Wat er aan vooraf ging.
Eind maart.
De lente is in aankomst. De tijd is een uur vooruit gezet, het vliegt nu nog harder vooruit. Als we even vooruitkijken en in de toekomst reizen zijn de vakanties alweer voorbij, al liggen ze nu nog in het verschiet. Het zal niet lang meer duren of de opgedane reiservaringen staan beschreven in een schrift als dit. Wat zal de toekomst brengen? Er is een half jaar voorbij gegaan sinds ons laatste vakantie, een herfstweek in Winterberg.
Half april begint het nieuwe seizoen, voorzichtig beginnen met Weerterbergen met heel de familie. In principe kan je er met de fiets heen. Het zal heel gezellig zijn, drie huisjes met twaalf personen. Een maand later gaan Inge en ik verder weg, moeilijker bereikbaar per fiets, naar Rhodos.
Deze vakantiebestemming kwam pas laat uit de bus rollen. We wilden eerst een busreis doen naar Italië, maar op deze datum kon ik geen vrij krijgen. Een andere optie, Zuid Spanje waar we de boel nog moeten verkennen, lukte ons niet een reis te vinden. Door de vluchtelingencrisis in Griekenland en de bomaanslagen in Turkije gaat men massaal naar Spanje. Alleen vanaf Amsterdam zijn nog reizen naar Zuid-Spanje te boeken, maar wij willen vanaf Eindhoven vliegen. Daarbij gaat Eindhoven Airport in mei tijdelijk dicht voor een nieuw te asfalteren startbaan, wat het aanbod reizen nog meer vermindert.
Door deze tegenslagen kwamen we uit bij de derde optie, die wel lukte qua tijdstip, vlieghaven en bestemming. Rhodos, het Griekse eiland vlakbij de Turkse kust. We hebben nog niet kunnen ontdekken of er vluchtelingen op Rhodos zijn. Het lijkt te ver uit de route te zijn. Het zijn hectische tijden. Bomaanslagen in Turkije, dichter bij huis op 22 maart jl de aanslagen in Brussel, vliegveld Zaventem en de aanhoudende bootvluchtelingen op de Middellandse Zee.
Maar eerst Weerterbergen.
Half april
Waarom ver weg als het dicht bij huis ook leuk kan zijn? Weerterbergen is alweer voorbij. De tijd maakt het niet uit hoe ver je weggaat. Op elke onbekende plaats is iets nieuws te ontdekken. We gaan op reis om terug te keren naar huis. De vluchtelingen gaan op reis en keren hun huis de rug toe. Wij gaan vrijwillig met 12 personen tijdelijk op een park wonen. In soortgelijke accommodaties worden vluchtelingen gehuisvest. Asielzoekers, onzeker nog of ze hier een toekomst krijgen. Wij vluchten even naar dichtbij of naar ver weg, straks naar Rhodos in de Middellandse Zee bij Griekenland en Turkije, daar waar mensen vandaan komen uit een asielzoekerscentrum, die zo gelukkig waren een dobbertocht in een roeiboot te overleven. Wat stelt ons vlot op het meer dan nog voor op het vakantiepark waar je met behulp van een touw, jezelf veilig naar de overkant kunt trekken 50 meter verderop.
11-05-2016
Een dag voor vertrek, woensdag.
Het is zo ver, vakantie. Vandaag nog gewerkt. Morgenmiddag half vijf vliegen we naar Rhodos. Elf dagen verblijf. Op zondag vliegen we terug en de maandag erop heb ik ook nog vrij. Voorjaarsvakantie, wat een luxe. Toch voelt het nog niet zo aan. Vermoeid van het werken, warm drukkend weer. Mijn hoofd is niet helder, niet ontspannen. We hoeven er niet vroeg uit, maar alles moet nog gepakt worden. De reiswaterkoker, waar is die? Overal zoeken, iedereen meezoeken. Ik heb hem niet meer gezien na Benidorm, toen we voor het eerst die handige koffie-attributen hadden meegenomen. Waar kan die nou liggen? Op zolder bij de kampeerspullen? Nee! Op de voorzolder tussen ik-weet-niet-waar op te bergen spullen? Nee! Wat is logisch? In de keukenkasten? In de kelder bij de thermoskan? Nee dus. Tijdens het zoeken ineens een hoop kabaal. Voor de een harder en angstaanjagender dan voor de ander. Is er op zolder iets naar beneden gestort?, denken ze beneden. Nee, nee dat is bij de buren, al kan ik niet zeggen welke kant. Dan een luide stem, ja het is de alleenstaande buurvrouw, die wel eens haar stemvolume laat horen. En het voorgaande lawaai blijkt van haar keukenkast te zijn, die het begeven heeft en van de muur is komen te vallen. Een kast te zwaar beladen gevallen op ander aardewerk en bestek. Een hoop scherven, spullen die in de kast stonden, verspreid nu over heel de keuken. Onze hulp is nodig. Het kastje is oud en krakkemikkig, nog een wonder dat het zo zwaar beladen al die tijd heeft volgehouden. Het is ook op de kraan gedonderd die nu lekt. Daar is de andere buurman goed in, mijn zoon helpt