2024 Tenerife

31-05-2024 vrijdag
Met de bus naar het centrum en dan met de Airport Shuttlebus naar het vliegveld. We zijn vlekkeloos op tijd; je wilt de vlucht tenslotte niet missen. Het had wel een uurtje later gekund omdat er een club gehandicapten meegaat, die eenmaal in het vliegtuig de reden is dat we een uur later vertrekken. Maar verder gaat de reis ook vlekkeloos. Eenmaal geland worden we doorverwezen naar het transferbusje waarbij we hopen dat de enkel Spaanstalige chauffeur begrepen heeft bij welk hotel hij ons zal afzetten. Een registratie is er niet en naar onze papieren wordt niet gevraagd. Maar ook dit gaat vlekkeloos. Vroeg in de avond zijn we bij het hotel Sholeo Los Gigantes in Varadero. Bij de entree met een mooi blauw zwembad klinkt een keiharde dreun, muziek kan ik het niet noemen, wel een eentonige harde dreun afkomstig van een DJ die hier vrijdag 's avonds optreedt. We hebben onze vlucht al gehad, dus vluchten gaat niet meer. Voor de rest gaat het vlekkeloos. De incheck is zo modern dat je het ook zelf kunt doen, maar dat is niet nodig, want we worden door een vriendelijke goed Engels sprekende jongedame geholpen. Het hotel is pas gerenoveerd en super hip; het ziet er nieuw en fris uit, vlekkeloos! We hebben een kamer zonder balkon besteld, without view, want ‘met’ was 100 euro p.p. duurder. De kamer blijkt in de hoek te zijn van de bovenste verdieping. Het slot van de deur werkt met een code, kamer 505, er is geen kaart of sleutel nodig. De kamer is groot omdat het een soort penthouse is; de ruimte boven in de hoek van het hotel is hier opgevuld. ‘Het lijkt wel het appartement van Harry van Hoof’, zeg ik voor de grap tegen Inge. Niet dat ik ooit binnen ben geweest in zijn luxe appartement, hij bewoont de gehele bovenste verdieping, mijn oom die rijk en beroemd is geworden als muzikant. Maar nu hebben we toch een balkon met een prachtig uitzicht op de zee en het zwembad. Ernaast is zelfs een extra terras met kunstgras waar twee relaxbedden staan. Aan deze zijde is er het uitzicht naar het binnenland, de bananenplantages en daarachter de Teide, de vulkaan. El Teide: het hoogste punt van Spanje met 3718 meter waarvan de top nog in de wolken is gehuld.

01-06-2024 zaterdag
Het is even wennen: de hitte, het mooie weer, de geur van de zee. Heerlijk na maanden van dagelijkse buien met overal slakken die de geliefde planten opvreten. De Atlantische Oceaan met de ligging van de Canarische Eilanden aan de kust van Afrika dicht bij de evenaar werpt de vraag op: ‘Waarom heb ik een vest en regenjas meegenomen?’ Het hotel is vlakbij zee en langs de kust gaan we het dichtstbijzijnde strandje uitproberen. De ruimte is beperkt omdat de kust hier uit grillige rotsblokken bestaat. Het kleine strand waar je wel een handdoek kunt leggen is daarom druk. Het is zwart zand en heet, heet als brandende kolen waar je met blote voeten niet overheen kunt lopen zonder te branden. Ik ga zwemmen en houd mijn teva-slippers aan. Als ik eruit ga, plakken de zwarte zandsteentjes aan mijn voeten. We lopen terug: langs de straat, de trappen van het hotel, de kamer. Naderhand is er nog een heel spoor van zwart door het hotel waar ik heb gelopen.
Gedouched, een biertje op het terras: de vakantie is begonnen. Het is heerlijk hier in ons penthouse.
En dan krijg ik bericht dat mijn oom Harry van Hoof vanmiddag plots is overleden. Thuis op de bank.

