Wollige witte draden

in het warrig weefgetouw

winterse gewaden

voor man, kind en vrouw

schering en inslag

de gehele dag

in jarenlange trouw

Tot zijn grijze haren

zo wit zijn als de draad

die hij al die jaren

met lust te weven staat

versleten is zijn pak

als een juten zak

als hij naar huis toe gaat

En hij sluit zijn ogen

van het lettend staren oud

en zijn hand is droog en

van het lange werken koud

gerimpeld ook en paars

als hij een witte kaars

stijf in zijn vingers houdt

Hij weefde zijn leven

draad uit en draden in

zo kunstig geweven

als het web van een spin

maar een oude handdruk

trok het weefsel stuk

zijn eind werd nieuw begin

Henri van Hoof (1914-1992)

1946 uit Vrije Verzen