ook mee, ik kan niets meer doen. Mijn gedachten zijn bij de reiswaterkoker, waar kan die nou liggen? Degene die weer thuis zijn zoeken mee. Mijn rug begint pijn te doen. Ik ben op het eind van mijn krachten. Kom ontspan. Heb ik hem niet uitgeleend? Of misschien in de schuur waar we spullen vanuit de kelder naartoe hebben verplaatst. Het zakmes dat ik niet kon vinden, komt wel boven water in de la van het tv-meubel. Ik kijk ook nog even achter de andere deurtjes waar ik al eerder heb gekeken. Het moet in een doosje zitten. Nee! Nee dit is het niet waard. Jullie hoeven niet meer mee te zoeken. Zo belangrijk is het niet. Ik kan best zonder, ook al was de vorige vakantie zo aangenaam met een zelfgemaakt bakkie koffie. Mijn rug, au, au mijn rug. Al dat gebuk met zoeken. Ik ga de zolder straks eens grondig aanpakken als ik terug ben van vakantie. Wat een hoop spullen die je nooit gebruikt. Maar dan maak ik wel een lijst van de spullen die ik weg doe, zodat ik niet hoef te gaan zoeken naar iets wat er niet meer is. De reiswaterkoker, heb ik die echt niet aan iemand uitgeleend? Of was dat alleen maar een gedachte dat ik hem wilde uitlenen aan iemand omdat een hotelkamer zonder bakkie koffie zo saai is? Nee, ik denk dat ik hem niet uitgeleend heb. Laat het rusten, morgen is er weer een dag. Ik schuif toch nog even die oude videobanden weg uit het tv-meubel, maar een doos staat er niet. Wel een zwart plastic builtje en jawel hoor daar zit de reiskokerwekker, ik bedoel reiswaterkoker in. Handig opgeruimd door mezelf. Goed verstopt. Daar? Nee, daar heb ik niet gekeken, zegt mijn zoon. Yes, juich ik.
De buurvrouw komt emmers water halen, want de waterleiding moet nu tot morgen afgesloten blijven. Ik leef in een ander universum, vakantie, mijn kleren moet ik inpakken. Op de computer online inchecken, boarding pass uitprinten, stoelen reserveren.
Morgen wordt de kraan gerepareerd, gaan we vliegen met reiswaterkoker. Alles komt goed!
Vertrek
12-05-2016 donderdag
Om half vijf vanmiddag zijn we opgestegen in Eindhoven. Op de Airport dacht ik aan de aanslagen in Brussel op Zaventem. Hier zou zoiets ook kunnen gebeuren, een grote hal waar geen controle is, geen bewakers of politie te zien. Pas bij het boarden wordt je goed gescand op handbagage en vloeistoffen waar je een plastic zakje om moet doen. Ik word er uit gehaald, rood licht, terwijl ik alleen wat katoenen kleren aan heb, zelfs een riem heb ik niet om. Loos alarm.
De vlucht gaat probleemloos. Ik lees het boek “Kieft”. We gaan weer landen, 3 ½ uur later. Zijn we er nu al? Ik dacht dat we op de helft waren. Verdiept in Kieft, ‘50% gelezen’ zegt mijn e-reader.
Het is al donker, de klok is een uur vooruit gezet. Half tien zijn we bij het hotel, ik heb het gevoel dat het zes uur is, etenstijd. We eten een meegebracht broodje en gaan even wandelen, de straat langs de zee. Het voelt fris en ik heb niks warms bij. Ik heb nog niet het goede gevoel. Rhodos, Griekenland, het is geen Spanje. Het strandje ligt vlak aan de weg, lawaai van auto’s en motoren, kiezelstrand. Het waait stevig aan de westkust.
Ons hotel Bel Air in Ixia ligt een beetje buiten de belangrijkste stad van Rhodos, Rhodos-stad. Het hotel ziet er aan de buitenkant goed uit met een groot, schoon zwembad. De aankleding, binnenkant is meer gedateerd. Een gammel slot op de voordeur, een kleine badkamer. Ook al heb ik dat altijd de eerste dag, nog wennen aan de nieuwe situatie, ik zie wel dat het geen Spanje is.
Op het moment dat ik in slaap val word ik gewekt door een mug, die hard en anders dan thuis in mijn oor zoemt. Het duurt weer even voordat ik in slaap val. Zoemende, vreemde geluiden van het zwembad, airco. Harde stemmen van Griekse dames. Ik laat de reis nog eens passeren. Op Rhodos Airport sprak ik Belgen die zich ook verwonderden over het gemak dat je de vlieghavens inkomt. Er is zelfs geen paspoortcontrole, niet in Eindhoven en niet in Rhodos. Waarom ook, in de andere richting zal er vast wel gecontroleerd worden.
13-05-2016
Vrijdag Rhodos-stad
Al vroeg uit de veren, maar met dat uur vooruit is het schappelijk. Het restaurant ziet er goed uit. Altijd weer interessant om uit te vinden waar alles staat en wat er te verkrijgen is. Hoe het koffieapparaat werkt, of je een schoon bord kan pakken bij de 2e ronde, of je nog een boterham met kaas zal doen of toch maar de kwark met vruchten waar je geen kom voor kan vinden.
