertrekken eerder, het is ten slotte een veel langere afstand. Wij volgen een uur later. Bij een pauze in Luxemburg komen we een van de Benidorm bussen weer tegen; deze heeft een klapband gehad en is een groot omhulsel kwijtgeraakt. In Luxemburg rijden we over een weg die alleen uit tankstations bestaat. Alle benzineprijzen zijn hetzelfde, behalve bij één station die een lagere prijs mag hanteren van de overheid. Daar staat bijna niemand, bij de rest is het druk. Druk, zoals het op de weg is. Door omleidingen en ongelukken staan we meerdere keren in de file. In de avond zijn we nog steeds in Noord-Frankrijk. Als de zon ondergaat en de bijna volle maan aan de hemel verschijnt, boven de schitterende vergezichten van graanvelden, gaat het sneller. Na de vertoonde film gaan de rugleuningen omlaag.

03-06-2023 zaterdag
De nachtrust bestaat uit korte slaapjes in een ongemakkelijke houding, dat hoort erbij. Het voordeel is dat we als eerste worden afgezet in Lloret de Mar. Het hotel La Palmera ligt in het oude centrum waar de bus niet kan komen. Het is nog 250 meter lopen door een smalle straat. We hebben het goedkoopste hotel geboekt, het ligt niet direct aan zee en heeft geen groot zwembad of grootse faciliteiten. Het heeft drie sterren en volgens de her en der opgezochte reviews is het gewoon goed. De eerste indruk van de receptie is direct knullig. Een man en vrouw zijn volledig Spaanstalig op een paar uitgezonderde Engelse woordjes na. Ze snuffelen druk in papieren zonder ons aan de balie aan te kijken. Het is niet te merken dat het nog geen hoogseizoen is, niet vanwege de drukte, maar door het oponthoud wat normaal gezien in deze omstandigheden vloeiend moet gaan. Eindelijk worden de paspoorten gescand en de bagage achter een gesloten deur opgesloten. We kunnen pas vier uur later, om 14:00 uur de kamer in. We verlangen al te liggen, verdwaasd door de slechte nachtrust en vermoeiende reis. De twijfels rijzen of het verstandig is het goedkoopste hotel te kiezen. We lopen door Lloret en het is al behoorlijk druk en warm. Er is veel regen gevallen de laatste maanden en dit is pas de tweede week dat er verbeteringen zijn. Mijn oren moeten nog wennen aan de schelle Spaanse klanken die van alle kanten lijken te weerkaatsen. Aan de boulevard langs de zee stinken de uitlaatgassen van benzine van een andere samenstelling waar mijn neus nog niet aan gewend is. Mijn hersenen lopen nog achter op de meer dan duizend kilometer zuidelijke verplaatsing. In de hitte zou ik het water moeten induiken, maar mijn zwemspullen zitten in de plots opgesloten koffer in het hotel, waar we dan iets voor twee uur terug zijn, na al een groot deel van Lloret gezien te hebben. Beleefd wachten we tot 14:00 uur terwijl het rustig is en ze ons wel zouden kunnen wenken om de sleutel te komen ophalen. Maar als we aan de balie staan, wordt er weer zenuwachtig in papieren gezocht, gebeld waar we niks van verstaan en chagrijnig, stressvol gekeken, hoofdschuddend. Ik krijg het vermoeden dat er voor ons geen kamer geboekt is, dat er in de klunzige werkwijze een fout is gemaakt, dat nu ontdekt is. Of we nog 35 minuten willen wachten. Dan 20 minuten en is het duidelijk dat de kamer nog niet klaar is. Nog 15 minuten, de poetsers zijn nog bezig, volgens het telefoongesprek. Uiteindelijk is het half vijf, in uren die dubbel zo lang lijken te duren, dat we de sleutelkaart in het slot steken. Daarvoor moeten we nog een barricade, van de hard kwebbelende uit het zicht zijnde poetsers, verwijderen. De vloer is nog nat. We zitten op het einde van een lange gang, vlak aan de straat waar rumoerig verkeer van mensen langs komt. Ingesloten tussen huizen en appartementen klinkt alles hard. Na even op bed gelegen te hebben en twee koppen koffie gemaakt met de waterkoker gedronken te hebben, verdwijnt mijn hoofdpijn en beginnen mijn hersenen te acclimatiseren. In het restaurant is het eerste bord eten nog flauw en smakeloos, maar het tweede al lekker en het toetje met die geweldige Spaanse vruchten als ananas en meloen geweldig. Bij de avondwandeling zijn we volledig hersteld. Ook in mijn hoofd is nu echt de vakantie begonnen, ook al is dat feitelijk op het moment, anderhalve dag eerder, dat we de bus instapten. De hele reis is mooi en daar horen ook de minder comfortabele episodes bij. Na deze opening, loop ik weer synchroon met het nu. Nu is de zet naar de volgende dag.

