De oorlog in Irak

10-01-2020

Nu er spanningen zijn in het Midden-Oosten blik ik terug naar de oorlog in Irak van 2003.

Maart 2003

Ik kijk uit het raam en zie dat het flink regent. Harder en harder begint het te plenzen. Het lijkt wel een wolkbreuk. Ineens komt de wind er ook bij en stormt het. Een hels kabaal ontstaat er, dat alleen maar meer wordt, luider en angstaanjagender. Het water is de stoep al overschreden en staat nu tegen het huis aan. Plots wordt de hoeveelheid water en lawaai nog eens vertienvoudigd. Het water stijgt enorm en komt gevaarlijk in de buurt van het slaapkamerraam. Over de daken van de huizen aan de overkant van de straat komen nu golven onze richting op. Echte woeste zeegolven. Alles gaat nu heel snel. De golven dringen in een niet meer uit te staan kabaal door het raam naar binnen. Van het één op het andere moment is alles stil, bewegingloos. Een warme gloed is voelbaar. De stilte doet pijn aan mijn oren. Dit is het einde van de wereld, denk ik. Er is een atoombom gevallen die de aarde heeft stilgelegd en nu met straling alles aan het vernietigen is. Hitte. Irak, die de Amerikanen te slim af is geweest. Verdwaasd lig ik daar en kijk in de donkere ruimte. Met mijn hoofd in een vreemde houding, weggedoken in het kussen, ontwaak ik langzaam. Nog steeds ben ik wantrouwig. Wat moet ik doen? Kan ik nog wel bewegen? Is het niet veiliger om hier te blijven liggen? Mijn hoofd gloeit en de stilte is ondraaglijk. Dan dringt het tot me door. Ik heb gedroomd, zo echt en reëel. Als dit maar goed gaat.