Het zonnetje schijnt en nu ziet alles er veel vrolijker uit. We gaan wandelend richting het oude gedeelte van Rhodos-stad. Ixia ligt daar verder vandaan dan we vooraf dachten, merken we als we de stijgende straten ingaan. De stoepen zijn smal, vol gaten, armoedig en houden vaak ineens op. Rest niks anders dan langs de straat, op straat, naast druk verkeer van auto’s, heel veel scooters en motoren te lopen. Oversteken valt niet mee, als de stoep ineens aan de andere kant verder gaat.
Rhodos kan me nog niet bekoren met zijn lawaai en armoedig straatbeeld met zwerfafval. Nog geen paradijs, nog geen Spanje. Verlaten hotels, krakkemikkige huizen; zware stenen die op dakpannen liggen zodat ze er niet afwaaien. Het huis ernaast kan er dan perfect uitzien, dat dan weer wel.
Het wordt beter vandaag, de vakantie is begonnen; een mooi uitzicht vanaf de berg aan de zee. Even later is er het echte vakantiegevoel bij een archeologische site met de ‘Acropolis van Rhodos’, die nu in de steigers staat voor restauratie. Wat vooral opvalt is de rust van geen verkeer, een oase van groen met archeologische bouwresten, oude stenen, trappen en een restant van een atletiekbaan, een stadion uit de 3e eeuw na Christus.
Verderop, na wat zoekwerk, zien we de ommuring van de oude stad, die is fenomenaal. We gaan door een poort naar binnen en proberen na onze lange wandeling er niet teveel van te bezichtigen, want we zullen er ongetwijfeld nog een aantal keren heen gaan.
Terug langs de haven, ook weer schitterend en de weg naar Ixia terugzoeken, nu langs de zee. Een mooi wandelpad, mooie tropische planten en bloemen. Als het lawaai van de Griekse motoren er niet was, zou ik zeggen: het is net Spanje.
Op een bankje met een biertje bij de zee zijn de rotsen van Turkije zichtbaar. Geografisch gezien kan het niet, maar het lijkt wel Spanje.
De dame van reisorganisatie Sunweb komt in het hotel voor tips en uitstapjes.
“Alles naar wens?”, vraagt ze tot slot.
“Ja, behalve gisteren die muggen, die zoemen zo hard en anders dan thuis.”
“Dat klopt ja, daar hebben we veel last van hier. Ramen beter dichthouden! Die muggen zoemen Grieks”, lacht ze.
14-05-2016 zaterdag
Een zonnebril heb ik vandaag niet nodig. Het regent een beetje, maar al te nat of koud is het niet. Eens kijken of we de bus kunnen nemen naar Rhodos-stad om het oude centrum eens beter te bekijken. Een overvolle bus rijdt ons voorbij, dat wordt nog lang wachten zo. Zullen we weer te voet gaan? Bij de bushalte wordt het druk. Een Belgisch echtpaar stelt ons voor om samen een taxi te nemen en de kosten te delen. Dat doen we.
Het oude centrum is een apart deel van Rhodos-stad, als een eiland in de gelijknamige hoofdstad van het eiland Rhodos. Dit historisch centrum is geheel ommuurd en afgescheiden van de rest van de stad, waardoor het nu als “oude stad” wordt aangeduid. Zeer indrukwekkend om hier te mogen zijn. Ik kan het in deze omvang niet vergelijken met ander historisch erfgoed. De bouwwerken, de vestigingsmuren en -grachten, het strijdtoneel van ridders met stenen kogels, de oude straten met tunnels en bogen, allemaal uit lang vervlogen tijden. Alleen de winkels, restaurants en terrassen doen aan andere mooie toeristische plaatsen denken.
Ik koop een schilderij van een zeilschip op zee, olieverf op canvas dat opgerold wordt. Nu laat ik me dit niet ontschieten zoals een vorige keer in Bretagne.
We wandelen terug naar het hotel. De bussen rijden nog steeds overladen vol voorbij. Het is geen strandweer vandaag, dus iedereen is naar de stad gegaan.
‘s Avonds kijken we op de kamer naar het songfestival. We zijn te moe om te wachten bij de puntentelling, ook al omdat het hier een uur later is. Wie de winnaar is weten we de volgende morgen nog niet, omdat we geen wifi hebben en de tv er dan geen belangstelling voor heeft.
**** Kieft uitgelezen, 4 sterren noteer ik **** om bij goodreads in te vullen en tegelijkertijd zegt Inge, zonder dat ze dit ziet, “hé Hotel Belair 4 sterren”, zo staat het op de folder op het nachtkastje. Hotel **** . Coincident. Toevallig?
15-05-2016 zondag
Het regent alweer, harder dan gisteren, en dan weer zachter. Twijfelachtige miezer of je er echt nat van wordt. Het is 21 C, nog wel korte broeken en t-shirt weer.