02-06-2024 zondag
Het nieuws is doorgesijpeld op social media, via facebook naar nieuwssites en kranten en zelfs het 8 uur journaal. Een dag die in het teken staat van condoleren, herinneringen en de enorme geschiedenis van een leven vol muziek. Mijn oom, het muzikale brein die als dirigent van het Eurosongfestival een grootheid werd.
Harry was een liefhebber van Gran Canaria dus dan zit ik toch nog een beetje in de buurt.
We lopen nu vroeger op de dag verder weg de andere richting op. Uiteindelijk ook een betere plek om te zwemmen of beter gezegd af te koelen, want de zee is te wild om buiten de golfbrekers te gaan. Deze keer spoel ik onder de douche op het strand mezelf en de teva-slippers goed schoon om geen zwarte sporen achter te laten. In het hotel is het niet meer te achterhalen waar we zijn geweest.
In de avond nog de sunset; wanneer de zon in de zee verdwijnt is de top van de Teide nog verlicht. De top van de vulkaan als het penthouse van Tenerife, waar gevoelens uit de krater stromen.

03-06-2024 maandag
Een lange wandeling in de richting van Los Gigantes, de reuzen van rotsformaties die wel 600 tot 800 meter boven de zee uitsteken, waar de omgeving zijn naam aan te danken heeft. Het lijkt wel of er na de bocht drie aparte reuzen staan. De zwarte rotsen in contrast met de blauwe zee geven een spectaculair uitzicht. Doordat er nog een inham is, raakt de oriëntatie in de war hoe de wegen op dit stukje vasteland lopen. Er zijn meerdere wegen waarvan niet direct duidelijk is waar ze heen gaan. Wij willen bij de kust blijven, wat lukt met veel stijgen en dalen. Verhit bereiken we het geplande einddoel: de haven. Wat niet gepland is – nu we toch hier zijn en anders weer moeten terugkomen – is dat we een boottocht maken met het doel dolfijnen te zien. Het is een vrij kleine boot die ruw over de golven van de oceaan hobbelt, eerst in de richting van La Gomera raast en dan gas terugneemt. En dan als afgesproken duiken de dolfijnen op, we zien er wel een stuk of 15. Dan keert de boot en vaart langs de Los Gigantes om in de baai Masca te pauzeren, waar we in de zee kunnen zwemmen, wat ik doe, om vervolgens terug te keren naar de haven. Een tocht van 2 uur, sommigen hebben wel wat hinder van de schommelingen, maar van zeeziekte is geen sprake.
De wandeling terug gaat nu meer langs de zeekust, en bij een baai ga ik nog eens zwemmen om af te koelen. De dag samengevat: veel beweging en dolfijn.

04-06-2024 dinsdag
De gedachten zijn bij mijn oom: wordt het begraven of cremeren? Ik denk aan het graf van mijn opa en oma dat vorig jaar geruimd is. Dan zou hij bij zijn ouders begraven kunnen worden. Jammer dat zij daar niet meer zijn. Een uur later word ik gebeld: of ik precies weet waar het graf was. De kinderen van Harry willen hem daar op dezelfde plek begraven. Hoe toevallig kan het zijn dat ik daar een uur eerder aan gedacht heb? Ik weet precies waar het is, maar van een afstand is dat een beetje moeilijk uit te leggen. Mijn dochter weet ook waar het is. Zij helpt met de juiste plek aan te wijzen.
Rond het middaguur wandelen we zuidwaarts met een tussenstop om een duik te maken. Het is weer behoorlijk heet, bijna 30° C met soms een beetje bewolking. Voorbij waar we eerder waren gaan we naar Alcalá, een dorp met een klein haventje en een mooi Spaans plein met bomen. Verder is er niet veel te zien.
Ondertussen gaan de appjes door of dit nu wel een goede begraafplaats is. Mijn oom kwam hier zelden en de begraafplaats aan de Edenstraat, meer in het stadscentrum, zou een logischer plaats zijn voor een bekende Eindhovense dirigent: in de straat waar hij als kind opgroeide toen hij vanuit Hilversum naar Eindhoven kwam, in de verlengde straat waar hij later de meeste tijd woonde. Zijn kinderen hebben besloten: het wordt de begraafplaats van mijn opa en oma aan de rand van de stad. Op exact dezelfde plek! Het kavel bleek nog vrij te zijn.

