2025 Lanzarote Spanje

Vliegvakantie met Sunweb

Bestemming: Lanzarote, Canarische Eilanden

Vliegdata:

Heen: 16 juni 2025, 13:15 uur - Eindhoven Airport naar Arrecife, Lanzarote

Terug: 28 juni 2025, 11:05 uur - Arrecife - Eindhoven Airport

Accommodatie: Aparthotel Costa Mar

Locatie: Puerto del Carmen

Verblijf: 2-kamerappartement

Verzorging: Halfpension

Wie: Inge en Harrie

Inleiding

Lanzarote is één van de Canarische Eilanden, een eilandengroep aan de westkust van Afrika die bestaat uit 7 grote eilanden en 6 kleinere eilandjes. Deze archipel in de Atlantische Oceaan behoort tot Spanje. Gerangschikt naar oppervlakte zijn de grotere eilanden: 1. Tenerife, 2. Fuerteventura, 3. Gran Canaria, 4. Lanzarote, 5. La Palma, 6. La Gomera en 7. El Hierro.

Lanzarote is het oostelijkste eiland en ligt het dichtst bij de kust van Afrika, circa 115 kilometer verwijderd van de zuidkust van Marokko. Het eiland Lanzarote is 62 km lang en 21 km breed. De hoofdstad is Arrecife, waar ook de luchthaven is. Het grotere Fuerteventura ligt er direct ten zuiden van. Ten noorden van Lanzarote ligt bijna aansluitend La Graciosa, de grootste van de kleinere eilandjes. De andere Canarische eilanden liggen verder naar het westen in de Atlantische Oceaan. 

16 juni 2025 maandag

Het is veel drukker op Eindhoven Airport dan vorig jaar toen we eind mei, een halve maand eerder, naar Tenerife gingen. Na La Palma is Lanzarote het derde Canarische eiland dat we gaan bezoeken. De vlucht duurt nu ook een kleine 4 ½ uur. Met een vol vliegtuig landen we op het vliegveld van Arrecife, dat pal aan zee ligt en niet ver van Puerto del Carmen, waar een transferbus ons naartoe brengt. Bij onze bestemming Aparthotel Costa Mar worden we afgezet, een ruim opgezet appartementencomplex met inbegrip van hotelservices zoals receptie, schoonmaak en restaurant. Net als vorig jaar ligt ons appartement op de bovenste verdieping en hebben we uitzicht op het zwembad en de zee. Ons verblijf is ook ruim opgezet, met een ruim balkon, een ruime kamer met blauwe vloertegels, alles een beetje oubollig maar wel met een keuken met koelkast, koffiezetapparaat, waterkoker, magnetron en keukengerei.

We gaan eerst naar een Spar, die groot en vlakbij is, om water te halen (het kraanwater is te drinken maar niet lekker) en een blikje Dorada (bier dat wel te drinken en lekker is). Dan gaan we het restaurant verkennen. Ook hier is alles ruim opgezet met veel ruimte aan de tafels. Het eten is goed, uitgebreid maar ook niet overdadig. Het lijkt precies te zijn wat we willen. Meteen daarna lopen we een rondje naar de zee om de omgeving een beetje te verkennen. De temperatuur is goed en het waait behoorlijk. De wind hoort bij Lanzarote, dat een droog klimaat heeft. De weersvoorspelling geeft aan dat de temperatuur rond de 25° C blijft met windkracht 5 uit het noordoosten. Het klimaat is anders dan Tenerife en La Palma die verder naar het westen liggen. Hier, aan de oostkant van Lanzarote, is de kust van Afrika dichtbij waar op deze hoogte direct de Sahara begint. Terug op het balkon ruisen palmbomen in de wind, een constant gevecht van de bladeren aan de top van de lange stammen om toch fier rechtop te staan. Voor de rest is het hier rustig; we ondervinden totaal geen hinder van mensen of geluiden.

17 juni 2025 dinsdag

Te laat koffie drinken geeft een slechte nachtrust, vandaar dat ik voortaan voor het avondeten een kopje neem. Vanmorgen zijn we na het ontbijt direct gaan wandelen, zonder voorbereiding, zonder iets mee te nemen of de betere schoenen aan te doen. Kortom, we zijn nog bezig met het opstarten van de vakantie. Na een kort middagdutje zijn we eindelijk op weg. Eerst op het grote, bijna leeg strand zitten, een mengsel van donker- en lichtgrijs zand, en ik zwem evenwijdig met de kustlijn. De slagen tellend kom ik in één richting nauwelijks vooruit, want de stroming is sterk en de nog steeds krachtige wind waait richting open zee. Ik ben voorzichtig om niet af te drijven. Daarna wandelen we de andere kant op dan vanmorgen en ook nog verder. We zien vrijwel continu vliegtuigen aanvliegen om te landen. Die volgen we en bij de afrastering van het vliegveld spotten we een tijdje de vertrekkende en landende vliegtuigen. Wat een herrie maken die dingen!