We wandelen de andere kant op, langs de kustweg in Ixia. Echt vrolijk word je er niet van met dit triest, nat weer. Af en toe regent het iets harder en dan duiken we een van de winkels in. Een paraplu of regenjas kopen is nog niet nodig. Daarna is er enkel nog de weg met druk, lawaaiig verkeer en veel rommel in de berm. Een bushalte brengt de oplossing. We gaan de andere kant op, weer naar Rhodos-stad. De bus is bijna vol, we hebben de twee laatste zitplaatsen. Wat erna nog binnenkomt moet staan.
We gaan naar de haveningang, een doorgang in zee met aan beide zijde een zuil met een bronzen hert. Lang heeft men geloofd dat dit de plaats is waar de beroemde Colossus van Rodos heeft gestaan, het reusachtige beeld van de zonnegod Helios. Helios is vandaag niet actief, het is weer harder gaan regenen. Er staan genoeg prachtige gebouwen om te schuilen. Dan nogmaals de oude stad, want de mooiste straat hebben we gemist. Dat is de Ridderstraat, die ongebruikelijk opvallend voor Middeleeuwse straten, kaarsrecht is. De loop van de straat is in 2400 jaar niet veranderd, de gebouwen wel, ze zien er nog wel uit als 500 jaar geleden. Een unieke verzameling architectuur zonder winkels of reclame.
Ook even rust van restaurants met de vriendelijk uitnodigende gebaren om iets te komen drinken. ‘Koffie, bier, tonic...We hebben mooie zitplaatsen’, of ‘daar boven mooi terras’. Om de tien meter staat er wel één je aandacht te trekken, te zwaaien of te wijzen. Eten doen we in het hotel, dorst heb ik niet, water genoeg. Opdringerig gedoe, ik neem lekker niks!
Selfiesticks, demonstraties van een handig groentemes dat kool in snippers snijdt, plastic smurrie die op de grond gesmeten wordt en die de vorm van een tomaat terugkrijgt, vogelgeluiden en vandaag, speciaal vandaag, is de paraplu in de aanbieding. Al deze verkopers proberen je aandacht te trekken met een beweging, een geluid, een oogcontact. Als je ergens naar kijkt ben je een mogelijke klant, een prooi die de verkoper niet onopgemerkt voorbij kan laten gaan. Ik vind het irritant. Het is nu te laat voor een paraplu, we zijn al nat. We drinken een vers geperst glaasje sinaasappelsap bij een bescheiden man, iemand die juist afstand heeft genomen. Daar stopt ook een bus met verse, droge toeristen waarvan velen bij deze man een paraplu kopen. Kijk, dat gun ik nou die man.
Voor de derde keer lopen we onze route naar huis/hotel, 1 uur en 5 minuten als we kletsnat aankomen. Bij nadere inspectie blijken onze teva-slippers zichtbaar uit elkaar te vallen. Die van Inge hadden we nog met kauwgom - een briljant bedacht hulpmiddel ter plekke verzonnen - geplakt, maar dat is in de nattigheid niet vast blijven zitten. Volgende vakantie nieuwe aanschaffen.
16-05-2016 maandag
Gisteravond nog ouderwets ge-sms't daar we geen wifi hebben. “Wie heeft het songfestival gewonnen?” Dat is nog niet tot ons gekomen. “En wat wordt het weer de komende dagen?” “Oekraïne heeft gewonnen, Australië 2e, Rusland 3e en Nederland elfde. Het wordt 24 C.”
De zon schijnt weer als we opstaan. Vandaag een relaxdag, geen wandelingen. Eerst gaan we aan het mooie zwembad zitten bij het hotel, dat hebben we nog nooit gedaan. Met z’n allen rond het zwembad op een ligstoel. Ik krijg meteen een natte kont van het water dat uit het stoelkussen lekt van de regen van gisteren, dat winters koud aanvoelt. Bijna niemand in het water, als ik ga zwemmen ben ik het middelpunt van de toeschouwers. Een mooi zwembad, een drankje erbij, op een rijtje in een relaxstoel liggen. We moeten het een keer gedaan hebben, maar het is niet ons ding. Ik krijg er pijn van in mijn rug. Kom we gaan!
Een uur later zijn we aan de andere kant van de weg, aan zee. We gaan met onze handdoeken liggen op het kiezelstrand. Het ligt beter dan in een ligstoel. Voor ons de zee, flinke wind en de zon opzij. Heerlijke ruwe golfgeluiden. Achter ons staan ligbedden met parasols die je kan huren. Er zit niemand. Het strand is verder ook zo goed als leeg. In de verte mensen die de zee in gaan en aan de andere kant windsurfers.
Het windeiland heb ik eerder gehoord. Verraderlijk omdat je door de wind afkoelt en de zon niet in de gaten hebt, totdat je in de avond merkt dat je verbrand bent.
De zon, de zee, de wind: het is heerlijk om in de zee te zijn. Minder koud dan ik had gedacht. De zee lijkt hier op het schilderij met zeilschip dat ik pas op Rhodos gekocht heb. De op- en neergaande golven van gemoedstoestanden in het leven. Het schip dreigend, positief boven de golven de opwaartse lijn benadrukken. Deze bewegingen vind ik nu eenmaal beter bij het leven passen dan de rimpelloze oppervlaktespanning van het zwembad.