04-06-2023 zondag
De nachtrust is extra goed en het ontbijt lekker nu er volop keus is met eieren en spek, koffie en het fruit van gisteren als toetje. We wandelen langs de kust richting Blanes tot het strand van Boadella, de rotsige kustlijn waar enkele colletjes overwonnen moeten worden. Op de terugweg bij het strand van Fenals gaan we omhoog, op zoek naar het hotel waar Inge met haar zus was in 1986, een jaar voordat ik in beeld kwam. Hier moet het ongeveer zijn langs dit zandpad. Toen was het een zandpad, zal het dezelfde zijn? En ja, daar is het hotel waarvan de naam ontbreekt omdat het gebouw leeg staat. Even verderop is een trap waar een foto is gemaakt, een mooie locatie met palmbomen en boogramen, waar nu een hek voor staat omdat het een zwembad is geworden. Door de tralies heen kan ik nog een vergelijkende foto maken. Zo heb ik dat gisteren ook gedaan op het strand met het kasteel op de achtergrond. In 1971 was ik daar met mijn vader aan het voetballen. Op een andere foto op dezelfde locatie loop ik met mijn moeder langs de kustlijn. Ik was zes jaar oud, dankzij de zwart-wit foto’s kan ik het me herinneren, of beter gezegd, herkennen. En of er een lekker zonnetje scheen, is niet te zien op het grijze plaatje, dat op mijn telefoon staat. Nu heb ik een nieuw plaatje waarbij de maan naast het kasteel schijnt.

05-06-2023 maandag
En een dag later, gisterenavond, was de maan niet te bekennen, toen we over de boulevard liepen, totdat we op een bankje zaten en ons verbaasden over de drommen mensen die voorbij kwamen, oud en jong, de meesten op hun mobieltjes kijkend, in hun beste kleren hun best doend alsof er een prijs te winnen was, en daar op zee aan de horizon ineens een rode gloed verscheen, langzaam rees deze omhoog en toen beseften we dat het een rode bloedmaan was, die opkomt in het oosten, het tegenovergestelde gezicht van een rode zon die in het westen aan de horizon van de Noordzee ondergaat. De maan steeg en werd voller en roder. Een volle maan die het rood op zee weerspiegelde. Iedereen bleef staan waar wij zaten omdat na een reeks van gebouwtjes daar het zicht op zee was, en een rode maan zoals deze die men nog niet gezien had, althans dat was de ervaring die ik had.
Vandaag staat de zon weer aan de hemel. Heerlijk strandweer waar we van genieten op het Platja de Lloret. En ik zwem in de Mar op en neer langs de kustlijn. Het zijn fijne temperaturen: net niet te heet en het water net niet te koud. Het strand net niet te druk. Daarna wandelen we richting het binnenland naar een camping. Mogelijk ben ik daar in 1971 geweest. Mijn gevoel zegt ja, maar herkennen doe ik het niet. Hoe kan het ook? Ik herken nu al die wirwar van straatjes niet op de terugweg naar het hotel. Lloret wordt gezien als een toeristenhol waar alleen de feestende jeugd komt, maar dat is maar een klein gedeelte. Het overgrote deel is Spaans, Catalaans die met het dagelijkse leven bezig is of op vakantie is. Een mix van oud en jong. Vooral in het oudere gedeelte neemt de buitenlandse toerist af. Langs de zee is het centrum. De zee trekt.

