2-5-2011
Inge en ik gaan een midweek naar Noorbeek in zuid Limburg, onder Maastricht. Gisteren op het laatste moment hebben we geboekt, een zespersoons huisje, 225 euro voor maandag t/m vrijdag. Vrij prijzig. Het is meivakantie en in de buurt konden we niets meer vinden. Een andere mogelijkheid was Zuid Duitsland, tegen de Alpen aan, maar een afstand van 700 km is een beetje ver voor een paar dagen. Nee, dit in Limburg is wel goed.
Het uitzicht is prima, alsof je in de Eifel bent. Glooiend en weids, helemaal niet Nederlands. Het park heet ‘Het Busschelke’, een kleinschalig vakantieoord waar de huisjes ver genoeg van elkaar in het veld staan. We hebben een vrij uitzicht en totaal geen last van de andere huisjes. Een oudere dame ontvangt ons vriendelijk onder het genot van een gratis kopje koffie. In het huisje staat een fles wijn. Allemaal gratis of zou het bij de prijs inbegrepen zijn? We hebben geluk met het weer. Het is weliswaar kouder dan de afgelopen weken, maar het is zonnig en helder weer. Een schrale oostenwind met een heldere hemel, gezond wandelweer. Na gegeten te hebben lopen we dan ook een heel stuk door het glooiende landschap, waar granen worden verbouwd voor het plaatselijke Gulpener bier. Op de terugweg zoeken we tevergeefs een winkel omdat we koffiefilterzakjes zijn vergeten. Later in de middag nemen we de auto om boodschappen te doen. We belanden in Gulpen, waar de brouwerij is, waar het gerst naartoe wordt gebracht. Teruggekomen bij het huisje kan ik zelf een biertje nemen en buiten op het terras een boek lezen. In de avond koelt het flink af. Een koude wind, een open landschap; gelukkig is er verwarming in het huisje. Thuis hebben we de kachel niet meer aan. Daar zitten we zo opgesloten dat de wind geen kans ziet tot ons bot door te dringen. Hier zijn we in de open natuur. We horen de wind door de bomen ruisen, de vogels zingen. De geluiden van auto’s, boren en stofzuigers zijn weggestorven.
3-5-2011
Ik zit buiten en maak een panoramafoto van ons uitzicht. De wind ritselt de bladeren, vogels volgen hun weg in het maken van een nest, molshopen ontstaan spontaan in het heuvelige grasveld. Kortom, het is heerlijk hier.
Als we weggaan en stoeien met de deur - het slot is van een technisch vernuft uit de jaren zestig vorige eeuw, waarvan ik de techniek nog niet onder de knie heb, soms gaat het goed maar ik snap niet hoe ik de deur op slot gekregen heb en nu krijg ik hem niet op slot – komt de beheerder toevallig langs die me helpt het slot te begrijpen. (Naderhand gaat het beter, maar vlekkeloos gaat het niet altijd) Of het de beheerder is weet ik eigenlijk niet, misschien is het een mede-eigenaar of een klusjesman. Het is ieder geval een vriendelijke man. De man blijft een half uur kletsen, van interessante informatie over de streek van zuid Limburg, de Voerstreek tot aan de Dolomieten toe.
We rijden naar de stad Maastricht. Een parkeerplaats zoeken is een ellende. Liefst willen we altijd gratis parkeren en vaak lukt dat ook. Alleen deze keer zijn we, mede door het advies van de beheerder/klusjesman, in een stadsdeel terecht gekomen waar elk parkeervak gelinkt is aan een parkeermeter. Na een hoop heen en weer rijden, geven we het op en betalen zes euro voor de rest van de dag. De betaalautomaat staat heel erg onhandig vlak langs de rijbaan waar nieuwe parkeergevangenen inrijden. Zoveel geld opstrijken en niet fatsoenlijk nadenken waar een paal neer te zetten. Moeten hier soms ongelukken gebeuren? We hebben betaald en ik maal er niet meer om. Het is een schitterende dag. Beter dan in Spanje waar het pijpenstelen giet.