Ik hou nu eenmaal van de natuur
* Boek uitgelezen: Echte mannen eten geen kaas * (1 ster)
Intermezzo
Ideeën en doelstellingen, wijsheden uit boeken:
Gewoon kaas blijven eten
Alarm op 4 minuten zetten en in die tijd iets doen: opruimen, kussengevecht…
Mediteren (ook wekker zetten)
Gewicht verliezen: naar volgende vakantie toewerken
Niet meer na avondeten eten
Matig met alcohol
Langzaam en goed kauwen
Meer bewegen, wandelen
Minder brood op werk, meer groente
Meer vis, noten, olijfolie
Meer groene thee
Rauwe groenten met de groenteschiller, olijfolie
Havermout koken, meerdere porties bewaren in koelkast.
17-05-2016 dinsdag
De wekker gezet op 7 uur, ontbijten en naar Rhodos om met de boot van 9 uur naar Lindos te varen.
Het is file-achtig druk en de bus wil niet komen. Als we nog maar op tijd zijn. Er staan nog twee mensen uit Hong Kong te wachten. Er stopt een taxi bij de bushalte, die nemen we met z’n vieren. Het is zo zelfs goedkoper dan met de bus en belangrijker we zijn op tijd.
Het is geen supergrote boot. Er zijn ligbedden, banken en stoeltjes. Onderweg zijn er stops zodat er gezwommen kan worden. Er zijn veel Russen aan boord die tassen vol kleren bij hebben en hele banken voor zichzelf in beslag nemen. Verder lijkt het of niemand kan blijven zitten. Men gaat van de een naar de andere plaats. Vervelende muziek erbij, een harde wind en dieseldampen. Ik heb betere boottochten meegemaakt. De tocht gaat langs de oostkust, het is ongeveer 50 km varen naar Lindos. Hoe verder we gaan hoe mooier de kustlijn wordt, meer rots- en bergachtig.
Lindos ligt aan de kust tussen de rotsen. Het dorp bestaat voornamelijk uit witte huizen en een burcht, acropolis op de top. Lindos is de oudste bewoonde plaats van Rhodos. Het is weer zo’n idyllisch plaatsje; een burcht uit de Middeleeuwen, historische witte huizen en kerken gelegen aan een kalme, beschutte baai. Natuurlijk ook een toeristentrekpleister met restaurants en souvenirwinkels.
We blijven 2 ½ uur in Lindos en dan weer de lange terugtocht in zon en wind. Kwart over zes zijn we pas terug in de haven, dan nog een uur naar het hotel lopen.
Nog vergeten:
In Lindos kan je je laten vervoeren op een ezel, gewoon voor de gein en de foto, of als je slecht ter been bent om de steile rots op te komen, al zal op een ezel klimmen dan ook niet makkelijk zijn. Er zijn tientallen ezels met begeleider voorradig en natuurlijk ontbreekt het ook niet aan ezelpoep.
Verder hebben we nog stilgelegen bij de Anthony Quinn baai waar de beroemde film kanonnen van Navarone is opgenomen.
Lekker water uit de kraan, zacht, geen chloorsmaak. Heerlijk water. Grieks bier Mythos, ook lekker.
18-05-2016 woensdag
Zwembroek aan en geheel langs de kust wandelen naar het noordelijkste puntje van Rhodos. Het weer is na het weekend elke dag beter geworden. De zee is aan de kust zeegroen en verderop donkerblauw wat een mooi uitzicht oplevert. Grind op het strand, baaien met hoge rotsblokken, tropische planten langs het wandelpad; het is genieten in de zon met de verkoeling van de zeewind. Het wandelen gaat ook lekker. Geen blaren, geen pijn in de voeten en de stijve ledematen zijn door de vele oefentijd deze week op wandelgebied weer enigszins soepel geworden. Vakantie is een goed medicijn tegen ouderdom.
We gaan een keer bij een baai, even ons privé-strand, op een steen zitten en foto’s maken, even een moment om op terug te kijken.
In het noorden komen de betere stranden, meer ligbanken en parasols zijn hier uitgezet en groter de hotels. De zee aan de westkust is nog woest en om de bocht kalm met fijn zwemwater. De scheiding tussen de twee windrichtingen is in zee duidelijk zichtbaar alsof er daar aan de westkust een snelle rivier stroomt.
Via het havengebied, waar we eerder in de regen waren, lopen we nog een keer naar de oude stad om iets te drinken. Een duur drankje, want eerst worden er Griekse pantoffels en handgemaakte lederen slippers gekocht. Bij de terrassen zijn er weer de mannen die je de tent in lokken waardoor mij de lol vergaat. We gaan bijna de poort uit naar buiten waar een leuk uitziend terras is en niemand lokt. Inge wil ijs dat je daar ook mee kan nemen. Ze hebben gratis wifi, dan neem ik een bier en gaan we zitten. 3 euro ijs en 5,50 euro bier. Afzetters. Er staat ook nergens een prijs. Wifi, even whatsappen en zien dat ik 40 mails heb. Niets wijzer geworden. Pfff, gratis wifi.
