Ik wil in wellust ondergaan

en vrouwen toebehoren,

ik zoek het zoet bekoren

als ’t enig doel van mijn bestaan!

Wat zal mijn lust verstoren?

De klok, die ’t laatste uur wil slaan

of, als bij Petrus, soms de haan,

die eens mijn hart moet horen?

Geen haan, geen klok belet mijn spel

van kussen en verboden minnen.

Ik zoek geen hemel, noch de hel...

Mijn Goden zijn mijn eigen zinnen

totdat ik aan de dood vertel:

“Haal nu uw schrale oogst maar binnen!”

Henri van Hoof

1947, uit Sonnetten