18 juni 2025 woensdag

Onze verblijfplaats Costa Mar ligt aan de Playa de los Pocillos, het behoort bij Puerto del Carmen, waarvan de kern meer naar het westen ligt. We wandelen in die richting en huren fietsen voor een week, 49 euro per persoon. Vervolgens volgen we het fietspad naar de haven van Puerto del Carmen; voor een Canarisch eiland is de weg redelijk vlak langs de kust. De zon is ondertussen doorgebroken en de temperatuur is direct meer tropisch. Onvermijdelijk komen we heuvels tegen die meer van de kuitspieren vragen. Het is hier veel drukker dan bij ‘los Pocillos'. Lanzarote doet me een beetje aan Kos denken, een fietsvriendelijk Grieks eiland met ongeveer dezelfde afmetingen. En ook naar het binnenland zal het zwaar zijn en alleen geschikt voor de getrainde mountainbikers. We zullen zien hoe het fietsavontuur verloopt. Later in de middag is mijn lichaamsbeweging een lang stuk zeezwemmen en een stevige wandeling. Een mini vakantie triatlon voor 60+!

19 juni 2025 donderdag

De hele week schommelt de temperatuur op Lanzarote tussen de 20° en 27°C. Er staat een constante noordoostelijke wind, meestal windkracht 5, soms afnemend tot windkracht 4. Volgens Buienalarm blijft dit weer aanhouden tot het einde van de vakantie, met vrijwel geen regen – hooguit een enkel druppeltje dat direct verdampt. De stevige wind is kenmerkend voor Lanzarote.
Ons plan om langs de kust naar de hoofdstad, Arrecife, te fietsen, stuit al snel op een obstakel: bij het vliegveld verspert de politie de doorgang op het fietspad. Dat makkelijkere pad is afgesloten. We besluiten een weg door het binnenland te nemen om het vliegveld te omzeilen, richting Arrecife. De hellingen blijken echter te steil voor Inge. Hoewel ze het wil proberen, voorzie ik dat het te zwaar is, zeker omdat we ook nog terug moeten.
Inge wacht terwijl ik een dalende zijweg verken, hopend dat deze achter de barricade op het fietspad uitkomt. Helaas, de weg blijkt er vóór te eindigen en klimt bovendien sterker dan hij daalt. Samen keren we terug naar het fietspad. We besluiten dat ik alleen probeer Arrecife te bereiken, terwijl Inge teruggaat om te winkelen.
Opnieuw trotseer ik de stijgende weg met die krachtige tegenwind (windkracht 5). Eenmaal op het punt waar we eerder stopten, schiet me iets te binnen: ik heb de sleutel van ons gezamenlijke fietsslot, dat Inge bij zich heeft. Ze kan haar fiets dus niet op slot zetten bij de winkels! Haastig probeer ik haar in te halen, maar ze is nergens te bekennen. Dan zie ik haar in de tegenovergestelde richting, alweer op weg naar ons appartement, waar ik ongemerkt voorbij ben gereden.
We ontmoeten elkaar bij een hotel waar gisteren nog een snelle sanitaire stop noodzakelijk was. Vlakbij is de fietsverhuur. Onbewust heeft zich bij mij een nieuw plan gevormd: ik wil mijn stadsfiets ruilen voor een mountainbike. De vriendelijke dame had gisteren al verteld dat de prijzen hetzelfde waren. Hoewel ik mijn huurcontract niet bij me heb, is het geen enkel probleem. Alleen het zadel moest hoger (de zadelpen zat muurvast, dus kreeg ik na enige krachtsinspanning van mijn kant een nieuwe). En hupsakee ik zit op een mountainbike!
Maar eerst: naar het strand voor een duik in het heerlijk schone zeewater. De strandlakens zitten binnen de kortste keren onder het zand – het weggewaaide vulkaangruis. Daarna test ik de mountainbike uit, deels op dezelfde route als vanochtend. De fiets voelt een stuk steviger aan, maar bergopwaarts blijft het pittig; je moet nog steeds flink trappen.
Ik fiets een klein stukje verder langs de autoweg, maar besluit al snel om te keren. Het was een goede beslissing om hier niet verder te gaan; het is een drukke weg waar bussen en auto's rakelings langsrijden. Met de harde wind is het te gevaarlijk en niet prettig fietsen. Borden ontbreken, en het is maar de vraag of je hier überhaupt mag fietsen. De wind is nu nog harder, dus zet ik mijn petje af. Weer ben ik terug bij het punt waar we eerder moesten stoppen.
Beneden aangekomen ga ik opnieuw het goede fietspad richting het vliegveld op, en deze keer is het niet meer afgesloten! Het is een prachtig, lang fietspad tussen de zee en het vliegveld, met uitzicht op de witte huizen van Arrecife. Bij het begin van de hoofdstad keer ik om – dat bewaar ik voor een volgende keer. Met de wind heerlijk in de rug, trapsnelheid opbouwend in een sportieve, voorovergebogen houding, fiets ik richting Playa de los Pocillos. De fietsruil was een uitstekende beslissing: de mountainbike is goedgekeurd!

