17-05-2013 vrijdag
Sunweb Rethimnon
Het avontuur begint in Eindhoven: met de bus naar het centrum en overstappen op de Phileas, die ons naar Eindhoven Airport brengt. Bus en vliegtuig; die combinatie hebben we op vakantie nog niet gedaan. Het is 10 °C en het regent, een goed moment om naar de zon te gaan!
Het vliegtuig heeft vertraging; na ruim vier uur van huis weg te zijn gegaan, gaan we eindelijk de lucht in. Eerst naar Rotterdam waar rond 17:00 uur de vlucht naar Kreta kan beginnen. Tijdens de veiligheidscontrole op het vliegveld is het nog even schrikken. Bij de poort met metaaldetectie dient de handbagage in een plastic bak te worden gelegd. Veel tijd is er niet. Ik doe mijn spullen in de bak op de lopende band: een handtas, een haastig afgedane riem, waardevolle spullen uit mijn leeggemaakte broekzakken: een portemonnee en mobiel. Mijn jas gaat er bovenop. De bak gaat de tunnel in en ik wacht hem aan de andere kant op. Ervoor en erachter komen de bakken van andere mensen. Ik merk het meteen; mijn mobiel is weg. ‘Mijn mobiel zit er niet meer in, ik heb hem los in de bak gelegd’, zeg ik. Het personeel gaat meteen kijken onder de rollenband of ie er daar uitgevallen is. Ik zeg tegen Inge: ‘die hebben ze gejat’. In de bak voor me zie ik een mobiel liggen, niet de mijne. ‘We zullen de tas nog een keer door de detector laten gaan, zegt de vriendelijke dame van het personeel. ‘Misschien heeft u uw mobiel in de tas gedaan’. Ik weet zeker van niet en zit te denken wat ik nu moet doen. Niet bereikbaar op vakantie, welke gegevens zullen ze gebruiken die nu vrij toegankelijk zijn? Gelukkig heb ik nog een schermbeveiliging, overpeins ik. ‘Uw mobiel zit in de tas, hier in het zijvakje’, zegt de dame. Oh, oh, oh, ...ohh??? Eventjes ben ik van slag. Wat is dat? Ouderdom, vergeetachtigheid, teveel informatie in een klein tijdsbestek; de juiste papieren, op de juiste plek zijn, informatie die niet duidelijk zichtbaar is. Misschien is het te lang geleden dat ik nog gevlogen heb. Belachelijk ook dat je maar 100 ml vloeistof mag meenemen, dus ook water. Eenmaal door het poortje op de luchthaven en je kan water kopen; 2,50 euro voor een kleine fles. Goede handel: de flesjes die de mensen meenemen laten ze leeg achter. Vul ze met kraanwater en verkopen maar. Tip: neem lege flesjes mee en vul ze in de wc na de controle.
In het vliegtuig horen we de reden van vertraging. Op Kreta is het heel slecht weer. De vliegtuigen konden vanmorgen niet landen door de sterke wind, ze zijn naar Rhodos uitgeweken. Tijdens onze vlucht is het bewolkt en hoe zuidelijker we komen hoe donkerder de wolken worden. Er is turbulentie en dikke zwarte spookwolken met lichtflitsen doemen op. De vlucht duurt 3,5 uur en pas bij Kreta wordt het beter. De lichtjes op het vliegveld, dat vlak aan zee ligt, zijn mooi zichtbaar. We landen op normale wijze, het slechte weer is geweken. Alleen als we uitstappen, staat er nog een ultra sterke wind.
Het is heel de week slecht weer geweest, zeggen ze van Sunweb en zo. Onweer en hevige regens. De auto’s zitten onder de modder. Zand van de Sahara, zegt een ander. De bus staat klaar, nog even zoeken, want de verkeerde wordt aangewezen. Uiteindelijk worden we om 12 uur hartelijk verwelkomd in het hotel. Een drankje, en de koffers worden naar de kamer gedragen.
18-05-2013
Na het ontbijt te voet langs de boulevard van Rethymno, zoals ze het hier schrijven.
Een meisje vraagt of ik een kleine enquete wil invullen, als dank daarvoor mag ik een envelop trekken. Inge ook, ze heeft geen prijs, maar ik blijk een hoofdprijs te hebben gewonnen. Een videocamera, een mp3-speler, een ipad of een vakantie: één van deze vier. Het enige wat ik moet doen is anderhalf uur rondleiding door een hotel te ondergaan. Ik doe het wel, want ik ben vrolijk gestemd. Er zijn geen verplichtingen, we krijgen een drankje en worden per taxi gratis daar naartoe gebracht. Zo zien we ook nog wat van de omgeving. Wel overheerst er achterdocht en vertrouw ik dit helemaal niet.
Hier stoppen mijn notities.