05-06 2024 woensdag
Een wandeling van mezelf met een klautering langs de rotsen, een oud wandelpad dat in verval is geraakt met trappen en ongelijke rotsblokken. Rode krabben die liggen te zonnen en een beukende oceaan. Het pad is niet afgesloten en ook niet echt gevaarlijk; meer iets voor een berggeit als ik. Dan verder richting noord en op de terugweg een afspraak met Inge. Zwemmen in de Playa de la Arena, de naam van het strand. Van een hoge rots springen jongens in de zee, dat lijkt mij weer gevaarlijk. In de avond struikelt Inge nog eens op een stijgende weg en valt voorover op straat. Gelukkig alleen een kleine schram op de knie. Maar toch: het gevaar loert in een hoekje en zit in de momenten van onoplettendheid. Waar het gevaar zichtbaar is, is men meer voorzichtig. Zoals zwemmen in de Arena, de sterke stromen bij de rotsen en jongens die boven jou in het water duiken. Maar dat laatste dacht ik toen ik alweer op het droge was.

06-06-2024 donderdag
Het plan is met de bus naar Los Christianos te gaan. Als we instappen blijkt het dat we de volgende moeten hebben, dus we stappen snel weer uit de bus. De rij die er stond is vertrokken; er zijn nog twee mensen achtergebleven, waarvan ik eerder de taal niet kon achterhalen, maar het blijken Belgen te zijn uit Antwerpen die wonen in West-Vlaanderen. “Gaan jullie ook naar Los Cristianos?” nu zijn ze goed verstaanbaar. Op hetzelfde moment komt de bus eraan, een paar minuten na de eerste. We lopen al richting de weg, maar de bus rijdt door. “We hadden moeten zwaaien, anders stoppen ze niet!” zegt de Vlaamse. De volgende komt over een half uur en het is erg heet op dit plekje zonder schaduw. “Zullen we een taxi nemen met ons vieren, dan delen we de prijs”, zegt de man waarvan blijkt dat hij bij de commando’s heeft gezeten in Leopoldsburg, mijn vroegere woonplaats. Bij hun hotel wordt er een taxi besteld en even later haalt die een bus in, misschien wel die waar we in hadden kunnen zitten. Voor 10 euro p.p. zijn we een half uur later in Los Cristianos aan de zuidwestkant van het eiland. Het is hier veel drukker en veel meer toeristisch dan bij ons. We zijn blij niet hier een hotel geboekt te hebben, want dat was ook een afweging. De stranden zijn hier dan wel groter en mooier met geimporteerd geel zand uit de Sahara, de restaurants en winkels massaler en de mensen excentrieker; we preferen toch de woestere rotsblokken en het originele zwarte strand met restaurants en winkels die meer authentiek zijn. We wandelen terug noordwaarts langs de boulevard, wel 7 kilometer lang een aaneenschakeling van restaurants en winkels. Het zeezicht is mooi met palmbomen en stranden. Uiteindelijk gaan we richting binnenland op zoek naar de bushalte. Al snel is deze gevonden en de rit van 3,70 p.p. gaat snel, in minder dan een uur, maar we waren dan ook al een eind in de goede richting teruggelopen.

