Kleuren, lijnen, gloed

groeien uit het palet

gevormd door zijn smalle hand

op de helderwitte wand

tot een gebed

van wilde golvenvloed,

bergen, die ten hemel reiken,

vruchten, die aan bomen prijken,

meren blauw en eindloos diep

heideland, weideland

zoals eens God het schiep.

Zijn oog en zijn hart

begrijpen al de pracht

en de glorie der natuur,

die hij eert uur na uur

tot in de nacht.

Dan inspireert de droom

uit de stilte en het duister

tot nieuwe kleurenluister,

wolken wit, goud omrand

in het hemels blauw azuur

gevat in zonnebrand,

voor het keukenraam

vangt hij het volle licht,

dat zijn slanke vingers kust

op zijn grijze haren rust

en zijn gezicht;

Hij bundelt het tesaam

houdt het levend op zijn doeken

maar zijn wijze ogen zoeken

‘s levens bron van kracht en moed,

oorsprong van alle lust

Vrijheid! Het hoogste goed.

Glanzender dan goud,

dat hij uit tuben drukt

en al zoekend glijdt zijn oog

naar het eigen werk omhoog,

dat is gelukt;

Wat hem gevangen houdt

in verwarring van de tijden

gaan in aanschouwing glijden

in het eigen werk, dat hij

tot Scheppings ere bouwt

en maakt hem eeuwig vrij!

Henri van Hoof (1914-1992)

1946 uit Vrije Verzen