Terug langs dezelfde route en zwemmen in het het heerlijke, noordelijke water. Aan de westkust zijn het inmiddels hoog opspattende wilde golven. Dan nog 1 uur en 10 minuten wandelen naar het hotel, douchen en om 20.00 uur eten.
19-05-2016 donderdag
We lopen zuidwaarts richting Ialyssos om daar eens aan het strand te gaan liggen of winkels te bekijken. In de zijstraat zie ik ineens dat ze daar fietsen verhuren; op andere plaatsen zie je alleen verhuur van auto’s, motoren en vooral scooters. Fietsen bijna niet. We gaan het vragen, aan een oudere Griekse man die druk aan het werk is. We huren twee fietsen voor drie dagen.
Ineens ziet ons programma er anders uit. We fietsen terug naar het hotel om een kaart op te halen. Terug zuidwaarts en landinwaarts afslaan. Er is daar nog een klooster, maar die zien we niet. De weg gaat zigzaggend, steil omhoog. Het plan is nu het eiland over te steken naar de oostkust. Af en toe moeten we afstappen en lopend naar boven omdat de weg te steil is. Dan zijn we het hoogste punt gepasseerd en daar zie ik de zee. We gaan goed denken we in de afdaling, maar de weg loopt dood, waardoor we hetzelfde stuk terug bijna niet boven komen. Een andere weg eindigt bij een school of zo, weer terug. Dan komen we weer bij dat gebouw, het is een ziekenhuis zien we nu. Een mooi uitzicht over zee. Hé, is dat niet Turkije, hetzelfde uitzicht als bij ons hotel? Aha, dit is het ziekenhuis dat op de rots staat boven ons hotel. Kilometers zwaar gezwoegd en we zijn nu boven ons hotel.
We gaan verder oostwaarts. Rhodos is geen fietsparadijs. Nauwelijks fietspaden en als er wel één is, houdt hij ineens op. Fietsen doe je langs de autoweg. Op en af is het pittig doortrappen. Aan de oostkust zijn wel mooie plekjes. We stoppen aan de kust bij een resort met mooie zwembaden. Fietsen door naar Kallithéa, thermische baden. De ketting van Inge’s fiets ligt eraf, smeer aan mijn handen. We kunnen verder.
De omgeving begint heel mooi te worden. Faliráki is de volgende plaats, maar dat wordt te ver fietsen, we moeten ook nog terug. Langs de kust terug naar Rhodos-stad, even een stop bij hetzelfde noordelijke strand als gisteren, om te zwemmen. Dan terug naar het hotel. Wat een afstand lopen we anders.
Het eten is goed, heel de week al. Veel groenten en vlees, veel diverse gerechten. Gezond voedsel, geen friet. We zitten er precies een week, het meeste personeel is niet onaardig, ook niet bijzonder vriendelijk. Ze hebben het te druk met werkzaamheden. Een vriendelijke dame steekt er bovenuit, ze is een persoonlijkheid met altijd een lach en ze schenkt me een keer een extra glas wijn in. Bij de rest krijg je niets gratis, alle drankjes worden zorgvuldig geregistreerd. Zo ervaar ik de Grieken op Rhodos: vriendelijk, maar opdringerig; maken graag een praatje, maar wel in het achterhoofd er geld mee te verdienen. In Rhodos oude stad staan de meest geslepen praters. Ze zijn slim, lokken met de tong, weten een vriendelijkheid uit te stralen en als je niet hapt geen spoor van rancune, even goede vrienden. Misschien de volgende keer.
De prijzen zijn best hoog, ook wisselend. De ene keer valt het mee, de andere keer vrij duur. Het is nog geen hoogseizoen. De boottocht naar Lindos was 20 euro, niet duur voor een hele dag. De concurrentie is groot en zo’n boot moet toch vol. Een vergelijkbare tocht naar Marmaris in Turkije kost 50 euro, een dure onderneming voor twee personen. Openbare dingen zijn ook duur: entreegeld voor de burcht bij Lindos is 12 euro. De bus is ook niet heel goedkoop: 2.30 euro naar Rhodos-stad, als je met 4 personen een taxi neemt is het 2 euro p.p. Nu kunnen we met de fiets naar Rhodos stad. Twee fietsen, drie dagen voor 24 euro. Dat is niet duur.
Rhodos-stad is een trekpleister, ook vandaag langs de muren van de oude stad en de haven gefietst. Er is hier ook veel creativiteit, schilderijen, doeken, kleding die je ergens anders niet ziet. Veel handgemaakt.
Nog meer om te onthouden:
De huid insmeren met crèmes van Yves Rocher. Yves Rocher dat is goed spul! Goed spul joh!
Sms Eric: “waarschijnlijk vliegtuig bij jullie in de buurt in zee gestort”. Nieuws: vliegtuig is vermist, ten zuiden van Kreta van radar verdwenen, mogelijk wrakstukken gezien daar, op weg naar Egypte, vermoedelijk terreuractie.
Rhodos wijn gekocht met een zonnebril op, ik dacht dat het Cote du Rhone was. Deze naderhand voor mij Rhodos, droge wijn zou ik anders niet gekocht hebben. Ik hou niet van droog, maar deze is heel lekker en de fles heeft een mooi formaat, 375 ml. Smakelijk wijntje.