20 juni 2025 vrijdag

Gisteravond maakten we een lange wandeling naar Puerto del Carmen, een rustig loopje om het eten te laten zakken. Het eten in het hotel is dan ook veel te lekker en van uitstekende kwaliteit. Drie sterren heeft Costa Mar, het goedkoopste aparthotel met halfpension dat we hebben geboekt. Nou, wij vinden het bijna perfect; de enige kleine suggesties die we hebben, zijn om de toetjes dichter bij het ijs te plaatsen en meer vers fruit aan te bieden. Verder kunnen we niets bedenken.
Rond het middaguur zijn we weer onderweg voor een langere fietstocht. We gaan naar Arrecife, en het makkelijke fietspad langs het vliegveld is deze keer niet versperd. Aangekomen bij het begin van de stad, een plek die ik voor deze keer bewaard had, wordt het vervolg lastiger. Dit deel langs de kust is namelijk verboden te fietsen, terwijl het hier juist veel rustiger is dan langs andere delen van het fietspad. We lopen een stuk met de fiets in de hand en fietsen daarna via steile wegen, weg van de zee, om een stuk verder weer bij de kust uit te komen. Gelukkig begint daar weer een fietspad. Jammer dat ze het niet aansluitend hebben gemaakt.
Eindelijk bij het centrum van de stad aangekomen, is er nog niet veel te beleven; het is nog siësta tijd. De omgeving aan zee vinden we het leukst, met een burcht en inhammen, een ophaalbrug en een kleine haven met kleurrijke bootjes in het blauwgroene water. Op de achtergrond staan de witte gebouwen, zo karakteristiek voor Lanzarote. Alles is laagbouw, op een uitzondering na, want we hebben onze fietsen geparkeerd bij de enige hoge flat, die meteen opvalt vanuit de verte. De rest telt hoogstens enkele verdiepingen. Er zal wel meer hoogbouw komen hier in de hoofdstad, te zien aan de bedrijvige bouwvakkers en hoge kranen.
We fietsen weer terug langs de kust, met een stukje wandelen en stiekem fietsen waar het niet mag. Het is stralend zonnig en heet. Ter hoogte van het vliegveld koel ik even af in zee en op het strand volgen we een wit hondje dat met grote vaart de weggegooide bal telkens komt terugbrengen. 