07-06-2024 vrijdag
Een rustige stranddag die bestaat uit zwemmen bij Playa de la Arena, en bij het strandje ernaast, Playa Conchas, stenen zoeken. En een plekje in de schaduw opzoeken want we worden al aardig rood. De zee is niet zo rustig; het is vloed met hoge golven. Er is ook meer wind; heet is het nog altijd.
Het is vrijdag, dus om 18.00 uur begint de DJ weer met zijn wekelijkse dreun. Ach ja, de man moet ook zijn werk kunnen doen. Zoals alle badmeesters die het zwembad bewaken en lifeguards die de kust nauwlettend in de gaten houden. Veel personeel is hiervoor vrijgemaakt. Beter teveel dan dat er iemand verdrinkt. In het hotel is er ook genoeg personeel, al doet de gast meer zelf. Toch is het systeem beter dan in een ander Spaans hotel dat we gewend zijn. Bij het eten worden de borden niet meteen onder je neus weggehaald, maar breng je zelf het vuile goed terug. De kamers worden om de drie dagen gepoetst i.p.v. elke dag. Dagelijks nieuw beddengoed is ook onzin. De openbare gedeelten in het hotel worden zorgvuldig schoongehouden. In het restaurant zelfs nauwlettend, elk kruimeltje wordt direct weggepoetst, een gevallen stuk fruit onmiddellijk opgeraapt. Alsof het een competitie is wie de meeste punten kan scoren. Maar alles gaat met een lach en vriendelijk. We zijn dus precies een week hier en het is een zeer goed hotel. Hip en modern, anders dan de rest.

08-06-2024 zaterdag
Vandaag een auto gehuurd voor 4 dagen, een Volkswagen Polo. Een merk waarin ik nog niet gereden heb. Het is even wennen en dan meteen de bergen in, misschien wel het moeilijkste stuk van het eiland qua steilheid en bochten. Eerst een geestelijke opgave om te achterhalen hoe de buitenspiegels bijgesteld worden en de bediening van de benzineklep alvast om aan de benzinetank van de literprijs te gaan profiteren van rond de 1,25 euro per liter. Ook hoe de achterbak open gaat is achterhaald. Nu nog de koplampen. Het licht aandoen blijft een mysterie wanneer we door tunnels rijden. We zijn op weg naar het gebied achter de Los Gigantes, in het noordwesten van Tenerife. De stop is in het bergplaatsje Masca, dat achter de baai Masca ligt waar de dolfijnenboot aanlegde om te zwemmen. Het is een prachtig natuurschoon met de hoge rotspartijen, tropische bomen en cactussen. We wandelen er rond en nemen een roze cactusijsje. Dan met de auto hetzelfde kronkelende weggetje terug, omhoog en omlaag en zigzaggend, om vervolgens naar het noorden te koersen.
Icod de Los Vinos is de volgende stop bij een kerk met uitzicht op El Drago, een grote aparte oude boom. Om iets dichter bij de zee te komen rijden we naar Garachico, iets meer naar het westen, dat ook omcirkeld is op onze kaart als bezienswaardigheid. Het is een oud plaatsje met een mooi plein met bomen en gebouwen die een paar honderd jaar teruggaan in de geschiedenis. En met een hete kust waar ik niet ga zwemmen. Ik heb nog een autorit voor de boeg en dan is de dag weer gevuld. Het lijkt wel of deze dag in een andere vakantie heeft plaatsgevonden, zo anders dan de voorgaande dagen. Alleen het eten en de avondwandeling zijn nog hetzelfde.

