De fiets lonkte iedere dag weer. Ook al was ik vastbesloten om een dag over te slaan of was het slecht weer, toch stapte ik er weer op. Ook al stormde het of zag de hemel er dreigend uit, achteraf was ik blij dat ik gegaan was; meestal viel het wel mee met het weer. Het was augustus 2004 en de zomer was niet fantastisch. We hadden daarom op het laatste nippertje een huisje gehuurd in de Belgische Ardennen bij Dinant en ik had mijn sportfiets meegenomen. Het huisje lag in een park hoog gelegen boven de Maas, niet ver van de Franse grens. De eerste dag niet lang na aankomst ging ik een fietstochtje maken. Met volle vaart denderde ik de steile weg van het park af, kuilen en oneffenheden ontwijkend, het avontuur tegemoet. Als een jonge wielrenner vol hoop en lust om de omgeving te ontdekken op de grens van risico en gezond verstand. Een omstandigheid die pit en scherpte vereist, even niet opgelet en de gevolgen zijn niet te overzien. Het gevaar van de afdaling met grote snelheid, wat als een rem het begeeft spookt door mijn hoofd, gelukkig heb ik er twee. De wind fluit om mijn oren, laat de ogen net niet tranen. De tijdelijke extase wordt verbroken door de piepende remmen en de reis gaat verder bergopwaarts, een ander verhaal met andere versnellingen. Spieren die nog niet gewend zijn aan deze extreme omstandigheden. Uit het niets ineens die loodzware beul die alle lucht uit je benen slaat, je doet beseffen dat het wel erg stom is om bergopwaarts te beginnen met trappen in plaats van die spieren wat te laten acclimatiseren en rustig aan te beginnen. De klim gaat nu wel erg zwaar en een piepend geluid vergezelt me. Ik zie dat mijn achterband scheef staat en tegen het ijzer aankomt, geen wonder… Het euvel is snel hersteld en even later heb ik het hoogtepunt bereikt en volgt weer een ferme afdaling waar ik de snelheid de 50 km/uur zie naderen. Ik knijp toch maar in de remmen als ik aan die achterband denk. Even later bereik ik de Maas en fietst over een rustige geasfalteerde weg met het geweldige voordeel dat ie vlak is, het zou zo Nederland kunnen zijn, de weg dan want het uitzicht bestaat uit rotsen links en rotsen rechts en daartussen het rustgevende brede water. Het geruststellende water met af en toe een vleugje zout, een vleugje vis en een vleugje stank. De vissers aan de kant, alpinisten aan de rotsen, een perfect oefengebied voor de bergbeklimmer. Met het geluid van de banden op het asfalt, de wind langs mijn oren komen mijn gedachten langs het water tot rust. Het pittoreske uitzicht, de late zon die de kale rotsen verlicht en een felgekleurd poppetje in de schijnwerper zet, bungelend aan een touw vervaarlijk op de steile rots. Wat stelt mijn afdaling van zonet daarbij voor vergeleken met deze alpinist. Ondertussen gaan de trappers maar op en neer in een trouw cadans waar voor vermoeidheid geen plaats meer is, zolang de weg maar vlak is en ik heb de wind in de rug. Dan verschijnt Dinant weer, een levendig stadje met gezelligheid en terrasjes met het leuke uitzicht van de citadel, van ruines en oude tijden, de geuren van frites en glazen lekker ogende bieren, van dure boottochten met mosselen of witte wijnen en dure netgeklede oude paartjes met deftige kleding in langzame wandelpas langs de promenade van terrasjes en filerijdende auto’s. Ik raas daar langs met mijn superfiets en voel me dan machtig. Eén bonk krachtige spier die vol leven mijn motor in beweging houdt. Nog een klein stukje en ik ben weer in het vakantiehuisje. En dan komt de laatste anderhalve kilometer die één en al klim is, een soort Alpe d’Huez. In de hoogste of laagste versnelling - ik heb er geen verstand van - ga ik richting boven. In wandeltempo blijf ik net overeind. Mijn rug steekt aan alle kanten van de pijn. Heb je daar naar boven gefietst vragen ze me dan achteraf, kan dat? En ik maar op die fietst, zweten, naar lucht happen, net recht kunnen blijven. Zo ingespannen om het te volbrengen, merk ik even later dat ik te ver ben doorgefietst op die berg, dat ik al een tijdje eerder linksaf had moeten slaan. Snel omdraaien en weer afdalen, maar goed dat het geen echte wedstrijd is.
Voor foto's zie onderstaande link