2024 Vijlen

2024 Vijlen, Zuid-Limburg (NL)

Midweek
maandag 22-07-2024, 16.00 uur
donderdag 25-07-2024, 21.00 uur

Summio Vakantiepark Reevallis

22-07-2024 maandag
Een korte vakantie voor Monique, en Inge en Harrie gaan graag mee. Eric heeft helaas geen vrij kunnen krijgen. Omdat ik dinsdag en woensdag al verlof had opgenomen en maandag en donderdag ook vrij ben, is dit uitstapje bedacht. Voor Monique is het de eerste dag van twee weken vrij, een midweekje weg is ideaal voor haar. De huur van het huisje is tot vrijdagmorgen 10.00 uur. De planning is echter om donderdagavond naar huis te gaan omdat ik vrijdag weer moet werken.
Rond 12.00 uur zijn we vertrokken en aangezien er pas vanaf 16.00 uur op het vakantiepark ingecheckt kan worden, gaan we al een beetje Zuid-Limburg verkennen. De eerste stop is op de parkeerplaats van McDonald's bij Brunssummerheide. Hier gaan we een eindje wandelen; de heide is een heuvelachtig bos zonder heideplantjes. Het doel is het monument van Nicky Verstappen te vinden, de tiener die hier vermoord is, een zaak waar Peter R. de Vries nog druk doende mee was toen hij zelf vermoord werd. Monique leidt ons met behulp van haar telefoon naar de gedenksteen. Nicky was pas 11 jaar oud toen hij op 10 augustus 1998 verdween. Een dag later werd hij dood aangetroffen. Naast zijn naam, geboorte- en overlijdensdatum is er een gedicht gegraveerd op het monument:
met vriendjes samen in een tent
‘s morgens verdwenen onze kleine vent
levenloos gevonden, hoe kan dat bestaan?
als ze kon spreken vertelde het ons de maan
En de tekst ‘Tegen zinloos geweld’. Het monument zelf is al drie keer vernield en nu weer gerestaureerd. Zinvol is het allemaal niet. De omgeving is rustig en men waagt zich ongezien. Langs deze weg beginnen de heidevelden, een groot heide- en bosgebied voor wandelaars en fietsers. Er is stilte, maar de maan heeft het gezien.
We lopen terug en eten bij McDonald’s een ijsje. Dan is er nog tijd over en rijden we naar Simpelveld. Hier is het al meer heuvelachtig. Zeker bij het Hellingbos, waar het flink klimmen is. Er is een Lourdesgrot en een kruisweg met 14 staties te bewonderen, van Jezus met begeleidende Duitse teksten van zijn lijdensweg aan het kruis. Zo hebben we al flink gewandeld als we iets na vieren bij het vakantiepark in Vijlen aankomen.

23-07-2024 dinsdag
Het is een ruime vakantiewoning op een rustig vakantiepark. Goede degelijke huisjes in een stille omgeving, zelfs zonder een storende verkeersweg. Wij zitten in een 6-persoonshuisje wat natuurlijk aan de ruime kant is omdat deze het goedkoopste was van wat nog vrij was. Het meubilair is degelijk genoeg, de keuken uitgebreid gevuld; er is zelfs een vaatwasser die we thuis niet hebben.
De ochtendwandeling gaat deze keer richting Mamelis. Soms valt er een lichte miezerregen en Monique is vergeten haar jas mee te nemen, die ligt nog thuis in Eindhoven. Uit solidariteit doen wij ook geen jas aan. Eventjes regent het harder als we op een heuvel onder een boom met een heilig kruis schuilen. Door een dicht bebladerd bos klimmen we de Benedictusberg op.  Gelukkig is de regen van korte duur. Het pad dat smal is en omhoog loopt lijkt wel van een afwateringsrivier, het is drassig en door vocht en warmte is de plantenwereld in volle groei; enorm veel slakken kruipen over de grond. Het is rustig met mensen, m.u.v. een familie met kinderwagens die ze met inhoud omhoog houden als tegenliggers langs ons heen manoeuvreren en de moeilijke weg omlaag gaan die volgens hen bekendstaat als een goed begaanbare weg. De realiteit is door het veranderde klimaat wel anders. De eerste helft van 2024 is het natste halfjaar ooit gemeten terwijl het ook behoorlijk warm was. Eenmaal boven zijn de paden beter in het hoger gelegen bos rondom de Abdij Sint-Benedictus, een gebouw dat eruitziet als een kasteel. Na een ronde door het bos gemaakt te hebben betreden we de stijgende toegangsweg. Op een parkeerplaats staan enkele auto’s voor de abdij. Een man die wegrijdt, ziet onze aarzelende blik, draait het raampje open en zegt dat de deur open is en dat het vrij te bezichtigen is. We gaan even binnenkijken, er is niemand maar de entree lijkt openbaar te zijn. In de grote ruimte met allerlei kamers en trappen is het stil. Borden geven aan waar het niet toegankelijk is, maar wat wel te bezoeken is is niet zo duidelijk. We betreden een kerkgedeelte, een crypte waar een vaag iemand zit en maken rechtsomkeert als er nog een duistere schim opduikt. Een onheilspellende monnik in een zwarte pij met kap vinden we iets te Dan Brown-achtig, zeker als de klokken luguber beginnen te luiden. Een man die door het gebouw loopt, zegt dat de mis zo begint. Maar die willen wij wel missen. Als we weer buiten lopen, vraagt een aankomende man in plat Limburgs: “Is de mis al voorbij?" wijzend naar de abdij. “Nee, die gaat zo beginnen”, zeg ik serieus en besef dan pas dat het grappig bedoeld is. Ja, hoe gaat dat spreekwoord ook alweer? Voor de mis de kerk uitgaan? Ik ben ook niet zo goed in ‘missen’, de katholieke 'missen'. Op elke kruising van wegen staat hier wel een kruis met een Jezusbeeld. In Limburg is hij volop aanwezig. Daar kan je hem niet missen.
In de middag gaan we met de auto naar Vaals om brood en een paar andere dingen te kopen. We eindigen met een volle boodschappentas bij de Lidl.