09-06-2024 zondag
Eerst tanken, het benzineklepje wil niet open, maar dan wel, en weg. Op weg naar El Teide, de vulkaan die vandaag in de wolken zit. We stijgen en het begint mistig te worden. Langs de weg staan mooie hoge dennenbomen. Dan zien we bijna niets meer, zo mistig is het. Het licht heb ik inmiddels gevonden, maar de mistlamp is nog zoek. Is het wel verstandig om juist vandaag naar de vulkaan te gaan? Maar dan wordt het ineens helderder en stijgen we boven de wolken uit. Het is weer heet en het landschap wordt steeds kaler. Hoe dichter bij de vulkaan hoe fenomenaler het uitzicht. Het is werkelijk fantastisch. We stoppen enkele malen; de parkeergelegenheden zijn minimaal. We wandelen kleine stukjes en maken foto’s die in het niet vallen met de werkelijkheid. Velden van lava en vulkaangesteente omgeven door hoge rotsvormen, eens veroorzaakt door een spuwende vulkaan; het hoogtepunt gevangen in het zonlicht waar je naar blijft kijken. Hier het middelpunt van de toegestroomde toeristen, het middelpunt van het eiland, het hoogste punt van heel Spanje. Wij eindigen op 2356 meter waar de kabelbaan begint. Hiermee kan je nog 1200 meter stijgen tot 3555 meter, dan is het nog 163 meter naar de top van 3718 meter. Omdat we geen ticket hebben, blijft de kabelbaan een optie; je moet vooraf op internet boeken. Rond de vulkaan op hoger niveau zijn de wegen veel beter dan de weg ernaartoe. Terug rijden we nog eens verkeerd en belanden op een kleinere weg met grotere kronkels en scherpere bochten. Ook nemen we een lifter mee, een jonge Spanjaard die weinig Engels spreekt maar het wel intens probeert te praten. Al met al: een vermoeiende dag, de Teide. Een paar flink stijgende wandelingen en het niet gemakkelijke autorijden. Tenslotte wordt de auto op een steile helling geparkeerd, de weg van het hotel. Het heeft wat moeite gekost maar het resultaat is meer dan de moeite waard. Over een tijdje zeggen we: dat waren nog eens mooie Teide.

10-06-2024 maandag
Na het ontbijt hebben we online eerst de Teide met kabelbaan geboekt voor morgen.
Daarna rijden we over de snelweg die parallel langs de kust loopt naar Candelaria. Een halve cirkel van west naar zuid naar oost; deze weg schiet beter op dan de kleinere bergwegen in het binnenland. In Candelaria is het druk met parkerende auto’s, maar qua mensen valt het mee. Een rij standbeelden langs de kust maakt de meeste indruk bij een mooi wit kerkgebouw in contrast met de donkere luchten in het binnenland. Het lijkt dat de bewolking hier aan de oostzijde blijft hangen. Boven de zee is het helder blauw. Het eiland Gran Canaria is vanaf hier duidelijk zichtbaar, er hangen witte watten wolkjes omheen. In de haven ga ik tussen de stilliggende bootjes zwemmen. Om op te drogen loop ik richting plein met standbeelden, dan luiden de kerkklokken met het geluid van Eindhoven. Op dit uur is de begrafenis van oom Harry van Hoof. Een muziekaria met kandelaars in Candelaria en het zicht op Gran Canaria. Zo hoor ik het klinken.
We rijden terug in de richting en stappen uit in El Médano in het zuidoosten, eigenlijk iets links daarvan bij Punta Roja. Het vliegveld is er vlakbij: Tenerife Sur. Het is aan de kust een apart vulkanisch landschap met twee makkelijk te beklimmen bergen met rood gesteente. De hoogste doe ik alleen, want hij is minder makkelijk en hoger dan gedacht. De Montaña Roja is een uitgedoofde vulkaan van 170 meter hoog. Daar loop ik dan op mijn Teva-slippers over het vulkaangesteente met mijn handtas en fototoestel in de hand, een badhanddoek om mijn nek want het was de bedoeling hier aan het strand te zwemmen. De golven zijn echter groot en wild en bedoeld voor de surfers die in actie zijn. Ik ben al flink geklommen en Inge is nog maar een klein paars puntje, de kleur van haar jurk. Eenmaal boven blijkt er nog een stukje boven te zijn. Het laatste eindje gaat steiler en dan struikel ik en val op mijn knieën omdat ik mijn handen vol heb. Het scherm van het fototoestel is beschadigd, maar doet het nog zodat ik bij de paal op de top de uitzichten kan vastleggen. Ik ben allang uit het zicht van Inge, de terugweg is moeilijker en lijkt veel langer met de pijnlijk bloedende knieën waaraan kleine steentjes in de huid zijn blijven plakken. Eenmaal weer in normale beweging blijkt de schade mee te vallen. Inge is weer gevonden in het gele duinlandschap. En dan nog een half uur rijden naar het hotel waar nog een vlakke parkeerplaats vrij is. Afgelopen nacht sliep ik niet lekker met het idee om van die steile helling te vertrekken. Maar het ging vlekkeloos en vandaag heb ik de auto weer wat beter leren kennen in de hellingproef met koppeling en handrem. Nu de kabelbaan nog.