Nog even insmeren, aftersun, we zijn een beetje rhodos.
Stomme weggetjes vandaag op de fiets die nergens op uitkomen, doodlopen en dan hetzelfde stuk bergop terug.
20-05-2016 vrijdag
Vandaag ga ik alleen fietsen met mijn mountainbike. Inge gaat naar het strand en souvenirs kopen. Ik wil namelijk een lang stuk, waar je fietsersbenen voor moet hebben. Ik wil naar Faliráki aan de oostkust, ten zuiden van Kalithéa, waar we gisteren samen heen gefietst zijn.
De start is in Ixiá, hotel Belair aan de westkust, dan zuidwaarts naar Ialyssós. Nu ga ik een afslag verder linksaf. Dezelfde weg rijden zou gemakkelijker zijn, meer kans bieden om goed te rijden, maar minder avontuurlijk zijn. Nu zie ik een bord Akropolis Ialyssós, dat zou ik dan gemist hebben. Ik volg de borden, aan de stand van de zon te zien gaat het de goede kant op. Het is ook een betere asfaltweg dan gebruikelijk in Rhodos.
Het is net als gisteren flink klimmen, de fiets moet in de laagste versnelling. Mooie uitzichten over zee komen er aan. In volle zon, uit de wind; het is heet. Nu moet ik afstappen, het is te steil en met de fiets in de hand loop ik omhoog. Er is voor de ketting nog een kleiner voorblad, maar daar is geen bediening voor gemaakt. Als het enigszins gaat spring ik weer op mijn zadel. Ik ben bijna boven. Dadelijk in de afdaling, schat ik, zal ik zo aan de oostkust zijn. Maar boven aangekomen is er geen weg. Er is een rotonde met één weg, dezelfde weg, de terugweg.
Wel is er een parkeerplaats, een kiosk, tafels en banken waar je iets kan drinken. Er lopen heel veel pauwen los rond. Er is een aparte ingang naar de Akropolis met entree. Wat doe ik nu hier? Dit is wel de langste en zwaarste doodlopende weg in mijn leven, een beproeving. Ik ga even zitten en foto’s maken van de pauwen. Op mijn telefoon kijken of er echt geen andere weg is.
Er is een voetpad, een mooie laan. Mooie bomen aan de zijkanten, pauwen die met hun veren pronken, kapellen: de laan is een kruisweg. Hij eindigt bij een hoog, betonnen kruis. Hier heb je uitzicht over Noord-Rhodos, je ziet de zee in het westen en de zee in het oosten, zuidwaarts het vliegveld.
In de oudheid was Ialyssos de belangrijkste plaats op Rhodos en deze berg de Filérimosheuvel voor de ridders van strategisch belang.(pelgrimskerk, het Filérimosklooster)
Dan raas ik de berg af, versnellingen doen er niet toe, alleen de remmen mogen het niet begeven. Nu naar het oosten, maar mijn gekozen weg buigt af naar het westen. Zo schiet het niet op, dan staat er een bord Faliráki. Ik fiets nu op de snelweg, zoals dat hier gaat. Scooters, brommers, vrachtwagens, fietsers en auto’s over dezelfde weg. Ik stop even om op de kaart te kijken en meteen draait een vriendelijke Griek die uit de ingang van het bijenmuseum komt, zijn raampje open om te vragen of hij kan helpen. “Faliráki? Snelweg nog 10 km en dan rechtsaf de echte snelweg. Pas op met de fiets!”
Er is daar nog een mountainbiker, die komt vragen of mijn fiets in orde is, wanneer ik een stuk loop omdat het even te steil is. Het is een Duitser. Hij gaat ook naar Faliráki, maar gaat een andere weg in, het bos in. Waarschijnlijk een mooie route waar ik zou verdwalen of waar de bergen te hoog gegrepen zouden zijn voor mijn mountainbike. Ik volg nu de zekerheid van de snelweg, ook al razen er vrachtwagens langs me heen. Ze zijn het gewoon hier en nemen voldoende afstand.
Faliráki is een klein dorp met mooie stranden, het rustige water van de oostkant met fijn kiezelstrand. Ik koop twee bananen, een notenreep en een vruchtendrank om mijn fietsbenen te voeden. Vanmorgen heb ik met twee gekookte én een gebakken ei met spek én een aantal bruine boterhammen met kaas goed ontbeten. Met alleen water met een scheut limonade meegenomen, red je het niet op zo’n zware fietstocht. Daar bij het winkeltje zie ik de Duitser weer. ‘Have a nice day’, roept hij me toe.
Ik fiets nog verder naar het zuiden. Nu ik hier ben, wil ik ook de Anthony Quinn Bay zien, waar we op de boot naar Lindos even stilgelegen hebben. Een mooi decor van hoge rotsen en het smaragdgroene water voor de film Guns of Navarone. De weg ernaartoe is moeilijk te vinden, zodat ik te ver fiets. Dan eindelijk, de aanhouder wint, toch gevonden. Ook ben ik nu behoorlijk moe, dit wil ik niet laten schieten.