06-06-2023 dinsdag
Gisteren hebben we het busstation gevonden en vandaag maken we er gebruik van om naar Tossa de Mar te gaan, het volgende noordelijke dorp, te ver om er heen te lopen. Nu is het onze eigen herinnering van twaalf jaar geleden die naar boven gehaald moet worden. In 2011 hebben we Tossa met de boot bezocht vanuit Malgrat. Het fijne gevoel van toen is niet verdwenen. De burcht met torens en stadsmuren met de uitzichten op zee is een fotogeniek plekje. Ik heb ook drie foto’s van mijn opa en oma op mijn telefoon gezet, in Tossa, althans dat is mijn vermoeden. Van één weet ik de locatie te achterhalen, dezelfde achtergrond van strand, toren en stadsmuur. De andere twee foto’s hebben een andere toren op de achtergrond, soortgelijks, maar die is niet meer te vinden. Misschien is er een verbouwing geweest of is het toch ergens anders. Een paar uur wandelen we rond, over bergen en dalen, trappen en winkelstraten. De bus terug weten we ook te vinden. Het is altijd even uitzoeken hoe dat in het buitenland werkt. Deze keer is het een kaartje vooraf kopen en niet in de bus, zoals voorheen in Spanje. Weer in Lloret wandelen we al rechtstreeks, zonder na te denken hoe de route is, terug naar het hotel. Jammer dat ik de locatie van de twee foto’s niet gevonden heb, op beide dezelfde achtergrond van twee torens. In het hotel maak ik met mijn reiswaterkoker twee kopjes koffie en ga op het terras mijn vakantiedagboek bijwerken. Dan is het zes uur en gaan we voor het eten nog even naar het strand, een kleine tien minuten lopen. Het is nu een stuk rustiger en na een zonnige dag inmiddels bewolkt. Het water is nog even lekker en ik zwem weer langs de kust op en neer. Als mijn oog op het kasteel valt, weet ik het ineens zeker: dat zijn de twee torens van de foto’s. Het klopt met het plaatje in mijn hoofd. Waarom heb ik er niet eerder aan gedacht? Omdat die andere foto zeker Tossa was, heb ik aangenomen dat zo’n zelfde toren ook daar was. Maar het is Lloret! Op het strand vergelijk ik de foto met het kasteel in de verte. Duidelijke overeenkomsten, alleen rondom is er na vijftig jaar natuurlijk wel wat veranderd. Het precieze jaartal van de foto weet ik niet. Aan de leeftijd van mijn grootouders te zien, is het ook jaren ‘70, zoals op die vakantie met mijn ouders in 1971. Ik herinnerde me een trapauto bootje op zee, waarmee we een tocht maakten en in mijn beleving dat de zee zo groen was. Daarna zag ik dat ik op mijn telefoon een foto had gezet van dat trapauto bootje, nog op het strand met mezelf erin als klein jongetje. Op dezelfde plek zijn nu nog steeds auto bootjes te huur in mooie kleuren, in tegenstelling tot mijn zwart-wit foto. Nu in de komende dagen daar nog een foto van maken en de locatie van mijn grootouders exact bepalen, waar ik waarschijnlijk al heb gestaan met de maan op de achtergrond. Bouwwerken als kastelen en torens blijken toch een trekpleister te zijn voor mijn familie. Een verzamelplaats door de eeuwen heen, tenminste al drie generaties lang.

07-06-2023 woensdag
Na het ontbijt – dat weer goed en uitgebreid is aan het lopend buffet: rauwkost, kaas, broodjes en eieren, waarbij ik de fout maak te denken een gekookt eitje uit de schaal te nemen, omdat deze niet gekookt blijkt te zijn, wat je dan zelf dient te doen met de eierkoker, wat een beetje vreemd is als iedereen zijn eigen eitje gaat koken, terwijl ze het wel voor je bakken, en nog de koffie, spek en fruit na niet te vergeten – gaan we wandelen in de richting van het kasteel. De autotrapbootfietsen of hoe je het ook noemt, hebben er tegenwoordig een glijbaan bij, waardoor ze in het water meer stil liggen dan dat er getrapt wordt. Daarna komt het kasteel, daar stonden mijn grootouders voor, duidelijk hetzelfde. We maken ook foto’s met een rotssteen die op hun foto’s ontbreekt. Het blijkt dat we nog dichterbij moeten komen. Ja, nu klopt het. We lopen door langs de kust in de richting van Tossa. Vele trappen en mooie uitzichten.

