62 In de knel

IN DE KNEL

Ik liep op lekke schoenen door de kleffe sneeuw te dwalen,

en concludeerde dat ik maar ‘s nieuwe moest gaan halen,

m’n veters hielden net nog alle flarden bij elkaar,

m’n tenen puilden uit, ‘t leken snetver wel sandalen!

Wat verder, om de hoek, daar sleet een schoenmaker zijn waar

- op nogal and’re wijze dan dat ik deed weliswaar -,

hetgeen me mooi de kans bood om de zaak niet uit te stellen,

en liever geen half werk, dus dan meteen ook maar een paar!

De ouderwetse meester had een stuk of wat gezellen,

bij een van welk ik prompt mijn nieuwe gympen kon bestellen.

Het ventje was klaarblijkelijk nog volop in de leer,

en sneed daar vlot mijn maten van uit levensgrote vellen.

“U kunt, wanneer U tijd hebt, beter wachten hoor, meneer,

met zulke tropenslippers en zulk transsiberisch weer,

dan kunt U me gelijk wel even stapswijs overhoren

terwijl ik hier voor U een nieuw stel stappers fabriceer.”

Hij gaf zijn dikke leerboek aan, ik startte pal van voren,

maar niets wat ik hem vroeg kon zijn creëerproces verstoren,

want elke letter kende hij, zo scheen het, uit zijn kop,

dat joch dat leek verdorie wel als naslagwerk geboren!

Zo was ik eerder klaar dan hij, maar dat ging mooi niet op,

want ken’lijk stond zijn leerlingbrein volledig op non-stop;

op zijn beurt nu begon hij me geestdriftig uit te vragen,

zoog alle schaamle kennis uit m’n lijf en sloeg ‘m op.

Uiteind’lijk was de laatste nagel in de zool geslagen.

Goddank! Ik kon die weetgraag geen seconde meer verdragen!

Na uren kruisverhoor ontvlood ik - versgeschoeid, dat wel -

gezwind het atelier om me de sneeuw weer in te wagen.

Hier loop ik nu te sjokken op m’n splinternieuwe stel,

en werk met elke stap m’n tenen verder in de knel.

Ze mogen winterhard zijn dan, en lang niet meer zo kierig,

maar wel dus van een allejezes krenterig model!

“Ze lopen nog wel uit”, zei hij, “en zitten dan plezierig.”

‘T zal! Nou, volgens mij is heel ‘t bouwplan armetierig.

Gewoonweg een geval van een tekort aan mat’rialen.

Maar ‘k had ‘t kunnen weten; bah, wat was dat joch leergierig!

© Vin 2006