21 juni 2025 zaterdag

De wind beukt tegen de deur van ons huisje, de ingang grenst direct aan de straat – het voelt hier niet als een appartement. De kracht doet denken aan windkracht 6, en het hoort bij Lanzarote zoals de meeste toeristen hier Britten zijn. Althans, dat is onze indruk: Engelsen, Ieren en Schotten – hoewel ik over die laatste niet zeker ben. Hoe dan ook, ze lijken een ingesleten gewoonte te hebben om links te fietsen en te wandelen, de richting van hun dagelijkse verkeer. Natuurlijk zijn hier ook veel Spanjaarden, misschien zelfs meer dan Britten, en Duitsers en een handvol Nederlanders. Dat betekent dat er regelmatig moet worden uitgeweken.
Op het smalle, tweerichtingsfietspad is het goed opletten geblazen. Er schieten ook veel elektrische steps met behoorlijke snelheid voorbij. Plotseling komt er iemand staand op je af, uitwijkend voor laaghangende takken. Of ineens duikt er een Engelsman (het moet haast wel) aan de linkerkant van de weg op, die dan keurig stopt bij het zebrapad. De gemiddelde Nederlander is nog niet gewend aan die steps.
Ik pak mijn mountainbike en rijd richting Arrecife, naar het punt waar we eerder stopten om langs het kustpad te wandelen. Nu volg ik de bocht richting het binnenland, langs de rand van het vliegveld. Op het fietspad, dat richting Arrecife wijst, staat een kunstwerk van César Manrique. Het pad loopt in tegengestelde richting verder langs de snelweg. Nieuwsgierig waar dit pad heen gaat – de fietspaden zijn hier immers beperkt – ontdek ik dat het eindigt bij de ingang van het vliegveld, zonder verdere aanwijzingen. Bij de in- en uitgangen van de parkeerplaatsen hebben auto’s voorrang; de rotonde spuwt van alle kanten vierwielers uit. Nee, Lanzarote is geen fietseiland.
Er is een poging gedaan om het fietsvriendelijk te maken. Er zijn lange, goede fietspaden, maar ze hebben geen logische aansluiting op het volgende traject. Maar wat niet is, kan nog komen. Langs dezelfde snelweg fiets ik terug, om nogmaals door de smalle, autovolle straten van Arrecife een weg te zoeken. Straten die te smal zijn om door een auto te worden ingehaald. De regel hier is anderhalve meter afstand houden bij het inhalen van een fietser, maar een auto die langdurig achter je blijft hangen, maakt het fietsen er niet prettiger op.
Dus weer terug langs de snelweg naar het vliegveld, een poging om via deze zijde Puerto del Carmen te bereiken. Het blijkt voor een fietser onmogelijk. Voor de vierde keer betreed ik hetzelfde fietspad. Een auto met pech op de vluchtstrook, die er de eerste keer al stond, wordt nu eindelijk geholpen. De terugtocht gaat langs de andere kant van het vliegveld, over het prachtige pad langs de zee met de wind in de rug. Als ik bij ons huisje aanbel, waai ik bijna van de stoep.
Later gaan we naar het strand. De hamamdoeken zijn heerlijk licht en nemen weinig ruimte in beslag. Eenmaal uitgespreid en verzwaard met slippers en tassen, heeft de wind er alweer een laag zand overheen geblazen. De roze doeken zijn nu grijs. Ik ga zwemmen en tel honderd slagen parallel aan de kust naar links. Ik zoek Inge op de hamam en zie een paar mannen bij haar staan. Snel zwem ik terug en realiseer me dan dat ik de verkeerde kant opkeek. Inge zit nog bijna op mijn hoogte, in haar eentje. Ik ben maar een paar meter verder gekomen en ben afgedreven naar open zee. Dat vooruitkomen was een illusie. In de andere richting tel ik nog vierhonderd slagen, heerlijk ver weg. De stroming is dus sterk, en ik loop terug om op te drogen. Het zeewater is heerlijk schoon en helemaal niet koud. De temperatuur is sowieso aangenaam; de wind voorkomt dat het te heet wordt.
De leukste zin van vandaag zei ik bij de kledingkast: “Waarom heb ik sokken meegenomen?”

22 juni 2025 zondag

Vandaag een rustdag, althans, dat is het idee. We pakken de fiets en rijden naar een ander deel van Puerto del Carmen. Hier vinden we een rustiger strandje, heerlijk uit de wind en in de schaduw van een palmboom. Het voordeel van de fiets is dat we onderweg ook andere winkels en toeristische shops kunnen bekijken. Ze verkopen allemaal ongeveer dezelfde artikelen, en er zijn kilometers aan dit soort winkeltjes – niet gek, gezien de hoeveelheid toeristen hier. Lloret de Mar en Salou kunnen hier niet aan tippen; toch heeft bijna niemand ooit van Puerto del Carmen gehoord.
Nadat we een souvenir hebben gevonden, lopen we terug naar het strandje en strijken neer onder een andere palmboom. Ik zwem weer een heel lang stuk langs de kust. Mijn doel is de blauwe ligstoelen, maar ik zwem nog een extra stuk tot de volgende serie, stap dan uit het water en wandel terug. We halen een blikje drinken en blijven nog een paar uur op dit plekje onder de palmboom. Het is tenslotte een rustdag.

