Als een bloem, heel zwart en slank

uit de ruwe plank

van het toneel

opgegroeid in een koele nacht

zo staat hij daar.

Hij heft de armen zacht

als bidt hij om de zilveren klank

van zingende violen.

Het stokje tikt kort en droog

smekend vraagt zijn oog

de stilte af.

Dan gooit hij breed twee armen uit

op zijn bevel

klinkt lieflijk een geluid

en het zingt jubelend omhoog

tot een rijk Adagio!

Klankenregen, loom en zacht,

melodieënpracht…

vol harmonie.

De zwart bloem wiegt heen en weer

Adagio!

Het valt verkwikkend neer

dan druppelt als na koele nacht

het tuimelend Staccato!

Bonte stuiters van een kind

als een wervelwind

vol razernij.

De zwarte bloem staat hoog en wijst

het Staccato!

terwijl hij tevens eist

Adagio! en warmte vindt

van de zon der symphonie…

Verheerlijk glanst zijn gezicht

in het volle licht

van het toneel.

Het ranke lichaam schijnt gegroeid

en door golven

van klanken zacht besproeid

Lenig opgericht bewegend

naar een finale zwevend…

Ik verwacht een machtig slot

huldigend de God

van klank en toon.

Als een zee ebt en deint het lied...

Ik hoor een fluisterend akkoord...

meer niet.

Applaus verdringt de klank

de dirigent tot loon...

Hij buigt zich diep...uit dank!

Henri van Hoof, geschreven in 1946