De stad aan de Maas voelt aan als Londen aan de Theems. Een stad met een verleden, een stad met geschiedenis waar niet alles verloren is gegaan. Zoals in Noorbeek waan ik me in Maastricht ook niet in Nederland. Het is ook geen België of Duitsland waar ik denk te zijn. Het lijkt meer een staatje als Luxemburg, Liechtenstein of Andorra. Stadsmuren van Romeinse steen, keien die de wegen plaveien, burchten en kerken van kalksteen, de tongval die zacht en melancholiek is. Natuurlijk is het tegenwoordig een winkelstad, zoals elk ander Nederlandse gemeente van deze omvang, met ketens die men overal ziet. Maar ook heeft het genoeg straatjes met charme en winkeltjes van bijzondere kwaliteit en eigen smaak. Eindhoven valt er in ieder geval bij in het niet. Het kan niet tippen aan de klasse en gezelligheid, een duidelijker contrast is niet mogelijk. In Maastricht zijn er in overvloed pleinen met bomen, gezellig aangeklede terrassen met rieten stoelen en parasols, oude gebouwen en kerken. Kortom een oud en gezellig straatbeeld waar ook nog eens een grote rivier doorheen kruist. Het is allemaal niet zo gehaast en dat zie je terug in de mensen. Het is hier vakantie!
Maastricht is zo’n lekkere buitenlandse stad met lekkere oer-Hollandse dingen, zoals een MacDonalds waar je kan plassen, een Hema waar je brood kan kopen en een eettent waar je een puntzak friet kan kopen die Belgisch aandoet maar met oer-Hollandse mayonaise toch iets beter smaakt.
De streek is hier ook zeer godsdienstig. In de kleinere gemeente staat op ieder kruispunt wel een heilig beeldje met een tekst dat ge toch wel aan hem denkt, anders zou het wel eens niet goed kunnen aflopen. De kerkgebouwen in Maastricht zijn dan ook wel indrukwekkend qua bouwstijl. De Sint-Janskerk is met zijn rode steen zo opvallend dat we er naar binnen gaan. De toren is voor anderhalve euro te beklimmen, wat we dan ook doen, omdat dit aanvoelt dat dit gedaan moet worden. Een smalle stenen wenteltrap doet de beenspieren trillen en het hart een slagje sneller slaan. Een nauw contact ontstaat wanneer tegenliggers afdalen, die het heilige boven al hebben aanschouwd. Wij zien spoedig een hemels overzicht van de stad Maastricht dat kleiner lijkt dan in ons hoofd geprent. Zo van bovenaf is het niet groots, de daken zijn over het algemeen grijs en de gebouwen zijn niet in een dag gebouwd. Terug beneden ziet het er nog beter uit dan voorheen.
In een andere kerk gaan we nog even naar binnen, deze is echt indrukwekkend. Honderden kaarsen branden er en de hitte is intens. Achter een raam is een prachtig beeld, zo mooi dat ik bijna gelovig zou worden. Misschien zou ik hier even een tijdje moeten blijven zitten en de indrukken op me laten inwerken.
Het is een gedenkwaardige dag en het is fijn deze mee te mogen maken. Anderen gedenken de hemel en bidden tot God. Ik voel mijn gedachten meer universeel, de kracht van het universum, ik denk aan vrede. De kerk vertrouw ik niet, ook al is het idee van geloven goed. Met het geweld wil ik niks te maken hebben, maar een innerlijk geloof en het prijzen van een eenvoudig en sober leven kan ik wel waarderen.
Het licht, de warmte van de kaarsen en het hemelse beeld zijn me vandaag bijgebleven.