23 juni 2025 maandag

Mijn mountainbiketocht begint solo. Ik volg het fietspad naar Puerto del Carmen, helemaal tot het einde. Daar probeer ik verder te komen via de bestaande wegen. Ik kom verder dan eerst, nu zelfs boven de haven. Maar het volgende stuk blijkt onmogelijk. Een ander fietspad loopt dood, waardoor de enige optie overblijft om langs druk autoverkeer te fietsen. Dat is geen optie; ik geef het op. Het kustfietspad blijft de enige begaanbare route, gelukkig een flinke afstand.
's Middags fietsen Inge en ik samen de andere kant op, richting Arrecife. Bij Playa Honda willen we naar het strand, hoewel fietsen daar verboden is. De zee en de wind zijn hier nog wilder – als dat al mogelijk is! Het is geen prettig zwemwater, vandaar de vele surfers. Bovendien zijn er veel rotsen; ik stoot mijn tenen als ik uit het water kom. We lopen een stukje terug en zoeken schaduw onder een afdak, maar dat is te ver van zee om echt contact te voelen. Ook niet ideaal dus. Het loopt allemaal niet soepel vandaag.
We besluiten een stukje terug te fietsen op zoek naar een betere plek. Mijn nek en schouders beginnen te protesteren van de ongewone, voorovergebogen houding op het brede stuur. Wanneer ik, rijdend naast Inge, achterom kijk voor achterliggers, verlies ik bijna mijn evenwicht en duw ik haar bijna van haar fiets. Gelukkig blijven we overeind. "Vooral jij," zegt Inge lachend, terwijl zijzelf dacht dat ik bijna viel.
Vanaf dat moment verloopt de dag een stuk soepeler. Inge maakt foto's van mij op de fiets. We stoppen bij het punt waar de vliegtuigen landen. Laat in de middag landt er wel elke vijf minuten eentje! Een goede foto maken blijkt lastig; van veraf zijn het stipjes en dichtbij vliegen ze snel voorbij. En daar is Transavia, precies het vliegtuig waarmee we een week eerder aankwamen! Het blijft fascinerend om die landende vliegtuigen te zien. In de verte, boven zee, maken ze een draai en worden de kleine stipjes steeds groter. Vlak achter de spottersplek waar we staan, raakt hun landingsgestel de grond. We kunnen wel blijven kijken, maar de honger begint te knagen. Het is etenstijd.

24 juni 2025 dinsdag

Wakker worden, ontbijten in het restaurant, en daarna even ontspannen met onze telefoons op een bankje. Terug op het balkon liggen we heerlijk te lezen op de ligbedden, totdat het actieve deel van de dag begint: de fietsen naar buiten tillen! Deze keer fietsen we samen richting Puerto del Carmen over het beroemde fietspad, op zoek naar een nieuw strandje. We ontdekken een schaduwrijk plekje op een trapje en verkennen een stuk kustlijn met cactussen en leuke winkeltjes. Na een verfrissende duik fietsen we door tot het einde van het fietspad – we blijven bewust op de gebaande paden – en keren in één ruk terug, voorbij ons startpunt. Tussen de fietspaden naast de weg vervolgen we onze route naar de luchthaven, dat unieke punt aan zee waar de vliegtuigen landen. Hier kunnen we weer andere, spectaculaire foto's maken.
Vanaf de luchthaven lopen we meteen langs het lange strand, aan de zijkant van de afrastering bij de vloedlijn. Dit is ongetwijfeld het mooiste strand hier, ideaal voor een wandeling met een hond. De zee is te ruw om er comfortabel te zwemmen, maar het klotsende water met de stevige golven is heerlijk om in te staan. Hoewel er weinig mensen zijn, is 'rustig' niet helemaal het juiste woord. Om de vijf à tien minuten landt of vertrekt er wel een vliegtuig, wat momenten van hels kabaal veroorzaakt. Ook de stank van uitlaatgassen is niet gering; een stevige uitstoot komt onze kant op, om vervolgens direct weer te vervagen in de krachtige wind. De rust keert telkens terug totdat de volgende zich aandient. Het lijkt wel een soort fietspad in de lucht, een smal spoor van vliegtuigen dat precies de lijn naar het asfalt volgt. Ze bewegen een beetje op en neer door de wind, dalen allemaal op dezelfde hoogte en raken nagenoeg op hetzelfde punt de grond. Een fietser kan ze dit niet nadoen. Onze fietsen staan nog op slot, maar we blijven gefascineerd kijken. Daar komt er weer een, en daarachter nog een!
Uiteindelijk keren we dan toch terug over het fietspad, deze keer over de grond. We gaan verder dan waar we gestart zijn, want de fietsen moeten teruggebracht worden. Het is bijna sluitingstijd en de man van de verhuur doet moeilijk omdat hij al heeft opgeruimd en de zaak vol fietsen staat. Niet erg klantvriendelijk, in tegenstelling tot de dame van wie we de fietsen een week eerder huurden. We wandelen terug naar het hotel; van 11.00 tot 19.00 uur zijn we actief geweest. Douchen, avondeten in het restaurant, en daarna weer even ontspannen op een bankje met onze telefoons. Terug in ons appartement zetten we koffie of drinken een glaasje; de fietsen hoeven nu tenminste niet meer naar binnen getild te worden. Het avondprogramma kan beginnen: schrijven of lezen. Het is te laat voor een avondwandeling, maar dat hoeft ook niet, we hebben immers vakantie. We zitten hier heerlijk rustig, geen geluiden behalve het ruisen van de wind, hoorbaar aan de bladeren van de palmbomen. Het aparthotel Costa Mar is vredig. Daarbuiten is het drukker, maar wel ontspannen, relaxed en vol leven, met een constant komen en gaan van mensen. Op Lanzarote houden ze van toeristen. Toeristen die naar Lanzarote vliegen. Of rustig langs de kust van Lanzarote wandelen. Of iets harder fietsen. Rustig is inderdaad niet het juiste woord.

