4-3-2011
Een lang weekend Egmond aan Zee. Het vakantiehuis is een chalet met alles erop en eraan. Het is koud maar zonnig.
Omdat we aan de vroege kant zijn en nog niet in het huisje kunnen, gaan we eerst naar Castricum aan Zee. We wandelen langs de vloedlijn op het strand. Lekker uitwaaien zoals de foto’s getuigen: een hardloper, fietsers langs de vloedlijn, honden die rennen in het witte zand.
In de avond naar Egmond gewandeld en gegeten in een restaurant, Servische schnitzel. De eigenaar is een ex-Joegoslaaf, Kroaat of Serviër.
Alles bij elkaar flink gewandeld vandaag, zeker wel 12 km. En een Leffe en een Jupiler gedronken.
5-3-2011
Zaterdagmorgen om 10 uur langs het strand hardgelopen. Zuidwaarts, heen en terug, een duurloop van 65 minuten. Kleine vogels in de kleuren van meeuwen lopen heel hard met me mee langs de vloedlijn, blijven dan op één poot staan in een groepje bij elkaar om op te drogen. Ze kunnen ook vrij snel op één poot lopen.
In de middag met de auto naar Hoorn, een mooie oude VOC-stad. Haven, oude huizen, prachtige gevels. Het is markt en er is zelfs een optocht, carnaval leeft hier ook, al is het maar een klein beetje. De omgeving is mooi, met een eigen karakter. Veel molens, mooie huizen en ruimte, maar ook weer niet zo kaal en uitgerekt als in Friesland. We rijden verder en gaan West-Friesland in. Op weg naar Enkhuizen, daarvoor slaan we even af naar Grootebroek, omdat ik dat in Rex zijn stamboom tegengekomen ben. Als we Enkhuizen inrijden doet de auto vreemd, een waarschuwingslampje begint te knipperen, een luchtje dat niet goed ruikt. Ik durf er in ieder geval niet mee verder te rijden. Eerst de ANWB bellen. Vlakbij het station en voor het politiebureau, maar de straatnaam kan ik in de gauwigheid niet vinden. Toch lukt het de wegenwacht me na ruim een uur te vinden. De auto heeft pas een grote beurt gehad en de uitlaat is vernieuwd. Het lampje duidt op verstoring van de uitlaatgassen, dus ik heb het vermoeden dat het daarmee te maken heeft. Dat heeft het dus niet. Hij heeft het zo gevonden, een bobine is kapot, een cylinder werkt nu niet, maar krijgt wel de brandstof. Deze wordt afgevoerd via de katalysator die het nu zwaar heeft. Je kan er mee rijden, een klein stukje, rustig terug naar Egmond, dat kan wel. Maandag zullen we in Alkmaar een Hyundai garage moeten opzoeken, die daar is. Het is een kleinigheid, maar nu is het zaterdagmiddag half zes en nergens meer een onderdeel te koop. Bobines van andere merken heeft hij wel bij zich, van Ford en Opel en andere Europese merken, die Japanse gaan niet zo vaak kapot, maar die van ons is Koreaans. Egmond hebben we weer bereikt, in slakkegang en met een pauze, hopelijk dat de katalysator nog heel is. Toch wel frappant dat we de drie laatste vakanties/weekendjesweg pech met de auto hebben. Eerst in Limburg waar de auto begon te schokken en er een sensor kapot was. Daarna in Engeland een lekke band en nu een bobine.
Nu te voet naar Egmond om te eten. Het is al 7 uur en we hebben nog niet veel op. We lopen een andere weg dan gepland en belanden in een friettent die we niet hadden voorzien. Het is wel goed, maar niet al te veel. De portie patat heeft één maat, ook al bestel je groot. Waarschijnlijk ook omdat we het daar opeten en het anders niet op het kleine bordje past. Wel een heerlijke kroket die ze vergeten op de bon te zetten, dat heb ik vandaag dan weer verdient. Terug naar het huisje om even lekker bij te komen. Een kop koffie, een flesje wijn die open gaat. Op tv is een documentaire over U2, The Joshua Tree. Een van de betere elpees in mijn leven, you too? Ja, U2 is mijn muziek. De band die bij mij past. Bono en de gitarist The Edge, geweldig.
Het was me het dagje wel, anders dan een werkdag. Jammer van de auto, Enkhuizen hebben we niet meer gezien. Met pech verandert een mens. Ineens is er actie nodig, er moet gehandeld worden, bellen met de ANWB, nadenken. Uitleggen wat er mankeert, gegevens uitdelen, duidelijk spreken, je verstaanbaar maken, zoals andere grote mensen, waar je op vertrouwt als je hun hulp nodig hebt. Daar is de man van de ANWB, die zal alles oplossen, die weet de oplossingen. Je vertrouwt op hem. Hem? Dat lijkt op Jezus, die in Hoorn nog geprezen werd door een groepje gelovigen alla Arnol Kox uit Eindhoven. Geloof je niet in Hem dan ga je naar de hel. Krijg ik daarom autopech? In tijden van onzekerheid gaat men nog in hem geloven. Als het goed gaat, vergeet men hem. Zo gaat het leven, het is het een of het ander. Telkens is er een afweging van één of twee, links of rechts, goed of fout. Telkens is er van een standpunt wel een goed en een fout oordeel te vellen. Zoals een vader en een moeder kunnen ze nooit één zijn omdat ze nu eenmaal anders zijn, een ander geslacht.
