231 Wreed verstoord

WREED VERSTOORD

Ik zit lekker op een zondag wat te doezelen en dutten,

op de achtergrond gemummel over god mag weten wat.

Ach, hoe heerlijk om je krachten uit zo’n kerkemis te putten.

‘K zou niet leven als ik dit moment niet had.

Monotone litanieën, als gepreveld door een engel,

zijn een wonderbaar mirakel, goed voor zieleheil en rust.

Echt een zegen, zo’n pastoor met zijn ontspannende gejengel.

‘K word met bijbelpreken zacht in soes gesust.

Zometeen begint het zingen.

Laat maar komen, al die psalmen!

Laat het ‘gloria’ weerklinken

en het pijpenorgel galmen!

In mijn oren zijn die liedjes

als een ‘slaap, mijn schaapje, slaap’.

In zo’n Heerenhuis geniet je.

Goed geregeld, door die paap!

Maar pauspiusopeenpuchie! Waarom gaan ze nu niet verder?

Waarom zwijgt het koor der stemmen? Wat bekokstooft deze herder?

Halleluja! Zit ik net, in al die stilte, fijn te geeuwen,

begint me die kanunnik plots onchrist’lijk hard te schreeuwen!

Als de duivel spring ik op nu,

me gedwongen tot vertrek ziend,

door een nieuwerwetse ritus.

Dank u zeer. Voor mij mooi niet dus.

Blasfemie, zo’n wrede, ketters luide wekdienst!