08-06-2023 donderdag
Met de bus naar het volgende zuidelijke plaatsje Blanes. In 2011 zijn we op een dag vanuit Malgrat hier naartoe gewandeld. Een zeer lange wandeling toen, vandaag doen we het ook niet slecht. Hier is de scheiding tussen rotsformaties en het vlakke deel langs de kust. Richting Malgrat zijn er lange stranden, richting Lloret bij de botanische tuinen – waar we toen geweest zijn – en landinwaarts in het dorp gaat het de hoogte in. Tussendoor ga ik zwemmen, de handdoeken hebben we niet meegenomen. Op een bankje wachten we tot mijn zwembroek voldoende droog is. Het is warm genoeg in de krachtige zon. Na een blikje drinken zijn we ook weer krachtig genoeg om nog eens de boel te verkennen, het dorp en nog eens het lange pad richting Malgrat dat eindigt bij een hek, waar we toen ook niet door konden. Dan terug en bij de bushalte vragen of dit de goede plek is aan een mevrouw: “Bus Lloret?“ Ze verstaat het niet, na een paar keer: “Ah Joret” of “Jjoret”, een J-klank. Ja, dus we staan goed.

09-06-2023 vrijdag
Een rustige stranddag bij het strandje in de hoek voor de burcht van Lloret. Eerst gaan we nog de hoogte in rondom de burcht om een archeologische site te bezoeken, maar die is gesloten wegens herstellende werkzaamheden. Daarna gaan de steile trappen alleen nog omlaag. Aalscholvers zitten op uitstekende rotsen in zee; zij rusten uit van vissen vangen op 50 meter diepte. Op het strand rusten wij uit van onze duik naar beneden. Het strandje ligt in de bocht waar golven onstuimig aanspoelen met rotsen en diversiteit. Duikers gaan hier de zee in. Een aantal roeiboten ligt op het strand. Langs gele pionnen in zee is er een weg gemaakt waartussen boten kunnen manoeuvreren. Maar het is een rustige dag betreft in- en uitvoer. Op de hoofdweg komt wel het een en ander voorbij: de boot naar Tossa, zeilschepen met feestmuziek, speedbootjes met daarachter een aanhanger, een soort badje waar men hevig wordt geschud. Ik ga zwemmen, en nu niet langs de kust, maar de open zee in, de gele pionnen volgend aan de rechterkant van de weg. Steeds verder de klotsende zee in, af en toe een slok zout water binnenkrijgend. Normaal zou ik zo ver niet gaan, maar hier kan ik me even aan een pion vastgrijpen en uitrusten. Als ik bijna bij de laatste gele pion ben komt er van rechts een boot aan. Ik twijfel om terug te gaan, maar verderop is een laatste rode pion, het einde van de weg waar het als ware kruist met de hoofdweg. De boot volgt deze hoofdweg en slaat niet af. Ik zwem nog naar de rode pion, een grotere afstand dan tussen twee gele plastic bakens. Ik heb mijn einddoel bereikt en zwem weer terug naar de gele pion om even uit te rusten. Het terugzwemmen gaat moeizamer door de onderstroom, maar is nog goed te doen, zeker met de back-up van gele pionnen op mijn route. Op het strand geniet ik nog even verder van mijn rustige dag. Morgen is alweer de laatste dag. Ik kan wel alvast zeggen dat Lloret zeer goed is bevallen.