04-05-2011
Een goed ontbijt, even buiten in het zonnetje op het terras zitten en dan een autorit in de buurt. We rijden naar de Voerstreek in België, dat pal onder Noorbeek ligt. Via kleine smalle steile weggetjes rijden we een ander werelddeel in. Kastelen, mooie vakwerkhuizen, een vriendelijk ogende streek. Op de kaart hebben we een plaatsnaam Hoof gezien, verder naar het zuiden. Daar gaan we heen. Meteen verandert ook het landschap. De wegen zijn oud en versleten, vol gaten en in een staat dat ik zelden nog in de moderne wereld heb gezien. Een man die aan de kant loopt verzwikt bijna zijn enkel. Hoof blijkt moeilijker te vinden dan dat het op ons provisorisch kaartje staat. Uiteindelijk vinden we het toch, een straat met een paar huizen, maar wel heeft het dorp een voetbalclub: FC Hoof.
Terug in de streek Voeren ziet het er gezelliger uit, de wegen zijn een stuk beter dan in het zuidelijker Franstalige gebied. In Voeren heerst nog altijd de taalstrijd, de tweestrijd om dan wel Vlaams of Wallonisch te spreken. De laatste jaren is het door de inbreng van een nieuwe burgemeester de strijd vriendelijker geworden. Een enkel dorp is nog nukkig en staan er leuzen op de huizen. In Sint-Pieters-Voeren stoppen we en maken een lange wandeling. Het is een vallei met mooie vergezichten, loofbossen, een kasteel als boerderij met ooievaars op het dak, vakwerkhuizen en wat boerderijen.
We rijden via het westen terug en in Nederland bij Eijsden doen we bij de Lidl boodschappen en tanken de auto af, want er is weer een flink stuk gereden.
Dus zo reden we door een vredig landschap. Dit is een perfecte omgeving voor de sportfiets. Menig wielrenner hebben we vandaag ingehaald. Toen we ’s avonds nog gingen wandelen, kwam de een na de ander de steile heuvel op. Achter ons hoorden we ze steunen en zuchten, zagen we de gespierde kuiten als ze passeerden.
Nu zie ik pas op de kaart dat het stuk dat we gereden hebben, een grote omweg om meer te zien, feitelijk vlak onder Noorbeek ligt. Op de wandeling zagen we in de verte de spoorlijn die we in de middag vanuit de auto van de andere kant hebben gezien. Het liefst had ik geen auto en was ik op ontdekkingstocht gegaan met de fiets. Heerlijk is nu de temperatuur, geen regen, droog en zon, ideaal fietsweer. Ideale fietsomgeving, maar ik heb mijn fiets niet meegenomen. Ik had het graag gedaan, maar vond dat voor Inge niet leuk omdat ze dan alleen achterbleef.
Het fijne van deze vakantie is dat het zo ontspannen is. In een gematigd tempo zijn we heel de dag bezig. Op het gemak aan tafel ontbijten, een boek lezen, eropuit en uren wandelen, sjokken. Een lange tijd al heb ik niet meer hardgelopen, wel een beetje, maar niet zo intensief als vroeger. En eigenlijk bevalt dat wel. Alleen fietsen en wandelen. Mijn voet doet niet meer pijn, mijn kuiten sputteren niet tegen. Eten doen we wanneer het uitkomt, een biertje, een wijntje en als er toevallig iets interessants op tv komt, kijken we het. Gisteren een voetbalwedstrijd: Barcelona-Real Madrid, vandaag een film: Oorlogswinter. Het is ook 4 mei, dodenherdenking en wat ik vergeten was te vertellen dat we in de buurt van Hoof, bij Henri-Chapelle, nog een Amerikaans kerkhof van de tweede oorlog hebben bezocht. Piekfijn onderhouden, de kruisen glanzend wit, het gras vers gemaaid, de tegels waren ze met hogedrukspuit aan het reinigen, een monument dat op en top verzorgd is.