11-06-2024 dinsdag
De dag ben ik begonnen met een wandeling naar Playa de la Arena en een aantal banen in de zee te zwemmen, in de baai van rots tot rots. Na het ontbijt ben ik dan klaar voor de laatste autorit; de laatste dag dat we een huurauto hebben om bij de Teide te komen. We rijden nu een andere weg, via Los Cristianos de andere richting op. Via deze zijde is het langer, maar we hebben tijd genoeg. Deze weg lijkt beter te rijden met minder haarspeldbochten of ben ik het nu meer gewend? We stoppen bij een picknickplaats met veel ruimte. Dat was een paar dagen geleden wel andere koek: een plaatsje vinden om even de auto uit te kunnen. Nu rijden we weer naar de kabelbaan, een uur te vroeg want het gaat op tijd bij de Teide. Ongeveer 40 mensen gaan er in de cabine en daar gaan we ongeveer 1200 meter omhoog. In de auto zijn we al door de bewolking geklommen. Het is zonnig en de lucht mooi blauw. Het uitzicht op het vulkaangesteente is prachtig met allerlei tinten. In de diepte kijken we op een witte wollen tapijt, een dek van wolkjes. Daarachter het blauw van de zee. De andere Canarische eilanden zijn helaas niet zichtbaar. Boven aangekomen hebben we een uur om rond te lopen, de afspraak is om dan met de gondel terug te gaan. De top is nog 163 meter hoger en alleen met een gids te bezichtigen, tegen betaling natuurlijk en met een beperkt aantal mensen omdat het niet ongevaarlijk is. We zien nog dampen uit de krater komen en het ruikt naar zwavel. Er is een wandelpad naar een ander uitkijkpunt over ongelijke stenen met hoogteverschillen waarbij de concentratie op de voeten moet zijn. Alleen bij stilstand kan je van de omgeving genieten, wat dan resulteert in foto's maken en dan weer snel doorlopen om op tijd terug te zijn. Het andere uitkijkpunt heeft bij deze weersomstandigheden eigenlijk hetzelfde uitzicht als het eerste: gesteente, witte wolken en een blauwe zee. Blikvanger bij beiden blijft de massieve driehoek van de vulkaan zelf, de machtige Teide. El Teide of Pico del Teide is met ongeveer 7500 meter, gerekend vanaf de zeebodem, de derde hoogste vulkaan ter wereld en met 3718 boven zeeniveau het hoogste punt van Spanje. En wij zijn vlak onder het hoogtepunt. Dichtbij in de flank naar beneden is een grote krater van rood gesteente. Er zijn ook wandelpaden en de optie om te voet naar beneden te gaan dat de helft goedkoper is. Maar de kabelbaan gaat sneller. En zo verlaten we de Teide en dalen we af door de wolken heen naar zeeniveau. De autosleutel is weer ingeleverd. Nog twee hele dagen kunnen we genieten in ons hotel met, als de bewolking tijdig opgelost is, zicht op de Teide.

12-06-2024 woensdag
Vandaag een rustige start van de dag nu we geen auto meer hebben. Op het einde van de vakantie vervallen we in herhalingen. Eerst een uitgebreid ontbijt, dan een rustmoment met een boek op het balkon. Vanaf 12.00 uur zijn we heel de middag weg. Op het heetst van de dag, en het is heet, wandelen we naar de haven Puerto Los Gigantes bij de rotsformaties, toch wel een behoorlijke afstand. Op de terugweg zwem ik in de Puerto de Santiago waar enkele kleine bootjes liggen en op ons gemak slenteren we richting de ligstoelen op ons balkon.

13-06-2024 donderdag
Nog eens genieten van het uitzicht want dit is een nieuwe dag en elke dag is een nieuwe geboorte. Het zwembad is nog verlaten zo na het ontbijt. Er is bewolking wat de temperatuur juist aangenaam maakt. De meeste mensen bakken liever in de zon en dat zal vanmiddag zeker zo zijn. Honderd meter verder lijkt de zee kalm, de rimpelingen zijn echter sterke golven. De boten lijken rustig te varen, maar beuken op de golven. Naast hen de opspringende dolfijnen alhoewel ik die van hier niet kan zien, maar vermoedelijk zwemmen ze daar. Vanaf het balkon kijk ik recht op het eiland La Palma, dat ook niet zichtbaar is. Alleen bij zonsondergang is er een glimp waarneembaar. La Gomera is veel dichterbij en goed te zien. Onze hoekkamer op de hoogste verdieping heeft nog een zijbalkon met uitzicht op het binnenland van Tenerife. Tegen de heuvel op zijn bijna uitsluitend bananenplantages, met doorzichtige schermen afgebakende gebieden met bananenplanten. De banaan doet het hier goed, evenals in La Palma. Boven de velden stijgt het verder naar de wolken waarachter een grijs bergmassief probeert tevoorschijn te komen. De driehoek van de Teide is nog niet zichtbaar, maar ik weet zeker, zoals de dolfijnen en La Palma, dat die daar aanwezig is. De vulkaan: weer een beetje veranderd, een beetje meer geërodeerd, wat gassen losgelaten en wat stenen afgebrokkeld. Als een rivier niet meer hetzelfde als gisteren.
De zon is doorgebroken, mensen zwemmen in het zwembad, de wolken lossen op en de Teide zal zichtbaar worden, maar ik zie het nog niet. Ik weet het. Met een gerust hart kunnen we nog eens het wandelpad zuidwaarts langs de zee betreden. Een mooi stukje met de toren in de richting van Alcalá. Het is eb en in het ene natuurlijke bad waar ik eerder gezwommen heb staat te weinig water. In de volgende baai gaat het wel; er drijft alleen een hoop planten in het water, een soort zeewier. Even later ligt er veel van deze gele plantensoort op het strand. Een man doorzoekt de massa en stopt telkens iets in een colablikje. Even later gaan we ook kijken. Er zitten kleine krabben en garnaaltjes tussen de plantenmassa in dezelfde kleuren. Alleen door de beweging vallen ze op. Kleine vogels komen er op af. Kleine kinderen spelen en pakken in een sprint een krabje op. Inge redt er een aantal door ze terug op zee te sturen. Er is veel leven op het strandje; het krioelt van het leven. Op de rand van de zee, daar is het te doen. Op het strand bij zee waar het zand zwart is en het wit ziet van het volk. Figuurlijk, want zo druk is het ook weer niet.
Dan nog het laatste avondmaal. Eerst nog wat huiswerk: een app downloaden om te zien hoe laat de transferbus komt, de terugvlucht inchecken en stoelen reserveren. Het rooster van mijn werk bevestigen. Alles op de telefoon. Je bent zo weer een uur verder en terug in de werkmodus. Bij het eten staat al een paar dagen de eentonige muziek te hard. Ik hoor alleen een dreun want mijn oren zitten dicht. Vorige vakantie was dat ook al het geval. Zou het door het zeewater komen?
De muziek is het enige verbeterpunt van het hotel, telkens als die hard staat zijn er minder mensen. Zijn ze weggejaagd of willen ze mensen lokken? Een ander punt is het eten. Dat is wel goed, maar weinig variatie in de twee weken. Wel gezond, we hebben geeneens friet gekregen.
We hebben het nu ook wel gezien hier. Het is lang genoeg geweest. Nu een blikje Dorada, het plaatselijke bier van Tenerife. En morgen nog een halve dag voordat de terugreis begint.

14-06-2024 vrijdag
De dag van de terugreis. Inpakken en uitchecken. Wachten en afscheid nemen. Om 13.30 uur worden we opgepikt door de transferbus en naar de Airport gebracht. Montaña Roja, de rode berg waar ik opklom, is vanuit deze richting zichtbaar als een hoge rots. Het daarbij gelegen vliegveld is ook groter dan gedacht. Uitgestrekte afstanden die door de hallen worden gelopen. Bagage inleveren en inchecken. Vreemd genoeg hebben we de boardingpassen, met veel moeite op de telefoon verkregen, niet nodig. Nu wel een paspoort laten zien en op de heenweg niet. Water of andere vloeibare dranken mogen niet mee in de handbagage naar de cabine, wel in de koffer. De passage door de beveiliging gaat snel maar rommelig. Het gaat allemaal vlot, boarden en met een bus naar het vliegtuig. Om 17.05 uur plaatselijke tijd gaan we de lucht in. Door het raampje maak ik de laatste foto’s van Tenerife met de Teide als middelpunt en hoogtepunt. De vlucht gaat vlotjes. Ik heb een mooi uitzicht met de zon aan mijn raam. Een licht wolkendek die langzaam dikker wordt en zwaar is wanneer de omroeper meldt dat we gaan dalen. We zijn bij Eindhoven, sneller dan verwacht. Om 22.15 uur zetten we onze voeten op de Eindhovense bodem. In de hal is het een drukte met wachtende reizigers. Doordat de vlucht sneller is gegaan, zijn er 8 vliegtuigen bijna tegelijk geland waarvan de passagiers nu op hun koffers wachten. Alleen de loopband draait nog niet. We staan zeker een uur te wachten met de dreiging alle bussen te missen. Er staat een dikke rij mensen voor die ene loopband waarop alle koffers van alle vluchten komen. Dan komt er beweging in. Eenmaal onze bagagetassen onderschept, rennen we door de regen naar de Airport Shuttlebus. De dikke mist tijdens de daling is nu een fikse regenbui geworden. We hebben door de haast ons zomertenue nog aan. Onder het afdak kunnen we snel de jassen uit de tassen halen en een minuut later komt de bus al.  Gelukkig net op tijd, al zal een half uur later de laatste komen. Een zorg minder nu we naar het Centraal Station gaan. Naar verwachting zal er verder geen bus meer rijden op dit tijdstip. Het is echter ontzettend druk bij de bushaltes Eindhoven Centraal. Groots met een zachte G: Guus Meeuwis heeft een optreden gehad in het PSV-stadion. Daarom zijn er extra bussen ingezet. Die van Dommelen moeten we hebben, maar die is binnen de kortste keren helemaal vol. Na het heen en weer lopen tussen alle bussen besluiten we maar naar huis te lopen of een taxi te nemen die we alsnog niet zien. Dan is daar ineens uit het niets de bus Leende die langs de Leenderweg gaat. En nog niet vol met ruimte voor de bagage. Om 00.30 uur zijn we thuis. Toch niet slecht, de terugreis in 10 uur tijd waarvan 4 uur vliegen. Het is aanmerkelijk frisser. Onder het dekbed komt de slaap al snel en dromen we verder over Tenerife, de vulkaan en de goede Teide.

Voor meer foto's zie onderstaande link, album Google Foto's:

2024 Tenerife 

Einde

Andere vakantieverslagen:

Vakantie