10-06-2023 zaterdag
De laatste dag, om 10 uur zijn we uitgecheckt bij hotel La Palmera, vanavond rond 20.00 uur worden we door de bus van Boosten opgehaald. Het hotel was, op de ontvangst na, goed. Alleen het personeel is over het algemeen niet bijster vriendelijk. Niet onaardig, maar velen kijken chagrijnig alsof ze met weinig plezier in dit hotel werken. Eerst gaan we een ansichtkaart kopen in zo’n klein winkeltje met een Indiase man. Het zijn niet de nieuwste kaarten, ze zijn een beetje krom getrokken, maar inclusief postzegel volgens de beschrijving. Niet heel mooi, ach het gaat om het gebaar en mijn tekst die ik al klaar heb. Bij betaling blijken ze toch geen postzegels te hebben, daarvoor word ik doorverwezen een aantal deuren verder. Daar loop ik met de kaart naar binnen en gebaar daarmee voor een postzegel. Als ik al betaald heb, merk ik op dat ik ook voor de kaart heb betaald. Zij hebben gedacht dat ik die buiten van het rek heb gepakt. Dan neem ik er eentje waar ik nog recht op heb. Een veel mooiere ansichtkaart, een moderne op degelijk fotopapier. Met mijn tekst en de postzegel ziet dat er goed uit. Nu het volgende onderdeel: waar is een brievenbus? We hebben er nog geen gezien en nu de noodzaak er is en we alleen daar naar uitkijken, willen ze niet opduiken. Als ik het aan een Spaanse vraag, worden we een vage richting opgestuurd, van een voorheen tijdperk waar het bloeide van de brievenbussen, maar waar ik nu met mijn ansichtkaart in de hand blijf lopen. Digitaal verzenden is zoveel gemakkelijker, maar wat als de ontvanger enkel analoog is? We zien een Nederlandse reisleidster, contactpersoon voor Lloret, zij zal het weten. “Ja verderop links bij het gemeentehuis, volgens mij is er één of anders afgeven bij de receptie van het hotel.” Het hotel is geen optie meer. Waar is nu het gemeentehuis? Daar is een toeristeninformatie, even binnen vragen. En ja daar om de hoek is een grote gele paal: een brievenbus. Je moet het maar net weten. Je moet het maar net herkennen. Geen wonder dat bijna niemand meer een ansichtkaart krijgt. De missie is volbracht. Nu gaan we shoppen. Na een paar winkels is dat genoeg voor mij. Inge gaat nog door en ik ga voor een lange wandeling langs de kust richting Blanes. Trappen en klimmen in een hete zon, het bloed nog eens goed laten circuleren vóór de lange zit komende nacht. Langs de toren, langs Fenals en Boadella, een lange stijgende weg waar men auto’s parkeert, het punt waar ik nog niet geweest ben en dan ben ik al een uur aan het lopen. Ik ga tot Santa Cristina, een klooster en het uitzicht op zee. Dan dezelfde weg terug, 2,5 uur stevig doorgestapt. Inge heeft zich ook vermaakt, in alle rust de winkels kunnen bekijken. Daarna gaan we naar een supermarkt, inslaan voor de komende uren, we moeten nu immers weer voor onszelf zorgen. In het hotel halen we de gestalde bagage op, een beetje verfrissen en dan naar het punt lopen waar de Boosten bus ons ophaalt. Het is druk met andere wachtenden, bussen van andere maatschappijen die de vakantiegangers komen ophalen. En zo ook Boosten rond 19.45 uur. De grootste drukte is om Lloret te verlaten omdat hij nog naar Fenals gaat om twee mensen op te halen en dan nog eens terug door het drukke deel van Lloret.

11-06-2023 zondag
De reis gaat voorspoedig, het is rustig op de weg. In Luxemburg slaan de mensen in de bus tabak in. Het is opvallend hoe veel er gerookt wordt: een heel groot percentage in deze bus, 50-75%. Maar ook in Lloret, uitzonderlijk veel, zoals in Nederland 25 jaar geleden. Vooral de Spanjaarden roken veel, zeker de jeugd. In Luxemburg en Spanje zijn de sigaretten goedkoper, een pakje kost ongeveer 5 euro, tegen 8,50 in Nederland, Men denkt een koopje gedaan te hebben met een kuchje. We liggen voor op het reisschema, de pauzes zijn nu ruimer. Om half twee zijn we in Hoensbroek, het wisselpunt. Als eerste, er moeten nog twee bussen binnen komen; pas als de verzameling compleet is kunnen de pendelbussen vertrekken. Het is snikheet zonder een zuchtje wind, in tegenstelling tot het fijne klimaat dat we in Lloret hadden. Wegens files gisteren op de heenweg is een van de andere bussen later vertrokken. Door de wettelijke rust- en rijtijden kon deze bus pas om 22.00 uur aan de Costa Brava vertrekken. Daarom het rustige tempo onderweg, zodat zij op ons kunnen inlopen. Een uur na ons zijn zij er ook en kunnen we vertrekken. Om half vier arriveren we bij de Tongelreep, waar Monique en Eric ons opwachten.

Voor meer foto's zie onderstaande link, album Google Foto's:

2023 Lloret de Mar allemaal Google Fotos 

Einde

Andere vakantieverslagen:

Vakantie