We werden dus naar een aangrenzend dorp gebracht, een vakantieresort, waar al verdacht veel prijswinnaars rondliepen. Als begeleider werd ons een Belg toegewezen die ons meenam en de gebouwen liet zien. De zwembaden, de huizen, slaap- en badkamers, kortom hoe fijn het hier was. Het was een aardige man die maar bleef praten om ons vertrouwen te winnen, echter wij hapten niet. Ik dacht alleen: wat kan ik hier ervaren, wat kan ik leren, wat is het doel dat ik hier ben terechtgekomen. De Belg vertelde dat hij aan het afvallen was. Hij dronk geen wijn of bier meer bij het eten. ‘Wat denk je’, zei hij, ‘word je van bier dik?’ Nou, awel hè...‘Nee, ja???’ Hij zei: ‘de alcohol is de boosdoener, niet bier of wijn. Tijdens het eten met een pintje gaat het lichaam eerst het gif, de alcohol afbreken. Voor de vetten uit het eten is er dan even geen tijd, die worden als reserves opgeslagen in de buik. Zo ontstaan er de bierbuiken. Het bier is schuldig, althans de alcohol daarin. Van alcoholvrij bier bij het eten wordt je niet dik.’ We dronken een lekkere vruchtensap. Daarna probeerden men ons intensief over te halen om voor slechts duizenden euro’s per jaar in soortgelijke resorts vakantie te vieren. Nee, daar trapten we dus niet in, waarna we naar de prijsuitreiking gingen. En zoals ik al op dat moment dacht, wonnen we de prijs ‘vakantie’: een waardecheque voor een vakantie in hun resort. De regels waren heel duister, met kleine lettertjes en Griekse telefoonnummers en afgelegen plaatsen waarbij je het vervoer zelf moet betalen. Het riekte naar een hoop bijkomende kosten, waarschijnlijk heel duur zodat we die prijs nooit verzilverd hebben.
Korte notities:
Zaterdag:
Taxi, hotel, zwemmen.
Zondag:
Fortalezza (fort Rethymno), zwemmen.
Maandag:
Yellowtrain Arkadi klooster, Amnatos (dorp), zwemmen.
Dinsdag:
Strand, Rethymno
Woensdag:
Wandeling van vijf uur, Rethymno de berg op, Agia Irini Monastery (klooster), Roussospiti, Myli gorge.
Donderdag:
markt Rethymno, strand en zwemmen.
Vrijdag
Bustocht Impros Gorge (Klados travel), 8 km wandeling kloof, Frangokastello (zuidkust), Libische zee.
Zaterdag
Rethymno, winkelen, Goody’s ijsje, ‘s morgens zwemmen, ‘s middags zwemmen
Zondag
26-05-2013
Taxi Mily Gorge, te voet terug door kloof
Hier gaat mijn verslag in een schrift van Jip en Janneke verder:
De laatste dag van de vakantie. Wat gaan we nu nog verzinnen om te doen? We wandelen de andere kant van de boulevard af. Ineens wordt het idee geboren of zat het al in de planning. Ik zie een aantal taxi’s staan. Voor 12 euro laten we ons afzetten bij de Myli Gorge. We zijn er woensdag weliswaar al geweest, maar hebben toen alleen maar de ingang gezien omdat we er al enkele uren wandeling op hadden zitten. De Myli Gorge is een soort paradijs, een Hof van Eden, waar de slangen veranderd zijn in hagedissen. Het is een kloof tussen de bergen - ooit ontstaan door aardbevingen - die in de zee uitmondt. Een kabbelend riviertje gaat door het oeroude bos, waar het voor de dieren goed vertoeven is sinds de mens weggetrokken is. Hoe lang is het geleden, een paar honderd jaar? Er staan ruïnes van molens en oude huizen, vervallen karkassen overwoekerd door oregano, tijm en andere heerlijke kruidenplanten. Aan het begin van de gorge is een herberg met terras, schitterend gelegen met uitzicht op de bergflanken met nestelende roofvogels en in de verte de blauwe zee. Het is warm, maar hier in de schaduw is het goed vertoeven met deze keer limonade. Het lijkt me niet verstandig om een halve liter bier te nemen en over wankele stenen het water over te steken. Het is nog zeker drie uur lopen. Met de Griekse muziek en de zeer aardige bediening waarbij ik nu niet het gevoel krijg afgezet te worden, zijn we blij dit vandaag nog mee te maken. Er staan ook nog een paar kerkjes langs de route. De eerste uitgehouwen in een grot, brandende kaarsen, heilige iconen, muntstukken en een biechtstoel. We respecteren het en vinden het mooi zo op deze locatie. De eenvoud, de waarde zoals ie is. De volgende kerk is iets moderner dan de holte in de berg, maar nog altijd heel sober. Buiten is er wel een klok met een touw eraan. Binnen weer de iconen, een biechtstoel en een bakje met als ik erin kijk een briefje van 20 euro. Zo verlaten hier, door wie achtergelaten? Iemand met een zonnebril? Er ligt hier een zonnebril. Vergeten, afgedaan voor de tranen, iemand die hulp aan Jezus vroeg en daar 20 euro voor neertelde? Ik kan het zo meenemen. Niemand die het ziet. Zelfs aan Inge hoef ik het niet te vertellen. Niemand die het weet. Maar ik doe het niet. Niet dat ik denk dat God het zal zien en me zal straffen. Ik doe het niet voor degene die het geschonken heeft. Wat zou ik denken als ik het daar zou neerleggen en iemand nam het mee? Toch is er een moeilijkheid om het te laten liggen. Ik laat het liggen.
De wandeling is schitterend. We zien heel veel groene hagedissen, een landkrab, libellen, kikkers die hard kwaken en onzichtbaar zijn. Zo nu en dan tijdens de wandeling komt het briefje van 20 euro in mijn gedachten. De gedachte; 20 euro in een verlaten gebied waar bijna nooit iemand komt. Met een zuiver geweten kan ik mijn reis voortzetten, zodat ik later niet naar die biechtstoel hoef terug te gaan. Zelfs het niet meenemen van die 20 euro is een belasting op mijn ziel, daar ik er nog vele malen aan moet denken; onwillekeurig gaan mijn gedachten er telkens naar terug. Het zal toch niet zijn dat die 20 euro een gift voor mij was, als dank dat we hier in de hof, in het paradijs waren.
Zelfs twee jaar later als ik dit opschrijf is het briefje van 20 euro nog in mijn gedachten. Als ik het had meegenomen, had de euro toen Griekenland verlaten of had Griekenland nu de euro verlaten?