25 juni 2025 woensdag

Vandaag willen we een auto huren voor twee dagen, maar dat loopt niet soepel. Bij de eerste drie of vier huurbedrijven lukt het niet, omdat een creditcard is vereist en die hebben wij niet. We zijn alweer een uur verder als het zonder creditcard kan, zoals ook op Tenerife en La Palma waar dat helemaal niet aan de orde was. Deze keer hebben we een Opel Astra, een diesel. De tank is bijna leeg, dus eerst een gasstation vinden. De auto rijdt goed, alleen staat er een waarschuwing dat de olie ververst moet worden. Het is even moeilijk de juiste weg te vinden naar Timanfaya, het nationaal park in vulkaangebied. De uitzichten zijn mooi, maar door het spectaculaire vulkaangebied van Tenerife in gedachten van vorig jaar, niet verrassend. Als we op een parkeerplaats stoppen met wel 100 kamelen (los camellos) denken we bij het bezoekerscentrum te zijn, maar dat is nog een stukje verder. Een gratis museum, informatiecentrum met nogal droge stof over magma en vulkanen. Niet heel sprankelend. Er zijn nog wegen door het grote park waar je tegen betaling met de bus en nu ook met eigen auto door het vulkaanlandschap is te rijden. Na Tenerife zien we hier ook van af. We hoeven niet elke zwarte steen te zien. We rijden nu naar Playa Blanca en starten bij het zuidwestelijkste puntje van Lanzarote bij de vuurtoren Faro Pechiguera. Daarna parkeren we vlakbij het centrum van Playa Blanca en wandelen we langs de kust. Hier zijn drukke, mooie stranden voor de liefhebbers met azuurblauw zeewater en duidelijk het zicht op Fuerteventura. Bij de haven blijkt Papagayo, een prachtig strand, nog te ver lopen. We gaan terug naar de auto en zoeken onze weg over de vele rotondes naar Puerto del Carmen.