En later op de avond lekker schrijven. Dit vind ik leuk. De vingers gaan automatisch over het toetsenbord, de woorden komen, dat gaat alleen zo in vakantietijd. Als ik werk ben ik niet zo blij, heb ik niet de juiste stemming om te gaan schrijven. Als ik ervoor kan zorgen dat het schrijven mijn werk wordt dan zou ik mijn roeping gevonden hebben. Ik zou gelukkig zijn. Dit leven wat ik deze week leid, is het ware leven. Een omgeving van rust, van natuur, van cultuur, van geschiedenis. Soms zijn er van die gelukzalige momenten die maar een paar keer in je leven voorkomen. Deze vakantie is daar een van.
05-05-2011
Binnendoor rijden we naar Aken, langs Nederlandse bergen waar fietsers zwetend en puffend opklimmen. In de afdaling gaan ze even snel als een auto. In Aken zetten we de auto buiten het centrum op een parkeerplaats en lopen naar de stad. Het is nog een kilometer of vier, vijf. Het is een saaie wandeling, grauwe huizen, niet gezellig. Eenmaal in het centrum wordt het niet veel beter. Niet gezellig, veel daklozen en guur uitziende types. De mensen zijn over het algemeen slecht gekleed, ouderwets, grijs, oud. Ook al is het prachtig weer, het is aan de kleding niet te zien. De winkelstraten doen aan Eindhoven denken, zakelijk en kil. Dan zijn er weer een hoop leegstaande panden en ruimtes met puin. Tegen dit alles steekt de Dom er bovenuit. Een machtig bouwwerk dat een heel complex omvat. We gaan er even naar binnen. Het is net of het grootste deel van het beschikbare geld in de Dom is terechtgekomen. Het binnenwerk is vol goud, dessin en glas in lood. Zoiets heb ik zelden gezien. Het is alsof de jackpot van het winnend lot hier is gevallen en dat de rest pech heeft gehad. Iets weerhoudt me om hierbinnen foto’s te maken.
We lopen het hele eind weer terug. Daarna een alternatieve route die per ongeluk weer door de Voeren voert. Na het eten doe ik nog een stevige wandeling die over de grens van de Voerstreek gaat. Dus vandaag ben ik in drie landen geweest.
06-05-2011
Nadeel van een huisje is dat we op de laatste dag moeten poetsen. We zijn vroeg opgestaan voor de schoonmaak van het nauwelijks vuilgemaakte interieur. Alles stofzuigen, de wasbakken, douche en wc een beurt geven. Om 10 uur vertrekken we, maar nog niet rechtstreeks naar huis.
In Wijlre wandelen we langs de Geul in een mooie vallei. Er staan velden met granen voor de brouwerij Brand die hier zijn bieren bereid. Wijlre ligt ten noorden van Gulpen, waar die andere Limburgse brouwer de Gulpener bieren maakt. In de omgeving van Noorbeek zagen we de velden met milieuvriendelijke geteelde gerst. Het bier moet gezond zijn, en graag zou ik nu een Brand proeven. De Geul stroomt als in een natuurgebied van de Tongelreep of de Dommel, maar dan met meer hoogteverschillen in het landschap. De route die we lopen is gevarieerd; een weiland, een rivier, een steile heuvel. Naar de Keutenberg stijgt de weg maar liefst 22%. De Kuitenberg zou een betere benaming zijn geweest gezien de wielrenners die nauwelijks vooruit komen. Twee vallen van hun fiets omdat ze niet meer vooruitgaan.
Daarna nog even Valkenburg. We hebben slechts één uur omdat dan de parkeertijd afloopt. Eten en drinken zijn de hoofdbestanddelen van het toeristendorp. Het ziet er gezellig uit met op de top het uitzicht van een ruïne.
Dan rijden we weer naar huis, onderweg files van terugkerende vakantiegangers en wegwerkzaamheden. De temperatuur loopt nog steeds op. Een korte vakantie is ten einde.
Foto's met beschrijving zie onderstaande link: