Verbeten blikken

Gedicht geschreven in 2004

Ik was een keer aan het hardlopen en kwam een hele colonne mountainbikers tegen, zo te zien hadden ze al heel wat kilometers afgelegd. Bezwete rode modderige hoofden ingepakt in fietskledij en helmen volgden een route van moeilijk begaanbare paden. Het is gebruikelijk dat je elkaar groet als je aan het sporten bent in de bossen, als blijk van medeleven. Telkens als er weer één voorbij fietste keek ik hem aan maar ieder bleef strak voor zich uitkijken. Heel de groep leek te uitgeput om nog maar een knikje te kunnen geven. Het begon me te irriteren dat er geen één uit die hele groep me ook maar even aankeek of een groet bracht. Op andere dagen groetten de fietsers wel maar vandaag was schijnbaar een dag dat ik onzichtbaar was, waren hun brillen te beslagen van vermoeidheid. Gelukkig kwam ik nog een normale fietser tegen, hij behoorde niet tot die groep, die mijn dag weer goedmaakte.