06-03-2011
Zondag, we gebruiken de auto beter niet. Alleen de benenwagen vandaag. We wandelen naar Egmond, en over de duinen en het strand naar Bergen aan Zee. De duinen zijn vrij hoog, het weer is helder. Af en toe komt de zon door. De wind is guur. Van bovenaf is er een mooi overzicht, langs het strand loopt er een spoor van mensen in beide richtingen. Vaak paartjes, goed ingepakt en met degelijke wandelschoenen. Het decor doet aan een film denken, een karavaan, een Bijbelse uittocht door de woestijn. Of een literair boek waarin een wereld gecreëerd is waar de mensen langs de zee moeten lopen om zichzelf weer op te laden. Het volgen van een stoet zoals een wagon gedwongen een locomotief achterna gaat. De zeelucht dient als een soort schoonmaakmiddel om de longen te zuiveren, de wind om de stoffige deken van de winter weg te vagen. De constante beweging is nodig omdat het anders te koud zou zijn. Alleen uit de wind en in de zon is het lekker, maar de zon zit achter de wolken en de wind komt vanachter de windmolens uit zee. Langzaam verkleuren we in een roodblauwe gloed van verkleumende kou. In Bergen eten we buiten op het terras achter glas en in een tevoorschijnend zonnetje een kop erwtensoep met brood en gebakken spek. Dan de terugtocht, nu met het zicht op de industrie van Ijmuiden. Paartjes van de heenweg komen we tegen, paardjes met ruiters, mountainbikers of beter gezegd beachbikers, hardlopers en wandelaars zoals wij in de stoet. Ik schat dat een op de drie Duitser is. Bijna allemaal wat oudere mensen of jonge ouders met kleine kinderen. Wij zitten er tussenin, al gaan we meer de oudere richting op.
In Egmond is er nog een carnavalsoptocht. De winkels zijn open, voor de tijd van het jaar zijn er best veel toeristen. Boodschappen doen en naar huis. We eten hamburger met brood en sla. We zijn er moe van. Ik ga even liggen na het eten en slaap een half uur. Niks voor mij, ik zal het wel nodig hebben. Daarmee heb ik laat in de avond wel de energie om een uur stevig door te wandelen en nog een keer langs de boulevard langs de zee te lopen. Vandaag ongeveer 20 km gewandeld.
07-03-2011
Maandag, we vertrekken uit huisje Egmond. Naar de garage in Alkmaar, dankzij een uitgeprinte route verkregen bij de receptie rijden we direct ernaartoe. Het is een Hyundai garage, we worden goed behandeld. Een kop koffie en de auto is na een uur gemaakt. Het was niet de bobine, maar een bougiekabel die defect was. Het is dan ook allemaal nauw met elkaar verbonden. Hij rijdt weer, 124 euro armer.
Blij dat de auto het weer doet, rijden we naar huis. We zouden ervoor kunnen kiezen om er nog een stranddag van te maken, ik heb morgen ook nog vrij, maar we doen het niet. Als ik alleen was zou ik het gedaan hebben, maar Inge is moe en thuis wachten de kinderen. Jammer want vandaag is het de zonnigste dag. Thuis ga ik lekker in de tuin zitten, in de zon is het net te doen, en lees verder in het boek “Haar naam was Sarah”. Het is weer vertrouwd zo thuis te zijn. Wel een beetje vreemd, maandag en niet werken. Het kost me geen vakantiedag, het is een ruil met overwerk op een regenachtige dag. De zon is mijn beloning. De winter heeft veel te lang geduurd en ik probeer elk zonnestraaltje op te vangen. Ik heb even geen zin om te gaan fietsen omdat ik weet dat het dan te koud zal zijn. Alleen uit de wind en in de zon, het liefst nog achter glas, is het heerlijk. Wat een liefde kan warmte geven. Even rust, geestelijk bijtanken met een goed boek. Daarna halen we chinees. Ik eet te veel omdat het zo lekker is. Daar krijg ik altijd een ongemakkelijk gevoel bij in mijn maag en darmen. Mijn lichaam gedijt het best op een sober dieet. Na dagen van te veel van het goede schakel ik automatisch over op een meer bewust voedingspatroon. Even geen grote maaltijden. Met een te strakke broek voel ik me dik en loom. Dan wil ik weer sporten en jong en lenig zijn. Maar ik moet accepteren dat ik ouder word en niet eeuwig kan voortjakkeren, sporten en bewegen. Beweging heb ik voldoende, ik wandel vele kilometers, ik doe regelmatig aan hardlopen. Ik hoef me niet schuldig te voelen om nu niet te gaan fietsen. Ik doe het uitstekend qua beweging. De les voor vandaag: bewegen mag morgen weer, eet bewust en niet te veel en voor nu geniet van de vrije, zonnige dag.