26 juni 2025 donderdag

We rijden langs het autoverhuurbedrijf om te vragen of de melding van olieverversen kwaad kan. Toevallig staat er personeel buiten en enkele minuten later zijn we gerustgesteld: het is geen enkel probleem. De melding wordt meteen weggehaald. Nu hebben we een perfecte auto; de Opel Astra ligt fijn op de weg, voelt degelijk en stabiel aan.
Na de kaart gisteren uitvoerig bekeken te hebben, lijkt de westkant, waar we gisteren ook waren, ons het meest interessant. Andere opties aan de noordoostzijde hebben we afgeslagen: het museum en huis van César Manrique, de kunstenaar van Lanzarote, de cactustuin, grotten… na het zien van afbeeldingen en reviews zijn deze items afgevallen. Nu rijden we naar El Golfo aan de westkust, met hoge rotsachtige kliffen en baaien van vulkaangesteente. Het is een toeristische attractie; bussen stoppen hier zodat de mensen het groene meertje kunnen zien dat deze kleur heeft door een bepaalde alg. Na een wandeling van een paar honderd meter omhoog staat men massaal te fotograferen. Natuurlijk doen wij ook mee; het is een prachtig uitzicht. Je zou hier uren kunnen wandelen, maar wij hebben nog meer op het programma staan.
In de richting van Yaiza rijden we naar La Geria, een wijnstreek aan de zuidkant van het natuurpark met de vulkanen. In de droge velden van lavagesteente heeft men dus een manier gevonden om druiven te verbouwen. Een druivenstok staat in een kuil, met daarboven een halfcirkelvormig muurtje tegen de wind. De kuilen hebben de vorm van kegels, uitgehouwen in vulkanische as, waartussen de wijnranken groeien, en dat kilometerslang. Het is een bijzonder mooi, apart landschap. We stoppen bij twee tegenover elkaar liggende wijnhuizen, opnieuw een attractiepunt; de Lanzarote bus die in El Golfo was, staat er ook. De wijn zal heerlijk smaken, maar ik moet nog rijden.
Een stukje noordelijker hebben we een goede recensie gelezen van de vulkaan El Cuervo, die niet op de toeristenkaart staat. Op de parkeerplaats is het niet zo druk. Op aanraden van het lezen van de recensies trekken we onze dichte wandelschoenen aan, en dat blijkt ook wel nodig te zijn. Het is een wandeling over een vulkanisch stoffig wandelpad naar een kegelvormige vulkaan. Naarmate we dichterbij komen, worden de wanden hoger en steiler. Het pad volgt dan de vulkaan de bocht om, totdat er halverwege een opening is. We gaan hierdoor naar beneden en staan dan in de krater van de El Cuervo, een bijzonder moment. Het is prachtig, de hoge wanden aan de zijkanten. We zijn diep afgedaald. Gelukkig is er geen uitbarsting.
De vulkanen waren ongeveer 300 jaar geleden actief, in de jaren 1730 tot 1736 en ook nog in 1824. Daarvan zien we nog steeds de gevolgen als we de ronde om deze vulkaan afmaken. Bij Timanfaya zag alles zwart; hier heeft het gesteente veel meer kleur, mooie gele, groene en rode tinten wisselen elkaar af. Bij de auto zitten de schoenen onder een niet schoon te poetsen stof.
We rijden nog een beetje noordelijker en dan terug over een kleinere weg op de kaart. We hebben nu nog mooier uitzicht op het wijn- en vulkaangebied; de weg is echter in zeer slechte staat. Hevig schuddend rijden we zo’n 20 km/uur. Het is meer geschikt voor een landcruiser die ons inhaalt met wel vijf windhonden aan boord. Even later zien we ze lopen, jagend op wat? Konijn misschien? Na onderzoek blijken het Galgo’s te zijn, Spaanse windhonden, die op Lanzarote voor de jacht op hazen worden gebruikt. Een kleine auto met een plaatselijke bewoner komt ons tegemoet; die rijdt wel 70 km/uur lijkt het. De weg is nog even hobbelig met gaten als zojuist. Bij Mastache komen we op de normale weg.
De vrouwelijke stem van Google Maps leidt ons terug naar Puerto del Carmen. Niet dat zij het perfect doet. Vaak blijkt een beoogde afslag op een rotonde de volgende of vorige te zijn, waardoor we de verkeerde richting nemen of moeten omdraaien. Maar wel fijn dat we het op de telefoon hebben; zonder navigatie zou het veel moeilijker zijn. We moeten er nog wat handigheid in krijgen. Het was een bijzonder geslaagde dag met de auto, een verrijking dit deel van het eiland gezien te hebben.

27 juni 2025 vrijdag

De laatste hele dag op Lanzarote begint met inchecken bij Transavia, wat kan vanaf 30 uur voor vertrek. We hebben dezelfde stoelen als de heenreis: 23A+23B. Een mooi getal dat beide keren nog vrij was. Voor de statistieken: ons appartement is F41. Op het balkon krijg ik bezoek van twee papegaaien die hier veel in de palmbomen zitten. Daarna leveren we de auto in, waarna de vermoeide benenwagens nog een laatste poging doen om vooruit te komen.
We lopen langs de toeristische winkels, de Islas Canarias giftshops, vol met Aloe Vera crème en Lanzarote petten. Langs het strand zoeken we nog even afkoeling – de hitte zit nu in heel mijn lijf – door in de zee te zwemmen. Wind en stuivend zand begeleiden de zon weer in het droogproces. Wanneer we thuiskomen, zit alles onder het zand. Bij een douchebeurt ligt er zelfs een laagje zand in de badkuip. Voor de huid is het afzien. Het lijkt hier wel de Sahara met zee. Die is hier ook dichtbij; 140 km verder begint de woestijn bij de kust van Afrika.
Hier vind je lange, aaneengesloten stranden en daar lopen we voor een laatste keer langs de vloedlijn met de voeten in het water. Sommige delen bestaan uit lage rotsen waar we rode en zwarte krabben zien bewegen. De stranden zijn niet zwart zoals op La Palma en Tenerife, maar geel vermengd met zwart en grijs gruis. Een mengeling van Sahara en vulkaan. Het is volgens mij ook niet opgespoten met Saharazand zoals op sommige stranden op Tenerife. Hier zijn de stranden groot en vaak dunbevolkt, vanwege de zandstormen. Op enkele comfortabele, kleinere stranden is het wel druk. Het lijkt alsof de meeste mensen grotendeels bij de zwembaden van hun hotel verblijven. Op de terrassen van de vele restaurants en bars is het ook druk. En in de vele winkels schuifelen de mensen. Eigenlijk is het heel druk op het eiland. Eind juni is het in veel landen al vakantietijd. Om rust te vinden kun je beter eerder gaan, half of eind mei. De beste plaatsen voor rust zijn verder in de zee en in de krater van de vulkaan. 