24-07-2024 woensdag
We rijden een paar kilometer naar het zuiden om de auto te parkeren bij het Vijlenerbos, dat met een lengte van 8 km het langste bos van heel Nederland is. Het bos ligt op het Plateau van Vijlen (het hoogste heuvelplateau van Zuid-Limburg) tussen Epen en het drielandenpunt bij Vaals; het bos grenst aan België en tot 1 km aan Duitsland. We maken een grote wandeling beginnend bij drie grafheuvels die redelijk dicht bij elkaar liggen. We doorkruisen het welgevormde bos, op de kaart ongeveer in het midden van noord naar zuid, om langs de Belgische grens richting Vaalserberg te lopen. Bij het Belgische grensdorp Gemmenich zijn er mooie uitzichten richting de Ardennen. Door mooie heuvelachtige weilanden nemen wij de terugweg. In een boom trekt een vogel de aandacht, een ons niet bekende soort die op de foto wordt gezet. Het blijkt een grauwe klauwier te zijn. Na capriolen over prikkeldraad om plassen te ontwijken en het pad door een modderig weiland te volgen, komen we in het gehucht Raren waar opmerkelijk veel schone witte vakwerkhuizen staan. Met een laatste steile klim bereiken we weer de auto waarmee we nog een stuk rijden. Een tocht langs de westelijke kant van het Vijlenerbos brengt ons naar Epen, een Nederlandse variant van bergen en haarspeldbochten. Voor de vele fietsers hier moet het aanvoelen als voor ons een autorit door Tenerife. Wij stoppen in Mechelen, een klein dorp om niet te verwarren met de Belgische stad, voor een kleine verfrissing in een kleine supermarkt. 

25-07-2024 donderdag
Op de laatste dag naar Drielandenpunt Vaals. Een korte, steile wandeling daarnaartoe. Het is enorm toeristisch geworden, trots dat men is dat hier het hoogste punt van Nederland is. Iedereen wil foto’s maken bij de grenspalen Nederland-België-Duitsland. Vroeger waren er zelfs vier grenzen met Moresnet erbij, destijds een klein onafhankelijk gebied dat nu bij België hoort. Voor de fietsers die hier in grote getalen zijn is het een mooi gebied om rond te toeren. Het Drielandenpunt zelf lijkt meer een attractiepark met het doolhof en de hoogstgelegen speeltuin van Nederland. Op de terugweg naar de auto vinden wij in het bos het Tweelandenpunt Nederland-Duitsland veel interessanter; het zijn gewoon paaltjes met de vlaggen van beide landen waar je tussendoor kan lopen met de voeten van de grond.
We rijden vervolgens nog even door Gemmenich in België naar een stukje Moresnet. Bij Le Chapelle is de bijzonder fraaie kruisweg van Moresnet, de lijdensweg van Jezus met Duitse begeleidende teksten, dit keer in grotten die zo perfect geschilderd en gebeeldhouwd zijn in een natuurlijke tuin dat het wel een Gods wonder moet zijn. Het is in ieder geval de mooiste kruisweg die ik gezien heb.
Op zoek naar een friettent komen we weer in Vaals uit waar er snel een gevonden wordt. Op het ernaast gelegen terras wachten we op het signaal van de meegekregen pieper dat afgaat wanneer onze maaltijd klaar is en opgehaald kan worden. Zij hebben een frietje met een broodje hamburger, ik een grote friet zuurvlees en een frikandel. Het smaakt heerlijk.
Dan kunnen we nog een uurtje of vier bij het huisje van de vakantie genieten. Het is de warmste dag en de wandelbenen zijn moe. Zo rijden wij vanavond weer naar huis en dan is de korte vakantie weer lang genoeg geweest. De dames moeten uitrusten en ik mag weer werken.
Maar toch gaan we in de avond eerst nog wandelen want er moet nog een veertje gezocht worden. Een mooi klein blauw veertje, misschien wel van een ijsvogel of een blauwe vijlenvlieger. Zij hadden het gezien en laten liggen waar Inge spijt van heeft gekregen. En wonderbaarlijk heeft zij het nu weer gevonden. Achteraf blijkt het een veertje van een gaai te zijn, geen Vlaamse gaai, dat is niet meer vanzelfsprekend, maar een Vijlense gaai. De moeheid is verdwenen en het wordt een mooie lange rondwandeling in de natuur, rondom op afstand de kerk van Vijlen, langs wegen en door weilanden, in een heuvellandschap met vakwerkhuizen en -boerderijen, in een landschap dat je niet in Nederland verwacht en daarom is Vijlen wel het mooiste plekje. Het water van Vijlen is het lekkerste. De vakantiewoning in Vijlen is het beste. In Vijlen zijn ze het vriendelijkste. Het is zo lekker rustig in Vijlen. De volgende keer moet je meegaan Eric, naar Vijlen. Om 22.00 uur zijn we thuisgekomen en we ijlen over Vijlen. Het is een uur rijden als het niet druk is zoals deze avond. Vijlen, het is een aanrader of had ik dat al gezegd. Vijlen, we kunnen wel een keer terugkomen, het is de moeite waard een keer te doen: Vijlen, een weekendje Vijlen.

Einde

Meer foto's:

2024 Vijlen Google Foto's

Andere vakantieverslagen:

Vakantie