De terugweg ga ik helemaal over de snelweg, dat lijkt me het snelst. De langzame weg zou mooier zijn geweest, maar die afslag heb ik gemist en andere afslagen zijn er niet. Licht en zwaar, op en af, echt leuk is het niet. Zo nu en dan een dood dier in de goot, katten en grotere beesten, zo plat als een dubbeltje als in een stripverhaal.
In Rhodos-stad kijk ik op mijn telefoon voor de kaart om een kortere weg te nemen of toch langs de kust te gaan dat zo mooi is. Ik zie dat Inge ge-sms’t heeft: “naar hotel of afspreken bij zelfde plek noorderstrand?” “Noorderstrand”, schrijf ik, “ik ben er ongeveer over een half uur”.
Via deze route heb ik nog niet gereden, daar is eindelijk de oude stad, helemaal omheen rijden naar de haven en daar bij noorderstrand zie ik Inge, ze is er net één minuut. Mijn zwemspullen heeft ze meegenomen, nog even het koude water in en het laatste stukje fietsen.
21-05-2016 zaterdag
Lichte regen in de ochtend.
* boek uitgelezen: Cel, Charles den Tex * 1 ster
Het miezert nog als we naar Rhodos oude stad fietsen. Het is ook wat frisser, sommige hebben een jas en lange broek aan, maar wij gaan nog in zomers tenue. Eenmaal in beweging is het ook niet koud meer in t-shirt en korte broek. Het is al snel droog en we zijn niet echt nat geworden.
In de oude stad is zoveel te zien dat het niet hindert dat we er al drie, vier, vijf keer zijn geweest. Achteraf straten en een ingang die we nog niet gezien hebben. De laatste dag ook om nog inkopen te doen. Een doos aardbeien als tussendoortje, een armband en een handige groenteschiller. De wens om deze laatste aan te schaffen is gegroeid gedurende ons verblijf op Rhodos. Tal keer hebben we een verkoper gezien die demonstratief een kool in slierten snijdt met de groenteschiller waarbij we ons afvragen wat hij doet met de gesneden groenten. Naar het restaurant? In het hotel nemen we steeds verschillende rauwe groenten in deze repen: wortel, witte en rode kool. Lekker en gezond. De verkoper heeft wat verdiend en wij ook gelukkig. Waarschijnlijk liggen ze thuis bij de Action voor de helft van de prijs, ach ja, het is vakantie.
We verlaten de oude stad en fietsen richting hotel. Het is net iets te koud om te zwemmen. Onderweg stoppen we bij het mooie wandelpad langs de zee, bij een trap waar sfeervol ingerichte potten met tropische planten staan. Met de fiets komen we daar van bovenaf langs en nu zien we pas dat er een grot is. Een grot die ingericht is als een heilige plaats met wierook en geheel bedekt met goudkleurige afbeeldingen. Een heel mooi plekje. Van onderen zijn we er vaak langs gelopen, van boven met bus en taxi langsgereden, maar nu met de fiets ontdekken we het pas. Met de fiets zie je het meest.
Dan naar hotel, plassen en koffie drinken. Dadelijk gaan we de fietsen terugbrengen.
We fietsen naar Ialyssos.
* sms bij Ialyssos: “Welkom in Turkije…”
We zijn echt nog in Rhodos, Griekenland. Op de boot naar Lindos kreeg ik ook zo’n sms. Grenzen vervagen.
Daar gaan we rechtsaf richting kust, de strook die we vanaf het hotel zien. Het is nog verder dan gedacht.
Daarna fietsen inleveren en terugwandelen. Douchen en eten.
Inpakken en een klein flesje wijn.
De wekker zetten op 07:15
Morgen om 09:00 klaar staan voor de bus naar het vliegveld.
In het restaurant was er de keuze tussen koffie die ik aanvulde met een kan melk of cappuccino waarin overvloedig melk opschuimde. Ik kwam erachter dat koffie zwart beter smaakte en sindsdien heb ik de melk in de koffie afgeschaft. Suiker nam ik al niet meer, dat is ook tijdens een vakantie, in een huisje, zo gekomen omdat we de suiker vergeten waren. Zo zie je maar weer, om een gewoonte te veranderen kun je beter op vakantie gaan.
22-05-2016 zondag
Om kwart voor negen zijn we uitgecheckt en is het wachten op de transferbus naar het vliegveld. Het is een goed hotel geweest, **** 4 sterren en dat is het waard. Vriendelijk en behulpzaam personeel, goed eten, faciliteiten waar we geen gebruik van hebben gemaakt zoals tennis, tafeltennis en gameruimte. De kamer is goed, maar zou wat verbeterd kunnen worden. De voordeur en het slot zijn niet al te best en de badkamer is klein met enkele mankementen. Maar wij hebben er geen enkele moeite mee.
Om tien uur zijn we op het vliegveld en 2 ½ uur laten stijgen we op. De vermoeidheid komt nu opzetten.
In Nederland regent het en is het kouder. De kater van een vakantie die afgelopen is. We hebben niet echt gerust, geen luie strandvakantie, maar veel gezien, gelopen en gefietst. Veel gezonde zeelucht opgesnoven. Veel en gezond gegeten.
Weer thuis.