28 juni 2025 zaterdag

De terugreis begint al vroeg. Het is heerlijk weer om 8 uur ‘s morgens; voor het eerst is de wind gaan liggen. Groene papegaaien vliegen blij van de ene naar de andere palmboom.
Het vliegtuig stijgt op richting zee, in tegenstelling tot alle andere keren dat wij het zagen opstijgen richting de vulkaan in het binnenland. Het zal door de afgezwakte wind komen, die later op de middag zal leiden tot nog hogere temperaturen. Maar wij zitten nu in koelere zones op grote hoogte en verwachten bij thuiskomst nog hetere dagen. Rond de 35° C is de voorspelling in het zuiden van Nederland. Omdat het vertrek vroeg was, hebben we een lunchpakket van het hotel gekregen, daar we niet volledig van het ontbijt gebruik konden maken. Snel hebben we toch nog een broodje kunnen eten voordat de transferbus ons oppikte.
In de hal bleek er een enorme lange rij te staan voor de gate Eindhoven om de bagage in te checken. Op het grote informatiebord met de bestemmingen van de volgende vluchten vandaag, is duidelijk af te leiden waar de meeste toeristen vandaan komen die vanuit Lanzarote weer naar huis gaan. Dit blijkt voornamelijk Spanje te zijn, met de meeste vluchten naar Madrid en Barcelona. Verder valt op dat er veel Engelsen en Ieren zijn, gevolgd door veel Polen en Fransen. Het is opvallend dat er weinig vluchten naar Duitsland zijn vandaag, terwijl zij ook veel aanwezig waren.

Hieronder een overzicht van de vertrekkende vluchten vanuit Lanzarote vandaag:

10x Spanje (Madrid 3x, Barcelona 2x, Alicante, Bilbao, Sevilla, Málaga, Santiago)
5x Engeland (Bristol, Birmingham, Leeds, Manchester, Londen)
4x Ierland (Cork 2x, Dublin 2x)
3x Polen (Warschau 2x, Katowice)
2x Nederland (Eindhoven, Amsterdam)
2x Frankrijk (Parijs 2x)
1x Zwitserland (Genève)
1x Marokko (Guelmim)
1x Duitsland (Frankfurt)
1x België (Brussel)
1x Fuerteventura (een van de Canarische eilanden)

Na de inname van de koffers ging het snel. We vliegen langs Marokko, Portugal, Spanje, Biarritz, Parijs, Lille, Brussel, Antwerpen naar Eindhoven. Sneller dan verwacht is de daling ingezet en staan we op Eindhovense bodem. De koffers rollen al spoedig op de transportband. Binnen twee minuten arriveert de Eindhoven Airport Bus die ons naar Centraal Station brengt. Binnen twee minuten komt de stadsbus van de lijn die ons bijna thuis brengt. Nog twee minuten rollen met de bagage tassen en we zijn thuis.
Omgerekend in Nederlandse tijd zijn we om 9.30 uur bij het hotel opgehaald en om 17.30 weer thuis. Een reisduur van 8 uur is niet slecht voor een Canarisch eiland. Ik herinner me de lange terugtochten van La Palma (15 uur) en Tenerife (10 uur). Lanzarote heeft het record voor de kortste reistijd. Lanzarote is apart en anders.
We love Lanzarote.

Het was weer een mooie vakantie.

Einde

Foto's:

2025 Lanzarote selectie Google Foto's 

2025 Lanzarote allemaal Google Foto's

Andere vakantieverslagen:

Vakantie