Het was koud, het had die nacht gevroren, maar de fel schijnende zon aan de strak blauwe hemel deed anders vermoeden. Het was enkel een nachtvorst geweest, de meren waren immers nog gewoon open. Toch stond daar waarschuwend een bordje "gevaarlijk ijs". Reeds gewend en vertrouwd aan dit gevaar zwommen de eenden rustig door. Eenden kunnen immers niet lezen. De eenden zwommen in een spiegel, de wolken waren helder zichtbaar onder water. Bomen groeiden ondersteboven met hun wortels in de lucht. De andere wereld even zichtbaar en dadelijk weer gedoemd te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een moment dat nooit meer terug zou keren werd voor eeuwig vastgelegd door de fotograaf. Nooit zou het beeld nog hetzelfde zijn maar een fractie herinnerde later hoe het eens was. Later zou er wel weer eens een gelijkend beeld te zien zijn, maar hetzelfde neen, dat kwam niet meer voor. De echte wereld geprojecteerd in het water waarbij kleur en diepte niet verloren waren gegaan, maar gespiegeld en gevangen in een mysterieuze wereld.
Toen was daar ineens de reiger opgedoken, verscholen midden in de stad, in een klein natuurreservaatje. Niemand had de reiger in de gaten, behalve de fotograaf. Anders dan de eenden was de reiger schuw. Langzaam trad de fotograaf dichterbij, maar de reiger vertrouwde hem niet. Toch stond hier geen bordje met "gevaarlijk ijs", maar de reiger vond het toch gevaarlijk. Lag het aan het ontbreken van dat bordje of was de fotograaf niet te vertrouwen. Wilde de fotograaf de geheimen van de reiger blootleggen zodat straks alle stadsbewoners hier kwamen vissen en zodoende een bedreiging vormde voor de voedselvoorziening van de in de stad vissende reigers? De eenden konden nog op overtollige broodkruimels teren, maar welke stadbewoner dacht eraan reigers te voeren. De visprijs op de markt was ook al zo duur tegenwoordig. Was de visprijs zo duur omdat de vis zo schaars was geworden door toedoen van de reiger of door toedoen van de mens omdat die de reigers geen brood gaven. Nog voordat de fotograaf op de knop had gedrukt vloog de reiger met zijn grote vleugels onhandig naar de overkant van de sloot. Wetend dat hij hier veilig was, er lag immers toch geen ijs en natte voeten zou de fotograaf wel niet riskeren, zo slim was de reiger nu ook wel weer. Er restte voor de fotograaf niets anders dan een afstandsshot.
Uit eerbied voor de reiger vermeldde de fotograaf niet waar de pictures waren genomen. Zodoende werd het voortbestaan van de reiger niet bedreigd. De stadsbewoners hadden echter geen notie van het hele gebeuren. Ze wisten nog geeneens dat er een natuurgebied in hun stad verborgen was. En reigers, die kan je toch kopen, van plastic, voor bij de vijver.